Er komt simpelweg geen eind aan het knaagvandalisme van Bella. Soms ben ik in staat om haar vastgebonden in het Loetbos achter te laten. Gisteren moest zelfs de bovenverdieping eraan geloven. In een onbewaakt ogenblik – ik hing de dweilende huisvrouw uit – is madam de trap naar boven opgeklommen. Ja, je leest het goed.

De computerkamerdeur stond op een kier en wij zijn door het oog van de naald gekropen; op een haar na aan de dood ontsnapt. Zij knaagde links en rechts gapende gaten in enkele kabels, maar mensen, mensen, als door een wonder bleef de computer gespaard. Wat ze wel gesloopt heeft, wil je niet weten. Oh, je wilt het wel weten? Nou goed dan: een verlengsnoer, het elektrisch kacheltje en… de kabel van de printer.

Na het vaststellen van haar daad, kon Bella geen kant op, op de overloop. Ik kon haar zo in de houdgreep nemen. Zo probeerde me te intimideren door met haar achterpoten te PATS!en maar daar trapte ik niet in. Zo’n doetje ben ik nou ook weer niet.

Het is dat ik zo’n sterk karakter heb en zeer stevig in mijn schoenen sta (ahum), anders had ik mevrouw Konijn met één flinke zwieper zó de trap af gemept. Maar ja, tijdens zo’n sterk moment leer je ook je eigen zwakte kennen. In dit geval is dat…mijn zwak voor Bella…