Een verhaal dat ik lang geleden voor Plato’s WE-300 met als thema verzorgen geschreven heb.
In de kamer is het een grote bende. Op de grond liggen lege bierflesjes en frisdrankpakken, beschimmelde boterhammen, koffiedrab, vuile kleren, schoenen, laarzen, klokhuizen…te vies om aan te zien. Ze probeert over de spullen heen te stappen, geeft het op, en baant zich een weg door de rommel naar links en rechts te schoppen. Haar handen jeuken alles op te ruimen, maar het is haar niet toegestaan.
In de uiterste hoek van de kamer staat een bed dat naar urine ruikt. Bij het bed blijft ze staan. De gestalte ligt met gesloten ogen op wat eens een witte kussensloop moet zijn geweest. Ze kijkt naar zijn gezicht: baardstoppels, wit haar en een leerachtige huid. Afgezien van de huivering voor de viezigheid, stroomt haar hart over van mensenliefde.
Ze kan niet zien of hij ademt. Zou hij al… Ze zakt iets door haar knieen, en neemt zachtjes een hand van de man in de hare. Door de aanraking doet hij zijn ogen open, en is een ogenblik verward, maar het schijnt hem niet te deren een vreemde te zien. Ze schenkt hem haar warmste glimlach.
Het is slechts een kwestie van tijd, dat weten ze allebei, en zij en haar collega’s van de thuiszorg willen niemand alleen laten sterven.
De man maakt onsamenhangende geluiden, en gebaart naar iets onder het bed. Huiverig vanwege de viezigheid, tast ze op goed geluk naar dat wat de man wil hebben. Ze voelt iets van leer en pakt het beet: een portemonnee. De man grist het bijna uit haar handen, en klemt het stevig tegen zijn borst.
Korte tijd later trekt ze het beduimelde laken over hem heen. Het beursje glijdt onder zijn hand vandaan. Ze pakt het op en klemt het er weer tussen.
Zo ontzettend triest .Manlief heeft zo’n soort ervaring gehad toen hij als buurtbeheerder werkte .Spinnenwebben als een zwart gordijn in het huis Brr Hij en een dame van de gemeente waren de enigen die achter de kist liepen tijdens de begrafenis van de man ,verschrikkelijk als het zo moet eindigen met een mens en dat is dus de realiteit hoe het kan gaan in het leven .
Liefs Elisabeth
Een heel mooi beschreven relaas van een intens trieste gebeurtenis.
Dit gun je niemand maar tegelijkertijd besef je dat dit gebeurt, vaker dan we beseffen overigens, en weet je ook dat je er niets aan kunt veranderen, dat is pas echt triest.
Een echt verhaal van mensen die eenzaam zijn geworden brrr
Mooi geschreven hoor
*zucht*
Mooi!!
Een mens getekend door het leven, heeft in zekere zin, of veel, of weinig te geven.
Dan aan het eind van het leven ,
Is het mooi als men niet alleen hoeft te gaan, dat te bereiken is een warm en mooi streven.
Kakel je hebt het warm geschreven !
Liefs Laura
Wat een ellende, ‘k zie het zo voor me. Triest dat er gevallen zijn die zo (moeten) eindigen. Maar ik ben het ook met je eens dat er altijd mensen blijven die voor andere mensen willen zorgen, voor sommigen is het gewoon een roeping. Maar als je er zelf plotseling voor staat, kun je ook meer dan je denk, dan help je die mensen gewoon.
dat is even slikken , heel triest
Eindelijk kom ik weer eens bij je en val meteen in een echt Kakel-verhaal. Niet dat het kakelt trouwens. Integendeel, je hebt het weer heel mooi, warm en meevoelend geschreven. 🙂
Een heel triest verhaal over hoe een mens kan eindigen. En de laatste zinnen hoe het beursje werd teruggegeven dat deed wat met me.
Ik herken in dit verhaal een beetje het vervuilde huis van mijn zwager destijds. Maar inderdaad meenemen kan je het niet, hij had er beter wat leuks van kunnen doen.
Kakel, ik reageer even op jouw reactie bij mij. Ik ben bang dat je de hoofdpersoon hebt verward met oom Cor. Maar zo was het helemaal niet. Oom Cor in het verhaal vervult daar een totaal andere functie. Lees mijn commentaar maar.
Mooi geschreven Mir!
Tja, thuiszorg zoals jij het beschrijft is er niet veel meer vrees ik. Er is namelijk heel veel veranderd, en dat gaat nog verder.
Gelukkig hebben we mensen zoals jij die zulke mooie stukjes schrijven.
….en dan komen ze in een bejaardentehuis terecht, deze verhalen hoor ik daar veel en ze blijven me raken
ik wens je een heel fijne week
Tot de laatste adem blijft de mens wilskrachtig. Ook al is de toekomst nabij, dan nog, want we kunnen niet anders.
Levensecht geschreven maar natuurlijk wel heel droevig.
Mooi de bedompte sfeer in het sterfhuis weergegeven. Evenals de gevoelens die het bij de verzorgster oproept. Ik vraag me alleen af of je de laatste zin niet beter moet weglaten en die conclusie aan de lezer moet laten.
Ik heb er even een nachtje over geslapen en vind dat je gelijk hebt.
Bedankt, Tagrijn!
Ik ben bang dat er in de toekomst niet meer dergelijke verhalen geschreven kunnen worden over mensen die beroepsmatig zorg verlenen. Ik ben bang dat er heel wat mensen alleen zullen moeten sterven. Goed geschreven, trouwens. Mooie spanningsbogen.
Volgens mij blijven er altijd mensen die voor andere mensen willen zorgen!
* slik* je wilt niet weten hoeveel mensen dit lot wacht kakeltje,
ik hoop dat het zover komt dat niemand alleen hoeft et sterven, ik weet wel dat het zo is dat je dat alleen moet doen,maar toch…
ik hoop dat ik een handje heb om vast te houden…. over 100 jaar of zo 🙂
ijzersterk geschreven….
je boeit…
xxx
Mensen zullen zich staan te verdringen bij jou, Dien.
Zeker en vast…
liefs Kakel xxx
Wat een ontroerend verhaal! Mooi verteld, prachtig…
Hoe ontroerend en hartverscheurend mooi..
Mooi van haar dat ze zelfs bij hem wilde zijn toen hij bezig was met het verlaten.
Love As Always
Di Mario
Intriest maar het bestaat. En ja, op zo’n momenten gaat de mens voor op het opruimen van rommel 🙂
En tóch moet haar beroepstrots op dat moment gegloeid hebben, de rommel is niet belangrijk maar hij was niet alleen toen hij stierf.
Een triest verhaal. Gelukkig was de man niet alleen op zijn laatste reis.
Zij was uit het juiste hout gesneden.
Ach gossie.
Zo diep triest.Maar wat als er geen verzorgng meer is in de toekomst?
groetjes, Ria
Triestig , heel triestig. Maar het bestaat hier en overal in de wereld die eenzaamheid onverschilligheid en ook levensmoeheid.
—Je schreef het zo echt, zo pakkend dat ik blij was dat het niet verder ging…. raar hé Mirjam
He Bah. Het trieste ervan is dat het nog werkelijkheid kan zijn ook.
Mooi geschreven!!
Lieve groetjes Debby
Eindelijk heb ik je blog gevonden.
Wat een sterke verhalen schrijf jij zeg!!!
Daar kan ik nog veel van leren.
groetjes van Frederique
http://frederiqueloveslife.blogspot.com
Welkom Frederique!
Was ik zo moeilijk te vinden?
Bedankt voor je compliment maar je overdrijft een beetje 😉