Ruimte voor de ziel

Schrijfopdracht WE-300 van Plato met als thema: scheiding.

Het is stil in de schemerige zitkamer. De zware, dichtgetrokken veloursgordijnen laten nauwelijks een reepje licht door. Roerloos zit ze op de stoel naast het bed van haar man. Hij ademt zwaar en onregelmatig. Ze heeft geen licht nodig om te zien dat de gestalte broodmager is, zijn gezicht doorgroefd, en  zijn lichaam een schim in veel te grote kleren is geworden.

Langzaam, bijna sluipenderwijs, heeft de ziekte de regie overgenomen en hem verteerd. Hij heeft de aftakeling manmoedig ondergaan; zijn geest vele malen sterker dan zijn lichaam. Hij voelde boven alles boosheid. Boos, omdat zijn lichaam hem in de steek liet. Boos, dat het wel energie stopt in baardgroei maar niet in genezing. Hij wil en kan zich niet overgeven aan dit laatste gevecht. Omwille van haar wil hij blijven en rekt hij iedere seconde.

Toen ze elkaar leerden kennen, meer dan een halve eeuw geleden, was het net of ze in elkaars gezelschap geluid konden zien, en kleur konden ruiken. Dat was altijd zo gebleven en samen hebben ze een rijk leven gehad. Ongrijpbare gedachten fladderen door haar hoofd.

Dan neemt ze een rigoureus besluit. Ze knijpt voorzichtig in de lange, knokige vingers van zijn knoestige hand.
‘Lief,’ zegt ze zacht, haar gezicht zo dicht mogelijk bij het zijne. ‘Lief… zou je niet eens gaan…? Heeft het niet lang genoeg geduurd?’ Even zoeken zijn ogen de hare. Zijn stem is niet meer dan een fluistering. Ze voelt de reactie in zijn lichaam; alsof een last van hem afvalt.
Langzaam, als een nachtkaarsje, gaat hij uit, tot hij tenslotte stopt met ademen.
Ze weet: hij is voor altijd weg.

Lange tijd later staat ze op, loopt naar de gordijnen, schuift ze opzij en opent een raam. Nu kan zijn ziel naar buiten toe. Waar altijd kleur en geluid zal zijn.

 

23 gedachten over “Ruimte voor de ziel

  1. Het spijt me, ik ben laat, kan evenmin superlatieven verzinnen die andere reacties al niet benoemden… kortom, sorry én ik ben het met iedereen die voor mij aan een reactie achterliet, volkomen eens!

    Dikke kus

  2. Adembenemend mooi geschreven Mirjam. 🙂
    Uit liefde wil hij blijven, uit liefde laat zij hem gaan…
    Het doet me denken aan mijn stiefvader. Ook hij teerde langzaam maar zeker weg.

  3. Prachtig verhaal Mirjam. Hier ben je op je sterkst. Een merkwaardig gegeven overigens dat iemand kan blijven voor een ander. Dat hij die keuze in een zwak lijf heeft. Mysterieus ook een beetje.

    Bedankt voor deze waardevolle WE.

    OT als je nog een pietvraag wil bedenken, doe het dan nu. Want ik sluit mijn interview bijna af. Anders red ik het niet meer.

  4. Zwarte tekst in een kadertje

    elke mens doet ooit voor eeuwig de ogen dicht
    één moet altijd eerst gaan
    alleen-zijn vangt dan aan
    hoelang, lees je in zijn/haar overlijdensbericht

    Graag gelezen, Mirjam.
    Lenjef

  5. Ik was net uitgelachen om je reacties over mijn verhaaltje over de ijsclub en dan lees ik dit. Zat meteen met kippenvel, wat heb je dat prachtig beschreven zeg……..Je bent echt een kei.

  6. Inderdaad ,om stil van te worden ,jij kúnt schrijven hoor !
    Ik zat weer even aan het bed van mijn schoonmoedertje , ook zij had die aanmoediging nodig .Haar laatste dankbare blik was voor mij !
    Nogmaals , wat schrijf je práchtig !

    • En daar neem ik geen woord van terug nu ik het met nog een andere ervaring aan kan vullen. Het is helemaal niet erg wanneer je niet bij je humor kunt, je gevoel is méér dan genoeg om een logje te schrijven dat er toe doet.

  7. Wat heb je een mooie sfeer geschept. Ik ben er even stil van (en ik voel ineens heel erg de drang mijn eigen Lief een kusje te geven, die ligt nu nog te slapen)

  8. wat treffend geschreven Mirjam, zo werkt het echt. Ik maak het regelmatig mee zoals jij beschrijft(werk) Loslaten, een o zo moeilijk uitvoerbaar werkwoord, in alle levensfases

  9. Zo mooi wijffie, dit herken ik dan van bij mijn moesje. Ik heb haar ook gevraagd of ze niet eens zou gaan. En net alsof ze op toestemming gewacht heeft….

  10. Ach Mirjam dat ontroerd me erg. En dat nu te lezen juist voor het
    slapen gaan. Het is me zo herkenbaar. Wat kan jij dat toch zo mooi beschrijven……

Laat een antwoord achter aan geesje Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *