Komt een mevrouw bij een multimedia store.

“Dag meneer, heeft u voor mij zo’n kabeltje, maar dan aan één stuk?”

“Jazeker mevrouw. Had uw kat trek tijdens uw afwezigheid?”

“Nou, ik kan ’t u nog erger vertellen: ’t was een konijn en ik was nota bene thuis. Aan het soppen weliswaar, maar toch… De hemel zij geprezen dat ze de computerkabel niet heeft doorgeknaagd.  Dan had ik die uit ’t raam kunnen gooien. Das pas Windows in de praktijk brengen!”

“U voelt zich…eh… hoe zal ik dat eens netjes zeggen…beknaagd.”

“Jahaha.”

“De meeste slopers zijn katten, echt, die zijn het ergst en daarna honden.”

“Dát zal mijn man enorm verheugen. Daar knapt ie vast enorm van op. En ik ook! Van alle gevallen dat het erger kan, bedoel ik.”

“Mevrouw, die beesten voelen precies aan op welke kabel er 220 volt staat en op welke zwakstroom.”

“Nou, mijn Man had het vast niet erg gevonden als het konijn haar tandjes in die van 220 had gezet.”

“Uw man is niet zo’n dierenvriend, begrijp ik.” Ietwat vragende blik.

“Eh…het betreft hier dit ene exemplaar in het bijzonder.”

“Oh, maar verder kunnen uw man en u het goed met elkaar vinden?”

“Ja hoor, ik kan met hem door alle deuren.”

 

Wat een gezellig gesprek voor zo’n saai kabeltje. En de prijs: nog geen 8 euries. Soms zit het tegen, en soms zit het mee.