Lief mallootje

Hoe vier je het leven? Hij is het kwijt.
Hij ziet de schuchtere bloemblaadjes in het voorjaar niet, noch hoort hij de zingende merels.
‘U heeft wel gevoel,’ zegt een therapeut die hij bezoekt, ‘maar u kunt er niet goed bij. Waar bent u het verloren?’

Op de begrafenis van zijn vrouw.
Die ochtend was hij met een gebroken hart wakker geworden: in elke hand lag een helft. Sindsdien voelt hij zich als de kamerplanten in het raamkozijn. Door de aandacht van zijn vrouw hadden ze gebloeid; na haar overlijden zijn ze verschrompeld.

‘U moet vaker leuke dingen doen,’ adviseert de zielendokter. Dat is nou juist de pest: hij vindt niets leuk. Zelfs geen klein beetje. Niets voelen vindt hij trouwens fijner dan verdriet hebben.

Op een koude voorjaarsdag waarschuwt het KNMI voor een zware storm.
Hij moet er bijna om lachen; om over zijn gevoelstemperatuur maar te zwijgen. Hij trekt zijn jas en laarzen aan en loopt naar het strand. Daar laat hij zich achterover vallen in de woedende adem van de wind, net zolang tot het woeste water hem op de hielen zit. Tranen rollen over zijn wang. Hij likt ze op, ze zijn zout. Of is het de zee die hij proeft? Hij zal zich laten verzwelgen door het kolkende water. Niets doet er meer toe.

Plots hoort hij een stem: ‘Lief mallootje van me.’
Hij schrikt ervan. Het is haar stem! Hij kijkt, maar ziet haar nergens.
‘Mijn hart klopt nog steeds voor jou,’ praat ze verder. ‘Ik wacht op je aan de overkant. Maar tot jouw tijd gekomen is, moet je iets voor me doen: zoek de liefde in je leven.’
‘Ik wil geen andere vrouw!’ Hij buldert het; bang dat ze hem anders niet kan horen.
‘Jouw liefde voor mij, die eens je hart ontstoken heeft, moet sterk genoeg zijn om de liefde terug te vinden in jezelf.’

Binnenin hem woedt een storm.
Steeds sneller lopen zijn voeten over het lege trottoir. Zijn handen voelen als bevroren. Met moeite krijgt hij de huissleutel in het slot.
Binnen neemt hij niet de moeite zijn laarzen en jas uit te trekken, en loopt direct naar zijn kant van het tweepersoonsbed. Hij heeft honger naar haar woorden en haar handschrift. In een la vindt hij wat hij zoekt: een stapel verkleurde liefdesbrieven, bijeengehouden door een henneptouwtje.

Hij herleest ze en piekert zich suf: hoe kan hij nou net zoveel van zichzelf houden als van haar?
Hij kan er niet van slapen, maar deze keer is het niet de leegte die hem wakker houdt, maar zijn hersenen die een oplossing proberen te vinden.
Langzaam voelt hij zich wegzakken, maar nog net op het randje van waken en slapen, schiet hem iets te binnen wat zijn ontmoeting met haar en haar advies voor altijd markeert. Zo simpel en eenvoudig, maar zo doeltreffend. Voor altijd.
Morgen zal hij hun beide namen zijn arm laten graveren.
Als een einde maar ook als een voorzichtig begin.

65 gedachten over “Lief mallootje

  1. Ja denk dat mannen daar ook altijd nog meer moeite mee hebben dan vrouwen, die hebben toch vaker meer contacten en dingen. En de een is de ander niet, ieder verwerkt zoiets op zijn of haar eigen manier.

  2. Je schrijft over zaken waar ik niet zomaar ineens een reactie uit mijn mouw weet te schudden. Ik weet niet hoe, ik weet niet wat, ik wil er eigenlijk niet aan denken en, een beetje egoïstisch misschien, eigenlijk zou ik liever zelf éérst gaan.

  3. Treffend weer Kakel . Het lijkt mij vreselijk mijn man zo te moeten missen, maar ik hoop dat ik dan ook nog kan genieten van het leven. x

  4. Het komt vast wel goed met hem, het heeft tijd nodig.
    Mijn moeder was 51 toen mijn vader overleed, zo oud als ik nu ben. Daar denk ik wel eens aan hoe dat geweest moet zijn voor haar.
    Toch na een aantal jaren weer een lieve man ontmoet, een echte op voor onze kinderen.
    We zouden geen lievere kunnen wensen!

    • 51 jaar is erg jong. Zal niet gemakkelijk geweest zijn voor je moeder. En zij had/heeft nog een leven te gaan. Mooi dat het zo gelopen is! Ik gun het iedereen.
      Mijn vaders moeder hertrouwde toen ze 47 was. Mijn opa was net zo oud als mijn oma, werkte in een kroeg, was vrijgezel en woonde nog bij zijn ouders. Kun je nagaan: mijn oma had acht kinderen. Zijn familie vond het verschrikkelijk. Mijn vader zegt altijd dat zijn tweede vader veel liever voor ‘m was dan zijn echte vader.
      Fijn weekend!
      Liefs Kakel

  5. Ja zó kan verdriet erin hakken, dat heb je erg mooi beschreven.
    Het ergste is dat je nooit op voorhand kunt weten hoe je dat gaat verwerken en of een nieuwe liefde de oplossing is. Ik weet wél zeker dat dat voor mij nooit d.m.v een tattoo zal zijn !

