Huizenhoog ziet Marit tegen de nieuwjaarsreceptie op. Elk jaar hetzelfde gesodemieter met die stomme beste wensen. De wensen zijn ongetwijfeld goedbedoeld, maar de bijbehorende zoenen en handtastelijkheden van sommige collega’s kan ze missen als knokkelkoorts. Had ze maar wat meer lef of een scherpere tong, maar zij is meer het type van slikken, en van vrede op aarde. Ze moet maar flink zijn; de receptie is zo weer voorbij.
Terwijl de eerste collega’s de bedrijfskantine binnenlopen, vult Marit neuriënd de champagneglazen. Even later staat ze lachend en vriendelijk handen te schudden, zoenen in ontvangst te nemen en glazen uit te reiken. Toegegeven: ’t is ook best gezellig.
Tot nu dan. Vanuit haar ooghoek ziet ze de meest doortastende viezerik van het bedrijf aan komen lopen. Zijn gezicht is nat van het zweet en ondanks de bretellen hangt zijn broek op half zeven. Stapje voor stapje komt hij dichterbij, en hij kijkt haar geamuseerd aan.
Nerveus pakt Marit twee glazen en houdt ze voor haar lichaam in de hoop hem op afstand te kunnen houden. Tevergeefs. Veel te dicht komt hij bij haar staan. Hij legt zijn vlezige handen rond haar polsen, en zoent haar begerig op de mond. Ze ruikt dat hij al gedronken heeft. Hij aait met zijn duimen over haar handen, en neemt de champagneglazen van haar over. Grijnzend schampt hij met zijn elleboog haar linkerborst.
Ondanks dat Marit alle zeilen moet bijzetten om niet te gaan gillen, tilt ze beheerst haar linkervoet op, en zoekt op de tast de voet van haar collega. Haar hart bonkt als een drilboor. Hij drukt brutaal zijn natte mond opnieuw op de hare, waarbij hij de punt van zijn tong tussen haar lippen naar binnen wurmt. Marit kan een rilling niet onderdrukken.
Ze zet haar schoen midden op zijn voet, verandert van houding en plant de naaldhak met haar hele gewicht op het zachte gedeelte van zijn voet. Ze voelt de weerstand onder haar hak, maar houdt hardnekkig vol. Onder haar voet voelt ze iets kraken. Jammerend vanjewelste, krimpt haar collega ineen, en laat zich kermend op de grond vallen. Marit ontwijkt handig de glazen die uit zijn handen vallen. Zo. Dit zal hij niet snel meer vergeten, denkt ze voldaan. Wat haar betreft heeft vrede op aarde sinds kort een uiterste houdbaarheidsdatum.
Tja, dat zal wel afdoende zijn geweest. Voor sommige mannen is het maar verschrikkelijk dat vrouwen zo assertief worden. Hun rijk is over en uit. Er moet maar een zorgclubje voor ze worden opgezet. Misschien iets voor Marit om dat te organiseren? 🙂
Zo die heeft ze een grote hak gezet!!
Geweldig opgelost!!!
Whaha ik zie het zo voor me, helaas ken ik die types ook, niet dat ze me zo zoenen gelukkig. Maar sommige zit je niet op te wachten dus.
Grijnzzzzzzzzz.Laat maar flink kraken die voet,zouden meer vrouwen moeten doen in zo’n situatie haha
Groetjes Elisabeth
Mijn beste wensen…
hij is verzot op de nieuwjaarsrecepties
kust haast zondig
en niet kortstondig
ook van het ongewenste is hij niet vies
Graag gelezen, Mirjam.
Lenjef 🙂
Heerlijk verhaal meis, ongetwijfeld heel herkenbaar bij velen, zo niet iedereen.
Was iedereen maar zo slim als die Marit !
Gelukkig Nieuwjaar
Dank je wel voor je berichtjes,
kakeltje,
je schrijverij nodigt uit tot lachsalvo’s:-)
gaan we zo een heel jaar door?
xxx
Ik heb een probleem met dit verhaal, Mirjam.
Ik herken ALLES in Marit.
Elke vrouw laat zich NIET de kans ontnemen om op nieuwjaarsrecepties en verjaardagen e.d. de H.H.H. HEERLIJK op zijn BREDE BEK te zoenen!
Gloeiende, gloeiende, 😉
Ach wat het is een verhaal (glimlach)Ik droomde eens lang geleden dat ik meester Vink met een ouderwets inktpennetje in zijn hand prikte hihihihi omdat ik zo boos was omdat hij mijn bril van hoofd sloeg.
Ik zie een nieuwe uitgave van ’50 tinten grijs’ in concept?
@ Broea: persoonlijk hou ik meer van 50 tinten blauw 🙂
Ja hoor, dit zijn ze de verhalen die ik graag lees. Heerlijk. De naaldhak is veel origineler dan het knietje. Nog de beste wensen.
@ Hanscke: dankjewel!
“Ik zoen niet,” zal ik resoluut zeggen, zodra ik me van het ziekbed heb verheven 😉 behalve vervelende collega’s zodat zij ook die venijnige griep krijgen ….
Hi, hi, en Marit woog natuurlijk ook nog minstens 100 kilo toch.
Hulde aan Marit!
Ik ken ook zo iemand (helaas in de aangetrouwde familie) die zijn kans te pas en te onpas schoon ziet!
Maar zo dapper als Marit ben ik niet 🙂
Liefs Petr@
Au!!!!!!!!!!!!! 😉
Een goed geplaatst knietje had waarschijnlijk ook wel effect gehad. En anders moet ze gewoon een grote bek opzetten. Ik vind dit wel wat erg drastisch, eigenlijk.
Ha er zouden meer Maritjes moeten zijn. Zou ze leren die vieze mannetjes met klamme handjes . En die zijn er veel te veel.
Haha,
Volgens mij mag ik heel blij zijn dat ik hele beschaafde collega’s heb die het netjes houden bij een zoen op de wang.
Hahaha wat een ellende. Ik ontweek die recepties altijd. Marc ook, hij nam een paar dagen extra vrij om er niet heen te hoeven. Blijkbaar doen meer mensen dat want ze hebben die receptie nou de 21e of zoiets hahaha.
Wat Marit óók had kunnen doen is vóór de zoenen “per ongeluk” een onhandige beweging maken waardoor de glazen champagne héél ongelukkig in het gezicht van die collega terecht gekomen zouden kunnen zijn ….als hij zó glibberig is zal het toch niemand verbazen dat zij daarover uitglijdt 😉
Super zeg!! Ik wil wel wat meer van Marit hebben 😉
Haha! Nieuwjaarsrecepties zijn het ergte wat er is, ik ontwijk ze al jaren.
Geweldig. Marit mag blijven.
Heej: dit verhaal gaat over mij! Hoe wist jij dit nou? 😉
oei oei is dit niet al te heftig? brrr …….wel spannend geschreven dat wel dus.Pulkt ff aan der nagels TJAAAAAA
@ Novelle: ’t Is maar een verhaal. In het dagelijks leven ben ik een stuk vriendelijker 🙂
(glimlach) dat dacht ik al Kakeltje