De zes tekens

Eindelijk. Na levenslang wachten is hij vandaag achttien geworden.
Zijn moeder feliciteert hem met een knuffel. Ze kijkt haar zoon aan en Ben ziet de afkeuring op haar gezicht over wat hij straks gaat laten doen, maar zijn besluit staat vast.
Na het ontbijt kijkt zijn moeder hem na als hij op z’n fiets de motregen in rijdt. Ze zwaait niet, wat ze meestal wel doet.
Misschien had ik moeten zeggen waarom ik het ga laten doen, denkt Ben, maar hij vindt dat iemand anders het recht heeft het als eerste te weten. En ook dat het prima is als hij en zijn moeder een meningsverschil hebben.

Dries, de eigenaar van de tatoeageshop, feliciteert Ben en vraagt voor de vorm om zijn ID.
‘Ga zitten,’ zegt hij wijzend naar een gemakkelijke leunstoel.’ De man draagt een baard, een chaotische haarknot en een vriendelijke gezicht. Gemakshalve gaat Ben er vanuit dat hij ook een vaste hand heeft.
Hij neemt plaats in de stoel en ontbloot zijn arm. Na hun kennismakingsgesprek heeft Ben zich voorbereid, en hij geeft de tatoeëerder het papier met de zes tekens die hij vanaf nu voor altijd in zijn lichaam gegraveerd wil hebben.

Met een doordrukvel brengt de tatoeëerder de tekens over op Bens arm, vraagt of ze recht staan en alles naar zijn wens is.
Blij en nerveus knikt Ben dat het goed is.
De inkt heeft de kleur van een grafzerk en dat is precies de bedoeling. De pijn is goed te dragen; het voelt alsof iemand met een satéprikker stevig over zijn huid krast.
Al na twintig minuten is hij klaar.
Hij krijgt een tube zalf mee om de tatoeage driemaal daags mee in te smeren, de opdracht deze uit de zon te houden, en vooral niet te krabben als z’n huid gaat jeuken.

Buiten voelt de wereld anders. Alsof hij deel uitmaakt van een groter geheel.
Opgetogen tot in zijn tenen racet Ben naar zijn opa. Hij werpt zijn fiets tegen de pui en zwaait.
Aanbellen hoeft niet. In de gang schuifelt zijn opa hem met een grijns. tegemoet. Zoals gewoonlijk kraakt de vloer.

‘Jongen, toch! Gefeliciteerd! Kom je je eerste officiële biertje drinken?’ grapt zijn grootvader.
‘Nee,’ grinnikt Ben. Hij pakt met zijn slungelige armen zijn grootvader vast, bukt, en geeft hem drie zoenen.  ‘Opa, ik heb een verrassing voor u. Zullen we er bij gaan zitten?’ stelt hij voor.
Hij houdt de huiskamerdeur voor zijn opa open. Achter elkaar lopen ze de kleine, propvol gemeubileerde kamer in. Voetje voor voetje loopt opa naar zijn stoel bij het raam, en gaat zitten.
‘Moet ik m’n leesbril opzetten?’
‘Ja, doe maar, opa.’

Ben ontbloot zijn linker onderarm, buigt zich voorover, en legt hem op de armleuning. Hij heeft slechts oog voor zijn grootvaders gezicht. Een gezicht waaraan het zware leven is af te zien.
‘Wat heb je nou gedaan, jon…?’ De stem van de oude man breekt. Tranen lopen over zijn wang. Beschaamd slaat hij zijn eeltige handen met diepe groeven voor zijn gezicht. Dit is de tweede keer dat Ben hem ziet huilen. De eerste keer was na het overlijden van zijn oma.

‘Opa…,’ begint hij, terwijl hij een hand pakt van de man naar wie hij is vernoemd, ‘…opa, ze hebben u uw naam afgepakt en vervangen door cijfers. Iedereen die naar mijn cijfers vraagt, vertel ik dat mijn opa – u – Benjamin Klein heet en dat u Auschwitz heeft overleefd.’
Ben weet, als hij straks thuiskomt, dat zelfs zijn moeder het begrijpt.

105 gedachten over “De zes tekens

  1. OT. Als ik tegen mijn ouders zei, dat ik ze dapper vond, kreeg ik het antwoord, dat je gewoon erin rolde, niet gelijk om dapper te zijn, maar van het een kwam het ander en dan ging je gewoon door.

    • Dat geloof ik zonder meer, dat van het een het ander kwam, maar ze déden het toch maar! Net zoals er mensen waren die de andere kant op keken…
      Bedankt voor je reactie ♥

  2. dank je Mirjam
    ik kies ook voor de stilte hoor
    maar kan de muziekkeuze van je schoonvader ook wel begrijpen
    smaken verschillen , en dat is goed
    fijne avond groet

  3. Een prachtig verhaal! Ik hou eigenlijk niet van tattoos maar in dit geval, als dit mijn zoon was geweest had ik het helemaal goed gevonden en zou ontzettend trots zijn geweest op mijn kind.

