Troost

Geplaatst op door

Maart 2012

‘Dag meneer Troost, hoe gaat het?’ vraag ik.
‘Noem me maar meneer Triest,’ zegt hij treurig. Hij kijkt me aan. Zijn haar is lang en staat alle kanten op, en de wallen onder zijn ogen liegen er niet om. Hij zit op een bankje. Ik ga naast ‘m zitten. ‘Kijk,’ vervolgt hij, ‘ik gebruik uw zakdoek nog steeds.

‘U moet wel op blijven letten, meneer Troost,’ onderbreekt de slager ons gesprek, ‘U bent aan de beurt, hoor.’ Ik pak een briefje aan van meneer Troost, geef het aan de slager en ga weer naast de man zitten.
‘U bent afgevallen zie ik.’
‘Ja…dat gaat uit z’n eigen…hoef ik niks voor te doen… ik heb een depressie,‘ zegt hij toonloos, zijn ogen deppend met de boerenzakdoek. Woorden vallen als een waterval: ’De tranen blijven komen, hè? Ik slik pillen hoor…ze noemen het chemische gelukspillen…nou…veel chemie en weinig geluk…ze werken niet. Ik wil graag naar de dagopvang in De Breeje,’ zucht hij, ‘maar van dat huilen worden de andere bewoners onrustig.’
‘Wat erg voor u,’ zeg ik.
‘Als ik maar kon stoppen met huilen,’ zegt hij moedeloos, ‘niks helpt ertegen.’

‘Weet u wat bij mij helpt?,’ zeg ik, ‘Omhoogkijken. Dan stoppen de tranen.’
Kijk, dat vindt de man nou jammer. Eerst was hij in gesprek met een vriendelijke  vrouw en nu neemt ze een loopje met ‘m.’ Zijn blik is een en al teleurstelling.
‘Ik neem u niet in de maling,’ ga ik haastig verder, ‘het is waar. ik heb het gelezen. Andersom geldt het ook: als je wilt stoppen met lachen moet je naar beneden kijken. Het werkt. Ik heb ‘t uitgeprobeerd. Dat huilen dan hè, die ene keer in de week dat ik lach…’
Meneer Troost glimlacht flauwtjes.
‘Ik beloof dat ik het zal proberen. Gek mens,’ zegt hij en geeft me een schouderklopje.
‘Meneer Troost, uw bestelling is klaar. Wilt u verder nog iets?’
‘Deze meneer wil nog een plakje worst,’ zeg ik tegen de slager.
De mensen in de winkel lachen. Meneer Troost ook. De slager spoedt zich naar de worstafdeling, en terwijl hij meneer Troost een hele rookworst brengt, houd ik de deur voor hem open. Door het raam kijk ik de oude baas na. Het doet me gewoon zeer te zien hoe de man zich vooruit sleept. De slager ziet het. ‘Jij moet ook een plakje worst,’ zegt hij. Ik schud mijn hoofd; hier helpt geen plakje worst tegen.
Konden we het maar leuker maken voor de oude baas.

26 gedachten over “Troost”

  2. Mooi geschreven, maar vooral ook mooi om te merken dat er nog mensen zijn die écht om anderen geven (van jou wist ik dat natuurlijk al wel, maar goed) 🙂

    Antwoorden ↓

  4. Wat een mooi verhaal om te lezen. Triest dat meneer Troost depressief is maar geweldig hoe anderen hem een beetje proberen op te beuren. 🙂

    Antwoorden ↓

  6. Is er in jullie woonplaats niet een aardige oude mevrouw Triest? Dat je die eens uitnodigt op de koffie en dan meneer Troost er ook bij. Niet dat ik bedoel dat je moet gaan koppelen hoor? Nee, gewoon….gezellig. En zo 🙂

    Antwoorden ↓

  7. (Doe je de Hulk de hartelijke groetjes van mij mee in je mail?)

    Je bent een lief mens Mirjam, dat moet wel zo zijn want anders had je dit prachtig vervolg niet kunnen schrijven.
    CHAPEAU!

    Antwoorden ↓

  9. Zit te janken Mir.
    Zal snel omhoog kijken.
    Komt zo dichtbij ( de depressies )
    .
    Als ik een depressie krijg begin ik te eten als een olifant.
    Het is net alsof je een hogerklop krijgt bij het fietsen.
    Het gevoel van tekort aan energie wil ik er onmiddellijk bij eten.

    Antwoorden ↓

  15. het spookt in villa kakelbont . Dan komt er plots een tekst op het scherm met de zin ( dat heb je al geschreven ) Hoe kan dat nu en ik was nog bezig.
    Rare zaken gebeuren hier ! ! !
    Maar mij krijgt niemand bang hoor ! !

    Antwoorden ↓

  16. Jou verhaal heeft dus een staartje,goed zo. En zo geschreven dat men het gevoel heeft zelf naast jullie te staan bij die slager.
    Wat Helene schrijft is zo waar. Een beetje vriendelijk zijn voor een ander geeft je zelf een tevreden gevoel. En ik ben er zeker van dat die arme man nog aan je zal denken ( als die lieve mevrouw)
    De meeste mensen kunnen zelfs niet de moeite doen eventjes vriendelijk te zijn.
    En als je oud bent heb je daar zeker behoefte aan, ’t leven is al zo kort.

    Antwoorden ↓

  17. Tijdloze kleuren

    ze wil de treurige grijsaard een beetje opbeuren
    helpen
    tranen stelpen
    het verleden helaas laat zich niet anders kleuren

    Graag gelezen, Mirjam.
    Lenjef

    Antwoorden ↓

    • @ Lenjef: bedankt weer voor je prachtige gedicht.
      @ Tilda: wist ik alláng dat jij nergens bang van bent!
      @ Hélène: ja, soms kunnen kleine beetje een verschil maken. Je weet het nooit zeker, maar als je ’t niet probeert…
      @ Roelien: zegt er een wat!

      Antwoorden ↓

  18. Jou verhaal heeft dus een staartje,goed zo. En zo geschreven dat men het gevoel heeft zelf naast julie te staan bij die slager.
    Wat Helene schrijft is zo waar. Een beetje vriendelijk zijn voor een ander geeft je zelf een tevreden gevoel. Het is inderdaad zo da

    Antwoorden ↓

  20. Ik ben ervan overtuigd dat je wel een beetje geluk kan maken voor een ander en dat heb jij gedaan. Voor even maar soms werkt t door. Misschien heeft die meneer thuis nog aan je zitten denken met een kleine glimlach. Ik ben er van overtuigd dat we meer macht hebben dan we denken maar we moeten het wel willen en wel doen. Dat kost wel tijd en energie. Ik vond het een mooi verhaal. heel ontreorend en herkenbaar. veel liefs van mij.
    Hélène

    Antwoorden ↓

  22. ahh ja , dat zouden we willen het fijn maken voor de ander maar zo werkt het niet, we mogen steunen en luisteren en daar stopt het ,
    heel veel moeten we zelf doen, en da’s maar goed ook hé,

    xxx

    Antwoorden ↓

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *