Hondentrouw

Moet je zien hoe ze erbij zit! Met een papieren zakdoekje dept ze haar opgedirkte ogen droog, en de advocaat trapt er nog in ook. Hij piekert er niet over zijn hond aan zijn ex mee te geven; hij likt nog liever de Kliko schoon.
Ze was eeuwig te beroerd dat beest uit te laten.

Hij kan haar aanstellerige gedoe niet langer aanzien. Hij loopt naar de deur van de spreekkamer, praat kort tegen iemand, en met een gezicht dat zegt dat het leven een zware beproeving is, duwt hij haar een riem met hond in de handen.

‘Hier,’ zegt-ie, ‘Ik heb erover nagedacht: je mag hem hebben.’ Het beest besnuffelt haar, zwaait wat met zijn staart, en laat zich naast haar stoel neerploffen.
Haar blik is ondertussen veranderd van verbazing naar ongeloof. Hij geeft haar haar zin? Zomaar? Alhoewel… ze heeft altijd geweten dat hij de ruggengraat van een tuinslang heeft. Triomfantelijk kijkt ze de advocaat aan, en maakt aanstalten de spreekkamer te verlaten.

‘Moment,’ zegt hij, en staat voor de tweede keer op. Hij opent de deur, en een hond rent enthousiast de kamer binnen. Het beest spring tegen zijn baas op, likt hem in zijn gezicht. en keurt de vrouw geen neus waardig.

‘Zie je,’ zegt hij tegen het verbaasde gezicht van de advocaat, ‘mijn ex herkent niet eens haar eigen hond.’Ontdaan kijkt zij van de ene naar de andere hond. ‘Wat…hoe…snap ’t niet,’ hakkelt ze.
‘Heel eenvoudig,’ zegt hij, ‘de hond die jij vasthoudt is het zusje van Boomer.’
Met hysterisch glinsterende ogen hapt ze naar adem.
‘Dit is niet je geluksdag, hè?’ zegt hij mild. Hij staat op en loopt de spreekkamer uit. Halverwege tilt Boomer zijn achterpoot op, en watert spontaan tegen een plastic kamerplant in de hoek. Wat is geluk toch simpel.

36 gedachten over “Hondentrouw

  1. Een Salomonsoordeel maar dan anders.
    Hoe een plastic plant het onderspit delft.
    En nu zitten beiden met zo’n enorm treurige hond opgescheept.
    Ach wat een ellende.
    En jij….. jij geniet bij het opschrijven.
    Dan ben je toch eigenlijk superslecht 🙂

  2. Haha wat een verhaal.Buren hier aan de overkant herkenden hun eigen kat niet eens ,ik wees ze aan waar hij zat en zij wezen naar een andere kat die aan de andere kant zat in de struiken .Ik heb maar niets gezegd !!
    Liefs Elisabeth

  3. heee Kakelinoootje…

    wat een gaaf verhaal!
    Ik vind het zo goed bedacht!!!
    Natuurlijk mag je niet “knokken” om een hond.
    Maar dit is wel een hele gave oplossing…

    Wat een loeder van een beest trouwens…
    Nee… geef mij de honden van ons Klaprooske maar.

    Dagdag!
    heb het goed vandaag…
    X, Marlou

    .

    • Maar dan noem je ook iets op, hè: Ace en Damian 🙂
      Ik moet zo vreselijk lachen om de foto’s van dat stel.
      De kleine doet in alles de grote vent na.
      Daar wordt een mens blij van.
      Baai baai Louloutje xxx

  4. Wat een geraffineerd spelletje. Zou hij dat met met die tweeling ook zo doen? (Als het om die hond op de foto gaat, mag ze hem voor mij ook wel hebben…)
    (Om de stilte op mijn blog te onderbreken heb ik er maar weer eens een keer wat opgezet.)

  5. ohhh jeetje kakel hier raak je een héél tere plek bij mij hé. dat weet je, een gevecht hóe groot of klien dan ook mag ooit over de ruggen van kinderen en of dieren gaan…
    vreselijk,

    mensenlief, een dier is geen ding…

    wat een stom mens…. ik hoop dat bozo haar overhoop loopt:-)
    xxx

  6. Het ultieme bewijs dat mensen vaker naar het gedrag van dieren moeten kijken…. en meer van hun karaktereigenschappen zouden mogen hanteren!

    -x-♥

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *