Voor C.
‘Weet je het zeker dat je het alleen kunt?’ vraagt de vrouw die ik Dominique mag noemen.
Ze kijkt me nauwlettend aan. Ze is niet alleen bezorgd om mijn welzijn; ze wil ook geen toestanden.
Ik knik zelfverzekerd. Als zij mij zegt welke knop ik moet indrukken, lukt het wel.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Mijn man en ik hebben elkaar voor ons werk op de Brienenoordbrug leren kennen. Logisch dat we voor ons trouwen foto’s op diezelfde brug hebben laten maken.
Vlak daarvoor hebben we een intentieverklaring afgelegd waarin we beloofden zo goed mogelijk voor elkaar te zorgen. En die belofte zijn we nagekomen tot het gaatje. Zijn gaatje.
Mijn man had een bloedtransfusie gekregen en al na een halve dag had de kanker de helft van zijn verse rode bloedlichaampjes opgevreten. Toen de morfinepomp ook niet langer toereikend was, zei hij tegen me: ‘Ik ben er klaar mee.’
Ik gaf ‘m groot gelijk.
Zijn moeder was tegen euthanasie maar toen ze zag hoeveel pijn hij had, zei ze: “Het is goed, jongen, ga maar.”
Terwijl wij elkaar intens zoenden, heeft hij afscheid genomen van het leven. Wij waren op dat moment heel rustig. De aanwezige artsen moesten huilen.
We hebben zo’n intens leven gehad. Met modderige dalen en bergtoppen vol eeuwige sneeuw. Er is niets onbesproken gebleven. Ik ben onze verklaring met alle liefde nagekomen. Nu sta ik hier om zijn wens te vervullen. Het zwaarste laatste loodje.
In zijn Landrover heb ik zijn kist naar het crematorium gereden. Het is een mooie kist van steigerhout met touw rondom als handvatten. Robuust en sterk. Net zoals mijn man was. Uit gewoonte zette ik de radio in de auto aan en meteen weer uit, want ik vond het ongepast. Toen kwamen de tranen.
Ik adem diep in.
De bovenkant van mijn jurk wijkt een beetje. Hij is niet alleen oud maar ook iets te groot geworden.
Dan…drie…twee…één…druk ik op de mij aangewezen knop.
De hitte van de oven zal goed passen bij de kleur van mijn cerise-rode jurk. Mijn trouwjurk. Die heb ik vanochtend in een opwelling aangetrokken, want waar je aan begint, dat moet je afmaken.
Stil van….
*slik* wat droevig en mooi tegelijk.
Mooi…..en sterkte voor je vriendin.
Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio” Hans
een mooi schrijven Kakel
ja ik zag je gister bij mij en dacht nu wacht , zal ook eens buurten
en tref een aangrijpend verhaal
Welkom Karel en bedankt voor je reactie!
Goede morgen Kakeltje. Bedankt voor je lieve reactie meid, inderdaad ik probeer er net als jij de humor in te houden, dat is het zout op het leven hé.
Voor straks een schitterend weekend gewenst!
Het is gek, maar het duurde even voor ik begreep dat de “ik” in je verhaal, je vriendin is.
Je hebt het zo mooi neergezet. Wat een moeilijke tijd voor je vriendin en wat ontroerend die trouwjurk.
Ik wens je een fijn weekend.
Liefs,
Alie
Wat mooi! Is het een schrijfsel naar aanleiding van het overlijden van de echtgenoot van je vriendin?
Ja. Zo heeft mijn vriendin afscheid genomen van haar man. Zonder genodigden, zonder een laatste groet…
Het gaat redelijke met haar, ze is heel flink.
Lieve groet xx
<3 Ja, ook de dood hoort bij het leven. Jij hebt dat mooi omschreven.
Wat heb je dit weer heel mooi verwoord.
Emotioneel en stil wordt het hier achter mijn scherm.
Groetjes,
Joris
http://feniks.skynetblogs.be
slik…
Indrukwekkend verhaal!
Ontroerde groet,
Mooie laatste zin ook.
xo
Allemachtig, wat goed geschreven, Mirjam. Kakel, je bent een kei!
En C., veel sterkte.
Zo knap weer Mirjam geweldig
ja, dat zijn vervelende momenten in het leven, hopelijk komen er ook nog goede.
Een van de twee is altijd de eerste….
Ik ben geen C, maar je schrijven .. top !
Wat een mooi verhaal! Het doet me erg denken aan mijn oom Piet, mijn favoriete oom. Hij was gek van auto’s en gek op electronica en moderne apparaten. En was zeer geïnteresseerd in treinen. Maar hij werd ziek, ongeneeslijk. Toen ik mijn nieuwe auto opgehaald had bij de dealer ben ik ’s avonds met mijn broer nog naar hem toe gereden, vanuit zijn bed heeft hij de auto bekeken en hebben we een gezellig uur gekletst. Een week later hielp de morfine niet meer, en werd de huisarts gebeld. Mijn tante was principieel tegen euthanasie, maar respecteerde de wens van mijn oom. Na overleg met de huisarts ging deze op zoek naar een ader, echter hij kon deze niet meer vinden. Een halfuur later is mijn oom overleden, zonder euthanasie te hebben gepleegd. Inmiddels zijn al mijn tantes en ooms overleden, maar over oom Piet hebben we het nog regelmatig.
Over lieve mensen wordt nog lang nagepraat, in lengten van jaren vaak. Dat getuigt wel het verhaal van je oom Piet.
Frappant dat hij een half uur na het “mislukken” van de euthanasie alsnog overleden is. Gelukkig maar, anders hadden ze misschien met de man moeten gaan slepen.
Bedankt voor je uitgebreide persoonlijke reactie.
Jakkes, wat kan jij toch ongelooflijk goed schrijven. Zit een brokje weg te slikken. x
Prachtig
Mooi geschreven, lieve Mirjam.
Jeetje, wat een aangrijpend verhaal. Je kan er wat van zeg!
Ik ben stil en ik huil ,kan er niets aan doen .Zo aangrijpend dit
Liefs
Het is echt gebeurd, Elisabeth.
Dat begreep ik al lieve Kakel ,daarom raakte het me zo .
Liefs
Onvoorwaardelijke, eeuwige liefde… wat mooi!
Heel ontroerend! XXX
Gloeiende, gloeiende!
Wat raak je me in mijn overgevoelig Hulken hartje.
Wow, wat een heftig verhaal. Poe, liefde tot het uiterste.
Hier heb je het over “ware liefde”, ik hoop toch zó dat ik de moed heb om zo te handelen wanneer het onverhoopt nodig zou zijn, prachtig!
oeps, ik wil de moeD hebben natuurlijk.
Als het uit liefde is, ben je tot veel in staat…
Onbegrensde liefde
soms heeft de Dood nood aan een helpende hand
één vingertop
op een knop
ultieme liefde, beloofd tot voorbij de andere kant
Pijnlijk mooi, Mirjam!
Lenjef
Het is pijnlijk een geliefde te moeten laten gaan, maar het getuigt ook van liefde.
Net als jouw begrijpende woorden. Dankjewel!
*zucht*
Wat een aangrijpend en knap geschreven stuk plaatste je hier meid, ik ben er helemaal ontroerd door. Bedankt meid, voor dit moment boordevol schoonheid!
Met dit toch wel aangrijpende verhaal, laat je zien niet alleen maar vrolijke en humoristische verhalen te kunnen schrijven Mirjam, mooi gedaan hoor.
Een verhaal die we ieder moment in ons leven kunnen meemaken. Mooi geschreven.
Aangrijpend onderwerp werd er stil van hoe jij dat hebt verwoord in dit verhaal, mijn compliment.
Hoe krijg je al die emoties in een klein stukje? Knap.
Ik zat hier vooral te panikeren! Van, wat???? Het kan toch niet waar zijn. Wist even niet goed of het waarheid was of een verhaal. Gelukkig stelden de bovenstaande reacties me gerust.
Het heeft me naar de keel gegrepen.
Het is de waarheid, Christa. Ik heb het niet verzonnen, alleen maar opgeschreven.
Lieve groet
Mooi, Ik was er even stil van. Je weet wel, dat kan wel eens gebeuren.
Over-leven en over dood.
Ontroerend verhaal met een mooi afscheid. Ik dacht even wat nou…
Wow! Pareltje!
Mooi geschreven. Zeer mooi.
ik adem hier ook diep in,
wat kun je toch goed schrijven
Hahaha, ik hoor het al, wij gaan samen een Uitvaartcentrum beginnen
Knap geschreven Kakel! Dikke knuf X
Een prachtig verhaal, liefde die niet dooft.
een mens mag ook gewoon sterven, onnodige blijven behandelen is zinloos. Hans
ot, heb gekozen voor een multifocale en pc -bril
Ot. Je verzoekje ligt op de Bank voor de volgende show.
De shows staan allemaal op: http://logbankje.nl
Ik heb het gehoord, dankjewel!
Een heel verstandige keus. Je ogen moet je koesteren, Hans!
Top verhaal ☺
*kus* schat, prachtig!
Oef ik krijg het er een beetje warm van. Een verhaal om te lachen ,te huilen en te staan trillen 🙂
Liefs, Ria
heel aangrijpend en mooi!
Mooi kakel.. het ontroerd me…
Love As Always
Di Mario
Een prachtig verhaal Kakel, ontroerend en om koud van te worden, ondanks die rode jurk en de oven van het crematorium.
Zo knap hoe jij kunt ontroeren, schokken en laten glimlachen in één kort verhaal.
Chapeau!
Faut le faire! En yep, ik zat helemaal in het verhaal. Knap geschreven.
Jeetje kreeg er een beetje kippenvel van. Mooi verhaal……
Die laatste zin… een echte kakel-afsluiter zoals niemand anders dat kan
xxx