Fibro…eh…myal-dinges

Die dag begon zo goed totdat mijn wekker afliep.

Het waaide debiel hard. Vogels hingen zeeziek in de bomen en tijdens mijn rondje met Rosa overleed de stormparaplu. Meestal is het één balein die het begeeft, maar ditmaal waaide de ene helft van de plu volledig over de andere heen.
’s Avonds constateerde Man: ‘Vakkundig gesloopt, je moet het maar kunnen.’

Onderweg naar het ziekenhuis in Gouda stond ik stil bij een stoplicht. De auto voor me trok op, ik deed hetzelfde, tot m’n voorganger abrupt op de rem ging staan, ik een fractie te laat was en een zachte duw het resultaat was.
Een zijstraat verder stapten we uit onze auto.
‘U heeft me aangereden! U heeft me aangereden!’ krijste de bestuurster hysterisch.
Op haar achterbank ontwaarde ik een maxi cosi met baby en snapte haar doorgedraaide emotie.
Ik gunde me geen tijd het schadeformulier in te vullen en schreef mijn privégegevens op een kladje.

In de parkeergarage waren alle zes verdiepingen inclusief het dak bezet. De terugreis naar buiten duurde twintig minuten. Ik besloot m’n koekblik bij een hoog flat neer te prakken, holde naar het ziekenhuis en meldde me exact op tijd bij de balie.
Waar mag je tegenwoordig nog ongeremd zeuren en zaniken? Bij de internist.
Gewapend met mijn handtas liep ik zijn spreekkamer binnen. De arts straalde een serene rust uit.
Moe van het nietsdoen en krom van de spierpijn klaagde ik: ‘Als ik hier druk, doet het daar pijn, en als ik niet druk overal.’
‘Waar zit de pijn precies?’
‘Hoofd, schouders knie en teen, en overal ertussenin. Ik heb zo’n spierpijn, als deze neerwaartse spiraal doorzet, word ik nog hersendood.’
‘U ziet er niet depressief uit,’ sprak de arts welwillend. ‘De meeste mensen stappen hier naar binnen met hun hoofd naar beneden.’
‘Emotionele oprispingen reserveer ik voor thuis,’ bekende ik.

Hij keek somber alsof hij het antwoord op mijn klachten al wist.
Ik ook. Al een half jaar, maar ik wilde het van een expert horen.
‘Fibromyalgie, een pijnsyndroom zonder ontstekingen. Ook wel wekedelenreuma genoemd.’
Het klonk geruststellend. Ik voelde me acuut een stuk beter. Zonder etiket ben je – waar ik vandaan kom – een aanstelster.
‘U gaat een traject in: naar de reumatoloog, fysiotherapeut en krijgt begeleiding hoe om te gaan met pijnklachten.’
Ik slikte alles voor ongezoete koek en kon weer gaan.

Terug bij de auto fladderde een wit vel papier uitdagend onder de ruitenwisser. Een parkeerboete van 61 euro 80. Ik voelde me genaaid  een hond die zijn vacht uitschudt na een lange wandeling in de regen.
Terwijl ik naar huis reed, scheen de waterig winterzon spookachtig door grillige wolken op de polderwegen. Met de wissers op de hoogste stand-  evenals de verwarming – besloot ik dat ik in ieder geval droog zat.
Mijn glas is nooit halfvol. Ik weet waar de kraan is.

127 gedachten over “Fibro…eh…myal-dinges

  1. Dit logje hing nog aan mijn balkje! Kom wel met de trekschuit, maar dat geeft niet denk ik. Het is wat.. die parkeerboete, daar baal je natuurlijk stevig van. Waarom maken ze die parkeergarages ook niet een beetje groter hè..
    Fibromyalgie…ook heel erg balen. Ik ken veel mensen die het hebben. O.a. mijn jongste zus en ook nog reuma erbij. Heeft ook van die cursussen bijgewoond om ermee te leren leven. En medicijnen voor de reuma. De dochter van mijn broer. Die woont nu in Frankrijk en dat klimaat doet wonderen. Nu tenminste weer, de winter was toch wel koud.
    Succes met leren ermee om te gaan. Ik vind het een wonder dat ze dat aan mensen kunnen leren.
    En gelukkig weet je waar de kraan is! Een kanjer ben je! Veel liefs <3

  2. Klote meid!
    Echt klote!
    Soms zit het mee, vaak zit het tegen.
    Helemaal bij jou op één dag.

    Weke delen?
    Geluksvogelinnetje!
    Ik heb maar één week deel.

  3. Dag lieve Kakelinio!

    Als het een etiket heeft…
    Ja… dat klopt!

    Jaren geleden was ik zo depressief als een klokketouw, echt vreselijk.
    Ik ging naar de dokter…
    Bleek, dat ik een “Empty-Nest-Syndroom” had: Roosje was net op kamers gegaan…
    Toen ik dat hoorde was mijn depressie meteen over. Heeeeel raar!

    Maar enfin… die fybro.. eh.. en nog wat gaat er niet van over.
    Jij moet leren om te gaan met pijn. Als je maar niet teveel pijnstillers gaat slikken. Ik hoop echt dat ze je leren hoe daar mee om te gaan…
    Terwijl ik dit schrijf zie ik rechts die gekke kop van de hond met die madeliefjes …
    Haha… heerlijk.
    Als het allemaal niet zo serieus was zou ik je nu even komen kietelen…

    dag schat!
    Hou je haaks…
    Dikke pakkerd van Marlou

    .

    • Haha, me komen kietelen. Alleen jij kan zoiets verzinnen!
      Over drie weken heb ik een afspraak met de reumatoloog maar over twee weken met de biologische dokter.
      Mijn hoop is vooral op de laatste gericht: ik slik liever supplementen die helpen dan chemische troep.
      Nog bedankt voor je kaart, hè? Mieters lief van je ♥
      Dag dag Lou-Lou. Dikke kus.

  4. Soms zijn er van die periodes dat het net allemaal wat minder gaat. Ik weet wat fybro dinges is, ondervind het zelf aan den lijve. Ik weet ook dat het dan soms verstandig is een tandje terug te schakelen en te wachten tot het weer wat beter gaat. Gelukkig heb ik geleerd dat ik mag hopen op betere tijden, soms duurt het even, maar ze komen altijd weer die betere tijden en dan geniet ik weer volop.

  5. Je moet jezelf niet meteen verantwoordelijk stellen voor die aanrijding. Waren er geen getuigen die hebben gezien dat de auto voor je plots weer afremde? Nu ben je waarschijnlijk de klos. En de pineut.

    • Mijn standpunt is ook: altijd een ander de schuld geven.
      Op het schadeformulier heb ik de tegenpartij aangewezen als schuldige.
      Toevallig kreeg ik vandaag per post de “uitslag” van de verzekering: ze hebben de tegenpartij betaald.
      Ik rijd al zo lang schadevrij dat ik niet terugval met mijn no-claim.

  6. Soms zou het fijn zijn als het allemaal even ophoudt. Niet heel abrupt, maar beetje bij beetje. Hoewel dat nooit zal gebeuren, blijft het een fijne gedachten.

    Zucht…. van mij een dikke (maar voorzichtige) knuffel.. of een kus op het puntje van je neus..
    Liefs,

  7. Jakkes, Mirjam. Je krijgt het wel voor de kiezen (en hoofd, schouders, knie en teen). Ik wens je veel sterkte en hoop dat er tussen de vele tips hier bruikbare zitten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *