‘Ik ben gewond! Ik ben gewond!’ In doodsnood holt een man naar binnen. Zonder woorden wordt het slachtoffer reikhalzend begroet door de patienten in de wachtkamer. De man maakt een onverzorgde indruk: ongeschoren, sjofele kleding en een vuile pet die zijn gezicht grotendeels bedekt. Iedereen in de wachtkamer weet dat deze medelander niet volledig is ingeburgerd, anders had de stakker wel buiten op een toevallig passerende ambulance gewacht. Daar zou hij stukken sneller door worden geholpen dan door de assistentes alhier in de huisartsenpraktijk. Er is niets wat hun rust kan verstoren.
Kind en ik staan op onze beurt bij de balie te wachten en kijken elkaar aan. Hebben wij weer: zijn we bijna aan de beurt, komt er een spoedgeval tussen. Maar wij zijn coulant: de man mag voorpiepen op voorwaarde dat hij eerst een emmer bloed verliest.
Met een wanhopige blik in zijn ogen, ijsbeert de man voor de balie heen en weer. Hij is lucht voor zowel de klant als de assistente achter de balie. Dat van de laatste geen nieuws, maar alla, altijd een negatief beeld schetsen van de zorgverlening in ons dorp gaat ook vervelen. De wachtkamer volgt vol spanning de hyperventilerende meneer. Liggen ergens bloedspetters? Zal hij weldra flauwvallen?
Onverwacht komt een huisarts een behandelkamer uitlopen. De ongelukkige gooit zich vol overgave in de armen van de arts, en zegt: ‘Dokter, dokter, ik ben gewond!’ De arts werpt een onderzoekende blik op de omhooggehouden arm, en zegt dat zijn assistente er spoedig naar zal kijken. Dit gebrek aan belangstelling komt bloedhard bij de man aan.
Nu gaat hij pal voor Kind staan. Ik wil ’s mans leed zien, maar mijn ogen kunnen er niet bij. Die van Kind wel. Ze gebaart naar de man en wijst naar haar wijsvinger. ‘Valt ie er bijna af?’ vraag ik zacht. Ze schudt haar hoofd. Helaas. Ik heb nog geen druppel bloed gezien, dus mag de man ook niet voor.
Hè, hè, de patient bij de balie is klaar. Nu zijn wij. Alhoewel, help bij nader inzien toch maar eerst die zenuwlijder; ik word gek van die vent. Nee, als door een wonder kijkt de assistente mij aan en zegt: ‘U mag het zeggen, mevrouw.’ Dit heb ik nog nooit meegemaakt: een beleefd uitgesproken zin van meer dan vier woorden. Snel, het vlugzout! En geef de man ook een snuifje; hij houdt het niet meer.
Kinds medicijnen zijn snel gepakt en dan kan de assistente er niet meer onder uit: ’s mans tijd voor aandacht is gekomen. De assistente kijkt zeker twee seconden lang naar de uitgestoken vinger. Haar antwoord moet verpletterend voor het slachtoffer zijn, maar bevredigt wel de nieuwsgierigheid van de voltallige wachtkamer. Ze kijkt de zwaar gewonde stakker recht aan en zegt: ‘Een brandblaartje. Niets aan doen, meneer, gaat vanzelf over.’
Gisteren stukje van mijn vinger afgesneden met stuk nagel. (Komt wel weer goed)
Maar even naar de dokterspost. Kost een uur. Maar ach ik werd niet afgevoerd met de ambulance of doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Maar als het topje eraf had gelegen had ik dit wel geroepen. Nu dacht ik er alleen maar aan 🙂
Ach ik ben mooi verbonden, want dat lukt je niet als je alleen bent en maar 1 hand kan gebruiken.
Jij was echt gewond, arme ziel!
Dan zit je toch met één hand in je haar 😉
Verstandig om even langs de dokterspost te gaan. Je kan moeilijk je eigen hand verbinden, maar ik weet niet of ik de jouwe had kunnen verbinden.
Totaal geen ervaring mee. Stel dat het te los of te strak zit…
Beterschap en liefs
Kakel
Te strak deden ze daar wel. Strak over het gewonde topje trekken. Ik heb het dus ter plekke iets meer ruimte gegeven. en dan gaat het tussen je vingers door om je pols . Het sneed gewoon tussen mijn vingers en ik denk steeds dat ik een elastiekje om mijn pols heb. Zondagavond gelijkg gecorrigeerd. het verband deed meer pijn dan de wond.
Daarmee ben je ook lekker uit de brand! Heb je je vinger ook nog moeten laten hechten?
Of was “alleen maar” verbinden voldoende?
Zie je, je had net zo goed bij mij je vinger kunnen laten verzorgen.
Had je nog een bakkie thee gekregen ook 😀
Haha! Ze bestaan echt ja!
Ach gossie .Niet eens gevraagd KUSJE erop? hahaha
Liefs Elisabeth
Hoi piepelepoi Mirjam, ik had weer es zin in een lachbui, daarom kwam ik dus ff weer in je weblog lezen 🙂
Terwijl ik las, kwam er een traan en een lach bij me naar boven.
Het verdriet om je moeder, om het verlies van Bella, het heeft me geraakt, ach meis, ik geef je een dikke knuffel!
Natuurlijk blijf ik ook lachen om je mooie verhalen!
Een dikke vette plakkerige warme zweterige knuffel van mij voor jou!
Hou je hoofd en je gedachten koel meis!
Je blijft in mijn gedachten!
Leuk dat je even langs geweest bent!
Jouw blog bezoek ik ook met plezier, Gees.
Knuffel terug xxx
Hahahaha ja sommige mannen zijn net kinderen. kunnen niets hebben, of zijn erg snel van de kaart,.
Ik bedoel, waar is het zelfonderzoek en zelfdokteren?
Leuk verhaal weer 🙂
ha, van sommige mensen verwacht je gewoon dat ze al heel wat doorstaan hebben. Maar hier komt ook de schrik om de hoek kijken, en gebrek aan kennis!
Weer een heel onverwachte plot. Prachtig. Zielig als je zo bent.
Ik heb zo eens een overzicht gedaan van al onze reacties en ben tot de slotsom gekomen dat wij vrouwen niet zo goed bezig zijn met de mannen af te breken.
Zeg nu zelf, waar men gaat langs Vlaamse en ook Nederlandse wegen, waar komt men nu één vrouwelijk standbeeld tegen ? Dat bewijst toch dat de mannen allemaal Helden zijn. hmm hmm , 🙂
Alle reacties moet je niet met een korreltje maar met een kilo zout nemen.
Deze man was ècht een ongelofelijke aansteller.
En wat betreft de standbeelden ben ik het niet met je eens.
Vrouwen zijn de meeste eeuwen ondergeschoven mensen geweest, en ten dele nog
in gebieden waar de bijbel/koran het voor het zeggen heeft.
Ik weet zeker dat er honderden vrouwen zijn die een standbeeld verdienen.
Laten we beginnen met de Nederlandse Kenau van Haarlem!
Maar het siert je dat je het voor de mannen opneemt.
Liefs en een fijn weekend xxx
ach jee..hahaha het blijven mannen he :pp
oh griebelse grutten….. ik zie je feed en denk, wat nou weer???
maar gelukkig is de wond aan een ander toebedeeld en niet aan jou….
weet je wat je me aandoet? jemig, moet nu eerst een doekie halen om t angstzweet van mijn voorhoofd te wissen…..
anderzijds…. je verhaal is (letterlijk) hartverwarmend op deze koude en natte vrijdag, door de schrik brak niet alleen het angstzweet me uit maar ook een bom van binnen die de kachel even goed op liet laaien 😉
Haha: wat nóu weer?
Ik ben blij dat je weer van de schrik hersteld bent,
en mijn blog hartverwarmend vindt 🙂
Wat een drama. Maar wel eens wat anders zo wachtend bij de HA en zelfs een hele nette zin van de assistente, dankzij die dramatische man.
Ik kreeg het verhaal op een presenteerblaadje aangereikt.
Dat zijn de beste!
tja, ne man :o), maar hij zal wel pijn gehad hebben :o)hahaha
Nog een geluk dat-ie niet ongesteld wordt. Dat zal een drama geven 😉
Nu had ik ook verwacht dat er een zeer zware wond was en ik vond de reactie van de dokter ook ontzettend lauw. Het gebrek aan belangstelling had me al moeten waarschuwen. Pfff wat een drama king zeg persoonlijk houd ik niet van oordelen maar in dit geval zeg ik als je zo al doet dan spoor je toch niet helemaal?
Mijn vader is heel anders. Op zijn werk sneed hij met een cirkelzaag bijna het topje van een vinger eraf.
Deskundig hersteld met een stuk vel van zijn dij. Hij ging alweer werken terwijl dat helemaal niet mocht.
Kreeg ie op z’n “donder” van de GAK-arts.
Ik heb echt geprobeerd voor die man een woord te bedenken dat de lading dekt, maar ik kan dat in dit geval echt niet bedenken. Triest figuur.
Beetje sneu type wel.
*proest het uit* ach, nee ik ga het niet zeggen volgens mij zijn ze intussen al genoeg door de mangel gehaald en overigens zijn er evengoed vrouwen die zo’n heisa kunnen maken. Arme stakker, zei ze. Niet gespeend van enig leedvermaak 😀
Wat een verhaal, cool!
Altijd positief blijven, ik geef je groot gelijk!
Wat een aansteller… Maar wel een vermakelijk verhaal..
Gefolterde zielen
elke mens heeft een andere pijngrens
sommigen verdragen
zelfs een gevoel van onbehagen
na ‘t lezen van een te korte kerstwens
Lenjef 🙂
Gelezen met een grote grijns. Die kerstwens, die doet het ‘m 😀
Veel geschreeuw, weinig wol …. een man dus 🙂
Haha!
Niet te geloven 😮 ….ga met zo iemand naar de oorlog 😀
álles is beter dan een wachtkamer waar iedereen elkaar stilzwijgend zit aan te staren…. beetje leven in de brouwerij is nooit weg toch?
Zal wel een ingehuurde acteur zijn om de boel even wakker te schudden want zó zielig kan toch zelfs een mán niet zijn;-)
Dan is het een acteur die dicht bij ons in de buurt woont.
Ik zal zijn handtekening eens vragen 😉
Wel origineel gevonden van je xxx
|o, dat is weer een glimlach erbij.
Wahaaa, geweldig verhaal weer Mirjam. Mijn dag is weer goed!
Ik word altijd vrolijk van jouw reacties 😀
Wat een ontzettende pieperd zeg!
Maar toch krijgen dat soort mensen het vaak wel voor elkaar dat ze eerder geholpen worden…
Och gottekes toch he met die stoere mannen. Watjes zijn het ! ! !
Laat ze maar eens kinderkens kopen, eentje maar. De wereld zou rap uitsterven denk ik zo
Precies! Vrouwen moeten niet voor niets de kindertjes baren 😉
Och…weer zo’n man
Hier reageer ik natuurlijk niet op. Dit is gewoon denigerend naar ons mannen. Nou ja.. naar mij persoonlijk dan.
Love As always
Di Mario
Je ziet het verkeerd: de man denigreerde zichzelf.
Wij vrouwen scheren niet alle mannen over één kam, dan zouden we een kopie van Geert W. zijn en daar bedanken wij voor!
Wat een aansteller!
Hij komt daar vast vaker met zijn oorlogswonden want niemand raakte in paniek 😉
Tja het zwakke geslacht he? haha
Groetjes Petr@
Hahaaa… Kakel!
geweldig geschreven…
Ik weet natuurlijk wel, dat (de meeste) mannen watjes zijn.
Iedereen weet dat…
“Niet op reageren, Lena!” zei Wim Sonneveld dat niet ooit?
hahah… echt een goed verhaal.
Dagdag!
Zetje schrap en heb het goed vandaag!
X, Marlou
Dat van die Lena ken ik niet, maar ik ben het wel met je eens: de mééste mannen zijn watjes.
Anders hadden mannen wel kinderen gebaard 😉
Gelukkig ken ik veel uitzonderingen 😀
Fijn weekend en liefs xxx
Geweldig. Wat een watje.
jeeeeeeeetje:-) kakel, ik had toch op z’n minst wel een gapende wond verwacht:-)
zo een als van tot op het bot….
dit is wel een softie, maar allá dan maar weer je weet het zo leuk te brengen dat ik je alles vergeef, en anders ook:-)
dikke donderdagse brabantse zonnige knuffels.
xxx
Het was voor Roos en mij ook een teleurstelling dat we nergens bloed zagen 😉
Een vrijdagse betrokken polderknuffel terug xxx
Tjeetje mina deze kon zo naar de toneelschool,wil het niet meemaken als het echt erger was pfff
Ja assistenten ze krijgen instructies , gelukkig heb je erbij die niet zo nauw ermee omgaan en de resr zijn “kraaien” 😉
Ik lig weer dubbel……..maar alla….met een h er achter,misschien had de man daar eerder sjoege van gehad…….ha ha
ach ja wachtkamers en assistenten…..voordat je voorbij die schildwachten bent………
dat bewijst nog maar dat vrouwen tegen veel meer kunnen dan mannen
Hahaha, wat een dramaking!
Waarmee weer bewezen in dat mannen “kinderachtig” zijn als ze wat hebben ;). Nou ja blijkbaar wel vooruitgang wat betreft de assistentes.