Voor C.
‘Weet je het zeker dat je het alleen kunt?’ vraagt de vrouw die ik Dominique mag noemen.
Ze kijkt me nauwlettend aan. Ze is niet alleen bezorgd om mijn welzijn; ze wil ook geen toestanden.
Ik knik zelfverzekerd. Als zij mij zegt welke knop ik moet indrukken, lukt het wel.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Mijn man en ik hebben elkaar voor ons werk op de Brienenoordbrug leren kennen. Logisch dat we voor ons trouwen foto’s op diezelfde brug hebben laten maken.
Vlak daarvoor hebben we een intentieverklaring afgelegd waarin we beloofden zo goed mogelijk voor elkaar te zorgen. En die belofte zijn we nagekomen tot het gaatje. Zijn gaatje.
Mijn man had een bloedtransfusie gekregen en al na een halve dag had de kanker de helft van zijn verse rode bloedlichaampjes opgevreten. Toen de morfinepomp ook niet langer toereikend was, zei hij tegen me: ‘Ik ben er klaar mee.’
Ik gaf ‘m groot gelijk.
Zijn moeder was tegen euthanasie maar toen ze zag hoeveel pijn hij had, zei ze: “Het is goed, jongen, ga maar.”
Terwijl wij elkaar intens zoenden, heeft hij afscheid genomen van het leven. Wij waren op dat moment heel rustig. De aanwezige artsen moesten huilen.
We hebben zo’n intens leven gehad. Met modderige dalen en bergtoppen vol eeuwige sneeuw. Er is niets onbesproken gebleven. Ik ben onze verklaring met alle liefde nagekomen. Nu sta ik hier om zijn wens te vervullen. Het zwaarste laatste loodje.
In zijn Landrover heb ik zijn kist naar het crematorium gereden. Het is een mooie kist van steigerhout met touw rondom als handvatten. Robuust en sterk. Net zoals mijn man was. Uit gewoonte zette ik de radio in de auto aan en meteen weer uit, want ik vond het ongepast. Toen kwamen de tranen.
Ik adem diep in.
De bovenkant van mijn jurk wijkt een beetje. Hij is niet alleen oud maar ook iets te groot geworden.
Dan…drie…twee…één…druk ik op de mij aangewezen knop.
De hitte van de oven zal goed passen bij de kleur van mijn cerise-rode jurk. Mijn trouwjurk. Die heb ik vanochtend in een opwelling aangetrokken, want waar je aan begint, dat moet je afmaken.
Heel mooi. En verdrietig natuurlijk, maar toch mooi.
lui die mij kennen van voor de pc , vragen niets
die weten de fiets , dat is iets
wat Karel ( let op de r ) iets doet
ik kreeg ergens midden – eind jaren ’90 mijn 1ste pc
van natuurlijk de jongste broer
uitleg en ach komt er op neer , vragen ze een naam voor toendertijd een email adres
fietszwerver@hotmail.com
ik typte het zo in
en dat bleef
en nu lees ik dat het fietsen een sprongetje bracht
ben ik blij mee en ik zal zien of ik het met wat fiets verhalen kan verrijken
lieve groet , karel
Fietszwerver vind ik een mooie naam. Ik zwierf ook graag rond op de fiets. Soms met een rugzak op en bleef ik een nachtje van huis weg.
Erover lezen en schrijven blijft leuk.
Bedankt voor je uitgebreide reactie!
Groetjes Kakel
ja ik zwierf door een aantal landen met de tassen voor en achter aan de fiets , welke voor mij gemaakt was
fietsen was van kinds af aan met de paplepel in gegoten , de hele familie bepakt en bezakt voor een rondje IJselmeer of zo
groetjes karel
Ben er stil van! Heel heftig!
Heftig…
Tjemig…..:-(