Ik ben dronken maar niet van de drank. Jammer; had ik er tenminste nog lol van gehad. Door de nieuwe pillen ben ik ongeschikt machines te bedienen en auto te rijden, dus moet ik voor de boodschappen naar ’t dorp. Ik duim hartstochtelijk dat ik geen bekende tegenkom. In deze staat van ontwrichting kan ik dat er absoluut niet bij hebben.
Schichtig kijk ik de winkel rond. De kust is veilig. Mijn ogen zitten dicht van slaapgebrek. Op de tast pak ik levensmiddelen uit de schappen en kwak ze in het karretje. Sta ik bij het pasta-schap, gooit een winkelwagen van rechts zich voor de mijne.
‘Hé…Mirjam,’ roept een rood gestifte mond. Oh nee, denk ik, niet zij, niet Emerenske, waar hèb ik het aan verdiend? De grootste roddelnicht van ‘t hele dorp. Ze ziet er altijd tiptop uit. Vergeleken met haar voel ik me een slons.
‘Zag ik jou nou laatst op de dijk fietsen? Kan dat?’ vraagt ze, mij onderzoekend aankijkend. Ik knik gewoon ja, want dat is het makkelijkst.
‘Ik zwaaide nog, maar jij zwaaide niet terug,’ zegt ze verongelijkt.
‘Sorry. Ik zag te laat dat jij het was.’
‘Heb je last van je ogen?’
‘Ja, hooikoorts,’ lieg ik.
‘Ik wist niet dat dat kon in de herfst.’
‘Zolang het boven de tien graden is, groeit het gras, en heb je pollen.’ Ik sta versteld van de onzin die ik uitkraam.
Daarna vallen haar woorden als een waterval. Iets terugzeggen wordt niet van mij verwacht: Emerenske oreert wat ze heeft gekocht, waar en wat het kostte…over de bouw van hun tweede huis in Portugal…’
Ik wil weg, maar haar karretje blokkeert het pad. Alleen in z’n achteruit kan ik ontsnappen. Dat mens lult maar raak. Hoe kom ik in hemelsnaam onder haar uit? Ongelogen, op datzelfde moment hoor ik muziek en begint Frans Bauer te zingen. Dit is voor ’t eerst in mijn leven dat ik blij ben dat ik de man hoor, al klinkt het alsof hij met z’n hoofd in een emmer zit. Emerenske diept haar telefoon op en maakt een verontschuldigend gebaar naar mij. Geeft niks, mimiek ik, kan iedereen overkomen. Als de wind ga ik er vandoor.
Buiten, naast de fiets, hoor ik Emerenske mijn naam roepen. Jémig, straks vraagt ze of ik bij haar op de koffie kom. Of erger nog: zij bij mij! Flink zijn, meid, moedig ik mezelf aan, doe net of je gek bent, dat is je allerbeste eigenschap, en stap op die fiets. Met bovenmenselijke krachtsinspanning rijd ik slingerend en met gevaar voor eigen leven tussen de auto’s door richting huis.
Om de hoek komt een kennis te paard aanrijden. Een lieverd, maar oeverloos lang van stof. En ze wil almaar dat ik op de thee kom. Ik snap die mensen niet, alsof ik zo’n gezellig type ben. Ik neem geen risico en verstop me achter de garagedeur. Zodra de paardenbillen voorbij gelopen zijn, gooi ik de deur open en stap naar buiten. Samen met de boodschappentas, want ik was vergeten dat ik die daar had neergezet. Ik val op straat en kijk de rode kool na die over de stoep naar het midden van de weg rolt. Als er iemand vandaag een borrel heeft verdiend, ben ik het.
Lieve Miriam
ook hier even een opkikkertje plaatsen
al dek ik dat jij liever een op kippetje wil hebben
mag ook van mij
wens je veel liefs en sterkte
xxxxxxxxxxx ikanmas
Mag ik je een heel groot compliment geven? Ik heb er bewondering voor dat je ondanks de omstandigheden toch de humor van bepaalde situaties blijft inzien – en erover blijft schrijven.
Lees de bijsluiter…
medicamenten
en andere spullen
kunnen het complexe leven veranderen
men bekijkt vele dingen met andere ogen
het vanzelfsprekende wordt afgewogen
en als
er iets fout loopt
ligt het niet aan jou maar aan al de anderen
Hopelijk zijn de ongemakken van heel tijdelijke aard, Mirjam.
Sterkte!
Lenjef
Een kakel die onder de dope zit. En dan kennissen als zij tegenkomen. Voor je het weet sta je in de Telegraaf of de Stadse Klaroen. Je weet wat er met Lance Armstrong is gebeurd he? Plotseling vallen ze allemaal over je heen zoals jij over die rode kool. Of ze staan met camera’s in de aanslag omdat een plaatsgenoot het wereldrecord slingeren per damesfiets heeft gebroken. Ik bedoel maar: kijk nou toch uit. Enfin, het is nu alweer een paar dagen later en misschien is je fietslijf een beetje aan die pillen gewend. Alles goed en wel, zodra die krengen je vermogen tot humor en relativeren maar niet op de toch zetten. Want die stukjes barsten daarvan. Waarom reageer ik hier ook al weer? Oh ja, ik vond het zo’n leuk stukje. Niet vanwege Frans Bauer, niet vanwege die roddeltante, maar vanwege jou, Kakel. Mens, houd me tegen of ik richt een fanclub voor je op.
Oh Plaat, je weet het weer als geen ander te brengen. Dankje, dankje, dankje! Een dikke zoen mwah!
En of je die verdiend had! Goeiedag, je schrijft het zo herkenbaar op en met een dosis humor die ik op zo’n moment niet altijd kan vinden. Ik vind je een topper!
gewoon doen!
ik heb m ook verdiend, vind ik!
laten we klinken op de rare achtbaan van het leven!
proost!!
xxx
Er zijn van die figuren die blijkbaar helemaal niets anders te doen hebben dan mensen aanhouden en daar uren mee kletsen. Bij mij woont ook zo’n vrouw. Ik wacht altijd even om haar te ontwijken,en geloof het of niet, maar ze heet Emerentia…
Jeetje boodschappen doen dat vind ik zonder pillen al een bittere pil!
Maar alle gekheid op een stokje,petje af en deze muts heeft weer genoten van je verhaal.
Knap dat je uberhaupt boodschappen dóet! Petje af, hoor.
Kan me helemaal voorstellen dat je geen zin hebt in kletsverhalen van mensen waar je niks mee hebt.
Hopelijk ben je snel gewend aan de bijwerkingen en gaan de pillen werken. Maar houdt ajb wel in de gaten hoe lang je ze slikt, Mirjam. Ik heb in mijn omgeving een slecht voorbeeld gezien van iemand die dat veel te lang heeft gedaan.
Heel veel succes ermee en natuurlijk sterkte.
Janny
Saved by Frans Bauer, wat een opluchting 😉
Aan de andere kant voel je je natuurlijk hondsberoerd en onzeker door de pillen, ik herken het. Maar wel dapper om tóch boodschappen te gaan doen. Heb zelf een klein tijdje antidepressiva geslikt en het laatste wat je wilt is mensen (betweters) onder ogen komen die er zelf fris en fruitig uitzien. Dan is er maar één optie: verstoppen.
Doe het rustig aan en neem tijd om te herstellen. En blijven schrijven natuurlijk 😉
Geweldig hoe je dat beschrijft!!Maar ik herken het ook, ik heb om in mijn slaapritme te komen ook een bepaalde combinatie pillen geslikt, als ik dan s’morgens heel vroeg ergens moest aantreden…pff vreselijk had ik ook het idee dat de wereld zo snel draaide en ik niet 😉
wees maar voorzichtig want zelfs als je op je fiets betrokken raakt bij een aanrijding dan ben je aansprakelijk omdat je medicatie gebruikt die je reactiesnelheid en beoordelingsvermogen kunnen beïnvloeden.
Dat hoeft bij jou helemaal niet zo te zijn , maar daar kijkt in zo een situatie niemand naar.
@ Monique: ja, ik weet het. Op de bijsluiter staat dat 1 pil overeenkomt met 2 alcoholische versnaperingen. Maar die bijwerkingen zijn maar tijdelijk (als het goed is)
Graag gelezen beste kakelbontje! (glimlach)
Ook ik heb zo’n stickertje op mijn medicijnendoosje, maar ik rijd er al jarenlang mee auto en nog schadevrij ook. Nee joh die gevolgen van mijn medicijnen zijn gelukkig niet zo ingrijpend.
Mooi verhaal!
Met een knipoog, zoals altijd. Sterkte met de pillen! Liefs,
Margreet
*kreunt* Frans Bauer.Oh erg is dat he, juist als je het niet kunt gebruiken kom je mensen tegen die het ook nog eens nodig vinden hele l*lverhalen te moeten vertellen. Aaargh, het zou verboden moeten worden ;-).
Ja, hoewel het bij mij alweer lang geleden is dat ik liep te zwieberen, herken ik het verhaal.
Je moet dan beslist geen teutende dames tegenkomen.
Heerlijke Hulken is natuurlijk weer wat anders?
Maar net wat de anderen zeggen als je er aan gewend ben, dan zal het verbeteren.
Hoewel, toen ik ooit aan de Lithium was begonnen, trilde ik zo erg dat ik vanzelf uit bed schudde.
Over andere dingen kan ik beter zwijgen 😉
Nu met de Depakine tril ik enkel na inspanning erg.
Dat is altijd erg fijn als wij gaan koffie drinken tijdens het racefietsen ! ! !
Nou meissie, suc6 en suc7.
Mochten die pillen jou niet bevallen stop er dan helemaal eens mee, soms kom je op eigen kracht verder dan met die bende!
Jemig, weet je wat… ik maak er een KNUFFEL van 😉
Oh, dit is het soort verhaal dat ik een soort van verwacht had. Hoe tragisch de reden ook is, je hebt me aan het schuddebuiken gemaakt Mirjam.
Ik houd ook niet van die leuterpiepels, kom ik hier op Gran Canaria wil iedereen je weer mee uit vragen terwijl we juist rust willen, kom ik terug op het park in Holland ruik ik uit ieder chalet weer koffie en zie ik vragen kijkende en wenkende mensen… Maar ja, het is goed bedoeld moet je maar denken.
Doe jij nou maar wat je kunt en verder gewoon lekker alleen waar je zin in hebt en vooral…. doorgaan hoor! Met schrijven!
Dikke knufel, Trees
PROOST!!! Ik herken dit, nadat mijn broertje is overleden liep ik ook zo door het winkelcentrum.
Wie een knal voor zijn/haar kop wilde kon hem subiet van me krijgen.
Ik neem nu een klein Ouzootje, en proost in gedachten ff met je.
Al spettert de humor van het vanhaal af ik begrijp dóndersgoed hoe zwaar je het te pakken had , attelenooien , blij zijn dat Frans Bauwer gaat zingen ….ai… dát kun je een dieptepunt noemen hé!
Maar oke , ik laat gewoon niét zien dat ik hier stiekem heb zitten lachen want dát is natuurlijk niet aardig ten opzichte van een vrouw die het moeilijk heeft 😉
Ach goh, ik zie het zo voor me. Pfff Maar je maakt er een prachtig verhaal van. En een borrel zal wel niet matchen met je medicijnen maar je hebt hem zeker verdiend.
Je maakt er weer een slapstick van. Ik zit hier te schudden. Maar zo is het natuurlijk helemaal niet. Sterkte meisje.
Een prachtig verhaal. Je weet de negatieve bijeffecten van die pillen die vooralvooral in de beginperiode aanwezig zijn, prachtig aan humor te koppelen.
Ik heb met die dingen de eerste dag vooral slapend doorgebracht en daarna ben ik de tweede dag ’s avonds de uitdaging van een bridgedrive aangegaan. Niemand heeft iets gemerkt en we hebben gewonnen. Zoiets vergeet je nooit weer. En toen kon ik het aardig handelen. De echte verbetering treedt trouwens veel later in werking. Maar het komt!