Eindelijk. Na levenslang wachten is hij vandaag achttien geworden.
Zijn moeder feliciteert hem met een knuffel. Ze kijkt haar zoon aan en Ben ziet de afkeuring op haar gezicht over wat hij straks gaat laten doen, maar zijn besluit staat vast.
Na het ontbijt kijkt zijn moeder hem na als hij op z’n fiets de motregen in rijdt. Ze zwaait niet, wat ze meestal wel doet.
Misschien had ik moeten zeggen waarom ik het ga laten doen, denkt Ben, maar hij vindt dat iemand anders het recht heeft het als eerste te weten. En ook dat het prima is als hij en zijn moeder een meningsverschil hebben.
Dries, de eigenaar van de tatoeageshop, feliciteert Ben en vraagt voor de vorm om zijn ID.
‘Ga zitten,’ zegt hij wijzend naar een gemakkelijke leunstoel.’ De man draagt een baard, een chaotische haarknot en een vriendelijke gezicht. Gemakshalve gaat Ben er vanuit dat hij ook een vaste hand heeft.
Hij neemt plaats in de stoel en ontbloot zijn arm. Na hun kennismakingsgesprek heeft Ben zich voorbereid, en hij geeft de tatoeëerder het papier met de zes tekens die hij vanaf nu voor altijd in zijn lichaam gegraveerd wil hebben.
Met een doordrukvel brengt de tatoeëerder de tekens over op Bens arm, vraagt of ze recht staan en alles naar zijn wens is.
Blij en nerveus knikt Ben dat het goed is.
De inkt heeft de kleur van een grafzerk en dat is precies de bedoeling. De pijn is goed te dragen; het voelt alsof iemand met een satéprikker stevig over zijn huid krast.
Al na twintig minuten is hij klaar.
Hij krijgt een tube zalf mee om de tatoeage driemaal daags mee in te smeren, de opdracht deze uit de zon te houden, en vooral niet te krabben als z’n huid gaat jeuken.
Buiten voelt de wereld anders. Alsof hij deel uitmaakt van een groter geheel.
Opgetogen tot in zijn tenen racet Ben naar zijn opa. Hij werpt zijn fiets tegen de pui en zwaait.
Aanbellen hoeft niet. In de gang schuifelt zijn opa hem met een grijns. tegemoet. Zoals gewoonlijk kraakt de vloer.
‘Jongen, toch! Gefeliciteerd! Kom je je eerste officiële biertje drinken?’ grapt zijn grootvader.
‘Nee,’ grinnikt Ben. Hij pakt met zijn slungelige armen zijn grootvader vast, bukt, en geeft hem drie zoenen. ‘Opa, ik heb een verrassing voor u. Zullen we er bij gaan zitten?’ stelt hij voor.
Hij houdt de huiskamerdeur voor zijn opa open. Achter elkaar lopen ze de kleine, propvol gemeubileerde kamer in. Voetje voor voetje loopt opa naar zijn stoel bij het raam, en gaat zitten.
‘Moet ik m’n leesbril opzetten?’
‘Ja, doe maar, opa.’
Ben ontbloot zijn linker onderarm, buigt zich voorover, en legt hem op de armleuning. Hij heeft slechts oog voor zijn grootvaders gezicht. Een gezicht waaraan het zware leven is af te zien.
‘Wat heb je nou gedaan, jon…?’ De stem van de oude man breekt. Tranen lopen over zijn wang. Beschaamd slaat hij zijn eeltige handen met diepe groeven voor zijn gezicht. Dit is de tweede keer dat Ben hem ziet huilen. De eerste keer was na het overlijden van zijn oma.
‘Opa…,’ begint hij, terwijl hij een hand pakt van de man naar wie hij is vernoemd, ‘…opa, ze hebben u uw naam afgepakt en vervangen door cijfers. Iedereen die naar mijn cijfers vraagt, vertel ik dat mijn opa – u – Benjamin Klein heet en dat u Auschwitz heeft overleefd.’
Ben weet, als hij straks thuiskomt, dat zelfs zijn moeder het begrijpt.
Ik mag toch hopen dat het bij die ene tatoeage blijft, anders verliest het zijn waarde.
Ik mag toch hopen dat iedereen dat voor zichzelf bepaalt.
Wat een pareltje weer Mirjam, ik ben er stil van.
Dank je wel *smak*
OT. Als ik tegen mijn ouders zei, dat ik ze dapper vond, kreeg ik het antwoord, dat je gewoon erin rolde, niet gelijk om dapper te zijn, maar van het een kwam het ander en dan ging je gewoon door.
Dat geloof ik zonder meer, dat van het een het ander kwam, maar ze déden het toch maar! Net zoals er mensen waren die de andere kant op keken…
Bedankt voor je reactie ♥
dank je Mirjam
ik kies ook voor de stilte hoor
maar kan de muziekkeuze van je schoonvader ook wel begrijpen
smaken verschillen , en dat is goed
fijne avond groet
Serieus? Duitse marsmuziek 😀
Groetjes.
Wat heb je dat verhaal mooi vertelt… Het werpt een heel licht op die tattoo…
Wie weet heb ik een enkeling aan het denken gezet (-:
Dank voor je reactie!
Wat een stilistische parel schotel je ons hier voor, Mirjam. Ik ben onder de indruk, zeker ook wat de inhoud betreft. Machtig mooi.
Ha Menck!
Dank voor je compliment. Een stilistische parel met inhoud… Straks krijg ik nog verbeelding.
Een prachtig verhaal! Ik hou eigenlijk niet van tattoos maar in dit geval, als dit mijn zoon was geweest had ik het helemaal goed gevonden en zou ontzettend trots zijn geweest op mijn kind.
Wat knap dat je ondanks dat je niet van tattoos houdt, toch trots zou zijn op je (klein)kind! Lief ook.
Wauw, wauw, wauw!
Wat ongelooflijk mooi! Met heel veel ontroering gelezen. Dank!
Dank voor je lieve reactie ♥
Mooi verhaal…….. opdat we niet vergeten wat er gebeurd is……
Het is een emotionele dag vandaag. Waarom zit ik anders nu een beetje te snotteren..
Ik vond Dodenherdenking ook een emotionele dag. Veel indrukwekkender dan anders…
Zo mooi dat ik het met tranen in mijn ogen voorlas aan mijn man!
Wat een stukje!
Dank voor je lieve compliment!
Heel mooi verhaal al zijn tattoo’s niet aan mij besteed.
Ik denk dat ik prikkeldraad om m’n nek laat tatoeëren (-:
Schrijven kún je, prachtig verhaal. Zelfs voor iemand die niets met tattoo’s heeft.
Het gebaar is goed.
Ik zeg net tegen Suske: ik denk dat ik prikkeldraad om m’n nek laat tatoeëren. Maar jij zegt: niet doen. Nou, dan doe ik het niet (-:
Dank dat je ondanks je weerstand tegen tattoos het gebaar toch kan waarderen. Wist ik toch ♥
Ha lieve schat, Kakelientje…
ons werd nadrukkelijk verboden om tattoos te nemen.
En ik heb het doorgegeven: aan mijn kind en aan de kleinkinderen.
Er is genoeg getatoeëerd in de oorlog: 6 miljoen keer…
Maar door jouw verhaal ben ik er toch heel even anders over gaan denken.
Dit is een eerbetoon …
Ik heb er wel om moeten huilen…
Dag schat…
X, Marlou
Lieve Lou-Lou,
Op wiki heb ik informatie gezocht over de tatoeages en daar kwam ik tegen dat deze voor Joden verboden zijn. Dat betekent dat het dubbel kwetsend en grievend is geweest. En het was al zo erg.
Ach lieverd…Dodenherdenking is ook zo’n emotionele dag… Kom even tegen m’n schouder staan.
Bye darling ♥ hang in there ♥
Ontroerend verhaal. Dat joch houdt heel veel van zijn opa.
Dank je. Ontzettend veel (-:
Ik heb maar 1 woord.
wow.
Lief!
Wat prachtig! Deze dagen komen er weer veel verhalen naar boven
Toen bij ons in het dorp de bevrijding kon worden gevierd, ging het zusje van mn vader met haar vriendinnen op pad, door een verdwaalde kogel werd ze zo tussen het rijtje meisjes uit geschoten. Waarschijnlijk waren er nog wat duitsers aanwezig die bovenop een school zich verscholen hadden, en in het wilde weg wat waren gaan schieten . Ze was 14 jaar.
Vreselijk…en dat tijdens de bevrijding. Wat een smerige, laffe daad. Lager kun je als mens niet zinken.
Bedankt voor het delen ♥
Gebrandmerkt
het leven
geeft sommigen
een stempel tot de dood
zichtbaar opvallend
of alles ongezien vergallend
wat het diepste
de ziel beroert
geven velen nooit bloot
Beklijvend mooi geschreven, Mirjam!
Amai!
Lenjef
Gebrandmerkt voor het leven…
Mooi gedacht en gedicht. En bedankt voor je compliment! Die van jou krijgt een speciaal plekje.
Lieve groet ♥
Mooi geschreven, Kakel.
Dank, Cellie!
WAAAUW, wat een apotheose! Die had ik niet zien aankomen.
Wat lees ik je toch graag.
Dank je wel voor je lieve compliment(en.)
oef Kakelino….
dát i s een gebaar van liefde…
wat prachtig.
en dat hoofd op de foto… fernadel ? schitterende kop
dikke kus m’n hartjelief
xxx
Dienie!
Fernandel? Die ken ik niet. Het is een gratis-gebruik-foto (zonder ellende) van Pixaby.com.
Dikke liefs harzlein ♥
Mooi!! Ik heb zelf familie verloren, broers van mijn moeder. Toen nog zo jong en ik was er nog niet. Maar familie is het. Ik snap Ben. Ik snap hem ook, als het verhaal niet fictief was geweest en ik denk dat er vast bergen Bennen rondlopen die dit deden, als eerbetoon aan hun opa of oma.
Mooi verhaal!
Familie blijft altijd familie. Ze worden stuk voor stuk gemist…
Ik hoop dat het stikt van de Bennen en Belinda’s!
Dank voor je compliment,
lieve groet ♥
Prachtig! <3
Dank je ♥
zo’n mooi aangrijpend verhaal!
Ik heb m’n best gedaan (-:
♥
Zit met een brok in mijn keel te lezen. Prachtig verhaal.
Weet gewoon niet wat ik zeggen moet.
Dodenherdenking doet iets met een mens…
Lieve groet ♥
Een ontroering Mirjam.
Dank je wel, Hilly!
Wat heb je leuke verhaal geschreven. Ontroerend om te lezen Kakel. Ik ben stil van hier… Groetjes J&F.
Dank je wel Jacqueline en Ferdie!
Wat mooi, zo wilde mij zus ook het registratie nummer van mijn oom late plaatsen.
Het was een nummer voor het leven. Hans
“Een nummer voor het leven.” Dat vind ik een mooie zin en wat een lief gebaar van je zus!
Prachtig verhaal en ( je kent me ondertussen een beetje) ik zit hier met tranen in mijn ogen. Zie het helemaal voor me, zo mooi.
Je bent een lieverd, Emile. Ontzettend bedankt voor je email!
♥
Mooi verhaal Mirjam! Met voor mij 2 boodschappen, mijn vader heeft WO2 bewust meegemaakt als kind in Amsterdam, ik weet zeker dat het invloed heeft gehad op mijn opvoeding. Zijn oudere zusters hadden de oorlog nog bewuster meegemaakt, er werd tijdens verjaardagen etc wel over gesproken.
Tweede is het laten zetten van tatoeages, Lisanne heeft er nu 2, je begrijpt dat het me achteraf is verteld dat ze die heeft laten zetten. Iedereen maakt zo zn keuzes.’Ik begrijp dat ze het me vooraf niet heeft gevraagd.
Oorlog laat in ieder mens sporen na. Wel goed dat ze er met elkaar over konden praten. Mijn vader was zeven toen Rotterdam werd gebombardeerd. De ene dag werd hij ontslagen uit het Coolsingel-ziekenhuis en de volgende dag lag alles plat.
