Mijn moeders trots stond wegens plaatsgebrek niet in huis, maar tweehoog achter op ons balkon. Een enorme joekel van een wasautomaat, waar mijn vader een houten bekisting omheen timmerde, zodat het apparaat de echte Hollandse winters kon trotseren. Tevreden draaide mijn moeder kleine en grote wasjes in haar wasmachien.
In mijn kinderogen was dat apparaat maar een saaie doos. Nee, dan dat ding dat er naast stond: een handwringer! Je stopte een natte lap wasgoed tussen twee rollers, draaide aan een grote hendel en al het water stroomde eruit. Als je niet uitkeek, liep het water in een stroompje langs je arm naar beneden en via je benen zo je schoenen in. Maar ja, ik mocht er alleen maar naar kijken en aankomen niet. Je begrijpt: die droger móest en zou ik uitproberen.
Eindelijk: toen mijn moeder stond te kletsen met een buurvrouw, glipte ik het balkon op. Nee hè, zag ik mijn kans schoon, viel er niets te wringen… Nergens wasgoed of een vieze, oude dweil te zien.
Oh, maar wacht eens, daar hingen mijn moeders rubberen sophandschoenen. Gretig graaide ik er eentje van de drooglijn en hield ‘m tegen de rollers van de wringer.
Het draaien viel nog best tegen; ik had allebei mijn handen nodig om dat ding op gang te krijgen.
Vreemd, wat zag die handschoen er raar uit. Opzwellen, niet normaal! Maar nu ik eenmaal aan het wringer was, zou ik blijven draaien ook. Steeds groter en boller werd de handschoen totdat hij PANG! uit elkaar knalde. Eén blauw stukje vinger bleef slap tussen de rollers hangen.
Van schrik zette ik het op een brullen. Mijn moeder gooide met een ruk de deur open en aanschouwde wat voor vreselijks ik had gedaan. Ik kreeg een pak voor mijn broek en moest voor straf op mijn ijskoude kamertje gaan zitten.
Ik mo-hocht ook nooi-hooit wat.
Wat me tevreden stemde, was dat mijn broertje, de arme stakker, ook niets mocht. Op een mooie dag deed hij zijn uiterste best op hetzelfde balkon onze zinken vuilnisemmer in de brand te steken. Hij was er na veel moeite eindelijk in geslaagd dat ding flink aan het walmen te krijgen, toen mijn moeder onraad rook en polshoogte kwam nemen.
Nou, de afdruk van mijn moeders pantoffel staat NU nog op mijn broer zijn billen. Terwijl die degelijke vuilnisbak amper wilde branden en alleen maar wat lullig rookte. Dat hoefde mijn moeder toch niet zo op te blazen? Maar mijn broer heeft het in ieder geval geprobeerd, dat pakt niemand hem meer af!
Oooo, wat een schattig verhaal! Ik zie het helemaal voor me. Kan zo een scene in een film zijn! xxx
Geweldig verhaal 🙂 Brengt me terug naar ons eigen “plat” immers wij hadden geen balkon, maar een plat …….
’s Zomers onze moeder helpen door te draaien aan de wringer …… dat was vechten wie er aan de beurt was…………
Tja, menig een kan zich dat niet voorstellen.
Zo blij dat we nu wasmachines hebben…..
Mooie herinnering. Ik weet nog dat mijn moeder nog helemaal geen wasmachine had en dat we dan inderdaad alles moesten wringen. Pff vond het maar een klote werk hoor om te doen. Herinner me nu nog die koude handen van dat water. Wees maar blij dat je moeder het zelf deed. 😉
Mijn moeder had vroeger een “bovenlader” die de was niet ronddraaide, maar heen en weer schommelde. Het nadeel van dit soort wasmachines was dus dat de was niet cetrigugeerde, daar hed je een aparte centrifuge nodig. Maar daarvoor had ze dus ook een wringer. Helaas is het ding bij het vuil beland. Ook mocht vroeger graag aan de wringer draaien, alleen huishoudhandschoenen stopte ik er niet tussen.
Volwassen worden
leven is het aftasten van grenzen
gevaren
ervaren
waardoor soms traantjes plenzen
Lenjef 🙂
Wat een mooie weer, Lenjef!
Het leven is eigenlijk een lange leerweg…
Lieve groet
Heerlijk weer even bijgelezen en genoten van je verhalen.
Nou zeg, wat een kutkinderen, weten dat iets niet mag en het dan toch doen!
En zo was ik zelf dus ook.
Haha 🙂 Ik hoop dat alle kinderen zo zijn.
hèhè, kwajongensstreken noemen ze dat…
Voor alles is een 1e (en een laatste) keer 😉
x-x♥
haha dat zal een knal geweest zijn, k denk dat je die klap van je moeder kreeg omdat ze zo geschrokken was
zo’n wringertje hadden wij niet, k had het vast ook wel uitgetest 🙂
Wat zal mijn moeder blij geweest zijn met die wringer toen ze hem kreeg. Hij stond boven een grote houten tobbe op poten, dat was een van de eerste wasmachines. Slaan deed mijn moeder niet, ze kon het uitstekend met haar mond af en dat was meestal ergen dan een tik.
Mijn vader keek me altijd zeer teleurgesteld aan als ik iets had uitgehaald, en dat vond ik veel erger dan die meppen van mijn moeder.
“de afdruk van mijn moeders pantoffel” Een geweldig zinnetje wat wat mij betreft zo in een museum of aan een tegeltje mag.
Vervang moeders door vaders, en dan klopt het weer bij mij.
Ik mocht dus ook echt nooit wat, en die pantoffel voel ik nu soms nog 🙂
Volgens mij had mijn moeder ook zo’n ding, maar toen was ik nog heel klein, ik herinner het me nauwelijks meer. Maar wat me voornamelijk van je verhaal blijft hangen zijn de straffen die je moeder uitdeelt…jeetje…
Mijn broer(tje) en ik hebben heel lang gedacht dat dat normaal was…
Slaan… daar nemen ze tegenwoordig het ouderlijk gezag van af. Je mag je kinderen geen tik meer verkopen. En dat is meteen te merken. Bij velen hebben nu de kinderen de macht in handen.
Je kunt kinderen ook heel goed opvoeden zonder ze te slaan. Bij Roos althans is het uitstekend gelukt.
Het gaat niet over het slaan op zich, daar ben ik ook faliekant op tegen, maar correctief gedrag moet kunnen.
Goh, kreeg jij daar een pak slaag voor en moest bovendien nog een tijdje in dat kil kamertje zitten? Wat was je moeder streng zeg, jij wilde toch alleen maar zien hoe zo’n ding werkte? Kinderen moeten nu eenmaal de wereld kunnen verkennen met alles wat er in te beleven valt… just my 2 cents Kakeltje.
OT: bedankt voor het kaartje!
Jij ook bedankt voor je kaarten, leuk!
Blij dat ze goed aankwamen, en voor nu: een schitterende weekend gewenst Kakeltje!
Goede morgen Mirjam, ja kinderen mochten ook niks natuurlijk 🙂 Mijn moeder wrong liever met de hand haar wasgoed, volgens haar kreeg ze het droger dan die wringer. En een wasmachine had ze vroeger niet. Op zondagavond ging de boel al in de week en op maandag werd de was opgekookt in een grote zinken teil in de bijkeuken.
Als we stout waren, dan keek ze je boos aan en zei erbij dat ze dat niet zou vergeten, dat was veel erger dan het pak op je broek, waar vader zich wel eens aan bezondigde.
Dat was even huilen en dan was het voorbij. Maar de gedachte dat je moeder boos was en het niet zou vergeten vond ik veel erger.
Maar ja de opvoedmethodes veranderen en dat is prima, zolang er maar wel wordt opgevoed en dat lijkt er soms wel eens bij in te schieten in de huidige drukke tijd.
toen ik klein was had m’n oma ook zo’n draaier en als er gewassen werd, ging ik wijslijk weg, ik mocht teveel 😉
ik wens je een hele leuke vrijdag en voor straks een heel tof weekend
Ik wist niet dat dat bestond: teveel mogen :-))
ik deed alles en mocht alles van mijn oma, ik heb je ook eens verteld dat ik daar naar de muziek ging luisteren
Ja, ik kan me je verhaal nog herinneren!
De tijd van toen 🙂 Heb lachend je verhaal gelezen, herkenbaar wat betreft doen wat verboden was met alle gevolgen vandien 😀 Wat mochten we toch weinig en wat waren ouders streng 😉
Zo’n wringer herken ik van bij mijn oma, van haar mocht ik er wel zakdoeken doordraaien. Dat is na al die jaren nog steeds hetzelfde gebleven: van oma’s mag (bijna) alles 😀
Zelfs met een oude dweil was ik tevreden geweest, Bea 🙂 Oma’s aan de top!
Wat sterengggggg. Zou zijn we tegenwoordig niet meer. Nou ja, wacht even he.. ze mogen van mij ook heel veel niet, maar ze gaan bij mij gewoon op de strafbank. Dat helpt heel goed.
Love AS Always
Di Mario
Groot gelijk, Di Mario. In mijn auto heb ik een rijzweepje liggen en dat gebruik ik regelmatig ;-))
Wij hadden een lavet met zo’n ding om te wassen en een ingebouwde centrifuge. Er moest wel een emmertje onder gezet worden.
Best wel modern voor die tijd.
Prachtig verhaal, ik heb genoten. Heel herkenbaar ook, de pantoffel van je moeder. Gewoon de schrik. Jongste zoon heeft ook nog de handafdruk van Hubbie op z’n billen staan toen hij in een gortdroog bosje fikkie wilde stoken! Nooit meer gedaan.
Liefs Frederique
Wij hadden ook een lavet. Het water ging er heet in en voor je het wist was het koud. Niet zo verwonderlijk.
Fikkie stoken…jouw kinderen mochten ook al niets, haha.
Lieve groet
🙂 als kind wil j e ook alles uitproberen hé 🙂
foei, ik durf niet te zeggen wat ik gedaan heb,
maar het mag een wonder heten dat ik hier nog zit 🙂
xxx
Je maakt me nu wel heel nieuwsgierig naar wat je WEL gedaan hebt, Dien <3
De wringer ken ik zeker nog, mocht mijn moeder wel helpen met draaien.
Die stond op maandag al om 5 uur in de ochtend te wassen.
rubberen sophandschoenen heb ik er nooit doorheen gedraaid, was sneu voor je.
De pantoffel kwam ook wel hard aan, als kind wil je toch experimenteren. Hans
ot, ik ben ook niet naar SAIL geweest, is te druk, maar wel mooie schepen.
Hoop dat je de “Oosterschelde” nog hebt gezien. Hans
Dat waren vroeger zware tijden voor de huisvrouw. Dan hebben we het nu een stuk gemakkelijker: overal apparaten voor.
Ik had mijn moeder ook wel willen helpen met het draaien van de wringer.
De Oosterschelde heb ik niet meer gezien, maar hij staat op mijn netvlies gebrand 😉
Zonnige groet
Jeugdsentiment dat wasmachine….. wat was ik toch altijd een brave jongen 😉
zo’n wringer kan ik me nauwelijks herinneren Kakel..
jullie mochten niet veel klaarblijkelijk..
bij ons werd er ook wel kattenkwaad uitgehaald..
als oudste , kreeg werd ik vaak verantwoordelijk gesteld voor de fratsen van mijn zusters …
mijn” maten “waren het niet..
maar ik zou ze nu voor niets willen missen..
bedankt voor je kaartje
fijne avond
Graag gedaan :-))
Dat moet dolle pret geweest zijn voor jullie moeder, zo twee belhamels. 😉 Heerlijk verhaal hoor!!!
Lekker stel waren jullie 😀 Maar ik kan het me levendig voorstellen. Mijn moeder had ook zo’n wringer en ik was al net zo gefascineerd als jij. Mijn moeder deed gelukkig niet zo moeilijk en liet mij lekker aanklooien met het droog wringen van natte lappen en soms mocht ik haar zelfs helpen met het wringen van de echte was. Mooie herinnering breng je me hier met je blog, dank je wel 😀
Vroeger was niet álles beter 😉
Zonnige groet
Wij hadden zo een SAM (wasmachine en droger in één stuk). Ik mocht er wel aan draaien, maar dat was echt een corvee. Een laken was ondoenbaar. En zakdoek per zakdoek duurde echt wel te lang.
😉
Wat is er dan een hoop veranderd in een dikke veertig jaar.
Ik vind het altijd zo leuk om over die goede oude tijd te lezen.
Mirjam, nogmaals bedankt voor je super lieve kaartje.
Dikke kus, Narda
Ik weet niet hoe de was precies gedaan werd toen ik klein was, ik denk met een wasbord en zeep in het lavet. Zodra mijn ouders die konden betalen was er een wasmachine. Een wringer was er niet, de was ging buiten of soms binnen aan de waslijn. Boeiend vond ik het niet, ik was vooral bezig met vuile was produceren!
Dat vond mijn moeder ook niet goed: kleren vuilmaken…
We hebben na de wringer nog een centrifuge gehad. Die begon altijd te trillen door het draaien en dan ging ik er bovenop zitten. Mocht ook niet :-))
Ohh Kakel wat een heerlijk verhaal weer ,je laat me weer even lachen !! En pff die wringer hadden wij thuis maar ook ik zelf toen we pas getrouwd waren .Een Langzaam wasser heette zo’n machine geloof ik met zo’n schoep en dan alleen een wringer en dat met 2 kinderen in de ”katoenen ” luiers . Maar wat was ik trots op mijn mooie schone was elke keer .
Liefs Elisabeth
Ik herinner me de verhalen van mijn moeder nog. MKatoenen luiers kookte je uit. Daarna in de eerste was, de tweede was, blauwsel, spoelen… Wat hebben wij het dan gemakkelijk.
Lieve groet
Aha 🙂 Wat een verhaal. Ik was een brave hoor! Maar mijn broers daarentegen… man man man… kattekwaad dat die uitstaken 🙂 En ook zij kregen al eens een hand op hun achterste… hebben ze trouwens geen van allen een trauma aan overgehouden 🙂
ik ben anna haar url kwijt,
en kom er via hier niet op, zou jij m mij door willen sturen alsjeblieft:-)
xxx
Ik lees het al: een gelukkige jeugd :-))
mijn moeder had er ook een maar zover kan ik me niet herinneren. Wel een “losse” centrifuge.
Vuilnisemmer? Zo’n zinken geval ? Ik heb er hier nog een en planten erin.
Flauw zeg om niks te mogen…. Snap niet dat ik dat nooit gdaan zou hebben…
Hahahaha….een mooi verhaal hoor, ik moest vroeger op wasdag (maandag) altijd helpen met wringen, en dat was best nog wel inspannend. Mijn rechterarm is dan ook langer dan de linker….hihi.
Móeten helpen wringen is natuurlijk weer een heel ander verhaal… Je maakt anders uitstekende foto’s met die twee ongelijke armen :-))
Ik herinner me die dingen ook ook nog een koperen ketel die op een gasvuur werd verwarmd en waar de was naar mijn kind gevoel van tijd uren in moest Toen was maandag wasdag nog een echte karwei en hard labeur
Een koperen ketel kan ik me niet herinneren, maar dat wil niet zeggen dat mijn moeder die niet gebruikte.
Mijn oma is jarenlang wasvrouw geweest om wat bij te verdienen. Was idd hard werken!
Ik ben opgegroeid met de wasmachine en de droger (mijn ouders wilden altijd alles gelijk hebben). Maar de wringer ken ik dan gelukkig van het zwembad… daar mocht ik mijn eigen badpak heen en weer en heen en weer en heen en weer wringen.
Kinderen moeten leren hun grenzen op te zoeken. En soms gaan ze een stukje over die grens heen, dan behoor je als ouder dat uit te leggen.. en niet uit te slaan. Verdrietig dat je moeder dat niet begrepen heeft.
Een wringer in het zwembad…wat een leuk idee!
Mijn moeder was vroeger net mevrouw Helderder van Pluk uit de Pettenflat. Ken je die?
En jij lag met dropjes in bed????? 🙂
Huh? Met dropjes in bed??
Wat een boefjes waren jullie. Ik herinner me ook de wasteil en de wringer. Later ging de was in het lavet en kregen we een centrifuge die de hele badkamer door hobbelde. Je moest er op hangen om hem op zijn plek te houden.
Ja, dat is waar: die centrifuge hobbelde idd de hele kamer door!
Wij hadden ook een lavet. Je gooide er kokend water in en voor je het wist was het koud.
Mijn broertje en ik hebben er nog samen ingezeten om gewassen te worden.
Kan ik me nu niet meer voorstellen.
O ja hoor, ik mocht wél aan de wringer komen, maar toen was er nog geen sprake van een wasmachine. De wringer zat in het midden op een “bok” vastgemaakt. De uitklapbare poten die aan weerszijde zaten maakten aan beide kanten een soort tafel waar aan één kant een teil met sop stond, aan de andere kant een teil met spoelwater……. mijn moeder hing het spul uit het sop vóór de wringer, ik draaide en het wasgoed viel in de teil met spoelwater.
Daarna ging dan het wasgoed weer uit het spoelwater door de wringer naar de ondertussen leeggemaakte sop teil.
Leuk….ik ben weer even hélemaal terug vóór 1950….. en ja inderdaad die ijzeren vuilnisemmer die in Den Haag destijds “asbak”genoemd werd, er ging inderdaad ook alle as in die uit de potkachel kwam!
Nooit gehoord dat een vuilnisemmer een asbak werd genoemd. Rare jongens, die Hagenaars 😉
Jij bent toch nog een generatie ouder dan ik, dat is met wassen goed te merken.
Wat hadden de huisvrouwen vroeger toch een zwaar werk…
Lieve groet
Ja klopt, jij bent van de generatie van mijn kinderen die 50 en 53 zijn;-)
Kinderen van nu begrijpen dit soort dingen niet hahaha. En ja die zinken vuinisemmer kan ik me ook nog herrineren. Alles gaat automatisch en is heel normaal toch. Wat een prachtverhaal weer!