‘Ikke is al vijf weken gestopt met roken. Cold turkey!’ zegt Vriendin glunderend.
Onverwacht staat ze voor m’n neus als ik buiten Rosa afspoel met de tuinslang. Als ik had geweten dat ze langs zou komen, had ik heel de week naar haar komst uitgezien.
‘Ik moest wel stoppen,’ vervolgt ze, ‘want als ik een sigaret opstak, ging ik bijna dood. Ik heb een luchtweginfectie.’ Dat laatste zegt ze op een toon alsof het een zeldzame aankoop betreft.
‘Slik je er pillen voor?’
‘Nee, tegen,’ zegt ze. ‘Chemische zooi. En ik heb ook bloedarmoede. Ik ben moe, joh! Weet ik ook eens wat dat is.’
‘Krijg je er iets tegen?’
‘Nee, voor. Staalpillen met ijzer.’
‘Van stoppen met roken en staalpillen slikken, kan je niet poepen.’
‘Dat is me opgevallen,’ bekent ze.
‘Ik krijg nog longonderzoeken. O, en de huisarts heeft me geadviseerd een afspraak met een coach te maken. Een coach!’ Ze trekt een gezicht alsof ze een dozijn levende insecten moet opeten.
‘Weet je wat zo fijn is aan adviezen?’ zeg ik.
‘Nou?’
‘Je kunt ze naast je neerleggen.’
Nu lacht ze. Het werd tijd.
Ze moet er helaas alweer vandoor. Het was een flitsbezoek: kort maar krachtig.
We omhelzen elkaar. ‘Zorg je goed voor jezelf, want daar ben je niet zo goed in?’
Ze wuift mijn opmerking weg.
‘Beterschap! En houd die koude turk erin, hè?’
Vriendins moeder staat op de stoep. Dat gebeurt vaker, want ze woont aan de overkant. We maken een praatje, grappen en grollen wat, tot ze vraagt: ‘Mag ik even binnenkomen? Ik heb slecht nieuws.’
Ik voel de glimlach in omgekeerde richting van mijn gezicht zakken.
Zodra onze billen de bank raken, zegt ze: ‘Carolien heeft gevraagd of ik het je wilde vertellen. Ze heeft longkanker. Uitgezaaid.’
Pas nadat ik drie vellen keukenpapier heb vol gesnotterd, besef ik dat het om háár dochter gaat.
Zo tactloos. ‘Sorry,’ zeg ik.
Het geeft niet, ze snapt het. Ze zegt: ‘Je moet maar – net als anders – kaartjes met gekke teksten naar haar sturen. Daar wordt ze blij van.’
Na twee chemokuren moet Vriendin wachten op de uitslag van een scan, die bepaalt of de behandeling effectief is.
Hemel en aarde zij geprezen: de tumoren zijn geslonken, sommige zelfs verdwenen.
‘Ik weet niet of ik zal lachen of huilen,’ app ik.
‘Doe het gewoon allebei. Maar wel tegelijk, hè?’ antwoordt ze.
Het gaat steeds beter; ze barst van de energie. Bestelt zelfs een nieuwe vloer voor haar huis.
Totdat ze na chemokuur vier maar niet opknapt en energie uitblijft. De scan is veelzeggend.
6 februari is ze overleden; 54 jaar oud.
Lieve Carolien, allerliefste vriendin.
Bedankt voor alles wat je me gaf en met me deelde. Maar vooral dat ik bij jou altijd mezelf mocht zijn.
Rust in vrede.
De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.
Hoe is het nu met je ? Hopelijk zijn jullie allen gezond in deze tijden van de Coronacrises
Met de rillingen over mijn lijf wil ik je alsnog even condoleren… Jeetje wat een strijd, en wat een shit ziekte! Dikke knuffel en heel veel sterkte.. ❤️❤️
Heftig. Soms kan het leven zo oneerlijk zijn he. Sterkte
Moest aan je denken. Hopelijk gaat het je een beetje goed.
Wat heftig. Een groot verlies. Ik wens je heel veel sterkte.❤
Waar geen woorden voor bestaan
na het ongevraagd
geboren worden
tot aan het onontkoombare sterven
zijn we op zoek naar wat ons gelukkig maakt
zoals liefde en vriendschap die de ziel raakt
bij wie dit vond
en verliest
blijft de leegte smart in het hart kerven
Ik wens je oprecht veel sterkte, lieve Mirjam!
Lenjef
ja Mirjam ook mij maken die plaatjes vrolijk 🙂
ik kijk dan ook echt uit naar het ontdekken van dat mooie eiland
Zo lezende hoopte ik op een goed einde, maar zoals heel vaak is deze niet goed.
Sterkte met het verlies Mirjam.
Ik haat kanker. Heel veel sterkte, liefs en knuffels.
Ach, wat triest…………..
Sterkte met het verlies van jouw vriendin.
Kanker maakt zoveel levens kapot!!!
xxx
Bah, vreselijk nog zo jong! Heel veel sterkte met het verlies van je vriendin. Koester de herinneringen.
lieve Mirjam,
je vriendin verliezen doet pijn
mogen mooie herinneringen boven komen
als troost.
dikke knuffel
sterkte
lieve groet
Christiene.