Evy steekt haar hoofd om de hoek van de slaapkamerdeur. Opa gebaart dat ze binnen mag komen, maar stil moet zijn: het is zondag en oma mag uitslapen. Evy knikt en nestelt zich naast opa in bed.
‘Opa…’
‘Ja.’
‘Heeft God een moeder?’ fluistert Evy, terwijl ze de knopen van zijn pyjamajasje los peutert.
‘Weet ik niet,’ fluistert opa terug.
Evy legt Teddie op opa’s buik en knoopt het jasje weer dicht tot alleen Teddies kop zichtbaar is.
‘Opa… zijn er beren in de hemel?’
‘Weet ik niet,’ zegt opa weer, ‘Misschien… als je ‘m in een kist legt.’
Evy snapt wat hij bedoelt.
Hetzelfde wat zij met de tekeningen voor mama heeft gedaan. Haar tekeningen bedekten mama’s benen en toen had Evy nog tekeningen over. Ze had ook viooltjes geplukt uit de tuin bij de buren. Dat moest want mama rook altijd naar viooltje. Oma had een touwtje om de bloemetjes gedaan, en aan een meneer in zwarte kleren en een boos gezicht gegeven. Hij had het bosje in mama’s handen gelegd.
Evy had lang naar haar moeder gekeken. Ook al waren ze vanaf het begin samen geweest, ze had toch nieuwe dingen aan mama’s gezicht ontdekt.
Evy kijkt naar Opa’s gezicht. Hij heeft zijn ogen dicht. Met een vinger prikt ze in zijn wang.
‘Wel wakker blijven, hè?’
Opa lacht.
Ze geeft hem een kusje op zijn wang. Het prikt.
‘Opa, het is tijd.’ Evy wijst met haar vinger naar de wekker. Daar staat een zeven, een nul en nog een nul.
Teddie valt op de grond als Opa uit bed stapt. Hij raapt ‘m op en geeft ‘m aan Evy. Opa gaat plassen, weet ze, daarna zijn handen wassen en de tafel dekken.
Op haar tenen sluipt ze langs het bed. Evy kijkt naar oma: ze slaapt. Evy wil haar niet wakker maken, want daar wordt Oma mopperig van.
Ze loopt door en duikt met haar hoofd onder de gordijnen. Buiten is het bijna licht. Evy ziet geen sterren meer, alleen nog de maan. Ze wou dat ze de hemel kon zien, dan kon ze naar mama zwaaien. Ze moet steeds zo aan haar denken. Even drukt ze Teddie tegen haar ogen.
Het is fijn bij opa en oma maar anders dan wanneer ze bij hen ging logeren. Toen wisten opa en oma alles. Nu maar weinig. Oma heeft gezegd dat mama in de hemel is, maar hoe weet je dat als je de hemel niet kan zien?
‘Kun je daar skippyballen,’ had Evy haar gevraagd.
‘Ik weet het niet.’ had Oma gezegd. Ze had erbij gezucht.
Evy kijkt nog steeds naar de maan. Zo mooi rond en geel… Alsof de zon er schijnt. Net als de hemel waar het altijd zomer is. Ze drukt een kus op haar handpalm en duwt ‘m tegen het glas over de maan heen. ‘Mama,’ fluistert ze, ‘als jij nou naar de maan kijkt, doe ik dat ook. Dan zijn we weer heel even samen.’
Wat een lief verhaal.Triest om zo jong je moeder al te moeten verliezen.
Goede morgen Kakeltje. Bedankt voor je reactie meid en weet je wat? Dit dagje was slechts een voorbereiding op de tocht die we met de vereniging doen, dan zal ik misschien wat meer tijd hebben, hoewel… met Lefla weet je het noot hihi.
Ontroerend mooi. Hoe alles anders is door de ogen van een kind. Ik moet denken aan dat liedje van Urbanus, gezongen door Axelle Red: Grootvader geplant…
Ik word hier stil van zo stil dat woorden hier niets meer kunnen zeggen zo rakend mooi
prachtig en aangrijpend geschreven..Kakel
fijne avond
Zo mooi geschreven… Het raakt me diep. Ik hoop zo voor jou dat dit fictie is en niet uit jouw werkelijkheid gegrepen.
Gelukkig niet echt. Het komt uit mijn duim 😉
De angst van iedere moeder …… je kind achter moeten en de vragen van het kind niet meer te kunnen beantwoorden ….. huiveringwekkend móoi gedaan !
Ach Kakel… Wat kan ik hier nu nog op zeggen? Dit is ZO mooi en beeldend geschreven, alles wat ik zeg doet er afbreuk aan. Prachtig.
Heej, je bent er weer 😀
Ik BLIJF bij jou lezen, hoor!
Liefs Kakel
Vroeg of laat
sterven
zullen
we allemaal
klein en groot
de Dood
brengt
nooit
een leuk verhaal
Een verschrikkelijk knap geschreven verhaal, Mirjam!
Lenjef
Nee, de Dood brengt nooit een leuk verhaal. Jij zegt het zo simpel, maar zo simpel heb ik er nog nooit naar kunnen kijken.
Dit verhaal was een probeersel… Soms gaat iets na het schrijven nog verder in je hoofd. Ken je dat?
Dank je voor je compliment.
Liefs Kakel
Stil van….
<3 prachtig
Zo zou het niet moeten hoeven te zijn voor kinderen…. En toch komt het vaker voor dan we denken.
Mirjam, wat schrijf je toch prachtig. Ik ben niet zo van de ‘kinderverhaaltjes’, maar jij weet er een heel ontroerende toon in te leggen zonder dat het melodramatisch wordt. Petje af!
En weer een brok in mijn keel. Je weet, mijn moeder stierf erg jong. Ik was dus ook nog maar een kereltje.
Mijn vader kon het allemaal niet aan en daardoor leefde ik even bij een tante. De gedachte dat mijn moeder ook naar de maan kon kijken gaf mij ergens troost.
*zucht*
Hoe doe je het toch Kakeltje, om steeds weer zo’n gevoelige snaar in mijn hart te raken?
Mooi.. ik hoop dat mijn kinderen dit nooit hoeven mee te maken.
Love As Always
Di mario
Ik ook niet, Di Mario!
liefs Kakel
Hey Kakelinootje,
jawel… in de hemel kun je skippyballen.
En iedereen is 33 jaar.
En gezond.
Had oma dat maar aan Evy gezegd…
Maar ja… oma weet het allemaal niet…
Ik hoop, dat mijn kleinkinderen nog heeeeeeeeel lang van hun moeder mogen genieten.
En dat ik oud genoeg word om dat mee te mogen maken.
Wat heb je een kleinood gemaakt, schatje…
X, Marlou
.
Oma had beter kunnen zeggen dat je niet alleen kan skippyballen, maar dat er een speeltuin is.
En er gratis gebak uit de muur komt, en chocomel, spritskoeken, chocolade-ijs met slagroom, er een tuin is met wilde bloemen, en dat je altijd op het gras mag lopen… Ik hoop dat je een ouwe taart mag worden, MarLouLou, en altijd kind van binnen blijft <3
Liefs Kakel
zo mooi geschreven dat het me raakt
…ik hou van je verhalen, altijd leuk om te lezen
Ik vind het toch allemaal iets voor tussen hun, daar hoef ik niet bij te zijn.
Intimiteiten.
Heel mooi en ontroerend verhaal.
Wat mooi geschreven, zo breekbaar. Stil een traantje weggepinkt…..
Liefs Frederique
Ach, wat een prachtig breekbaar stukje.
Wat een ‘lief’ en ontroerend verhaaltje… Ik hoop dat het (voor jou) geen waarheid is..
Gelukkig niet, Rianne.
Ik heb het gelukkig niet meegemaakt. Lijkt me verschrikkelijk als je zo klein bent.
Kinderen hebben een heel ander zicht op dit soort dingen!
Moest ff een traantje wegpinken, emodoos die ik ben de laatste tijd.. ;-). Prachtig beschreven Kakeltje!
Weer een totaal ander verhaal maar ook deze is weer een juweeltje.
Dankje, Karin <3
Ik heb geprobeerd iets te schrijven wat me niet zo goed ligt: iets serieus met geen woord teveel.
Dat het je niet zo goed ligt, heb ik hoegenaamd niet gemerkt. Meer zelfs: meesterlijk neergepend, mevrouw Kakelbont.
Aardig van je om dat te zeggen, dankjewel 🙂
Heftig, Kakel. Daar heb je mijn gevoelige snaar weten raken.
Wat mooi Mirjam. Zo klein geschreven. Ik ben er stil van.
Doet me denken aan Kylian zijn band met mijn vader.
Liefs, Narda
Stil kijk ik naar boven
zie vanuit het raam
de bijna volle maan
denk aan de kleine Evy
en vele andere kleintjes
die nu zonder mamma verder moeten gaan.
Liefs, Ria
Je hebt weer een prachtig en ontroerend verhaal geschreven hoor. knap dat je dat zo goed kunt.
Een mooi verhaal.
Ik zou me niet druk maken dat je niet zo spontaan schrijft als Narda, als je dit soort juweeltjes krijgt wanneer je het even laat rijpen dan vind niemand het erg. Lekker laten rijpen.
Deze werkwijze past bij jou en het spontane bij Narda.
Dankjewel, lief van je om dat te zeggen. Wij blijven fan van Narda!
ohhhhhh kakeltje,
ik zou dat ook wel even willen, even in haar veilige armen wegduiken in die allesomvattende smoorknuffel van haar…
ik kom net binnen heb foto’s van de maan staan maken…..
zwaai zwaai kakeltje…
als jij naar de maan hebt gekeken dan….
ach ja.. het was fijn te tokken met joe.
xxx
Mooi geschreven Mirjam. Wat prachtig hoe kinderen alles zien.
Je verhaal raakt me heel erg .Zo vaak heb ik omhoog gekeken als ik in mijn tuin bezig was ,zo vaak heb ik in mezelf gevraagd Pap kun je me zien ? Tranen meiss ,maar zo’n mooi verhaal weer
Liefs Elisabeth
Fantastisch en ontroerend mooi.
Wat mooi en aangrijpend beschreven weer lieffie !
En ja de maan”’ …. voor Evy en velen onder ons de plek waar we hen ontmoeten die we ‘verloren’ zijn…. gelukkig glimlacht de maan vaak geruststellend en bemoedigend !
-x-♥
Heel aangrijpend verhaal.
Soms wou ik dat ik dat ook door de ogen van een kind kon zien.