Vandaag ging hij zich uitsloven voor de vrouw met wie hij ging trouwen. Zij wist nog niet dat hij voor haar de ideale partij was, maar dat was slechts een detail. Ze spraken elkaar regelmatig – of nou ja, eerlijk gezegd eerder toevalligerwijs – maar hij wilde haar nu eenmaal hebben, bezitten, en de zijne maken, en als een man iets wilde, moest een man zorgen dat hij het kreeg. Het enige wat hij hoefde te doen was te leren paardrijden en dat zag er héél simpel uit.

Toen hij eenmaal voor het paard stond, viel het ‘m tegen, want dat beest bleek vrij groot. Hadden ze geen korter model? Afijn, een vent een vent. Hij wachtte tot het paard door zijn knieen zakte om er bovenop te kunnen gaan zitten, maar dat bleek de volgende tegenvaller: het paard bleef staan. Hij moest een voet in de stijgbeugel zetten – ‘nee, nee, we stappen altijd aan de linkerkant op!’ – het zadel vastpakken, en zijn been over de paardenrug zwieren. Nou ja, zwieren…maar goed toen hij zat, kon wat hem betreft de privéles beginnen.

In stap – een gewoon mens noemt zoiets lopen – ging het uitstekend. Hij hoorde termen als “van hand veranderen” en een “grote volte maken”, maar die besloot hij te negeren. Toen mocht hij in draf. Of hij dat zag zitten, vroeg het meisje. Hoezo, hij zat toch al? Ineens moest hij van alles tegelijk doen: klakken met zijn tong – ja hallo! – het paard aansporen met zijn hakken, en een tik geven met de zweep.

In een keer begon dat beest te hollen! Het meisje riep dat hij moest “lichtrijden”, iets van staan zit, staan zit, op de stijgbeugels. Nog een geluk dat hij een snelle leerling was en alles vlug onder de knie kreeg, maar mensenkinderen, wat bonkte dat paardenlijf onder zijn kruis, was dat normaal? Hij ergerde zich aan het gecommandeer van dat kind, dat hij weer van hand moest veranderen. Had hij niet twee handen op exact de goeie plek? Hij zweette hij zich rot en alsof dat nog niet voldoende was begon zijn bilnaad te schuren.

Zomaar ineens, van de ene op de andere tel, stond het paard stil. Zo abrupt dat hij uit het zadel gleed, en tussen het paard en de grond in bleef hangen. Het meisje kwam op hem toegesneld en zei dat het paard gestopt was omdat hij onverwacht een ruk aan de teugels had gegeven. Maar dat had hij helemaal niet gedaan! Die knol leidde gewoon een eigen leven. Moest het soms nog afgericht worden? Immens genant vond hij het om geholpen te worden met afstappen. Toen hij eenmaal op de grond stond, moest hij er van dat paardenkind direct weer opstappen. Ja zeg, wie gaf hier de orders?

Het mocht dan de grootste hobby van zijn aanstaande zijn – want zo was hij haar voor ’t gemak al gaan noemen –  na een half uur later wist hij het zeker: voor paardrijden was hij niet in het zadel gelegd. Meteen kreeg wel hij een nieuw idee waarmee hij ook indruk zou maken. Ze zwichtte vast voor een man die een groot huis met een ruime stal voor haar zooitje eigen paarden kon kopen. Hij wist ook al hoe hij dat geld kon vergaren: hij zou zich gaan toeleggen op de beleggersmarkt. Voor iemand met zijn potentie, wilskracht en doorzettingsvermogen moest dat een makkie zijn. Fluitend reed hij op de brommer naar huis. Onderweg zou hij het Financieel Dagblad, en de Telegraaf voor de beursnoteringen kopen. Geld stonk tenminste niet, wat je van paarden niet kon zeggen.

 Een kort verhaal, puur fictief. Mocht iemand zich in de laatste alinea aangesproken voelen, dan berust dat op louter toeval  😉