    • Ik zeg net tegen Suske: ik denk dat ik prikkeldraad om m’n nek laat tatoeëren. Maar jij zegt: niet doen. Nou, dan doe ik het niet (-:
      Dank dat je ondanks je weerstand tegen tattoos het gebaar toch kan waarderen. Wist ik toch ♥

  4. Ha lieve schat, Kakelientje…

    ons werd nadrukkelijk verboden om tattoos te nemen.
    En ik heb het doorgegeven: aan mijn kind en aan de kleinkinderen.
    Er is genoeg getatoeëerd in de oorlog: 6 miljoen keer…

    Maar door jouw verhaal ben ik er toch heel even anders over gaan denken.
    Dit is een eerbetoon …
    Ik heb er wel om moeten huilen…

    Dag schat…
    X, Marlou

    • Lieve Lou-Lou,
      Op wiki heb ik informatie gezocht over de tatoeages en daar kwam ik tegen dat deze voor Joden verboden zijn. Dat betekent dat het dubbel kwetsend en grievend is geweest. En het was al zo erg.
      Ach lieverd…Dodenherdenking is ook zo’n emotionele dag… Kom even tegen m’n schouder staan.
      Bye darling ♥ hang in there ♥

  5. Wat prachtig! Deze dagen komen er weer veel verhalen naar boven
    Toen bij ons in het dorp de bevrijding kon worden gevierd, ging het zusje van mn vader met haar vriendinnen op pad, door een verdwaalde kogel werd ze zo tussen het rijtje meisjes uit geschoten. Waarschijnlijk waren er nog wat duitsers aanwezig die bovenop een school zich verscholen hadden, en in het wilde weg wat waren gaan schieten . Ze was 14 jaar.

    • Vreselijk…en dat tijdens de bevrijding. Wat een smerige, laffe daad. Lager kun je als mens niet zinken.
      Bedankt voor het delen ♥

  6. Gebrandmerkt

    het leven
    geeft sommigen
    een stempel tot de dood

    zichtbaar opvallend
    of alles ongezien vergallend

    wat het diepste
    de ziel beroert
    geven velen nooit bloot

    Beklijvend mooi geschreven, Mirjam!
    Amai!
    Lenjef

    • Gebrandmerkt voor het leven…
      Mooi gedacht en gedicht. En bedankt voor je compliment! Die van jou krijgt een speciaal plekje.
      Lieve groet ♥

    • Dienie!
      Fernandel? Die ken ik niet. Het is een gratis-gebruik-foto (zonder ellende) van Pixaby.com.
      Dikke liefs harzlein ♥

  7. Mooi!! Ik heb zelf familie verloren, broers van mijn moeder. Toen nog zo jong en ik was er nog niet. Maar familie is het. Ik snap Ben. Ik snap hem ook, als het verhaal niet fictief was geweest en ik denk dat er vast bergen Bennen rondlopen die dit deden, als eerbetoon aan hun opa of oma.
    Mooi verhaal!

  8. Mooi verhaal Mirjam! Met voor mij 2 boodschappen, mijn vader heeft WO2 bewust meegemaakt als kind in Amsterdam, ik weet zeker dat het invloed heeft gehad op mijn opvoeding. Zijn oudere zusters hadden de oorlog nog bewuster meegemaakt, er werd tijdens verjaardagen etc wel over gesproken.
    Tweede is het laten zetten van tatoeages, Lisanne heeft er nu 2, je begrijpt dat het me achteraf is verteld dat ze die heeft laten zetten. Iedereen maakt zo zn keuzes.’Ik begrijp dat ze het me vooraf niet heeft gevraagd.

    • Oorlog laat in ieder mens sporen na. Wel goed dat ze er met elkaar over konden praten. Mijn vader was zeven toen Rotterdam werd gebombardeerd. De ene dag werd hij ontslagen uit het Coolsingel-ziekenhuis en de volgende dag lag alles plat.
      Ik kan me voorstellen dat je niet op de tatoeages van Lisanne zat te wachten maar wat doe je eraan? Niets.
      De naam van m’n dochter staat op de onderkant van m’n arm. Mijn man vindt het vreselijk; ik kan er niet mee zitten.

  9. Reeds lang geleden liepen mensen ‘getekend’ door het leven. Dat de kleinzoon dit voor zijn opa doet is hard en hartverwarmend tegelijk.
    Wat een mooi verhaal, hartelijk dank! (—-> drie keer hard/t)
    Lieve groetjes

    • Nog niet eerder heb ik een reactie met drie keer hard/t gehad. Eens moet de eerste keer zijn. Dank voor je lieve woorden!

  10. Wat een prachtig ontroerend verhaal. Zelf ook een traantje gelaten. Zo mooi. In deze roerige tijd gaat alles anders. Ook op 4 mei. En dan is zo’n verhaal heel bijzonder. Prachtig geschreven!

    Liefs Joanne

    • Ik was ook emotioneel op Dodenherdenking. Dat mag ik niet van mezelf maar ja…
      Het was een indrukwekkende dag.
      Lieve groet ♥

  11. ha die Mirjam
    dat is zeker een binnenkomer
    voor mij ook nieuw
    en zo jij het weer onder woorden brengt , is geweldig

    Floortje is ook zo’n kanjer
    ik weet niet in welke maand een paard een ei legt , grapjurk hihi
    ja ik houd die paar dagen Zeeland gewoon te goed
    lieve groet

    • Ik heb ook zin om naar Zeeland te gaan. Een strandwandeling maken en overnachten in een B&B in Veere of Zierikzee, lekker eten…
      We gaan er in elk geval op vooruit qua coronamaatregelen!
      Lieve groet.

  12. Mooi en heftig. Ik heb in Israel diverse mensen gezien met een nummer, het heeft bij mij een onuitwisbare indruk gemaakt. Bedankt voor het delen.

    Love As Always
    Di mario

    • In het echt heb ik deze mensen nooit gezien maar het lijkt me heftig. Te weten hoe veel ze hebben meegemaakt.
      Jij bedankt voor je reactie ♥

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *