Ken je me nog, die mevrouw die de hark zwaait over de tuin?
Máánden geleden alweer (maar zeg nou zelf: wat is tegenwoordig een maand?) begroef ik met weinig ceremonie een dahliaknol in de tuin. Daar heb je anders handenvol werk aan: gat graven, stokje ernaast voor de herinnering, en dichtgooien die handel. Twee zinken gieters parkeerde ik alvast naast de regenton. De natuur bespaarde me handenvol gesjouw met volle gieters. Ja, ik bekijk het leven maar zoveel mogelijk van de zonzijde, want een ander pluspunt weet ik niet te verzinnen voor ons aangename voorjaar (NOT.)
Ik wachtte. Er gebeurde niets. Helemaal niets. Bollen, concludeerde ik, zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Waarom deed Mevrouw Dahlia het niet? Had ze te weinig zon gezien? Was ze verdronken? Nou ja, ze rustte daar in elk geval vredig.
Van de week zag ik dat ik broodnodig de swiffer eens door de tuin moest halen. Gevangen in een keurslijf van brave burgerlijkheid, stond ik tijdens het snoeien ietwat in mezelf te kwebbelen. Onverwacht en met een zweem van ergernis kwakte ik tegen de grond, mijn neus tussen afgevallen bladeren en restanten van tamme kastanjes.
Licht geknakt krabbelde ik overeind. Wat was er gebeurd? Aha, ik was gestruikeld over het dahliastokje. Van nijd gaf ik er met mijn authentieke Hollandse klomp een ferme trap tegen en rukte daarna het stokje uit de grond.
Krijg nou niks…Is dat geen…? Wat een mirakels wonder der natuur. Een heuse opstanding! Jawel, een levensechte, bloeiende dahlia, een heel trendy model nog wel met zelfs twéé bloemen! Oh, oh, die zou ik vanavond eens fijn onder Liefs neus wrijven.
‘Ik heb een verrassing voor je schat,’ sprak ik zwoel toen Joris voor de deur stond. ‘Loop maar even met me mee.’ Liefdevol begeleidde ik hem naar dahlia; wij zijn zulke fijne, warme mensen. Bij de bloeiende schoonheid aangekomen keek ik Man verwachtingsvol aan. Nou? Nou? Nou?
‘Die heb ik al lang gezien,’ sprak hij luchtig.
Tsssk, hij wel…
Hilarisch. Zo ken ik je weer. En zou hij hem echt allang gezien hebben? Of zit ie je gewoon te pesten. Ghegheghe.
Ik vind Dahlia’s altijd prachtig vooral donkerrode maar dat gedoe met ze weer uit de tuin halen, niks voor mij . Maar wel mooi dat hij toch nog opgekomen is. Kom ook nog vaak van die verrassingen tegen in de tuin dit jaar.
Oh, wat leuk! Dat zijn van die onverwachte verrassingen dan he! Juist al je er niet meer op rekent gebeurt het. Manlief deed maar alsof hoor, ik weet het zeker. Ze houden er niet van als ze het gevoel hebben dat er iets aan hun aandacht is ontglipt 😀
Weet je? Eigenlijk is dit weer eens een bewijs van dat je nooit, hoe aanlokkelijk het soms ook is, de hoop moet opgeven!
-x-♥
Je hebt (weer) helemaal gelijk 😀
laat je het tuinieren dan ook niet beter aan je man over?
Ik vind het al heel wat dat hij ‘m gezien heeft ! 😉
Zulke liefdevolle warme mensen, en dan zegt manlief niets als hij de dahlia heeft gezien? Pffff, nou, ik denk dat hij hem gewoon nog helemaal niet had gezien.:-)
Ach ja, elk huwelijk heeft zijn schaduwkant. Net als een tuin 😀
Wij mogen van de slakken geen daliah’s in onze tuin. Nu heb ik ze al een paar jaar als kuipplant, maar ze willen niet meer. Het zijn hele zielige bloempjes geworden
Slakken…smerige gladjakkers zijn het 😀
Túúrlijk, het is tenslotte een man hè? 😉
Mannen hebben nou eenmaal altijd meer oog voor “bloeiende natuur”
Vooral voor vrouwelijke…
Mannen! Zou je ze soms niet. Vergeten belangrijke dingen te vertellen. Ze dat leren, is ondoenlijk. 😉
Mooie bloem en fijn dat hij dankzij jouw goede zorgen ahum zo overweldigend bloeit.
Haha, ik heb de bloemen bijna de grond in gekeken 😀
zalig! en mannen zijn nu eenmaal iets bescheidener van aard denk ik……..
🙂 🙂
Zou je denken??
Misschien komt man lief meer in de tuin dan jij !
Ik ben altijd tegen draads moet je weten. Men loopt zo hoog op met DE ROOS, maar ik vind een dahlia een veel mooiere bloem, ze geurt wel niet zo goed als een roosje, maar toch ! ! !
Hij heeft arendsogen, dus ik vrees dat hij gelijk had. Maar dat heb ik natuurlijk niet gezegd, haha! Oh, pardon…
Ik hou wel van dat dwarse, Tilde 🙂
Hahaha, hij wel. 😉
Mannen… 🙂
Nu ik dat hier lees, ik had ook dahliaknollen in de grond gestoken maar niet ene te zien. Hmm, mss volgend jaar als redstar gelijk heeft, of ze zijn weggerot, of ik heb ze uitgetrokken omdat ik dacht dat het onkruid was 🙁
’t Is altijd wat met die knollen. Het lijken wel mensen 😉
Wat een prachtfoto trouwens!!
Goed he? Zelf van Pinterest geplukt.
hahaha
Je hebt je toch geen pij gedaan toen dat dahliastokje je van rechts tackelde?
Ben je gek…Hollandsche meid!
Een dahlia kan soms wel een jaar weg blijven eer boven te komen. Of de knol rot weg. Dat kan ook 🙂
Ik zie ook altijd van alles het eerst,en zeg dat ook zelden 🙂
Haha, het ruikt hier een beetje maar niet naar een dahlia 😀
Mja, zou hij heus 😀
Grote glimlach. De waarheid zullen we nooit weten, maar je stukje is weer hilarisch.
Haha, de titel is overigens geniaal gevonden. Fijn weekend.
Ja echt hoor.. hij zei het zelfs nog tegen me. Maar dacht jij dat allang had gezien natuurlijk 😉
Love As Always
Di mario
Leuke reactie 😀
natuurlijk had hij die al gezien :o)
Fijn dat ie er toch is…. erg leuke bloemen! (zeker als ze het doen)
Welkom!
Vooral dat laatste ja…
ja, maar of dat werkelijk ook zo is?
Maar goed, beter maar te goedgelovig dan te wantrouwig, en er is toch maar één echte waarheid, en dat is dat het altijd anders gaat dan wat men denkt! Altijd!