Geen sliertje zonlicht doordringt het grauw van haar cel.
De eenzame opsluiting heeft haar alle tijd gegeven haar leven te observeren. Ze heeft nergens spijt van, hoe bewogen de jaren ook waren. Aan de ene kant lijkt het alsof het gisteren was, aan de andere kant is er zoveel gebeurd dat het eeuwen geleden lijkt.
Wat zou ze graag nog eens met haar vader en moeder praten. Ze zou ze moed inspreken, en zeggen dat ze om haar niet te lang moeten treuren, dat ze degenen moeten tellen die het overleefd hebben. Ze denkt aan hoe ze ’s avonds met elkaar de warme maaltijd aten; over politiek praatten; koekjes bij de koffie; boterhammen mee naar de universiteit. Nu zit ze hier…Ze schudt de herinneringen van zich af.
Zware laarzen klinken op de gang. Ze rilt, maar niet van de kou. Voor haal celdeur houden de laarzen halt en de grendels van de deur worden verschoven. De gewapende soldaat in de deuropening kijkt haar met een kille blik aan.
‘Meekomen!’ blaft hij.
Ze wordt geblinddoekt en ruw in een auto geduwd. Zou de laatste blik op het landschap onderweg haar goed doen of juist verdriet? Ze weet het niet; ze heeft ook geen keuze.
De omgevingsgeluiden worden allengs stiller. Het zal niet lang meer duren voor ze in de duinen zijn. Zou ze de zee kunnen horen? Ruiken misschien wel.
De auto stopt.
Half struikelend over de treeplank wordt ze overeind gesleurd, en krijgt ze een laatste wens: wil ze de blinddoek ophouden of niet?
‘Af,’ zegt ze resoluut.
Knipperend tegen het felle licht kijkt ze omhoog en ziet stukken blauw; de zon is niet ver weg. Ze hoort het ruisen van de zee. Een meeuw krijst tijdens het maken van een duikvlucht… Dit is geen dag om te sterven. Ze zucht onhoorbaar.
Moedig kijkt ze in de ogen van de soldaat die haar zal fusilleren.
Hij schiet. Een schampschot slechts.
‘Ik schiet beter,’ zegt ze koelbloedig. Waarna een hoofdofficier en NSB’er zijn machinepistool op haar leeg schiet.
Op 17 april 1945 – drie weken voor het einde van de oorlog – werd Hannie Schaft doodgeschoten in de duinen bij Bloemendaal. Eind november van datzelfde jaar werd ze met militaire eer, waarbij Koningin Wilhelmina aanwezig was, herbegraven. Voor haar strijd tegen de nazi’s kreeg Hannie postuum twee hoge onderscheidingen.
De SS’er die haar fusilleerde werd veroordeeld en in mei 1948 doodgeschoten.
Een vrouw, waar we allemaal trots op kunnen zijn!! Heb me bij zulk soort verhalen vaak afgevraagd wat ik ECHT zou doen als ik in haar schoenen stond, of ik ook zo moedig zou zijn ……… want als het er echt op aankomt ……….. wat kiezen we dan?
Erg pakkend geschreven.
Die vraag heb ik mezelf ook gesteld. Ik zou het graag willen,
maar vrees dat ik niet de moed had die Hannie Schaft heeft getoond.
Misschien heb ik daarom nog wel meer bewondering voor haar!
Om stil van te worden. Echt in een beklemmend sfeertje geschreven. Kippevel…
wat heb je dat beklemmend geschreven, het is eigenlijk te waar om mooi te zijn al wil ik jou schrijftalent zeker niet te kort doen!
Goh Mirjam wat heb je dat indrukwekkend beschreven, alsof ik er even bij was. Kreeg er kippenvel van.Ja er zijn vreselijke dingen gebeurd met dappere mensen in de oorlog.
Heel triest dat deze dappere vrouw zo aan haar eind moest komen, ze was een voorbeeld voor velen. Goed dat de herinnering aan haar levend wordt gehouden.
Dat heb je weer mooi opgeschreven ! Ik ken haar geschiedenis, was in mijn jeugd heel erg bezig met WOII en nu ook nog wel. Het blijft allemaal gruwelijk wat er is gebeurd en tegenwoordig gebeuren er nog steeds afschuwelijke dingen in oorlogsgebieden. Je hebt je proberen in te leven in de laatste momenten van Hannie Schaft. Het is eigenlijk niet voor te stellen, maar ik denk dat je het gevoel goed weergegeven hebt.
Het verhaal blijft altijd iets met je doen.
moot was dat, maar heel droevig ook. Er waren in die tijd nog mensen die de Duitsers in alle stilte, op gevaar van hun eigen leven
te verliezen saboteerde. Ik heb er zo een paar moedige mannen gekend.
Ik zou het nooit gedurfd hebben.
Mensen die gelukkig leven zo maar de oorlog insturen, waarom ?
Wat heeft het voor zin, anderen die jou nooit wat misdaan hebben doodschieten. Nogmaals “waarom”
Oorlog heeft geen zin, maar landje-pik is zo oud als de mensheid.
En zonder dergelijke dappere mensen, waren Belgie en Nederland nu misschien
in Duitse handen gekomen. Hadden we op school geen Nederlands (Vlaams/Frans)
meer geleerd, maar Duits. Daar word ik ook niet vrolijk van.
We zijn ooit in Margraten geweest, en afgelopen jaar in De Peel en
hebben tienduizenden graven van gesneuvelden gezien. Dat maakte veel indruk.
Ik ben al blij dat er een akkoord is in de Oekraine 😀
Nu Syrie en de rest van de wereld nog…
Je hebt je heel goed ingeleefd in de laatste momenten van een jonge heldin. Deze dingen zouden zomaar door haar heen hebben kunnen gaan. Heel mooi weet je zo emoties op te wekken.
Dankjewel voor je compliment, Tagrijn.
Sluit me bij alle voorgangers aan.
Erg genoeg dat Oorlog nog altijd bestaat 🙁
Wat ongelooflijk knap om in zo weinig woorden zo’n indringend verhaal te vertellen.
Dank hiervoor.
Heel mooi eerbetoon.
Ik word er stil van ….
Triest.. en toch mogen we haar dankbaar zijn, want niet alleen heeft ze haar leven gegeven voor vrijheid. Ook door haar is de wereld er mooier uit gaan zien. Ze geven mensen moed, kracht.
Love As Always
Di Mario
Zeker weten!
Dit was een feit in wo2…. dat lijkt zo lang geleden, zeker als je het zelf niet hebt meegemaakt zoals jij en ik…. en toch weten we dat het nog steeds dagelijks gebeurt…;-(
Prachtig beschreven evengoed!
-x-♥
…en we kunnen er niets aan doen of veranderen…
Liefs en een knuffel
Prachtig geschreven Kakel. Triest om te weten dat dit vandaag de dag nog steeds gebeurd, ook al is het niet in NL.
kreeg hier even kippevel van!
Wat een leed deed men elkaar toen aan. Onvoorstelbaar. En mensne doen elkaar nog de vreselijkste dingen aan. Of erger.
Mooi geschreven, en ene mooi eerbetoon aan deze dappere vrouw, en alle andere dappere mensen die streden tegen het kwaad.
grts
Het klinkt zo afgezaagd: zij gaven hun leven voor onze vrijheid,
maar het is wel hartsikke waar!
Mooi verteld Kakeltje, de laatste ogenblikken van het meisje met het rode haar… Ze was een heldin en nu een legende!
En ze is niet verraden door een mens, maar door de uitgroei van haar haar.
Hoe triest is dat?
De legende houden we levend!
Echt prachtig geschreven. Kippenvel ervan gekregen.
Je weet mij vaak in je schrijfsel te raken, ook met een lach of een traan. Echt wauw gewoon.
Liefs Debby
ik kreeg spontaan rillingen…..
Ze was zo’n dapper mens, maar de oorlog dat is weer een ander verhaal
oorlog…..daar word je zowiezo stil van….
Juist daardoor heb ik zo’n respect voor haar.
Het belangrijkste wat je hebt (op je dierbare na) is je eigen leven,
en dat heeft ze bewust in de waagschaal gelegd. Petje af.
<inderdaad, een petje af voor zulke mensen !
en jou wens ik een vrolijk Pasen
ik krijg het er nog koud van…..
ik wens je een mooie dinsdag
Oh ja ik ken alle verhalen over Hannie Schaft.Nog hoor ik haar moeder zeggen bij de foto van Hannie; Haar ogen staan moedig ,maar haar mond is bang.Je eerbetoon voor Hannie is prachtig.
Groetjes, Ria
Wow, wat mooi. Stil van.
Ik ben er stil van…
Er gebeurde toen de ergste dingen. Nog erger: die dingen gebeuren nog dagelijks en op vele plekken.
Er valt nog veel te verbeteren aan de mensheid. Chop, chop.
Door de titel krijgt het stuk meteen al zijn beladenheid. Het is toch niet voor te stellen wat mensen elkaar toch allemaal aan kunnen doen.
Zij was dapper in een onmenselijke oorlog. Je zou denken dat men eindelijk eens wijs zou worden en conflicten uitvecht zonder vechten maar met woorden. Helaas. Dat schijnt erg moeilijk te zijn.
Iedereen heeft de mond vol van: “Dat nooit meer,” maar het blijft slechts bij woorden.
Het meisje met het rode haar. Wat heb je dit prachtig beschreven. Zo ontzettend raak.
kippenvel kakeltje,
wat een dijk van een vrouw hé.
zo dapper om de soldaat in ogen te willen zien…
brrr, ik weet niet of ik het zou kunnen denk ik dan, maar gelukkig hoef ik niet aan zoiets te denken, de oorlog zal nog wel even wegblijven toch:-)
een prachtig eerbetoon heb je hannie gegeven,
aai salute joe, en her,
xxx
*kippenvel* Die verdomde rotoorlog!
Wat mooi en aangrijpend geschreven! Ze was een heldin, deze dappere vrouw!