Er zijn liedjes waarvan je zelf vergeten bent dat je ze nog weet. ’t Is alsof er in je hoofd een dichtgemetseld deurtje openspringt, en hupsakee, zomaar uit het niets, zing je een liedje:
“Kakken, drollen, scheten, poep.
Hannenpikkie, lullie.
Poep, Jan knor.”
“Wat zing jij daar?!” vraagt Kind. Hoort ze daar poep? Vertèl!
“Zong ik over poep?”
“Ja, dat deed jij. Hoe gaat dat liedje? Waar is dat van?”
“Oh… euh (denk, denk)… van de Stratemaker-op- zee-show.”
“Van de watte?”

Tien minuten later zoeken we op You tube (hààr kanaal). Tevergeefs, althans, het desbetreffende liedje is onbekend. Google kent het gelukkig wel. We kijken, horen en zien het liedje. Jeetje, welk een nostalgie! En wat is Aart Staartjes daar nog jóng!
“Wat leuk!” zeg ik enthousiast.
“Stom liedje,” zegt Kind.
Nou ja, lekker ding! Eerst het naadje van de kous vragen en dan afzeiken. Kan ze wel? “Nee,”zeg ik “waar jij naar kijkt, naar ‘I Carly’ dat is fijn.”

Kind heeft haar bedkleren al aan en haar tanden gepoetst, dus dirigeer ik haar meteen naar boven. Vort! Je bed in! Bonkend loopt ze de trap op. Wacht maar, denk ik, ik krijg je nog wel.
In bed, stop ik haar stevig in, alleen het bovenste gedeelte van haar hoofd is nog met moeite te zien. Ik geef haar een slaapzoen op de tast, stap van het bedladdertje af en loop naar de deur.
“Stom liedje,” zegt ze.
“O ja?” zeg ik smalend en, hup, ik knip zo het grote licht aan in haar kamer. “Ahh…nee!” zegt Kind. Want het grote licht uitdoen, betekent: bed uit, laddertje af, met de blote voetjes op het koude zeil. Wie heeft daar nu zin in als ie al lekker in het warme bed ligt? Kind niet.

“Als jij zegt dat je ’t een leuk liedje vindt,” zeg ik poeslief, “doe ik voor jou het licht uit.”
“Oké”.
Stilte.
“Ik hoor niks.”
“Oké!Oké! Het is een LEUK liedje!, nou goed?”
“Ja, heel goed. Welterusten,” zeg ik opgewekt.
Grommend zegt ze vanonder de dekens: “Truste, stom liedje.”
“Zei je iets?”
“Alleen ‘truste’, zei ik.”
“Oké.” Eigenwijs ding.