Mijn ervaring is dat je liever over je maagzweer, eeuwigdurende migraine, schaamluizen of holtorren praat dan over een depressie. Verdriet komt toch wel op je pad, daar hoef je zelf niets voor te doen. Maar wat nou als je een fantastisch rijk leven hebt, en daar niet van kan genieten?
Dan barst je van de schuldgevoelens. Je bent je bewust dat je het de mensen om je heen niet gemakkelijk maakt, en regelmatig ben ik boos op mezelf dat ik me niet kan “vermannen.” Je ledematen zijn loodzwaar, het is alsof er een zware last op je schouders drukt, en ondertussen verander je van een kleurenfoto in een zwart-wit plaatje.
Voor mijn gevoel sta ik op een kruispunt met louter doodlopende wegen. Het is als in een droom: hoe je je ook inspant, je komt niet vooruit op de weg van zuigende modder. Toen ik dat tegen Roos zei, antwoordde ze gevat: ‘Je hoeft toch niet over de weg te lopen. Dat doe jij in een bos ook niet.’
Bella, de schat, sprong op mijn schoot. Ze is net een hondje, dacht ik vertederd. Totdat ze een snoekduik in de koektrommel nam, en er met een kruidnootje vandoor ging. Vervolgens plofte Kind naast me neer, gaf me een zoen, en gedroeg zich zoals een puber betaamt: Eigen Maag Eerst.
Wat heb je op zo’n manier aan je huisgenoten?
Lief heeft nog steeds geen genoeg van me. Hij gaat door tot de dood ons scheidt, zegt-ie. Hij werk 60 uur in de week en draait zijn hand niet om voor huishoudelijke klusjes. Tegen hem is geen enkele pil opgewassen. Op goede dagen pakken we een filmpje en eten we af en toe buiten de deur. Gelukkig heb ik geen horecaverbod 🙂
Recht zo die gaat, ga ik door tot het gaatje. Als het aan mij ligt, word ik Nederlands vrolijkste pessimist. “Een dag niet gelachen en ik leef nog steeds,” is mijn nieuwe strijdkreet. Want waarom zou alleen het leger des Heils die hebben?
Wat ik uit je stukje lees is dat het eenzaam is om een depressie te hebben. Daarom hoop ik dat je toch kunt genieten van de mensen om je heen. Dat je steun aan ze hebt en dat Bella je met haar ondeugende fratsen kan laten lachen.
KNUFFEL.
Met zo’n gezinsleven kom je een heel eind. Tja, ik lees de humor, ik sidder bij de gedachte dat ik over holtorren zou moeten schrijven en denk: ik als lezer kan er eigenlijk niks over zeggen. Hersenen zijn onderling afgescheidenen. Telepatie is niet aan de orde van de dag. Kon je maar, ter begripsvorming, in elkaars hersenen neuzen en eens voelen hoe wanhopig iemand zich voelt. Dan oordeel je niet meer. Denk ik. Maar wat zal ik nu eens voor nuttigs roepen: hopelijk blijf je nog lang die pessimist op humoristische grondslag, of… pessimistisch kakelvers, daar rolt weer een stukje van de pers…?
Of… ik weet het niet. Ik hoop van harte dat het goed met je mag blijven gaan en dat je die nare gedachten, daar diep in je brein, kan elimineren. Dat je prettig door kan met je leven. Dat ik je dat gun.
Ik blaas het maar in de lucht. Dat goede geesten het mogen opvangen en er iets nuttigs mee doen. Tenslotte geloof ik fanatiek in ze en dan mogen ze best een wat terug doen.
Lieve Kakel, hopelijk gaat voor jou ook snel de zon weer schijnen! Hier gaat het regelmatig ook met hobbels, en met apen en beren op de weg, maar twee schattige poezebeestjes zorgen gelukkig vaak voor een vertederende lach op m’n gezicht. Sterkte meid!
Je komt heus weer uit die modder tevoorschijn. Roos wijst de weg, lief geeft je telkens duwtjes in de goede richting. Je hoeft het niet helemaal alleen te doen! x
*g n i f f e l* dat is nou precies zoals ik jou ‘ken’
Go go go girl, kick some ass 😉
ik kan hier niets zinnigs over zeggen.
heb jaren met een depressieve man in huis geleefd, maar dat is toch anders dan er zelf middenin zitten.
een warme knuffel
Ik begrijp nu waarom je liever vrolijke berichten leest
ik kan het me eigenlijk niet zo goed voorstellen hoe je je dan voelt, als je depressief bent. We leven hier toch goed, als we dat vergelijken met landen waar oorlog, honger en dorst de dagelijkse kost is? Je hebt een mooi gezin als ik het zo hier lees, Mirjam. En toch met negatieve gevoelens in je hoofd?
Ik ben misschien wel hard met mijn reactie, maar ik ben ervan overtuigd dat vele mensen hier op de aardbol het véél moeilijker hebben.
Sterkte!!!
Wat een mooi logje over zo’n moeilijk onderwerp. Je komt er wel. Daar ben ik van overtuigd. Op jouw manier en op jouw tempo.
Ik vind de opmerking van Roos ‘je hoeft toch niet over de weg te lopen’ eigenlijk wel een hele goeie. Hou je taai, komt vast goed.
Die weg vind je toch zeker wel weer hoor! Die niet doodloopt… doorbijten, je kunt het… pffff.
Nee, alle gekheid op een stokje, je zult er zelf weer doorheen moeten hè en al die bergen zand op je weg helpen nu niet echt mee! Maar die man van je is een kanjer, het komt goed, probeer erin te geloven!
Sterkte lieve Mirjam!
Koester je lief, hij is hard nodig. Sterkte!
Ik heb ooit mijn BIPO vulkaan beschreven.
Ik zou bij House aangeven dat je wel eens last hebt van “veel te veel”……………….. WILLEN.
Dit n.a.v. heel veel blogjes plaatsen.
De HHH herkent dit.
Hij noemt het, HET GROTE MOETEN.
Zou best eens je maniekant kunnen zijn Mirjam, terwijl jij je toch depressief voelt.
Ooit zei ik tegen vriendin met een depressie, dat het net een berg zand is wat voor je deur ligt. Soms kom je de deur niet uit, soms hop je op de berg zand en soms spring je er over heen, maar het ligt er altijd. Hoe ****ook het is.
Ik hoop voor jou dat de berg zand op een dag verdwijnt!