Een waar gebeurd verhaal.
‘Hallo Anna! Wat kom jij zo laat nog doen?’
‘Ik kreeg een opwelling om naar je toe te komen. Ik heb mijn nachtpon meegenomen, en blijf een nachtje slapen.’
‘Gezellig,’ zegt haar moeder verrast. ‘Is thuis alles goed?’
Anne knikt en vraagt: ‘Waar is pa?’
‘Hij heeft in de moestuin gewerkt en staat nu onder de douche. Daarna gaat-ie naar bed. ‘
Anne kijkt de vertrouwde huiskamer rond: de tafel gedekt voor het ontbijt; de pendule op de schouw; foto’s van de kleinkinderen op het dressoir.
Nieuw is dat haar moeder in het ziekenhuisbed voor het raam ligt. Te ver bij haar vader boven in het tweepersoonsbed vandaan om hem te roepen als ze hem nodig heeft.
Haar moeders gezondheid struikelt zich naar een eind, en het is Annes grootste angst dat haar moeder zal overlijden zonder dat er iemand dicht bij haar in de buurt is. Daar moet ze het zo snel mogelijk met haar broers en zus over hebben.
Samen bladeren ze hardop in hun gezamenlijk geheugen, tot het praten haar moeder teveel wordt. Zwijgend zitten ze naast elkaar. In het raam zeurt een bromvlieg.
Haar moeder hoest als een doorgewinterde roker. Het put haar niet alleen uit, maar weerhoudt haar er ook van in slaap te vallen.
‘Zal ik je een slaappil geven?’ vraagt Anne.
‘Ja, kind, doe maar.’
Anne houdt de hand van haar moeder vast tot de slaap het van haar overneemt.
De klok tikt de uren weg. Stijf van de stugge bank komt Anne overeind kijkt op de pendule: vijf voor zes. Ze staat op om theewater op te zetten en loopt daarna stilletjes naar het bed van haar moeder. Wat ligt ze daar stil. Anders is ze zo kortademig. Voorzichtig pakt ze haar moeders hand en schrikt: de hand is koud. Werktuigelijk zoekt ze een polsslag, maar vindt er geen, en ze realiseert zich wat er gebeurd is: haar moeder is vannacht in haar slaap overleden.
Alsof Anna heeft voorvoeld dat er wat zou kunnen gebeuren. Altijd een opgave een verhaal te schrijven over een ware gebeurtenis.
Zelf een verhaal verzinnen is idd gemakkelijker.
Dit is een mooi verhaal over intuïtief luisteren.
Hai Mirjam…
heb je deze al eens gelezen:
“Moeders sterven niet, zolang je moeders dochters ziet…”
Ik vind ‘m wel mooi en dacht die maar eens aan je door te sturen.
Dagdag! Heb het goed vandaag…
X, Marlou
.
Nee, deze kende ik niet, ik heb ‘m meteen opgeschreven.
Bedankt, Marlou!
En de hasi heb ik meteen even veranderd
doeidoei xxx
Een mooie dood…..
Wat een mooi verhaal. Dit was geen toeval, haar gevoel vertelde haar naar haar moeder toe te gaan en te blijven. Alles heeft een reden is ook mijn motto. Zo mooi dat ze niet alleen was!
Sterven is wel zo’n bijzondere aangelegenheid. Ik ben altijd geïnteresseerd geraakt in verhalen over vredig heen gaan. Zelf heb ik mijn schoonvader heel vredig zien inslapen. Hij heeft gewacht tot al zijn kinderen er waren.
Och, wat bijzonder… En wat heerlijk dat Anne deze middag nog met haar moeder mee heeft gemaakt. Het kan haast geen toeval zijn dat het gebeurde toen Anne er was zou je zeggen. Pas toen had moeder de rust om te gaan misschien…
Mooi! Eigenlijk hopen we allemaal dat het zo zal gaan, zacht en kalm in je eigen huis en in je eigen bed. Met je geliefden dichtbij.
Wat een bijzondere gebeurtenis moet dat geweest zijn. De vrouw moet zich héél goed en rustig gevoelt hebben haar dochter in de buurt !
Wat bijzonder dat het zo ging. Op zo’n mooie en rustige manier.
Ik geloof niet in toeval. Fijn voor moeder dat zij op de rustige ademhaling van Anne mocht gaan…
Een mooi en ook verdrietig verhaal.Moeder wist dat het goed was ,dat ze niet alleen was en ze kon gaan en het gaf haar rust!
Liefs Elisabeth
Dat was wel een echt voorbeeld van een voorgevoel . Het bestaat inderdaad Maar niet altijd dringt het tot je door dat je het hebt.
En dat is spijtig, achteraf heb je dan een schuldgevoel.
Zelf heb ik het meermaals ondervonden. Wat het juist is zullen we wel nooit te weten komen. Maar een ding is zeker Er is meer tussen hemel en aarde dat wij mensen niet kunnen doorgronden. Maar het bestaat ! !
En zoals jij het vertelde Mirjam zo eenvoudig aangrijpend.
MOOII is dit he?
Ik ken ook zo’n verhaal en het kan me altijd weer ontroeren en tegelijkertijd een met de voeten op de grond zetten.
En nee toeval bestaat niet, alles gebeurt met een reden!
-x-♥
Toeval bestaat niet, bij deze nog maar eens bewezen. Prachtig verteld!
Mooi verteld. Dat zijn dingen die je altijd bijblijven hè?
dat is wat men noemt verbondenheid, het kan niet anders dat ergens voelde ze aan dat ze die nacht daar moest zijn
Een triest, warm en mooi verhaal , alhoewel ik kan het geen verhaal noemen want het is echt gebeurd maar je kunt me volgen hé
Ach wat een verdrietig verhaal, maar wel mooi dat Anna het (waarschijnlijk) aangevoeld heeft. Mooi om te lezen, die rust tussen twee personen die elkaar mogen. Voor de moeder was het een stil maar ondertussen mooi heengaan.
Nee toeval bestaat niet Kakel, het intuïtieve van je schoonzus gf haar aan bij haar moeder te willen zijn. Het heeft zo moeten zijn en moeder was niet alleen want zij was er .
Zo zie ik het ook!
Wat een mooi verhaal. Anne heeft dat zonder twijfel aangevoeld. Hoewel ik behoorlijk nuchter ben geloof ik ook heilig in dit soort voorgevoelens.
Nuchter zijn en afgaan op je intuitie gaan opperbest samen
Ik hoor eens, ik lees wel eens dat het vaker gebeurd dat degene die op sterven ligt het nog zo kan volhouden dat er iemand bij is. Je schoonzus heeft het goed aangevoeld. Mensen die zo nauw met elkaar verweven zijn voelen dat gewoon. Mooi verhaal over de liefde tussen moeder en dochter.
Ja, ik geloof daar ook in.
Mijn moeder heeft precies dezelfde ervaring met haar vriendin gehad.
Mooi toch, dat zulke dingen bestaan?
Fijn weekend!
Ach…. dat heeft je schoonzusje goed aangevoeld! Mooi…
Mijn schoonzusje is ook een heel mooi mens!
Dat kan ik rustig schrijven want ze leest mijn blog toch niet.
Anders zou ze er maar verlegen van worden, hè?
Bijzonder verhaal, mooi ook. Uit eigen ervaring weet ik dat het inderdaad zo kan zijn, dat je voelt dat je per se ergens aanwezig moet zijn.
Als je iets niet zeker weet, kun je net zo goed van het meest positieve uitgaan.
En je zal maar geen gehoor geven aan je gevoel; de spijt die je dan achteraf moet hebben.
Wat een mooi verhaal en een mooi voorgevoel!
Ook ik schrok even en wist ook niet te reageren maar gelukkig lees ik ook de reacties altijd.
Je hebt het weer prachtig verwoord!
Lieve groetjes Debby.
Dankjewel voor je compliment.
Het was niet mijn bedoeling om jullie te laten schrikken.
Maar het verhaal blijf ik bijzonder vinden.
Fijn weekend en liefs,
Kakel
hai Kakeltje,
wat een mooi verhaal.
