De pruikenmaker

Gehaast opent Hermanus de winkeldeur en loopt naar binnen. Hij inhaleert diep. Zonder licht aan te steken, loopt hij een rondje door de zaak. Zijn zaak die overmorgen geopend zal worden.
“De vierde pruikenmaker in dezelfde ruimte, daar komt ellende van,” had zijn vrouw kribbig gezegd. Het is waar, de vorige drie zijn in rap tempo failliet gegaan en toch heeft Hermanus hoop. Goede hoop.

Het belletje van de winkeldeur klingelt.
Hermanus’ opent zijn mond om ik ben gesloten te zeggen, maar de figuur die binnenstapt straalt zoveel  aristocratie uit dat hij zwijgt.
‘Excuseer dat ik u op dit tijdstip stoor. Ik kan dit maar eens per jaar doen en mijn keus is op u gevallen.’
’s Mans stem kraakt een beetje. Hermanus kan niet anders dan knikken. Vragen buitelen door zijn hoofd met op de achtergrond de dringendste: zal hij nog op tijd bij zijn schoonfamilie arriveren?
‘Later zult u blij zijn dat ik u gekozen heb,’ spreekt de man raadselachtig verder. ‘Mag ik even in uw kasten kijken?’
Hermanus veert op als een gedienstige lakei. Hij pakt een gaslamp, steekt deze aan, zet ‘m op de grootste kast en geeft de vreemdeling te kennen dat hij alle laden mag openen.

De bezoeker haalt twee witte handschoenen uit de zak van zijn lange jas, zet een lorgnet op zijn neus en trekt de onderste lade van de kast open. Hij pakt drie hoedendozen en zet ze naast elkaar op de kast. Hij neemt een pruik in zijn handen en ruikt eraan. Hij bekijkt ‘m nauwgezet: de haarinzet, de afwerking, de glans van de haren… Met respect legt hij de pruik terug in de doos en plaatst alle dozen terug in de kast.
‘Hoeft u de andere pruiken niet te zien?’ vraagt Hermanus.
‘Nee,’ antwoordt de bezoeker, ‘professionaliteit verloochent zich niet. ‘Uw voorgangers zijn niet voor niets failliet gegaan. Ik ken uw werk al langer. Ik zie alles; ik ga al generaties mee.’
Hermanus gelooft ‘m graag. Het gezicht van de man ziet er uit als gekreukeld perkament. Het zou ‘m niets verbazen als de man straks nog een toverstaf tevoorschijn haalt.
‘Nu is het wachten op de torenklok,’ zegt de man. Hij draait zich een halve slag om, om aan te geven dat elke poging tot gesprek zinloos is.

Hermanus wacht. Hij voelt een oprisping van maagzuur als hij aan zijn vrouw en de oliebollen denkt. Een slecht begin van zijn eerste huwelijksjaar, maar iets in hem zegt dat hij deze vreemdeling beter niet tegen de haren in kan strijken.
De eerste klokslag haalt ‘m uit zijn gepeins.
De vreemdeling draait zich om; zijn gezicht krijgt een officiële uitstraling. Hij kucht – de klok slaat drie – en loopt naar Hermanus. ‘Uw schoonfamilie zal uw late komst vanavond niet begrijpen. Het zij zo. Ik verzeker u dat mijn zegen uw winkel zal goeddoen.’
Een kort ogenblik staan beide mannen zwijgend tegenover elkaar.
Pas als de klok voor de twaalfde keer slaat, spreekt de vreemdeling weer. Hij steekt zijn hand uit naar Hermanus, schudt ‘m en zegt: ‘Ik wens u een goede haarwisseling.’

43 gedachten over “De pruikenmaker

  1. Eigenlijk verwacht ik hier een vervolg op, gaat het Hermanus nu verder voor de wind, na de zegen van zijn bezoeker? Ik hoop het voor hem.
    Trouwens ik wens jou ook een fijne jaarwisseling toe, wan een haarwisseling daar zit je vast nog niet op te wachten.

  2. Ik wens jou…

    de meeste wensen klinken heel vriendelijk en spontaan
    want ook de duurste woorden zijn kosteloos
    allicht daarom maken ze mensen zelden boos
    toch waarderen velen zelfs geen reiswens naar de maan

    Een puur Mirjam – verhaal! 🙂
    Lenjef

  3. een haarwisseling wens ik je niet, maar wel een hele fijne jaarwisseling, en ondertussen geniet je maar van de laatste dagen van dit jaar

  4. Maar Kakeltje toch… hoe doe je het en telkens weer om zo’n schitterende pointe aan je knap geschreven verhalen te breien? Dit is beslist de gave van de goede verteller, en één ding is zeker: dat ben jij beslist!

  5. wat lekker mysterieus je kan er alle kanten mee op. Soms hoeven dingen niet duidelijk te zijn toch?
    Ik hoop dat je een prachtig 2016 krijgt lieve Miriam XxX!

  6. Dustin Hoffman herkende ik ook gelijk, de film past ook wel bij je verhaal eigenlijk…

    …. en het verhaal, al hoe vaag op sommige plekken is prachtig geschreven….
    Ik heb er het gevoel bij dat Hermanus een soort van engel op bezoek heeft gehad…. die hem voortaan zal blijven vergezellen..

    xxx

  7. Ik blijf achter met veel vragen…. Ik las ook gewoon JaarwisselingIk denk dat er veel verstopt zit in je verhaal, maar dat heb ik nog niet gevonden ik duik maar weer in je boek… Tot nu toe snap ik al die verhalen wel

    • Het verhaal heeft geen dubbele bodem. Ik heb er een paar regels aan toegevoegd maar of dat veel verduidelijkt, blijft de vraag. Het komt gewoon niet zo goed uit de verf. Sorry…

    • Het gaat vooral om de laatste zin, waar ik – ik geef het toe – een beetje vaag verhaal omheen gebreid hebt.
      Dat jij dit nu net moet treffen, nu je eindelijke uit je “grot” tevoorschijn komt 😉
      Lieve groet Joris!

    • Het is idd Dustin Hoffman. Wat goed dat je het ziet. Ik heb op internet een foto met de Engelse zoekterm gebruikt (meer keus dan wanneer je in het Nederlands zoekt…) Ik meende het gezicht te herkennen maar kon het niet thuisbrengen. Fijn dat jij het direct zag!
      Lieve groet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *