Tijdelijk woon ik in het Sophia Kinderziekenhuis op de afdeling psychiatrie. Ik ben niet gek hoor, alleen een doetje dat zich weg heeft laten pesten van school. Toen ik het vertikte nog één dag naar school te gaan, wisten mijn ouders zich geen raad en volgden ze het advies van de huisarts op: het Sophia.
Ik ga dood van heimwee.
Telkens als ik het liedje “Don’t cry for me Argentina” op de radio hoor, word ik overspoeld door heimwee. Toen ik dat tegen mijn vader vertelde, zei hij: ‘Voortaan als wij dat liedje horen, denken wij aan jou.’
Over vijf dagen – op vrijdag – is er een belangrijke stafvergadering: mag ik naar huis of moet ik naar een pleeggezin.
Mijn ouders en ik willen hetzelfde: naar huis!
Al duizend keer hebben we dat tegen de betrokken artsen gezegd, maar die zwijgen als het graf. Dát is pas gek.
Ik ga niet naar een pleeggezin, hoor. Ik stop gewoon met eten. Als ik maar niet steeds datzelfde liedje hoorde…
Ik kan niet op de uitslag wachten, ik wil ‘m meteen weten. Desnoods moet ik ervoor inbreken.
En dat is nou precies wat ik ga doen!
Lisette helpt me. Zij kaapt na het avondeten de loper, en samen glippen we de afdeling af. We hollen de trap op naar het secretariaat, waar ik mezelf binnenlaat en Lisette de wacht houdt.
Als eerste zet ik het kopieerapparaat aan.
Daarna zoek ik het kastje met de laatjes met de namen van alle artsen. Het duurt even, maar ik vind de verslagen.
Het kopiëren gaat snel.
Dan slaat Lisette alarm door met het licht te knipperen.
Vlug frommel ik de kopieën tussen mijn ondergoed. In de haast om bij de deur te komen, gooi ik een plant om. Ik heb geen tijd om ‘m op te rapen.
Op hetzelfde moment dat ik de deur achter me op slot draai, gaat de liftdeur open. Het is iemand van de leiding. Ik geef haar de sleutel terug, en ze accepteert Lisettes smoesje dat we gewoon wat aan het dollen waren.
’s Avonds in bed lees ik de adviezen van de vier artsen: zodra ik op een “buitenschool” zit, mag ik naar huis!
Het eerste wat ik de volgende ochtend doe is mijn vader bellen. Stiekem, want naar buiten bellen gaat zomaar niet. Elk gesprek moet worden aangevraagd.
Tenzij je in de lift staat! Ik zei toch al dat ik niet gek was?
‘Ik mag naar huis!’ roep ik opgewonden. Van blijdschap krijg ik natte ogen.
‘Je zult het niet geloven,’ zegt mijn vader, ‘maar weet je welk liedje er nu op de radio is?’
Ik raad het in één keer.
Je hebt een fantastisch talent om te schrijven. Beeldend, levensecht. Je schrijft vanuit je hart, een goed, mooi hart. Vreselijk wat je hebt meegemaakt. Echt kippenvel……
Ik stuur je een virtuele knuffel en omarm je.
Liefs Frederique
Wat lief van je, dankjewel!
Fijne weekend en een knuffel terug.
Liefs Kakel
Ik heb het lied “Don’t cry for me Argentina” geplay-backed (raar woord) op een schoolavond op de MAVO. In mijn moeders trouwjurk (Moest een mooie witte jurk met kant zijn). Ik heb er nog ergens een foto van….. Maar waar???? Ik moet denk ik eens hard gaan zoeken.
In je moeders trouwjurk?! Die foto wil ik zien 😀
Ik huil even. Om van alles… Om jou. Om het ziekenhuis. Om het liedje.
Om thuis…
*knuffel*
Goed geschreven levensecht verhaal. Ik kijk even niet naar echt gebeurd of niet echt gebeurd. Het verhaal zit goed in elkaar, mooie opbouw. En het spoort aan tot doorlezen.
Dag moppie,
ik wens je een heerlijk warm en liefdevol weekeinde toe!
Dikke pakkerd van
Marlou
Het leest als een slecht boek… Of een goed boek… One flew over the cuckocks nest ..
x
Kippenvel! Ik zat op het puntje van de bank toen ik het las. Ik hoopte zo dat het je zou lukken 🙂 En het lukte. Wat zal jij blij geweest zijn zeg, dat je naar huis mocht 🙂
Fijne avond
Liefs -X-
p.s ik heb een ander blog: vonnieb1702.wordpress.com
Dat was zo’n geruststelling! Ik heb me vaak afgevraagd of de leiding die daar toen werkte, zelf kinderen hebben gekregen en hoe ze nu terugkijken op hun werk in het Sophia. Maar dat zal wel een te positieve gedachte zijn 😉
Gos Mirjam dat je ouders eigenlijk er ook niets over te zeggen hadden of je naar huis ging of niet. Dat zijn toch rare toestanden eigenlijk zeg. Pff wat zal je het moeilijk gehad hebben. Gelukkig had je een vriendin in crime om er op uit te gaan. Het ondernemende hebben ze er tenminste niet uitgekregen. En een boek zou misschien niet eens zo’n gek idee zijn hoor. Misschien zijn er wel meer mensen met deze herinneringen.
Het waren ook rare toestanden. Op sommige punten hebben ze echt aan kindermishandeling gedaan.
Het opperhoofd van de kinderpsychiatrie was het ergst. Uitgerekend zij was mijn psychiater. Op een gegeven moment heb ik tegen haar gezegd dat ik geen therapie meer van haar wilde. Ze zei: “We zullen weleens zien wie hier aan het langste eind trekt.” Ik heb bijna een half jaar lang, twee keer in de week anderhalf uur met mijn armen over elkaar aan de tafel in de huiskamer moeten zitten. Het was dat of naar therapie. Uiteindelijk heb ik mijn zin gekregen en kreeg ik een andere psychiater toegewezen. Ik sta nog van mezelf te kijken als ik mijn dagboeken lees. Ik was een grijze muis en waar ik het lef vandaan haalde, weet ik nu nog niet.
Het klinkt als een ontsnapping uit een gekkenhuis en in jouw beleving moet het ook zo hebben gevoeld. Naar een pleeggezin … welke idioot verzint zoiets? Gelukkig was er bondgenoot Lisette 🙂
Je zou er bijna wél een trauma aan over houden … gelukkig sleept dat gevoel van onrecht over wat jou is aangedaan, jou er doorheen. En je humor, niet te vergeten.
*big hug for you from me*
Lisette was een leuke meid. Ze was nergens bang voor. Ze was twaalf en moest wachten tot ze dertien werd om de zwarte band van judo te halen.
Ze legde iedereen zo op de grond, terwijl ze klein van stuk was. Zelfs de verpleging was niet tegen haar opgewassen.
Liefs en een knuffel
Alsof ik naar ‘One flew over the cuckoo’s nest’ kijk. Gelukkig wel met een mooie afloop. Heftig allemaal hoor Kakeltje…
Die film draaide in de bioscoop toen ik in het Sophia zat. Heel veel van de leiding zijn er naartoe geweest.
Ik heb ‘m pas veel later gezien. Sommige dingen herken ik er wel in, dat is tenenkrommend!
Laten we hopen dat in deze moderne tijden, de zaken geheel anders worden aangepakt.
Ik hoop echt dat dit een ervaring uit de oude doos is en dat dit niet meer voorkomt. Wel moedig trouwens, om in te gaan breken in het kantoor.
Uit een heel, heel oude doos!
Natuurlijk mag dat. En Yaron gaat ook vast mee om je weg te brengen.
Love As alwyas
Di Mario
Lief!
Triest dat het zo werd aangepakt. Ik hoop dat het zo niet meer gedaan wordt en dat kinderen echt geholpen worden op een manier die hen echt helpt.
Misschien moet je er een echt boek van maken! Dagboek van Kakel B. 🙂
Hoe het er in de kinderpsychiatrie aan toegaat weet ik niet, maar ze zijn er in de loop van de tijd achter gekomen dat een ziek kind sneller opknapt als hij/zij zijn/haar familieleden in de buurt heeft. Ouders mogen tegenwoordig blijven slapen.
Leuke naam voor boek. Ik ga ‘m onthouden 😉
Een mens zou voor minder problemen krijgen met slapen.
😯
Dat men toch stiekem moet bellen, dat is geen goed teken.
Vrijheid afnemen is zeer ernstig en moet niet zomaar.
het was wel een enorme ervaring die je daar opdeed, maar dan eentje waarvan je niet aan iedereen diezelfde ervaring toewenst…
De muziek zet ik snel weer uit want dan jank ik alweer tijdens het lezen van je blog .Wat moet jij je eenzaam gevoeld hebben in die tijd .Maar Oh wat stoer die actie van je !! En nog mooier hoe open en eerlijk je schrijft hierover .
Liefs Elisabeth
Verdorie Mir, je krijgt me aan het janken!
Hoeft niet, Hulk. Kom, hier heb je een dikke pakkerd en een snotlap.
Droog je tranen af en snuit ff je neus, dan schenk ik ondertussen wat te drinken voor je in.
Dank je wel!
Ik huilde ook maar eventjes hoor.
Maar ’s avonds voor het slapen gaan, denk ik even aan dat dappere meisje.
Wat naar allemaal en wat zal het een boel energie hebben gekost om het weer te boven zijn gekomen.Gelukkig is het goed gekomen maar wat als dat niet zo was,tjoe maar niet aan denken.Voor een kind wat voor alles bang was, was je wel heldhaftig bezig op het ‘rovers’pad.
Je was heldhaftig zeg!
En nogmaals: poeh. Geen kattenpis wat je hebt meegemaakt daar 🙁
HeY Kakelinoosje,
meid toch… wat een eenzaamheid en wat een verdriet, terwijl ze hadden kunnen weten dat het allemaal niet goed voor je was.
Mijn oudste zus is ooit opgenomen geweest in het PZ in Santpoort.
We mochten haar een jaar niet zien. Dat was beter voor haar, zeiden de doktoren.
Is nooit meer goed gekomen… klojo’s waren het…
Maar bij jou lees ik gelukkig een lichtje aan de horizon.
Je kunt iedereen aan het lachen maken en schrijft zo heerlijk.
Dat is een gave, waar je gelukkig veel mee doet.
Dag meissie…
Vanuit Haarlem een dikke pakkerd voor jou!
X, Marlou
.
Wat vreselijk van je zus. Ze mocht een jaar lang geen contact met haar familie? Ongelofelijk. Psychiaters denken echt dat ze onze lieve heer zijn. Wáren ze het maar!
Bedankt weer, LouLoutje. Een dikke pakkerd terug <3
Goedemorgen Kakeltje…
Mijn zus is helaas nooit meer de oude geworden.
Maar ze had dan ook geen gezin.
Ik denk, dat dat heel wat uitmaakt… zoals jij je man en je dochter hebt om je zo nu en dan met de benen op de grond te zetten.
Om tegen te ventileren.
Om terugkoppeling te krijgen… en ga zo maar door.
Mijn zus was veel alleen.
En ze is in 1973 heel eenzaam ingeslapen.Slechts 55 jaar…
Dag schatje… sorry voor dit droef verhaal…
Dikke knufff van Marloulou
.
Het leven bestaat niet alleen uit feesten en partijen. En iedereen heeft een rugzak. Zeker op onze leeftijd 😉
Heel triest van je zus. Wat zal ze eenzaam geweest zijn. Ik denk dat het voor je zus veel beter was geweest als ze contact met familie/vrienden had kunnen onderhouden. Soms lijkt het wel of hulpverleners mensen voor de lol dwarszitten.
Zonder mijn Lief had ik de moed al lang opgegeven…
Liefs en een knuffel!
ik ben fier op je, je kwam voor jezelf op, je krijgt van mij ook een schouderklopje
Eentje maar 😉 xxx
ik klop nogal hard 😉
alleee, dan; knuffels :o)
ik wens je voor straks een heel leuk weekend
Het is ook wel een héél melancholiek stuk muziek al was je natuurlijk eigenlijk nog véél te jong om dat al aan te kunnen voelen.
Jouw jeugd ging niet bepaald over rozen en héél vreemd is het dus niet dat je niet altijd even goed in je vel zit. Het is een klein wondertje dat je er bovenop bent gekomen zoals je nú bent.
Achteraf ben ik ook verbaasd dat ik het gedurfd heb. Terwijl ik toch voor iedereen bang was.
Dankjewel Riet, voor je lieve woorden <3
Wat een vreselijke tijd zal dat voor je geweest zijn. xx
Ik zou het ook niet meer over willen doen.
Eigenlijk hebben ze in het ziekenhuis mijn jeugd afgepakt.
Liefs Kakel xxx
Ik ben er weer stil van, ik vind het zo erg dat jij dit allemaal hebt moet meemaken. Echt zo vreselijk.
Weet je Mirjam, ik weet dat jij dat waarschijnlijk niet wilt, maar je zou je alle je jeugdervaringsverhalen moeten bundelen tot een boek. Ik weet zeker dat het een bestseller wordt, je schrijft zo goed, zo mooi, zo beeldend. Het is bijna jammer dat je daar niets mee doet.
Op zich zou het wel kunnen, want ik heb ik de loop der jaren losse hoofdstukken geschreven.
Ik vraag me alleen af of mensen zoiets wel willen lezen. Er staan ook leuke verhalen tussen; het was niet alleen kommer en kwel.
Die voerde wel de boventoon maar onder elkaar maakten we er wel wat van.
Ik zal er eens over nadenken…
Liefs Kakel
ohhhh kakaletje,
ik kon je verdriet voelen in je stuk,
meissie toch..
ik zou willen dat ik er toen voor je had kunnen zijn…
dan was je vast minder eenzaam geweest, al had ik natuurlijk nooit thuis kunnen vervangen..
jij zou schrijfster kunnen worden, je schrijft zo beklijvend,
dat het is alsof ik naar je zit te luisteren,
e big fet huk, fwom us…
en de hool herrie geng:-)
xxx
Weet je waar ik nog steeds pisnijdig over kan worden? Ik heb dat Sophia al lang achter me gelaten, maar ik word wel boos dat ik mijn ouders toen maar zo weinig mocht zien. Drie uurtjes op een zaterdag. Dat was tekort om heen en weer naar huis te rijden. Die uurtjes doodden we dan maar in de stad. Ik mocht ze maar 2x per week vijf minuten spreken, en dan zat er ook niet iemand van de leiding naast me om te horen wat ik vertelde… Eén keer heeft mijn favoriete tante naar me opgebeld. De telefoon werd uit mijn handen getrokken, want ik overtrad de regels.
Ik heb er geen trauma aan overgehouden, wel een gevoel van onrecht. En ik ben blij dat ik nu weet waar mijn opstandige gevoel vandaan komt. Het is niet omdat ik mensen wil dwarszitten, ik had het gewoon nodig om overeind te kunnen blijven staan. En ook later…
Ow aaim so heppie wis joer big fet huk en maai riegards toe du hool herrie geng, hahaha 🙂 Je bent ook zo’n lekker ding 😀
Super mooi en open stukje en een mooi vervolg op het vorige.
Ja, we hebben allemaal een rugzak en er open en eerlijk over zijn siert.
Dat liedje zal altijd speciaal zijn en blijven voor jou.
Ja, waar ik het ook hoor, ik ben meteen ter plekke weer in het Sophia. Ben ik weer dat verdrietige, lelijke eendje dat verloren door de ziekenhuisgangen dwaalt. Maar dat óók de inbraak pleegde en toetjes uit de etenskar gapte.
wow.. ben er stil van eigenlijk…
en denk aan dochter..ook advies gekregen haar uit huis te plaatsen maar niet gedaan, geen goed gevoel over..of dat de juiste beslissing was weet je nooit..maar heb er geen spijt van ondanks zware jaren..en nog soms.
Jij bent slim en sterk én je kunt ook nog es heel goed schrijven!
Achteraf weet je pas of het een goede beslissing was. Maar je hebt ‘m genomen omdat je toen dacht dat het de juiste was, en daar gaat het om.
Dat zijn wel veel complimenten tegelijkertijd 😉 Dankjewel.
Goh mijn lieve Kakel, je doet me de tranen in de ogen krijgen… Wat jij allemaal hebt meegemaakt… maar ook hoe jij het heft toen al in eigen handen wist te nemen, dat siert je. Het maakt ook duidelijk hoe sterk je wel moest en nog moet zijn om alles te overwinnen, al die narigheid, al die problemen! Mooi mens…
Weet je dat ik van mezelf niet begrijp hoe ik dat kon doen? Ik was voor iedereen bang. Bang voor leeftijdgenootjes, bang voor de leiding, voor de artsen, de psychiaters… En dan toch de moed hebben om tegen de regels in te gaan. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb!
Dankje voor je lieve woorden, Gerda.
Lieve Kakel, en daar bewonder ik jou dus voor: nooit de moed te laten zakken en de tegen de regels in te blijven gaan… En blijkbaar doe je dat nog altijd, mooi mens dat je bent!
Gewoon doorgaan
Gewoon blijven ademen
Gewoon blijven lopen
Er is licht aan het eind van de tunnel
Jouw licht
Jouw zon
Wacht daar op jou
Dus gewoon blijven lopen
Gewoon blijven ademen
Gewoon doorgaan
© Gabriëla Mommers
je was een durvertje daar en maar goed ook , lieve knuffel
Wat was jij een durver!!! 😀
Naar huis….prachtwoorden!
Door al die stomme regels in het Sophia ben ik tegen de stroom in gaan groeien.
Het was mijn enige redmiddel, en het heeft mooie momenten opgeleverd.
Het gaf me ook een kick dat ik het samen met Lisette gedaan heb.
Er werkten ook wel lieve mensen in het Sophia, maar me meerderheid was gevoelloos.
Heimwee had ik ook altijd, zelfs zonder muziek.
Ben je regelmatig in ziekenhuizen opgenomen in je jeugd?
Nee, gelukkig niet. Maar ik had zelfs heimwee als ik uit logeren ging of op kamp. Dat zou toch gewoon leuk moeten zijn, maar ik was dan diep ongelukkig.
Ik heb een buurvrouw gehad die absoluut niet op vakantie naar het buitenland wilde. Alleen al bij de gedachte werd ze ziek van heimwee.
Toen ik zes was, bedachten mijn ouders dat het wel leuk voor mij zou zijn als ik twee weken in de grote vakantie naar kamp ging.
Ik vond er niets aan; ik kende er ook helemaal niemand. Een jongetje kreeg de bof en moest naar huis. Ik heb de resterende tijd gehoopt dat ik ook de bof zou krijgen zodat ik naar huis mocht, maar helaas…
Alsof ik een pagina uit een heel spannend boek lees. 🙂
Liefs,
Nathalie
En gelukkig liep het verhaal goed af 😉
Liefs Kakel
De bevrijding lees ik in je verhaal, het einde van een oorlog…
Een mooi stukje om te lezen, zeker met de muziek als achtergrond.
Door die combinatie was de emotie voelbaar.
Welkom, Adam! Bedankt voor je reactie op mijn blog.
Uit het leven gegrepen. Daar wordt een mens stil van, zeker met die bijpassende muziek.
Gelukkig is het een oud verhaal.
Vrolijke groetjes,
Joris
Steeds als ik jouw stukjes lees ben ik zó ontzettend blij dat ik het advies van de psych niet heb opgevolgd voor Zoon. Het was het gevecht méér dan waard.
Ik omhels je
Liefs
Je weet van tevoren niet waar je verstandig aan doet. Het advies volgen of niet.
De psych kan nog zo’n goeie zijn, niemand kent een kind beter dan de moeder.
En dat heeft voor je zoon heel goed uitgepakt.
Je mag trots zijn op jezelf!
Liefs en een knuffel
Wat een opluchting moet dat zijn geweest voor jou, maar ook voor je ouders, dat je ‘gewoon’ weer naar huis mocht. Want uit huis geplaatst worden terwijl je niets mankeert, lijkt me het ergste dat er is.
Een mooi lied met een wel heel speciale betekenis voor je.
…….ik zeg (ehhh schrijf) even niets inhoudelijks maar geef je wel een hele vette schouderklop!
ben trots op je !!!
Ja, jij weet inmiddels van de hoed en de rand.
Bedankt voor je schouderklopjes <3
Liefs xxx
Ik weet nog wel een school. Daar ben je wel welkom. Moet ik het meteen voor je regelen?
Love As alwyas
Di Mario
Ja! Mag ik dan Shirels hand vasthouden? Dan ben ik de eerste schooldag niet zo alleen ;-0
Liefs Kakel