Ja… moeders wachten gewoon tot hun lieve dochter er is.
Dan pas kunnen ze het loslaten.
Wat een lief verhaal…
Dagdag…
Voor jou een lief en rustig weekeinde…
X, Marlou
.
Hej hej Marlou,
Bij mijn moeders beste vriendin is het ook zo gegaan.
Mijn moeder was onderweg naar haar toe en op het moment dat mijn
tante zag en haar aankeek, stierf ze. Zoiets gaat je verstand
te boven. Er bestaan nog wonderen
Zonnig weekend en liefs,
Kakel
Een voorgevoel en toeval… wetenschappelijk zijn ze niet te verklaren en daarom wordt er vaak wat lacherig over gedaan maar volgens mij bestaat het. Zo ben ik, enige jaren terug, op het onverwachts bij mijn meter langs geweest en ‘en passant’ had ik ook haar ander metekind meegenomen. Bleek dat ze ’s anderdaags naar het ziekenhuis ging, wisten we niet dat had ze voor iedereen stil gehouden. Ze is er op de operatietafel ingebleven zoals ze zeggen. Alsof het zo had moeten zijn…
Mooi verhaal, inderdaad. En wat maakt dit veel los. Dank je wel!
Je zult wel blij geweest zijn, dat je je meter nog gezien hebt.
Wat een enorm verdriet is dat toen geweest; helemaal voor de kinderen.
Mijn schoonzusje was blij dat ze haar moeder nog een kus gegeven heeft,
toen haar moeder in slaap gevallen was.
Achteraf krijgen de kleine dingen een grotere betekenis!
Liefs Kakel
dit is dus echt gebeurd…..
Ik ben blij dat ze niet alleen was.
Ik ook, en mijn schoonzusje helemaal!
Maar haar broers en zussen waren boos op haar.
Kun je je niet voorstellen, toch?
Blijkbaar heeft Anne een voorgevoel gehad.
Haar moeder was niet alleen en dat gaf haar misschien de rust om stilletjes weg te glijden. Geen strijd. Mooier kan haast niet (voor zover je van mooi kunt spreken).
Een zwarte wolk met een gouden randje…
Dat zal je fotografie-hart vast aanspreken.
Altijd beter dan alleen. En in mijn slaap lijkt mij ook nog wel het beste, dan merk je er zelf het minste van.
Love As Always
Di Mario
Gecondoleerd. Een leuke dood bestaat niet, maar een ergere altijd.
Dat heeft ze aangevoeld, dat kan niet anders. Weet je stiekem wens ik wel eens dat het met mijn moeder ook zo zal gaan. Ik wil haar niet kwijt maar het lijkt me zo mooi als iemand zo in zijn/haar slaapt vertrekt.
Dat lijkt me de mooiste manier om dood te gaan, en het
valt me op dat dat meestal alleen bij de liefste mensen gebeurt.
Of mijn intuitie staat verkeerd afgesteld, dat kan ook
ohhh dat lijkt me een heftige gewaarwordding,
van de ene kant fijn dat er iemand bij haar was, maar kan anne haar verhaal kwijt,is er iemand voor haar,
Kakeltje,jouw manier van schrijven is zo hemelsecht…..
een dikke knuffel van onze kant, en een haai faaif van ace,
xxx
Wat is Ace weer gul! Dat waardeer ik ook zo in ‘m
Liefs xxx
Wat goed van Anne om aan die opwelling gehoor te geven!
Het heeft zo moeten zijn!
Sterkte voor de betrokkenen!
het was alsof het zo moest zijn!
Ann had een voorgevoel, en dat heeft haar niet bedrogen…
Altijd goed naar je voorgevoel luisteren, Billy.
Anne was wel bij haar, dus moeder was niet alleen. Dit gaat toch niet over jou, Kakel? Ik weet niet goed hoe ik moet reageren.
Nee, dit gaat niet over mijn moeder, maar om die van mijn schoonzusje.
Het is al een behoorlijke tijd geleden, maar ik vind het zo’n prachtig
verhaal. Alsof toeval wel bestaat.