Sinds kind op het voorgezet zit, sms’en wij regelmatig. Over van alles: cijfers van toetsen, uitval, of ze een lekker broodje mag kopen (ja heus, frappant, niet?), of ze mag afspreken met een vriendin, en we sturen ook altijd hele ritsen kusjes mee. En toen kreeg ik opeens het volgende sms’je van kind: ‘mag ik ff op het ijs staan? sneeuw is geruimd er staan ouders met kinderen op met slees en oude mensen schaatsen xxx Kind’

Wat denk je, heb ik het er ingepompt, mijn door-het-ijs-zak-complex?

Want ligt er nauwelijks 1 centimetertje ijs, dan mag Kind van mij niet eens op de sloot proberen te staan! Mijn waarschuwingen slinger ik in ruime mate naar Kinds hoofd. Na drie nachtjes vorst, kan ze mijn ijzingwekkende (!) informatie wel dromen en beginnen ze haar te irriteren. Nou en? Hardnekkig blijf ik doorzeuren zodat zij met minimale verbeelding bijna voelt hoe koud zo’n wak is. Maar ja… de verleiding blijft groot. Vandaar dus dit sms’je.

Die ‘oude mensen schaatsen’ gaven uiteindelijk de doorslag. Als oude mensen zelfs op het ijs gaan schaatsen, tja… daar helpt geen moedertjelief meer tegen.

Dus ja, ’t mocht. Heb haar wel meteen royaal een aanbieding gedaan voor een abonnement op de ijsbaan in ’t durp, want die is open. Zit toch weer niet tegen voor Kind dat nooit wat mag!