Ik kan me voorstellen dat je niet op de tatoeages van Lisanne zat te wachten maar wat doe je eraan? Niets.
De naam van m’n dochter staat op de onderkant van m’n arm. Mijn man vindt het vreselijk; ik kan er niet mee zitten.
Wat een prachtig verhaal. Ontroerend.
Dank je, Bertie!
Reeds lang geleden liepen mensen ‘getekend’ door het leven. Dat de kleinzoon dit voor zijn opa doet is hard en hartverwarmend tegelijk.
Wat een mooi verhaal, hartelijk dank! (—-> drie keer hard/t)
Lieve groetjes
Nog niet eerder heb ik een reactie met drie keer hard/t gehad. Eens moet de eerste keer zijn. Dank voor je lieve woorden!
Wat een prachtig ontroerend verhaal. Zelf ook een traantje gelaten. Zo mooi. In deze roerige tijd gaat alles anders. Ook op 4 mei. En dan is zo’n verhaal heel bijzonder. Prachtig geschreven!
Liefs Joanne
Ik was ook emotioneel op Dodenherdenking. Dat mag ik niet van mezelf maar ja…
Het was een indrukwekkende dag.
Lieve groet ♥
Wauw. Wat ‘n raak verhaal.
Dank je wel!
ha die Mirjam
dat is zeker een binnenkomer
voor mij ook nieuw
en zo jij het weer onder woorden brengt , is geweldig
Floortje is ook zo’n kanjer
ik weet niet in welke maand een paard een ei legt , grapjurk hihi
ja ik houd die paar dagen Zeeland gewoon te goed
lieve groet
Ik heb ook zin om naar Zeeland te gaan. Een strandwandeling maken en overnachten in een B&B in Veere of Zierikzee, lekker eten…
We gaan er in elk geval op vooruit qua coronamaatregelen!
Lieve groet.
Die komt binnen…prachtig verhaal!
Groetjes
Dank je wel!
Dank je! Leuk om weer wat van je te horen (lezen…)
Een KAKEL beautifull !!!!
Dank je, lieve Hulk ♥
Een bijzonder verhaal Kakel, het past geweldig in deze tijd van het jaar.
Rond deze tijd probeer ik een verhaal over de oorlog te schrijven maar ik heb niet elk jaar inspiratie…
Lieve groet.
Ik had al zo’n vermoeden bij de eerste foto. Mijn opa is ook zo afgevoerd, maar had het geluk te kunnen ontsnappen. Een stevig verhaal.
Jeetje…je moet er niet aan denken hoe anders het af had kunnen lopen.
Lijkt me inderdaad een stevig verhaal.
Mooi en heftig. Ik heb in Israel diverse mensen gezien met een nummer, het heeft bij mij een onuitwisbare indruk gemaakt. Bedankt voor het delen.
Love As Always
Di mario
In het echt heb ik deze mensen nooit gezien maar het lijkt me heftig. Te weten hoe veel ze hebben meegemaakt.
Jij bedankt voor je reactie ♥
Geniaal prachtig dieptriest en fantastisch geschreven.
Dank je wel, Lies!
Oehhh…!
Lie(f)s.
♥
Kippenvelverhaal van jou. Dit vind ik veel indrukwekkender dan als die kransleggingen.
Dat is wel een heel groot compliment…
Lieve groet.
Is niet nieuw toch?
Blijft steengoed schat!
Voor mij is het hartstikke nieuw…
Dank je ♥
Wat een prachtig verhaal Mirjam , zo ontroerend
Liefs Elisabeth
Hej Liesbeth! Dank je wel voor je reactie.
Erg mooi en knap geschreven Mirjam, een verhaal dat blijft hangen.
Lieve groetjes, Edje.
Deze tijd van het jaar probeer ik altijd iets over de oorlog te schrijven…
Bedankt Edje ♥
die komt aan Mirjam..
prachtig geschreven
Dank je wel, Willy!
Heel ontroerend. Het doet me wat. Het is ook heel mooi geschreven.
Dank voor je compliment.
Oef! Die komt binnen! Mooi.