Het badhuis

De rechthoekige ruimte oogt schoon en fris. De muur tegenover de ingang heeft over de volle breedte een smal raam. Ook op een sombere dag als vandaag, is het beetje licht dat door het raam naar binnenvalt, voldoende voor de groep vrouwen om zich bij uit te kleden. De lamp die aan het plafond hangt, is uit.
De vrouwen keuvelen opgewekt. Ze zijn blij dat ze na de lange treinreis even kunnen douchen en vragen zich hardop af wat ze vanavond te eten zullen krijgen.
‘Ik knap van wat hete soep al op,’ zegt Johanna lachend terwijl ze haar vest uittrekt.
Ze roept haar dochtertjes bij zich. De meisjes zijn in een uitgelaten stemming, maar ze maant ze tot spoed zich uit te kleden. Ze krijgen maar weinig tijd om te douchen en Johanna wil elke minuut daarvan benutten.

In de kleine kleedruimte is het zo druk als in een potje met pieren. In korte tijd zijn de genummerde kleedhaken aan de muur volgehangen met vesten, rokken en onderrokken. Johanna heeft geen andere keus dan haar kleding en die van haar dochtertjes zorgvuldig op te vouwen en op een wiebelige bank, die onder de haken staat, te leggen. Ondergoed moffelt ze discreet weg onder de uitgetrokken bovenkleding.
Haar dochtertjes kijken onverholen naar de blote lichamen om zich heen. Johanna geneert zich om in haar blootje te staan. Opgelaten kruist ze een arm voor haar bovenlichaam. Dan bedenkt ze dat haar zilveren kettinkje met hanger – het huwelijksgeschenk van haar man – en trouwring af moet doen. Ze wikkelt beide in een zakdoek, die ze in de punt van haar linkerschoen duwt. Met een hand strijkt ze een pluk haar uit haar gezicht. Het is vet. Ze hoopt dat ze straks tijdens het douchen een stuk zeep van een buurvrouw mag gebruiken.

Achter zich hoort ze een vermoeide zucht. Ze draait zich om en ziet een nog geheel geklede, oude vrouw staan.
‘Kan ik iets voor u doen?’ vraagt Johanna.
‘Mevrouw, zou u me willen helpen mijn schoenen en kousen uit te trekken… Ziet u, mijn man helpt me daar altijd bij, maar die is nu in het mannenbadhuis.’
‘De mijne ook,’ zegt Johanna, ‘natuurlijk help ik u.’
De oude vrouw knikt dankbaar; blij dat ze de energie die ze nog heeft, voor het douchen kan bewaren.
‘Lukt het bukken u nog goed?’ vraagt de oude vrouw aan de jonge moeder.
Automatisch glijdt Johanna’s hand over haar dikker wordende buik. Vannacht heeft ze voor het eerst de baby voelen bewegen. Ze popelt het goede nieuws aan haar man te vertellen, want die gelegenheid heeft ze nog niet gehad.
‘Ik red me prima, hoor, dank u,’ zegt ze, terwijl ze de rits aan de achterkant van de jurk van de vrouw losmaakt.

‘Opschieten, dames, de douche in!’ roept de groepleidster.  Met een chagrijnig gezicht vervolgt ze: ‘Na jullie komt weer een nieuwe groep die het badhuis in wil.’
Johanna pakt haar beide dochters bij de hand en loopt gedwee achter de andere naakte vrouwen aan, door de enige deur die naar de doucheruimte leidt. Twee grote lampen aan het plafond verspreiden een kil licht. Tussen de lampen – in het midden van het plafond – hangt een houten luik. Verspreid aan de wanden hangen hoge en lager geplaatste douchekoppen aan stangen.

De grijze tegels onder Johanna’s voeten voelen koud aan, maar ze constateert tevreden dat zowel de vloer- als de wandtegels er uitzien alsof ze zojuist een borstelbeurt hebben gehad. Hoog tegen de wanden hangen bordjes in diverse talen. “Dit is een badhuis” staat erop, en: “Houd het schoon.”

De groepsleidster kijkt of alle vrouwen en kinderen in de douche staan, stapt naar buiten en sluit de deur achter zich.
Johanna is verbaasd dat de deur in het slot wordt gedraaid. Nog verbaasder is ze dat er zelfs na enkele minuten nog geen water uit de sproeiers stroomt. Dan gaat het licht uit.

50 gedachten over “Het badhuis

  1. Die Endlösung

    ze wasten hun vuile handen in onschuld
    voor hen die onder de douche stonden
    er de dood in plaats van water vonden
    zuivere zielen het hart met liefde gevuld

    Het verleden is blijkbaar geen goede leermeester…
    Lenjef

  2. Wat goed geschreven over een vreselijk iets. Pffff…. de rillingen lopen over mijn rug.
    Zo realistisch, of je er zelf bij bent. Het mag nooit, echt nooit meer gebeuren.

    Liefs Frederique

  3. Ik zag hem ook aankomen, maar hoopte dat het verhaal toch een ander eind zo hebben. Het is des te gruwelijker omdat het werkelijk gebeurd is en niet zomaar een verhaal.
    Je schrijft trouwens heel goed, Kakel, ik reageer weliswaar niet altijd, maar lees je verhalen met veel plezier, of in dit geval met spanning.

  4. Wat een prachtig leesbaar, van alle sensatie ontdaan verhaal weet je hier te maken van die afschuwelijke en beestachtige slachting op mensen als jij en ik.

  5. Ik zag pas een documentaire waar gevonden tapes werden getoond gemaakt door ene van de meest gevreesde Duitsers uit de oorlog. Ook filmmateriaal van ‘badhuizen’ en dergelijke.
    Het was erg hard om naar te kijken, maar er is familie van me omgekomen dus ik heb bewust wel gekeken.

    • Heb jij familie verloren? Dan is het extra extra pijnlijk.
      Ik wist niet dat de douches van Auschwitz zo schoon waren. Toen ik dit verhaal geschreven had, heb ik op Wikipedia gekeken.
      Het was nog erger dan ik al dacht…

  6. Ondertussen ken ik jouw manier van schrijven wel een beetje dus ik zág het al snel aankomen maar dat doet helemaal niét af aan de gruwelijkheid van het verhaal dat werkelijkheid was.

    • Het ging me niet om een goed verhaal. Ik wilde verleden dichtbij brengen, door het over gewone mensen te laten gaan.
      Mensen die helaas niet gewoon genoeg waren om met rust te laten…
      In eerste instantie had ik het badhuis als vies en smerig omschreven, totdat ik op Wikipedia ging kijken of dat wel zo was.
      Bleek het smetteloos schoon te zijn. Ik heb het verhaal veranderd en het daarna een paar maanden in de kast laten liggen.
      Het kwam ineens te dichtbij. Gek hè?

      • Nee dat begrijp ik, juist door die mensen als jij en ik is het angstaanjagend, vooral nu in deze tijd soms wéér mensen “om hun idealen na te leven” mensen vermoorden.

  7. vreselijk;-((
    kakeltje, wat vreselijk…
    ijselijk mooi en goed geschreven van jou, maar ohhhhhh. de gedachte aan al die mensen …
    wat een wreedheid is er toch onder mensen ..

    ik ga even een warme douche nemen, ik heb het zó koud gekregen van dit verhaal ..

    xxx

  8. Wat een akelig en aangrijpend verhaal dit keer. Ik had al vrij vlot het vermoeden dat het deze kant op zou gaan. Maar hoe je het geschreven hebt, bezorgt me de rillingen over mijn hele lijf.

  9. Ja toevallig heb ik pas weer een serie gezien over die vergassingen. Moest er gelijk aan denken toen ik dit begon te lezen. Griezelig, geloof dat het zo gegaan is zoals je het zon indringend beschreven hebt.

  10. Ik weet niet waarom maar in de eerste paar woorden wist ik t al….

    Afschuwelijk!!

    Wel heel goed geschreven, mens wat heb jij een realistische fantasie

    Xxx

Laat een antwoord achter aan gerdaYD Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *