Opvoeden. Ik kan er een 37-delige televisieserie over schrijven.
Zaterdagmiddag krijgt Roos haast om te douchen. Vreemd, meestal moet ik haar het sanitair in duwen. En dan vraagt ze ook nog wat ze zal aantrekken. Ik dacht: ik word niet goed.
‘Ga je ergens heen?’ vraag ik achteloos. Nooit ergens teveel nadruk op leggen.
‘Ja. Feestje van Nathalie.’
‘Eet je thuis nog mee?’
‘Nee…het feestje begint met een etentje bij de Italiaan.’
‘Niet te laat thuis,’ roept Lief als Roos het pand verlaat. Geen reactie.
‘Voor donker thuis!’ roep ik tegen haar rug. Even draait ze zich om. Voor donker? Dat is om 17.00 uur. Haha, haar moeder in de bocht. Theatraal slaat ze haar ogen ten hemel. Ik moet toegeven: ze heeft gevoel voor dramatiek.
Om 19.00 uur stuur ik haar een whataapp: of ze met iemand mee terug fietst. In haar eentje door de verlaten polder is geen optie. Stilte.
Om 20.00 uur stuur ik een tweede whatsapp.
Om 21.00 de derde.
Ik gooi er een sms’je tegenaan. Ha, een ontvangstbevestiging! Maar nog steeds radiostilte. Heel apart voor iemand bij wie de telefoon chirurgisch verwijderd moet worden als ze gaat douchen.
Ik ben het zat en schrijf: “Als je nu niet reageert, is dit je laatste feestje tot je verjaardag.” Dat is over drie maanden, een onmogelijk opgave voor een 18-jarige. Ze kan net zo goed meteen doodgaan.
Uiteindelijk krijg ik antwoord, maar niet het gewenste: “Rond middernacht.”
Ik ben in staat Roos eens flink door elkaar te schudden, maar dan moet ze wel in de buurt zijn.
Ik gooi het over een andere boeg: “Het is beter dat je je vader even belt.”
Van grote afstand hoor ik het bericht binnenkomen. Haar vader bellen? Ze heeft hem toch nergens in teleurgesteld?
Liefs aaifoon gaat. Van grote afstand hoor ik Roos’ joviale stem: ‘Hoi pap!’ Die twee woordjes zeggen: dit is klittenband.
‘Of je met iemand mee fietst?’ Hoofdletters.
Ze gaat even overleggen.
De film die Lief en ik kijken, wordt onderbroken door reclame. Als de film weer begint, hebben we nog niets van Kind gehoord. Dan is zelfs haar vader het zat. Hij pakt dat heel gewiekst aan, hij praat met decorum.
Het verlossende antwoord komt eruit: ze fietst met iemand mee.
‘Stuur je nog een sms’je als je op de fiets stapt?’ vraagt Lief.
Tuurlijk doet ze dat!
Je zóu ze toch. Allebei…
Uiteindelijk komt het goed…. dat is al heel wat in de pubertijd.
Hahaha, té herkenbaar!
Het geeft zo’n rust hè, als alles op kamers is…. 😉
Dan heb jij er maar 1
Wij 7
Heb ooit nog eens een telefoontje gekregen uit Amsterdam
“De laatste trein gemist, kom je ons halen?”
Ik heb nog nooit zo hard gereden.
Stond zij daar met vriendin midden in de nacht voor het cs te wachten op 16 jarige leeftijd
Ga haar zo naar het klooster brengen (zie mijn weblog)
Dat voelt een stuk veiliger 😉
Ik heb je blog al bezocht! Sterkte, Sir Hulk xxx
Yep (bijna 21) kreunt nog steeds maar wordt wel steeds attenter…
Het verstand komt bij de jeugd ook met de jaren 😉
Roos leert wel veel op het Erasmus maar niets over attent zijn…
Ze is nog jong… Dus wie weet…
Roos is wel heel sociaal dus ik houd goede hoop…
“Misschien wordt het morgen beter, maar het wordt toch nooit goed.” Is dat geen liedje?
Troost u, loslaten, en zeker voor een bezorgde moeder, is niet gemakkelijk. Onze zonen worden dit jaar 40 en 37. We zijn nog iedere dag berorgd als ze de baan opmoeten.
Kinderen doen nooit echt wat je van hen verwacht, en toch is dat niet slecht, want plots …
Onze oudste woont in Steendorp, en als we met de auto terug naar huis rijden vraagt hij om een smsje te sturen als we veilig en wel zijn thuisgekomen.
De jongste, in Vosselaar begint dat nu ook te vragen.
De rollen worden omgekeerd als je 68 bent.
Ben nog niet vergeten hoe het was ,slapeloze nachten pfff Nu is Dochter 45 en maak ik me nog wel eens zorgen als ze uitgaat .Soms krijg ik een smsje zo rond half 6 dat ze weer veilig thuis is ,tja ze kent haar moeder .Ja Kakel het is wat de onrust als ze groter worden en uitgaan !
hey Kakeltje…
ik dacht dat ik gisteren bij jou op “bezoek” was geweest.
Blijkbaar heb ik niet aangebeld. hahaaa…
Ik had een heel verhaal vertekld over mijn dochter Roosje, hoe die op dezelfde leeftijd
was en dat ik haar wel achter het behang wilde plakken.
Of zoiets.
En dat ze nu een hele lieve moeder van 40 is…
Ach… Het zijn eigenlijk allemaal mooie tijden.
dagdag,…
heb het goed vandaag.
(Ohja… mijn blogje sloeg natuurlijk niet op jou!!!)
Dikke pakkerd van Marlou
.
Maar Marloulouke toch, geen paniek. Jouw reactie is wel degelijk goed overgekomen en staat keurig tussen de andere commentaren in.
Er stond alleen niet in dat jouw Roos nu een lieve moeder van 40 is, dus ben ik toch weer blij met deze aanvulling.
Zo vatte ik je blogje ook niet op. Daar was ook geen enkele reden toe. Ik blog alleen maar met mensen die ik aardig vind, ha!
Liefs Kakelino
Opvoeden, bekende titel :). Dat betekent ook vertrouwen hebben in je kind en het kunnen loslaten (het schrijft zo makkelijk, het in de praktijk brengen is wat moeilijker). Maar kom maar op met je 37-delige (scroll scroll scroll helemaal naar boven) .. televisieserie.
Fijne dag!
Wil niet zeggen dat je geen vertrouwen hebt in Roos hoor! Want ik ben overtuigd dat jij je kind volledig vertrouwd, dat doe ik ook (mijn kinderen dan). Maar ja… al die anderen die er omheen zijn… Ik denk dat het ook nooit over gaat, zelfs niet als Roos zelfstandig woont. Daar ben je moeder voor.
Ik hoop dat zich altijd iemand om haar veiligheid bekommerd. Of Roos nou 18 of 81 is.
Zo gaat dat hier ook. Ik word regelmatig buitenspel gezet. Ik houd me maar in, grijp alleen in als het me echt te ver gaat. Zonde van de energie. Iets met vechten tegen windmolens en water naar de zee dragen.
Op dit moment zou je de televisieserie waarschijnlijk een drama serie noemen, over 20 jaar kijk je naar een nostalgische familiefilm 😉
Kinderen zullen áltijd tegen de grenzen aan willen schoppen en er nét een tikkie overheen willen gaan.
Als je bereid bent de grenzen dan maar steeds een stukje verder te leggen mo soms heel moeilijk wanneer ze er in een onbewaakt ogenblik tóch overheen gegaan zijn.
Voor mijn part komt mijn dochter ’s nachts om vier uur terug naar huis, als ze maar niet alléén door het stikkedonker fietst.
Wel een goeie vondst, die nostalgische film. Eigenlijk herhaalt de geschiedenis zich bij elke generatie 🙂
oeps , ik had een stukje tekst zoek gemaakt.
er stond eigenlijk… verder te leggen moeten ze héél ver gaan om er tegenaan te schoppen , dan wordt het soms enz….
Ik maak me daar niet zoveel zorgen om, Rietepietz. Meestal zijn wij het behoorlijk met elkaar eens.
En als we dat eens niet zijn, liggen we daar beiden niet van wakker. Zo is bloggen bedoeld! xxx
Wegens een onontwarbare knoop in mijn spermatozoïdentoevoerslang onthoud ik me aangaande dit onderwerp van zinvolle commentaar.
😀
Zooooo herkenbaar! Dochters telefoon is op de vreemdste momenten leeg, echt irritant 😀 Verder mag ze ’s nachts beslist niet alleen naar huis fietsen en mocht dat onverhoopt toch eens gebeuren moet ze bellen, maakt niet uit hoe laat. Dan rijden man of ik haar tegemoet. Het is een onrustige leeftijd soms hoor. Pffff… 🙂
Het doet me deugd dat een rebelse vrouw als jij haar dochter ook niet in het donker alleen naar huis laat fietsen!
Herkenbaar. Oudste zucht en kreunt ook altijd als ik verlang dat ze me even laat weten dat ze ergens is gearriveerd en zo.
Een kwestie van: kleine moeite, groot plezier…
Zoals de ouden zongen…
de nazaten
groot brengen,
het is een onvoorspelbaar verhaal
al sinds de oudheid niet vanzelfsprekend
voor wie waarden en normen iets betekent
in de pubertijd
spreken
ouders en kinderen vaak een andere taal
Lenjef 🙂
Een mooie constatering: ouders en kinderen spreken een andere taal.
Ik ben mijn eigen puberteit ook nog niet vergeten, Lenjef.
Liefs Kakel
Over drie maanden wordt ze 19? Hele volksstammen leven op die leeftijd zelfstandig en gaan hun eigen gang. Daar hebben ouders dan helemaal geen zicht op.
Ik mag toch aannemen dat jullie haar hebben opgevoed tot een zelfstandig handelend en denkend wezen, dus… Om 19.00 uur al beginnen met berichtjes sturen vind ik eerlijk gezegd een tikkie overdreven.
Ik mag toch hopen dat als Roos ouder wordt (en gaat samenwonen/trouwen) er nog steeds iemand is die zich om haar welzijn bekommerd. Ongeacht hoe oud ze is!
Of ze drukken je gewoon weg als je belt….je zou ze echt 😉
Soms zou je ze echt een knal op hun kanus willen geven!
Haha, ik ben blij dat er in mijn jeugd geen mobile telefoons waren…. En, het is toch ook veel leuker als je met je vriendje terug kunt fietsen.
Zo herkenbaar! Enkele (nou ja 😀 ) jaren geleden was het hier ook van dat. De jeugd is zoooo lekker onbezorgd….en wij maar grijze haren kweken 😉
Oh…word ik daarom zo grijs ;-))
Met mijn dochter moesten er ook altijd afspraken worden gemaakt en toch kregen we van die situaties, zoals jij beschrijft.
Mijn zoon daarentegen, die verwittigde zelfs het antwoordapparaat als hij te laat zou zijn.
Het zal van kind tot kind afhangen.
Sprak je zoon het antwoordapparaat in??? Dat is echt een heel bijzonder exemplaar!
Ik hoop dat over een jaar over tien …… ik er tegen kan. En anders bel ik je dan wel op hoe je het opgelost hebt.
Love As Always
Di Mario
Ik begrijp je zorgen. Ze zijn zo kwetsbaar en laten ons moeders piekerend achter.
Tja ik herken dit en sterkte ermee
Hey kakelinootje…
oh jee… d’r komt me daar toch een flashback naar boven…
Alsof er een filmpje wordt terguggedraaid.
Ik kon “mijn” Roos wel achter het behang plakken.
Wat was ze erg!!
Maar… het is allemaal helemaal goed gekomen en zie haar eens nu.
Een prachtige vrouw met gevoel voor verantwoordelijkheid en heel veel liefde.
je snapt…
Ik ben er heel gelukkig mee!!
Baibai..
seeyoulater!
X, Marloulou
Haha, een flashback. Stond het angstzweet weer op je rug ;-0
Jij hebt het over achter het behang plakken. Ooit heb ik een foto gemaakt van de achterkant van een tijdschrift. Daar stond een foto op van een stuk behang en je zag er drie bobbels in met drie paar schoenen die eronderuit staken. Ik heb me rot gezocht, maar de foto niet kunnen vinden. Als ik ‘m tegenkom, mail ik ‘m je!
Baai baai xxx
Heeee…. nu zie ik m’n reactie!!
Ik snap het…
Ik keek naar de naam Marlou en zag Sjaan over het hoofd.
dagdag!
X, Marlou dus…
Haha! Louloutje toch 😉
Héél herkenbaar als je een ouder bent. De jongeren begrijpen maar niet hoe ongerust je kan zijn als ze door de polders in het donker moeten fietsen en al helemaal niet dat je op je achterste benen loopt wanneer er maar geen antwoord komt op de herhaaldelijke berichtjes die je hen stuurt. Jullie moeten zweet en bloed geplengd hebben op dat ogenblik… vreselijk!
Nou…zweet en bloed… Het was vooral de ongeduld in mij die de kop opstak 😉
Hoe je het gevoel ook beschrijft dat je hier bij voelde Kakeltje, het is en blijft verschrikkelijk om te beleven…
OT: heerlijk dat jij ook dat interview met John Cleese zag, wat een schitterende man is het hé, boordevol humor terwijl hij toch ook zijn portie narigheid heeft gehad!
Ja, vooral toen er een stukje van zijn nieuwe voorstelling vertoond werd. Je zag een vrouw bij een pinautomaat staan.
En toen zei Cleese dat hij weer met werken begonnen was omdat zijn ex hem had kaal geplukt. Triest, maar hij zegt het zo droog…
Gelukkig kon hij al het naars wat hem overkwam met een korreltje, eigenlijk een hele zak vol nemen. Humor is iets dat in het wezen van de mens ingebakken zit, daarom ook mogen we het ons nooit laten afpakken, door wie dan ook: Je suis Charlie en zal dat altijd blijven Kakeltje!
Weet je het zeker dat het over jouw dochter gaat en niet de mijne? Altijd zit die telefoon in hun handen geplakt maar o wee als je ze eens nodig hebt……en helemaal ’s avonds he.
Toch wel fijn dat ze allemaal hetzelfde zijn, hè 😉
tja, we zijn zelf ook jong geweest, anders natuurlijk, maar onze ouders waren toen ook al bezorgd, maar konden ons niet de hele tijd storen.
Meestal weet ik voor Roos de deur uitstapt of ze met haar vriendin mee terug fietst. Maar die was die avond net ziek en dan is het maar afwachten of er nog iemand anders is die naar ons dorp fietst. Zo niet, dan fietst mijn man haar tegemoet. Dat doet hij ook niet voor zijn plezier om 2 uur ’s nachts.
tegenwoordig kan je niet voorzichtig genoeg zijn, je bent niet gerust voordat de kinderen binnen zijn, ik wordt zelfs nog wakker en mijn zoon is 28
Ik was ook blij toen ik 25 was en mijn vader me met de auto op kwam halen. Dat je kinderen meerderjarig en zelfstandig zijn, betekent niet dat je ze dan ook maar aan de goden moet overlaten!
zeker niet, al worden ze groot, ze zijn blij dat je toch nog bezorgd bent
Af en toe zou je die pubers achter het behang willen plakken. Dan zijn ze in ieder geval thuis. Toch moet je ze laten gaan. En het gekke is dat ze meestal wel op hun pootjes terecht komen.
Nu had ik het geluk om een dochter te hebben die (toentertijd) niet van uitgaan hield. Was dus een makkie voor ons.
En nu? Nu bestaat haar avondleven voor een groot deel uit uitgaan. Maar gelukkig merk ik daar niets van op 1.000 km afstand.
Roos houdt wel van uitgaan. Ze blieft alleen geen sterkte drank. Waar vind je nog zo’n rolmodel 😉
Ja kleine meisjes en jongens worden groot. Moeilijk hoor ik moet zeggen dat ik het voor een meisje denk ik nog lastiger vind dan voor een jongen. Dan heb ik toch het idee dat ze wat minder te duchten hebben. Hoewel je dat ook nooit weet. Maar ik heb ook wel vaak gezegd hoor liever wat later en samen naar huis dan alleen. Maar ja hij ging op zijn 16e al in een café werken dan kwam die om 3 uur ’s nachts thuis. Dan wen je er wel aan.
Met meisjes is het idd lastiger dan met jongens. In Roos heb ik alle vertrouwen, maar niet in de gehele mensheid.
Het valt niet altijd mee, maar loslaten is ook ene teken van vertrouwen. Nu doe je dat natuurlijk wel, en als vader zijnde weet ik natuurlijk ook wel hoe en wat.
Opvoeden is zo gemakkelijk nog niet, maar ja, we houden zoveel van die kids 🙂
Ik voel het hier vanachter mijn beeldscherm. Een moederhart dat zich zorgen maakt en een dochter die niet reageert op Whatsapp of SMS. Man wat kon ik haar op dat moment wel wat aandoen. En dan Lief die zegt dat ik me niet zo moet aanstellen. Gelukkig kwam het altijd goed. Maar goed, ik voel wel wat jij voelt denk ik…
Ik vind het niet erg dat Roos de hort op gaat. In de zomer gaat ze voor het eerst met een vriendin naar het buitenland op vakantie. Ze mag overal naartoe zolang het maar binnen Europa is. Loslaten begint al op de peuterspeelzaal, zeg ik altijd maar.
Het kan ook zo simpel zijn: een berichtje van ik rijd met iemand mee en ze is overal van af. Dat lijkt me toch niet teveel gevraagd.
Nou ja, als ik bij mijn ouders vertrek, zegt mijn moeder ook nog steeds: “Doe je jas dicht.” En dan toch niet doen, hè 🙂
Soms zou ik ‘willen’ dat wij die problemen ook eens hadden. Omdat onze zoon een visuele beperking heeft moet hij overal gebracht en gehaald worden en zeker ’s avonds want het openbaar vervoer rijdt hier op een laag pitje
Het is goed dat je dat aangeeft. Eigenlijk sta ik er nooit bij stil, omdat wij het gewoon vinden dat alles functioneert zoals je het verwacht. Je merkt pas hoe moeizaam alles wordt als je zelf iets oploopt of gehandicapt raakt.
Liefs Kakel
Hahahahaha…. leuk geschreven, maar ook zo herkenbaar. Hier drie jongens, waarvan twee heel erg puberden.
Je moet nog even wachten, maar het komt goed.
Liefs Frederique
Roos heeft nooit echt gepuberd, dus ik mag niet klagen 😉
oh jeetje kakel, jawel hé……
opvoeden is voorwaar geen sinecure, 🙂
ik denk dat ik beter met puppys ben, en als ik zie wat voro doodsangsten ik dan al soms uit sta….
is het maar hillegaor goed, dat ik geen kinderen heb:-)
* zweet van voorhoofd veeg* phewwww.
wat een opdracht, 18 jaar zeg je???
madre mia…. da’s al zo’n eind, en wat komt er nog 🙂
* dikke knuffel geef*
dag kakeltje…
bis bald
xxx
Hee Kakeltje,
mijn reacties van gisteren zijn nog steeds weg, dus ik probeer het even hier, onder de reactie van ons lieve vriendinneke…
Kan zijn, omdat ik nog steeds de schuilnaam Sjaan gebruikte, nog van de kerstvakantie, toen ik zogenaamd op “reces” was.
Fijn weekeinde!
Xxx, Marloulou
ja, dat zou mij te moeilijk zijn, dat opvoeden. Ik hou van duidelijkheid en eerlijkheid, maar zo gaan de dingen nu eenmaal in het leven. En meestal komt alles altijd wel weer goed.
hahahaha, moeders… 😛
Hmmmmm ….. Ja je zou ze…… Soms !
Maar meestal niet 🙂
Xxx