Op de foto

Ik moest op de foto, tenminste, als ik mijn rijbewijs wilde houden, en dat wil ik. Dus hop! naar de fotoshop. Van tevoren de boel gepimpt: flinke overdosis wallencrème, haren fatsoenlijk, wat oogschaduw hier en een veeg mascara daar. Nog wat rouge voor een blos? Nah.

 Veel artiesten willen met hun mooiste kant gefotografeerd worden, bijv. de linker- of rechterkant van hun gezicht. Uiteraard heb ik dat ook. Bij mij doet vooral de achterkant het erg goed op foto’s. Net zoals bier doodslaat in een plastic bekertje, sla ik dood zodra iemand een fototoestel op me richt. Echt. Mijn familie kan erover meepraten. Flirten met de camera? Not!  Wat enorm in mijn voordeel werkte bij de rijbewijspasfoto, was dat ik er niet lachend op hoefde komen te staan. Ik mócht er niet eens lachend op staan. Fluitje van een cent met mijn ochtendgezicht. Om twee uur ’s middags.

In de fotowinkel viel ik letterlijk en figuurlijk de pasfotokamer binnen. De eigenaresse had haar twee koeien van honden meegenomen. ‘t Zijn beste beesten die geen kat kwaad; ze lagen alleen hopeloos in de weg. Ze hebben ook nog dezelfde schutkleur als het groezelige tapijt op de winkelvloer  waardoor ik één van de acht hondenpoten over het oog zag. Bijna zette ik mijn voet er bovenop. Bliksemsnel trok ik tijdig mijn voet weg. De eigenaar van de poot sprong desondanks toch gealarmeerd overeind. Onhandig botste ik tegen het hondenlijf en raakte uit balans. De schande van de val bleef enigszins  binnen de perken doordat ik op beide knieën landde in plaats van languit gestrekt. Helaas nam hond nummer twee van de gelegenheid gebruik om uitvoerig mijn kruis te besnuffelen. Je begrijpt: de elegantie was weer ver te zoeken. Gelachen dat we ze hebben. De rouge die ik eerder nodig dacht te hebben, bleek inderdaad geheel overbodig.

Ik mocht op het pianokrukje komen zitten. ‘Kijk,’zei ik, ‘als ik nou mijn wangen met twee vingers strak naar achter trek, in de richting van mijn oren (ik had thuis uitgebreid geoefend), dan kan ik er met de juiste belichting best nog mee door. Mag dat?’vroeg ik. ‘Eh…nee, althans niet voor je rijbewijs,’sprak ze fotomevrouw tactisch. Ze liet er vriendelijk op volgen: ‘Weet je zeker dat je met dat haar op de foto wil?’ ‘Hé, hoezo…??’ ’Kijk maar even in de spiegel, daar hangt ie.’ Ik stond op. Arggg, ik begreep wat ze bedoelde. Al mijn wilde haren waren buiten op de fiets tot leven gekomen en hadden er een uitbundige coupe van gemaakt. Had de fotografe me niet gered, dan had ik als Catweazle op de foto gegaan. Denk je eens in, zó vernederend.

Pianokrukje. Ik klaar. Fotografe klaar… Kwam onverwacht de hond waar ik de net nog mijn nek over brak een lik aan mijn hand geven; dat kriebelde, ik lachte  klick!  De hond werd weggestuurd. Opnieuw wij allebei klaar. Sprong er een knoop van de broek van de fotografe (nee, ik verzin dit niet), ik proestte  klick! Ze kunnen tegenwoordig alles shoppen op een foto, maar omhoog krullende lippen krijgen ze niet omlaag.

Met een ijzeren wil, samengeknepen lippen en een gepantserde blik kwam ik uiteindelijk toch nog met een doodgravergezicht op de foto. Het was nu slechts een kwestie van tijd: zes minuten om precies te zijn. ‘Moet je nog boodschappen doen?’vroeg de fotografe. ‘Nee,’zei ik, ‘maar ik loop buiten wel ff een rondje.’ Na dat eerste rondje was het fotoapparaat nog niet opgestart. Hij wilde niet. Na het tweede rondje nog steeds niet. Na nog meer van dergelijke rondjes streek ik duizelig op het pianokrukje neer. Het apparaat bleek defect. De fotomevrouw begreep er zelf ook niks van. Ze had mijn foto in de ontwikkelaar gestopt en acuut had het apparaat dienst geweigerd. Héél vreemd, ja. Of ik morgen even terug kon komen? Kijk, als ik dát nou van tevoren geweten had, had ik in één keer welgemikt chagrijnig op de foto gestaan. Lachen naar het vogeltje? Mij niet gezien!

13 gedachten over “Op de foto

  1. Oh, hahahaha, jij maakt me toch wat mee! Is die pasfoto nou eindelijk klaar inmiddels?

    Enneh…. ja, ik weet het, ik kom veel te weinig langs. Iets met winterdip en druk, druk,druk. Maar ik beloof beterschap. Echt!

  2. Dag Mir,
    Het was echt niet vals of gemeen bedoelt. Ik vond het namelijk een hele leuke foto. Zo ben je echt (“spring in het veld”) . Maar Henry gaat je niet vinden. Zelfs op pagina 50 van Google kom je nog niet voor…………Wil je mijn foto zien, kijk dan op street view: ben aan het grasmaaien……

    • Whoeaa! Ik heb je gevonden! Helaas kan ik je alleen van de achterkant bekijken (is dat toevallig ook jouw mooiste kant?) Aan die enorm gespierde rug plus brede schouders zag ik meteen dat jij het was. Kun je de volgende keer alsjeblieft in de lens kijken tijdens het grasmaaien? Dan weet ik meteen of het waar is dat mannen (nog) knapper worden naarmate ze ouder worden… See you! xxx

    • @ Ohhh ekim, wat ben jij vals en gemeen! (Huh, zal niet meevallen voor Henry… Of kan ik dat beter maar niet zeggen?)
      @ Janny, Sterretje en Trui: niet professioneel nee, dus de volgende keer wordt ’t vast die automaat.
      @ Odette: altijd fijn een lotgenoot.
      @ Schone Zus: dank je (bloos)
      @ HHulk: in ’t eg val ik zó tegen.

  3. Onbedaarlijk zitten gieren hier. Zo herkenbaar. Ik sla ook deaud op een feauteau. Echt. Ik haat het, op de foto te moeten in een pose die ik niet wil en niet herken.

  4. Wat een belevenis! Maar er is toch wel ergens een foto van je te vinden waar je met de voorkant opstaat? Je maakt me nu wel heel nieuwsgierig! 😉

  5. Hahaha, weer eens wat anders dan de direct-klaar-terwijl-u-wacht foto!
    Volgende keer gewoon zo’n fotohokje in duiken, geen gezeik met honden (alhoewel ze natuurlijk vreselijk lief waren) geen vrouw waar de knoop vd broek afspringt en je gezicht weer uit de plooi valt. Alleen dan maar hopen dat het apparaat niet kapot is, anders ben je echt je geld kwijt!

  6. Alleen jij kunt van zoiets simpels als een pasfoto maken weer een heel avontuur beleven. En dan ook nog ons mee laten genieten door er een geweldig verhaal over te schrijven :).

    xxx

  7. Sorry, ik ben dit blind aan het typen, wan tik lig onder het bureau van het lachen!
    Kakelblontje, ik moet je nodig eens in het eggie meemaken, vermoedelijk kunnen wij dan enkel gieren van de lach.

    Kweenie wat een blogrol is, ben echter gek op rock en roll, dus doe maar!

  8. Het lijkt me héél erg noodzakelijk dat je een andere fotograaf zoekt!
    Dit is idioot, eerst die honden: die horen niet thuis in een ruimte waarin je klanten ontvangt. Dan weer springende broeksknopen of een defect toestel.
    Het klinkt niet echt professioneel, hoor.
    Groetjes,
    Janny

Laat een antwoord achter aan Trui Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *