Voorgoed verlost van een lastige hond

Ter ere van dierendag

De regen priemt in zijn ogen. Ineengedoken achter de Kliko, concentreert hij zich op de balletjes tartaar op het schoteltje. Het zal de laatste maaltijd van het dier worden, en dan geef je het geen goedkoop, nat gehakt.

‘Je bent ook zo vaak thuis, hè? had de buurvrouw geopperd, toen hij zijn klacht ventileerde dat het beest Godsgruwelijk veel blaft. Vriendelijk had hij haar op het bestaan van een anit-blafband gewezen, maar in plaats van een greintje begrip had zij hem hondsbrutaal uitgelachen. Hij wordt weer witheet als hij eraan denkt.  In de buurt wordt hij de pitbull genoemd, en uitgerekend tegenover de buurvrouw had hij zich als een schoothondje gedragen. Binnenkort zal hij haar te grazen nemen, eerst moet dat gesodemieter met die hond afgelopen zijn. Hij krijgt ruis in zijn hoofd van dat beest.

Bij regen, had de buurvrouw hem verteld, laat ze de hond in de tuin plassen. Zogenaamd omdat het een gevoelig dier is.
Moet dat beest nu onderhand niet eens piesen? Straks moet hij nog eerder dan de hond.

Hij hoort gerommel, en de tuindeur van de buren gaat open. Hondennagels tikken op de veranda en knerpen niet veel later over het grind.
Stijf komt hij overeind en haast zich naar de kleine kier in de schutting. ‘Loebas,’ roept hij zachtjes. De vlonder is glad en in zijn enthousiasme let hij niet goed op waar hij zijn badslippers neerzet. Hij maakt een schuiver, valt achterover, probeert ergens houvast te vinden, maar zijn hand grijpt alleen lucht.

De tijd gaat ineens heel langzaam. De hond jankt zachtjes, terwijl ie met zijn voorpoten langs de schutting schraapt. Hij had dat buurwijf direct op d’r broodmolen moeten timmeren. Die vlondertegels…hij had toch die speciale met een anti-sliplaag gekocht? De eerstvolgende keer zal hij de jongen in de bouwmarkt op zijn lazer geven; op zaterdag als ’t druk is.
Dan smakt zijn hoofd tegen de grond en voelt hij iets kraken in zijn nek. Het enige wat hij nog kan bewegen, zijn zijn ogen, totdat ook die één voor één dichtvallen.

21 gedachten over “Voorgoed verlost van een lastige hond

  1. Waar haal je het vandaan Mirjam? Ik heb weer genoten van je schrijfstijl!

    Ik dacht: Die hond komt hem redden, ze worden maatjes enz. Maar nee jij laat hem gewoon dood vallen. 🙂

  2. Gelukkig is de hond er goed afgekomen. Tenslotte is het dierendag geweest. Als ik de vrouw van die man was zou ik eens op zoek gaan naar de polis van de levensverzekering EN die bouwmarkt aanklagen voor het vele leed dat haar is aangedaan door de dood van haar geliefde zeikerd. Daar zit nog wel een lekker wreed verhaal in.

  3. Wat een uitermate giftig verhaal 😉 Mooi, die wending opeens. Ik zag hem niet aankomen, terwijl ik je toch inmiddels wel een beetje ken. Qua schrijven, althans.

  4. Wie een kuil graaft voor een ander … wat een vreselijk einde voor die man. Maar ja, dat was het anders voor die hond ook geweest. Ik kan me trouwens wel iets voorstellen bij blaffende honden, heel erg irritant. Als onze buren weg zijn (en dat is vaak!) laten ze 2 terriers achter in huis. En joelen dat die beesten doen, door merg en been. Maar die beesten zijn niet schuldig, dat zijn hun eigenaren, want die kunnen geen honden opvoeden.

  5. allemachtig…
    ik schrik dervan, het verhaal krijgt zo wel een vreselijke wending…
    maar ja…
    honden vergiftigen..
    welke gek doet dat nou??
    de hand van god straft onnmiddelijk dan wel meteen zo zie je maar weer 🙂

    goddelijk geschreven kakeltje

  6. Ik ben een b-tje kippig, waar liggen de bokkepootjes? Wijs me maar voorzichtig de weg want ik ben meestal af en toe een olifant in een porseleinkast. Dat krijg je als je haantje de voorste wil zijn he? Ik blijf maar weg, is beter. Nou niet bokken hoor, ik bedoel het goed ;-).

  7. Waf, waf, waf, waf, waf…….

    blaffende honden bijten niet zei de halfdove buurman
    de vrouw kon haar gewassen oren niet geloven
    ze wou hém, gek geblaft, van het leven beroven
    omdat ze een dierenvriend was zag ze af van haar plan

    Graag gelezen, Mirjam.
    Lenjef

  8. Een écht “boontje komt om z’n loontje verhaal” en als ik nou nét doe of het een sprookje is mag ik gewoon zeggen “lekker ,nét goed ” 😉

  9. Ik hoopte dat het heel lang duurde voordat de hond naar buiiten kwam, dat hij honger kreeg en zelf de tartaar opat. Einde boze buurman. Maar zo is het natuurlijk ook goed!

  10. Ja een mooi dierendagverhaal maar inderdaad wel drastisch einde voor de foute buurman. Toch komen die gekke dingen gewoon voor. Zowel eindeloos hondengeblaf wat enorm irritant kan zijn tot mensen die honden denken te mogen vergiftigen. Heb zelf 13 jaar een dierenwinkel gehad en wij leverde ook aan het asiel voedsel en dan kom je echt heel veel narigheid tegen. We hadden dan ook regelmatig aanlopertjes en opvangertjes……..

  11. Weer een mooi verhaal Mirjam!

    Ook Sonnetje heeft last van een blaffende buurhond. Nou ja.. blaffend… hij klinkt meer ontzettend verdrietig en dat gaat Sonnetje door merg en been. Zij heeft eerder de neiging om de buurman iets aan te doen dan de hond, want wat kan dat beestje eraan doen dat ie na tien jaar ineens alleen achterblijft, omdat buurman in een midlife crisis zit en het uitgaansleven heeft herontdekt?

    • @ Emmelinda: ja, het regende honden en katten, werkelijk bij de konijnen af! En dan tref je zo’n dom gansje als buurvrouw. Gezellig geiten zo hè, op dierendag? Neem een lekker bokkepootje bij de koffie/thee.

      @ Tilde: nee, de hond is ongeschonden. De man viel zelf met zijn neus in de giftige balletjes.

      @ Judith: zeg maar gerust een echte zeikstraal 😉

      @ Sir Hulk: ’t is maar een verhaaltje, geen wens die ik in vervulling wil laten gaan 😉

  12. ’t is toch erg gesteld met de wraakzucht van de mensen.
    Maar ’t hondje zal die lekkere balletjes toch wel vinden en oppeuzelen.
    En zeker eerst geen hartmassage toepassen aan zijn buurman, die beul ! 😉
    En zo is buurmans plan toch nog geslaagd, maar wat heeft hij daaraan.! !

  13. Hoewel mijn nekharen ook nog steeds overeind gaan staan bij hondengeblaf, dus kan ik mij iets bij `pitbull´ voorstellen, vind ik dit een prachtig voorbeeld van ´boontje komt onder zijn loontje´!
    Toch zet ik altijd een mensenleven vóór een dierenleven.
    Hoewel ik mij realiseer dat het beide ´levens´ zijn.
    Niet dat ik het met ´pitbull´ eens ben hé, begrijp mij goed?

Laat een antwoord achter aan Platoonline Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *