Schrijfuitdaging van Plato met als thema: schaduw.
Zuster! Zuster! Verdorie, waar is een zuster wanneer je er eentje nodig hebt? Ze kan niet bij haar pakje sigaretten en wappert met haar handen om aandacht te trekken.
‘Mam, wat is er?’
Oh…is haar dochter op bezoek? Dat was haar ontgaan.
Haar dochter snapt wel wat ze bedoelt, pakt het pakje filtersigaretten, tikt er eentje uit het pakje, en geeft die aan haar moeder.
Begerig zuigt ze de rook in haar longen. Heerlijk om die nicotine te voelen stromen in haar lijf. Dankbaar neemt ze gretige trekken. Ze tuit haar mond en maakt een mooie rond o met haar lippen. Waarom moet haar dochter zo lachen? Ziet ze de mooie kringetjes rook niet?
Ze vindt het liggen in het ziekenhuisbed uiterst vermoeiend. Ze temperaturen en wassen haar, en geven haar steeds vloeibaar eten door een slangetje. Vreemd. Vreemd en vermoeiend.
Verbeeldt ze het zich of zakte ze net even weg? Ze wil de sigaret weer naar haar mond brengen, maar is ‘m ineens kwijt! Zuster! roept ze paniekerig.
‘Mam, doe nou eens rustig, lieverd.’ Haar dochter strijkt met een hand over de deken. Zeker om de gevallen as weg te vegen. ‘Zou je niet eens stoppen met roken? Probeer wat te slapen, dat is goed voor je.’
Ze knikt instemmend. Haar dochter weet wat goed voor haar is. Zij koopt immers de sloffen sigaretten en gooit steeds de asbak leeg.
De dochter kijkt haar moeder liefdevol in de ogen. Het valt niet mee: opknappen na een beroerte. De goede ziel kan nog een pen vasthouden; praten lukt ook niet meer. Ze trekt de deken glad en geeft haar moeder een kus op allebei de wangen. Het is net alsof ze rook ruikt, maar dat kan niet anders dan haar verbeelding zijn.
Ontroerend en lief…… mooi verhaal, Mirjam!
Goh wat een prachtige WE300. Het is zo oneerlijk in het leven… en zo moeilijk voor de mensen die het overkomt. Komt het goed, komt het niet goed?
Ja een heel mooi ook triest verhaal eigenlijk. Ik ontmoette eens een mevrouw die een beroerte had gehad en nog last had van afasie. Zij begreep me en wist wat ze wilde zeggen maar ze zei andere dingen. Lijkt me zo erg eigenlijk. En het kan je zomaar gebeuren.
Mooi, die laatste zin.
Ontroerend logje Mirjam, ik lees er veel liefde van jou in.
@ Geesje: volgens mij zijn de meeste mensen dat wel. Ken jij iemand waar je mee blogt die niet van tijd tot tijd schrijft over Liefde of “warme gevoelens”. Ik vind alle bloggers en reageerders vriendelijke. Anders bloggen wij er toch niet mee 😉
Ik, …………….ik maakte het zelf mee!
Op een andere manier weliswaar en daarna kan je zelf niet geloven wat je deed.
@ St@@rt: bedankt voor de tip, maar het feit dat ik een blog heb wil nog niet zeggen dat ik handig ben achter de knoppen 😉
@ Hulk: stoppen met roken vond ik al moeilijk zat. Maar niet kunnen roken als je het per se wil: on-dra-ge-lijk. Je hebt dan ook mijn sympathie.
Eerst wat informatie @ Plato en Mirjam: WordPress doet dat automatisch als je een berichtje linkt heet ping geloof ik en vlg mij kun je het ook uitzetten)
Een prachtig herkenbaar, mooi en beeldend geschreven verhaal. Laat je meeleven hoe je het ervaart als delen van je lijf je in de steek laten.
Ach, aandoenlijk. Deze WE. Mooi gedaan hoor.
Triest als dit je op oudere leeftijd overkomt, heel veel respect voor degenen die verzorgen.
Ik heb dat laatste helemaal niet geplaatst. Dat gaat allemaal automatisch en ik vind dat daar iets heel irritants in zit.
Hallo Mirjam, ik moest even naar je zoeken. Maar google heeft me geholpen.
Leuk dat je een kijkje op mijn blog kwam nemen en dankjewel voor je reactie.
Natuurlijk heb ik er geen bezwaar tegen dat je mijn blog op je blogroll zet.
Tot snel.
Groetjes Marja
Het is of ik mijn moeder weer in dat ziekenhuisbed zie liggen toen ze (in haar diabetische verwardheid) zei. ‘Vandaag is het feest. Ik heb voor jullie allemaal gebak in de koelkast liggen.’ En toen we daar niet op in gingen: ‘nou zeg, ik zal nog eens duur gebak halen. Niemand moet. Nou, volgende keer haal ik NIKS meer.’
Die dag was ze ook op de mannenkamer geweest met ‘gebak’ en later liep ze tot twee keer toe op de verkeersrotonde voor op de openbare weg. Met rollator en in nachtkledij. Niemand had haar gemist.Gelukkig brachten ze haar veilig terug.
Dit alles naar aanleiding van dit prachtig geschreven verhaal. Ik voel de ontroering achter mijn ogen kriebelen. Zoals jij je inleeft in moeder, dat is prachtig en vooral (belangrijk)… het doet nadenken.
@ Plato: wat een verhaal over je moeder. Toch geloof ik dat iedereen wel iets van dergelijke ballast met zich meezeult. Een gratis abonnement op deerniswekkende ervaringen. Mijn oma durfde een tijd lang niet te praten in haar eigen huis, omdat ze dacht dat ze werd afgeluisterd. En de microfoon zou verstopt zitten in het kraaiennest dat hoog in een boom tegenover haar woonkamer zat. Bijna een onmogelijke opdracht om je dan niet in anderen te kunnen verdiepen, toch?
Het automatisch verstuurde bericht met links op jouw WE300 heb ik verwijderd, evenals jouw reactie daarop. Daar zul je het vast wel mee eens zijn.
oef…
ik moet even slikken….
aj het kan je zómaar overkomen hé..
Knap geschreven en hoe triest.