Dierbaar

Mijn Kind; ze is me zo dierbaar, en ze is zo lief. Thuis uit school zit ze boven op haar kamer keyboard te spelen.  Ik heb een dip en sta te janken in de keuken. Geeft niks, ze hoort me toch niet want ze heeft haar koptelefoon op. Denk ik.

Ineens staat ze voor m’n neus: “Heeej…wat is er met jou? Heb je slecht geslapen?”

Ik knik. Knikken is genoeg. Ze geeft me een knuffel en een zoen.  

“Mam, het spelen gaat goed, joh. Wil je een stukje horen?”

“Ja, reken maar,”zeg ik.

Gestoken als door een bos vlooien stuift Kindlief de trap al op. Ik zet de achtervolging in.  

Zij gaat op de grond voor haar keyboard zitten en ik laat me met een enorme plof op haar zitzak vallen. Zo, wij zijn er klaar voor. Zij speelt en ik luister. Ze speelt het beginstuk van ‘Clocks van Coldplay’ en daarna de titelsong van ‘de Titanic’ en als grapje sluit ze vrolijk af met de ‘weddingmars’. Ik applaudisseer, en terecht, want het klonk verdraaid goed!

Dat zij zichzelf in zo’n korte tijd, zoveel muziek heeft leren spelen, en nog wel met twee handen. Wat zit er toch veel talent in haar puberlijf, of denk ik dat alleen omdat ik haar moeder ben? Ik krijg geen tijd hierover na te denken, want overeind springend vraagt ze: ”Wil je koffie, ja? Dan ga ik het zetten en dan drinken we het hier op, ja?” Ze stuitert van enthousiasme.

Ik lach breeduit, “Ja joh, leuk en gezellig!”

Zij is dan al halverwege de trap, op weg naar de keuken. Ik hoor hoe ze in de weer is met kopjes en bekers, de koelkast die open en dicht gaat, een vallende koektrommel, het geluid van de Senseo…

Ineens betrap ik mezelf erop dat ik glimlachend op Kinds zitzak zit, wachtend op koffie, koekjes, maar  toch vooral op haar. Wat heb ik eigenlijk weinig nodig om gelukkig te zijn. Of is het nou juist veel? Ik weet ’t niet. In elk geval: geen dag met Kind is dezelfde, dus tel uit die winst! Ik zucht tevreden. Mijn kind, zo dierbaar en zó lief. Of had ik dat al gezegd?

 

2 gedachten over “Dierbaar

  1. Lief he? Ze is een kanjer, die meid van jou! Het lijkt wel of onze kids altijd maar een half woord nodig hebben om ons te begrijpen. Pascal is ook zo’n gevoelig kind. Weet altijd precies hoe ik me voel en wat ik nodig heb om er weer bovenop te komen. (Een knuffel van dat heerlijke manneke is meestal al genoeg).

Laat een antwoord achter aan ocraM Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *