Aad, de krasse knar, vierde begin dit jaar zijn 90-ste verjaardag.
Zienderogen takelde hij af. Benauwd. Geen energie. Van weinig op, tot aan bed gekluisterd. ‘Pap, wil je beneden een ziekenhuisbed?
‘Die wil ik niet in mijn huis!’ riep hij.
‘Ik heb zulke koude voeten.’
‘Zal ik bedsokken voor je kopen?’
‘Bedsokken? Wie draagt er nou sokken in bed?’
Nou, hij. Knalroze van Roos. Gewoon doen op je negentigste.

Zijn laatste weken waren een glijbaan. Praten werd een opgave. Na iedere twee woorden moest hij op adem komen. Stoflongen; een souvenir van 40 jaar werken als meubelmaker.
Liggend in bed hield hij dapper stand.
Terwijl zijn lichaam veranderde in een zak met botjes, was zijn gevoel voor humor niet te vernielen.

‘Ik ben…moe…Zó moe… En ik…kan…niet…slapen.’
‘Zullen we een slaapmiddel vragen aan de huisarts?’
‘Ja, een…paarden…middel…dat ik…pas mag…inne-men…wanneer…ik in…bed lig.’
Tijdens het verschonen van zijn bed grapte mijn broer: ‘Waar is je kussensloop met naakte vrouwen?’
‘Daar kwijl…ik…zo op.’
Hij had loopogen. Telkens veegde ik de prut weg. ‘Je ogen lopen sneller dan jij,’ complimenteerde ik hem.
Te moe om te praten, gaf hij me een knipoog. Die pakt niemand me meer af.

Onderaan de trap hoorde ik mijn vaders zwoegende ademhaling.
Hij lag op zijn rug met wijd open mond. De huid van zijn gezicht strak getrokken over zijn schedel. Die nacht had mijn broer bij hem gewaakt. De HAP (huisartsenpost) was geweest om morfine toe te dienen tegen de pijn.
‘Dag pap,’ zei ik en ging op de stoel naast zijn bed zitten. Hij was diep in slaap. Ik pakte de vaselinestift en haalde die langs zijn lippen. Met een vochtig washandje friste ik zijn gezicht op. Zijn arm die op de sprei lag, voelde ijskoud.
Toen ik het dekbed omhoog trok om zijn arm eronder te leggen, zag ik zijn ontblote buik. Daar hield hij niet van. Ik sjorde zijn hemd en pyjamajas naar beneden, en stopte die in zijn pyjamabroek. Dekte hem toe en gaf hem een kus op zijn wang. Even legde ik mijn hand op zijn voorhoofd, en liep weg om het afvalemmertje te legen.

Drie minuten later was ik terug. Het was stil. Doodstil.
Ik kon het niet geloven; het was echt gebeurd. Mijn vader was overleden. Hij had eindelijk rust.
Dag lieve pap. Bedankt dat uitgerekend jij mijn vader was. Ik houd voor altijd en nog veel langer van je.

Keek op de week (148)

Mais is geoogst. Als kippenvel staan de stoppels op de velden. Daartussen scharrelende duiven en een enkele ooievaar. Kastanjes liggen voor het oprapen. Zwaluwen zijn reeds lang vertrokken en ganzen verzamelen zich in de uiterwaarden. Nog even en ze vliegen gakkend weg naar het zuiden. Krijg daar altijd heimweegevoel van. Maar waarnaar?

Liep rechts op wandelpad in Koeienbos. Een man liep me tegemoet aan linkerkant van de weg. In zijn hand een riem met aan uiteinde Duitse herder.
Tien meter vóór me ging hij aan mijn kant van het onverharde pad lopen.
Mijn gedachten accelereerden.
Wat nu? Links gaan lopen om confrontatie te vermijden? En als hij daarna ook naar links ging, ik weer naar rechts? Ben geen zwabber! Had ik net zo goed in politiek kunnen gaan. Die gedachte sterkte me zo dat ik besloot defensief mijn weg te vervolgen.
Nog acht meter.
Zeven.
Zes.
Oren en staart van herdershond hingen gedwee naar benee, en zijn neus speelde stofzuiger. Geruststellende signalen.
Nog vier meter.
Drie.
Tegenliggers; de gesel van je leven.
Riep zo rechtop mogelijk op snuiter af.
Hij haalde pet van zijn hoofd en zette die weer op. Schatte hem halverwege de twintig, en hij was kleiner dan ik. Op laatste moment vertrok hij naar links.
I hope he falls with his reet in de prikkeldreet.

‘Kijk,’ wees Man, ‘daar heb je nog zo’n halve gare.’ Zijn hand wees naar een wielrenner die met fiets door voordeur in een huis verdween.
Dat is een van de fijnste momenten van thuiskomen: stoep oprijden, over tuinpad naar voordeur scheuren en mezelf met fiets en al binnenlaten.
‘Dat die partners dat allemaal maar goed vinden,’ zei Joris.
‘Misschien staat zijn racefiets wel op de slaapkamer. De mijne komt niet verder dan de woonkamer,’ constateerde ik opgeruimd.
Man zuchtte intens.
Terwijl ik hem nog wel het idee wilde geven dat hij soms de baas is in huis.

Joris ging naar congres in Londen. Had er afschuwelijk veel zin in. Verbleef in H1lton Hotel. Per nacht 370 pond. Exclusief ontbijt. Dat is toch armoe?
‘Het bed was een nachtmerrie,’ klaagde Man.
‘Lag er een erwt onder je matras?’
‘Er zat zo’n diepe kuil in dat ding, het leek wel een hangmat. Trouwens, de hele kamer kon wel een make-over gebruiken. Laatste avond was een verplichte afsluiting in de cocktailbar.’
Nou is Joris halfjaar geleden gestopt met drinken. Zijn alcoholconsumptie liep ook spuigaten uit met driekwart liter per week. Hij mist het voor geen rode wijndruppel.
‘Bar zat stampvol. Twaalf hoog; uitzicht over de stad. Cocktailglazen werden tot rand gevuld met ijsblokjes, pas daarna ging de drank erin. Een cocktail kostte 18 pond! Ik dronk cola light, je had die gezichten moe-hoe-hoe-ten zien,’ schaterde Man. ‘Twee collega’s hadden samen een drankomzet van 220 pond. Succes met declareren!’ Hoofdschuddend vervolgde hij: ‘Je ziet elkaar dagenlang van 08.00 tot 21.00 uur. Waar moet je het nog over hebben? Iedereen keek gezellig op zijn telefoon. Maar…’ zei Man. Het enthousiasme in zijn stem steeg. ‘Dit was mijn laatste vliegreis,’ sprak hij trots. ‘Lijnvluchten over vasteland zijn al standaard vervangen door treinreizen. Met ingang van 2024 geldt dat ook voor reizen overzee.’
Farout with the goat!

Londen – door het glas

Keek op de Week (147)

Koeien op de Zaag

Kwam terug bij auto na rondje Rosa over Natuureiland de Zaag. Roze flatsen erop, niet normaal! Auto leek wel bonte koe. Een ware attack. Ongetwijfeld van reiger met obstipatie van hele week die in één keer zijn darmkanaal had gereinigd. En waarom roze? Vogelpoep is toch wit? Had reiger garnalen gevreten? Of was-ie gekruist met een flamingo?
Naast mijn auto stond witte @udie geparkeerd. Die had er ook flink van langs gekregen. Deed me goed dat reiger – of was het een tweeling? – geen onderschijt maakte tussen mijn rijdende hondenhok en luxe elitebak.

Man gooide vraag in groep: ‘Hoeveel denken jullie dat dit bakje – plusminus 150 gram – makreelsnippers bij visboer op markt kost?’
Roos en ik hingen allesbehalve aan Joris’ lippen. Ik werd opgeslokt door nieuwste boek van Karin Slaughter en Kind keek languit op bank naar film op smartphone.
Op verveelde toon bood Roos 4,50 euro.
Joris keek zuinig.
Ik stak vijf vingers op.
Zelfde zuinige blik
Bij gebruik aan verdere belangstelling zei Man: ‘Zal ik het dan maar zeggen?’
Roos en ik hielden onze adem in.
‘6,50 euro! Is toch schandalig? Koop ik voortaan niet meer.’
Zei: ‘In de vorige eeuw gaf je het uit aan shag/sigaretten. Kun je er beter vis voor kopen.’

‘Mevrouw, wilt u wat voor me doen? U bent zo lang…ik kan er niet bij…wilt u me blikken kersen aangeven?’
Soms kan ik meegaand zijn. Soms was nu, dus zei ik: ‘Ja hoor.’
‘Vindt u het fijn dat u zo lang bent?’ vroeg oudere dame.
Zeg, willen we conserven of een diepte-interview? ‘Hoeveel blikken wilt u?’
‘Drie. Ik wil er drie. U hoeft niet op de datum te letten.’
Deponeerde blikken in vrouw haar winkelwagen onderwijl vragend: ‘Lengt u ze aan met likeur?’
Vrouw lachte zo hard, druppels van pret gleden langs haar wang.
‘Nee-hee-hee,’ zei ze.
‘Kunt u de rest van uw boodschappenlijst alleen af?’ informeerde ik.
‘Ik red het ver-her-der wel,’ schaterde ze.

Fietste in Linschoten over landelijke weg waar zelden auto’s rijden. Midden op slingerende pad – dicht bij boerderij – zat zwarte hond.
‘Woe, woe, woe, woe!’ blafte beest. Had hij de F ingeslikt? Was het een bouvier? Heb daar geen innige band mee. Zou ik voeten uit pedalen klikken en benen horizontaal omhoog houden? Doe dat ook wanneer ik door diepe plas rijd. Zag tijdig dat kust veilig was: hond was familie van Rosa! Een labrador, maar dan 15 kilo zwaarder.
Stopte naast woe-hond. ‘Ha vriend, wat is er aan de hand?’
Nou, niets. Meneer wilde alleen aandacht. Krabbelde achter een oor. Van gelukzaligheid deed hond ogen dicht. Daar ging ik weer. ‘Doe je voorzichtig? Ze rijden zo je staart er af.’
Hond bleef wachten op volgende dierenliefhebber.

Rosa heeft een orthopedische hondenmand. Met een kleedje. Wanneer kleed niet goed ligt, legt hond kop op mand en wacht berustend tot gedienstige lakei activiteit onderneemt. Deze keer was ik de sigaar.
‘Heb je zo’n moe hoofd?’
Eindelijk iemand die het ziet.
Drapeerde kleed over mand.
Rosa zuchtte diep. Des ochtend om 04.15 uur ontbijten gaat je niet in je bruine hondenvacht zitten.
Die blik van hond als ze na een uur draven, zwemmen, en mollen graven een dut doet: Baas, hoepel op met die telefoon. Ik lig hier te chillen.

Rosa