    • De tattoo was om hem eraan te herinneren dat hij van zichzelf moet gaan leren houden. Je kan het natuurlijk ook met een gewone pen op arm schrijven. Nee hoor, geintje. Het past bij je of niet! Fijn weekend,
      Liefs Kakel

  6. Wat een mooi verhaal. Mijn vader voelde zich gebroken toen zijn vrouw, mijn moeder, veel te jong stierf.
    Zulke verhalen geven me toch altijd een brok in mijn keel. Zeker als ze zo goed geschreven zijn.

    • Als iets in een verhaal een herkenning is naar je eigen verleden (of heden) raakt het je natuurlijk.
      Het is nooit mijn bedoeling iemand te kwetsen of melancholisch te stemmen. Soms realiseer ik me dat mss te weinig.
      Fijn weekend!

  7. *zucht*
    Kakeltje, met dit schitterend diep doorvoelde verhaal heb je heel wat harten geraakt. Wat ben jij toch een mooi mens want niet velen kunnen de empathie opbrengen waar jij zo rijk mee bedeeld bent!
    OT: blij dat ik je plezier met die menhir deed, daar doe je het tenslotte voor hé…

  8. ik vindt het zo fijn als mensen echt de liefde van hun leven gehad hebben, dat is niet te vervangen. Je hebt dat zo mooi bechreven

    • Is ook niet zo vreemd. Ben je vijftig jaar getrouwd en dan blijf je alleen achter.
      Ik ken ook iemand die ervan opgeknapt is, maar dat is een uitzondering.
      Fijn weekend!

  9. Zo ontroerend mooi geschreven. Hoe je totaal verloren bijna niet meer verder kunt als je geliefde van aan de overkant op je wacht. Ik zie hem daar op het strand aan het water de wind die met hem huilt maar hem ook ern boodschap geeft ….

    • Dankje voor je compliment. Ik heb nog nooit iemand verloren waar ik zo kapot van was, maar ik kan me wel op een andere manier in de man verplaatsen…
      Groetjes Kakel

  10. Het gewicht van leegte

    goede raad
    en voorbeelden
    vullen de leegte niet

    die ontstaat
    wanneer de dood toeslaat

    elke mens
    gaat anders om
    met onmetelijk verdriet

    Een wereld van verschil, Mirjam.
    Lenjef

    • “Het gewicht van leegte.” Je weet me elke keer weer te verbazen met je rake, beknopte beschrijving.
      Dankjewel voor je mooie reactie. Fijn weekend!

    • Zo kunnen we allemaal wel iets bedenken waar we gebroken door kunnen worden.
      Ik hoop dat we ons daardoor in een ander kunnen verplaatsen en begrip hebben.
      Fijn weekend, Hans!

  11. Heel mooi weer verwoord, Mirjam, en heel triest dat mensen zo moeilijk los kunnen laten, dat het de rest van hun leven kan verzieken. Met alle respect voor de moeite die dat kost en het verdriet dat dat oplevert.
    Dit wetende laten mijn vrouw en ik elkaar met de regelmaat van de klok weten dat als één van ons er niet meer is, het loslaten en snel op zoek gaan naar liefde en vriendschap met een ander de allerbelangrijkste taak voor de ander is. Hopelijk helpt deze welgemeende en dikwijls herhaalde ‘reclameboodschap’ mij of Mariet te zijner tijd om het leven te blijven leven zoals het is bedoeld. In liefde, vriendschap en respect.

    • Ik heb ook liever dat mijn man een vriendin vindt die goed voor hem zorgt dat dat hij een eenzame tobberd wordt.
      En willen is niet altijd kunnen, Harry. Maar dat je elkaar een ander gunt, is het belangrijkst. Ook dat is liefde!

  12. Hoe snel het verhaal ook loopt, het is zo pakkend. Je kan bijna zijn gezicht zien terwijl hij het verschil tussen tranen en de zee probeert te vinden. Allemachtigprachtig dit. Hoe pijnlijk ook.

  13. Een heel mooi en aangrijpend verhaal Mirjam, ik hoop toch echt dat je ooit eens iets meer met je prachtige verhalen gaat doen, zodat meer mensen er van kunnen genieten.

  14. Kakel.. je hebt me weten te ontroeren. MIsschien komt het ook wel door de combinatie van het verhaal over Auschwitz wat ik net gelezen heb. Het maakt me soms extra gevoelig.

    Love AS Always
    Di Mario

    • Auschwitz gaat niet over oorlog, het gaat over ménsen.
      En als je erover lees hoeveel onrecht hen allemaal is aangedaan, kan je daar toch niet ongevoelig voor zijn?
      Ik lees niet meer dan twee van dergelijke boeken per jaar. Het boeit me, maar tegelijkertijd word ik er treurig van.
      Gelukkig lees je vast ook andere boeken. Al was het maar Jip & Janneke 😉
      Liefs Kakel

  15. Aangrijpend en alhoewel dat graveren mijn ding niet is respecteer ik ten volle de mensen die zulks beslissen. Zeker als het helpt om het verdriet een plaats te geven… letterlijk dan.

  16. een ontroerend en begrijpelijk verhaal …

    het zal je maar overkomen..

    of het graveren van namen een oplossing is, durf ik te betwijfelen

  17. mooi kakel….

    ik ben er ontroerd van…
    als je echt zoveel van iemand houdt…. dan is het bijna onmogelijk om nóg eens zóveel van iemand te houden…..

    dan blijf je toch lieve alleen denk ik….

    dikke knuffel.

    xxx

    • Eigenlijk bedoelde ik dat je net zoveel van jezelf als van de ander houdt.
      Mss toch een kleine tip voor je 😉 Ik dol niet met je, hoor…
      Liefs en een knuffel <3

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *