Kwam gistermiddag toch zomaar ineens de Kerstman langs! En hij niet alleen, want zijn vrouw was er ook bij. Ze reden hun blauwe slee voor, en rolden er een joekel van een Samsonite koffer uit. Ze sleurden de koffer bij ons naar binnen, lieten ‘m staan en toen gingen ze weer weg. Asjemenou zeg! Daar werd ik zelfs stil van. De koffer bleek gevuld, want hij was loeizwaar. Wat zou er allemaal in zitten? Kindlief en ik brandden van nieuwsgierigheid. Op een label dat aan de koffer hing, stond een 3-cijferig nummer. Kind voerde ogenblikkelijk code in. Er gebeurde niets. Ze duwde, trok, rukte… geen beweging in te krijgen. Ze draaide alledrie de cijfers rond en draaide opnieuw dezelfde getallen. Weer niets, nada, noppes.

“Zal ik de Kerstman bellen?” opperde Kind, want ja, die koffer MOEST open, per direct, stante pede, onmiddellijk. “Nee,” zei ik. “Papa dan,”probeerde ze. “Nee.”

Sorry hoor, maar er is toch geen man nodig om die koffer open te krijgen? Ik kan het gewoon niet uitstáán als ik zoiets zelf niet op kan lossen. “Weet je wat,”zei ik “doe eens drie keer nul en dan kijken of je ‘m open krijgt.”

Zo gezegd, zo gedaan. De klep ging open, jaaa! Er zaten geweldige dingen in!  De Kerstman en zijn vrouw kennen precies onze smaak: hand- & theedoek met koeienprint, onze lekkerste voorkeurshapjes, een Fleuropbon, een waxinelichthouder (blauw!)… ’t Is gewoonweg teveel om op te noemen; wat een verwennerij. Danku danku!!