WE-300 schrijfuitdaging van Plato voor december met als thema: winterwarmte.
Ondanks haar thermokleding en winddichte jas heeft ze heeft het gevoel in haar nakie te staan. Haar handen zijn ijsklompen en ze overweegt serieus haar handschoenen uit te trekken om ze warm te plassen. Alleen de gedachte aan haar blote kont in de vrieskou weerhoudt haar daarvan.
Gek dat ze van buiten zo koud is; van binnen kookt ze. Niet alleen omdat ze verliefd is, maar ook van nijd. Ze had zelf ook wijzer moeten wezen. Ze is niet bepaald het mooiste meisje van de klas, maar dat gevoel had hij haar wel gegeven en vandaar dat ze vol overgave op zijn uitnodiging was ingegaan.
Thuis had ze van gekkigheid niet geweten wat ze eerst wilde doen: van blijdschap haar bed als trampoline gebruiken, of haar vriendinnen bellen.
Voorlopig is hij ruim een half uur te laat. Tien minuten geleden heeft ze zichzelf al uit staan kafferen dat hij haar in de kou laat staan. Het wordt tijd naar huis te gaan, maar ze wil koppig zijn. Stel dat hij domme pech heeft: een lekke band, lege accu, file…
Ze zou het in een kroeg met de eerste de beste slampamper aan moeten pappen. Haar bloed kookt en ze moet vreselijk piesen. Toch maar over haar handen dan?
Van achteren hoort ze voetstappen dichterbij komen. Ze draait zich om. Het is nauwelijks vast te stellen welk mens er schuil gaat tussen de winterjas, sjaal en schaatsmuts.
Aarzelend zet ze stap in zijn richting. Een stoeptegel heeft net een opstaand randje en om niet te vallen grijpt ze de onbekende pardoes bij de mouw van zijn jas. Het ergst denkbare gebeurt: de man kan zijn evenwicht niet bewaren, en samen vallen ze om. Ze kijkt in de ogen van haar medeglijder en gloeit van blijdschap: hij is toch op haar gevallen!
haha! zo gemakkelijk gaat dat dus!
Whahaha, wat een verhalen weer Kakel. En ook Kind kan geweldig uit de hoek komen. 🙂
Wat een leuk verhaal, Mirjam. Maar net als Rietepietz dacht ik dat ze wel spontaan zou gaan plassen van zo’n vallende verrassing:-)
Janny
Ik heb zelden zo moeten lachen om een WE!
WOW ze vielen letterlijk op elkaar . Ha ha wat een prachtig verhaal weer Mirjam. Heerlijk even lachen zo.
Hahahaha! Maar het was dus niet degene op wie ze wachtte. Komt die er even bekaaid vanaf.
Ik heb hier met winterwarmte van genoten.
Prachtig verhaal natuurlijk maar het laat me wél met een prangende vraag achter …… hebben haar sluitspieren het gehouden tijdnes de val? -0
@ Riet: ik denk dat die sluitspieren het wel gehouden hebben. Ze is namelijk nog nooit bevallen 😉
Van zo’n verhaal word ik helemaal blij. Goed geschreven.
Ik had vroeger toch liever een andere ontmoeting.! !
Als hij zich pijn heeft gedaan is het zo al af.Want mannen en pijntjes, oeikes!
Zie je Mirjam als je zo kunt een verhaal verzinnen kan je er altijd nog een stukje aanbreien. En dat vind ik plezant Ik lees je dolgraag.
Was dit ook de man op wie ze stond te wachten. Theoretisch kan het ook een heel andere vent zijn. Anyway, als er maar iemand op haar valt. Whahahaha… heerlijk verhaal.
Lijkt me ook moeizaam: met een bevroren achterdeel je handen warm plassen. Dat kakelbont-universum heeft zo zijn nadelen hoor 🙂
Mooie WE. Ik ga een linkje produceren.
Yeah jippieeee, wat een mooi eind. En nou gauw plassen ;-).
Wat een leuk en onverwacht eind!
Ha, Leuk issie!
Zo dan dat was dus de knal die wij hier in Assen voelden 😉
Mooi verhaal met verrassend einde!
Goede WE Mirjam
Koude
Een blauwtje lopen?
En een knallende slotzin!
Prachtig!
Geweldig. Je gooit me van de ene in de andere emotie.