Tante Ali

Mijn schoonvader wist niet waar hij het zoeken moest als ze kwam aanlopen. Zijn zus Ali was dan ook een speciaal geval. Met drieenhalve tand in haar mond, gekleed in een morsig hoofddoekje, blikdichte pantykousen en een antieke jurk waar de kringloopwinkel de neus voor ophaalde, was ze net een wandelende zak van Max. Niemand kon een gesprek met haar volgen: ze praatte onsamenhangende zinnen, en zei zo vaak: “En nou komp ut,” dat dat haar tweede naam binnen de familie werd.

Tante Ali was een oude vrijster die in het ouderlijk huis was blijven wonen. Het liefst wilde ze dingen ontkennen, deed niets om in het gevlei te komen en knapte zelfs van een beetje vriendelijkheid niet op. Ze bewaarde álles; ze had nog kranten, voedselbonnen en brieven uit de Tweede Wereldoorlog. Op één brief stond een postzegel van h.i.t.l.e.r en een “gelezen” stempel.

Aan tv en een “wasmachien” deed ze niet. Koffie schonk ze ouderwets op, en dat waren de lekkerste bakkies, als je tenminste kon voorkomen dat ze er een kwak gekookte melk met vel ingoot.
Zelfs in horrorwinters brandde er alleen een gashaard in de keuken, en, zoals een neefje het eens treffend beschreef: “op de wc kwam de stoom van je pies.” Toen Tante de steile trap naar de slaapkamerverdieping niet meer op kon lopen, sliep ze beneden in de keuken op de grond. Zonder bed of matras.

Om verjaardagstress te vermijden, trakteerde ze zichzelf jaarlijks op een rit met het OV naar de dichtstbijzijnde Ik.eavestiging, en daar kwebbelde ze dan in zichzelf dat niets meer zoals vroeger was.

Ze vergat niets en tot op het laatst was haar geest sterk als een beer. De begrafenisondernemer uit het dorp –  een zeer religieus man – had ooit een scheve schaats gereden met een dorpsgenote (wel een levende),  en daarna heeft Tante nooit meer een woord tot de man gesproken. In haar testament had ze laten vastleggen dat ze niet door hem ten grave gedragen wenste te worden. Roos’ naam (in het echt heet ze anders) heeft ze nooit één keer goed uitgesproken. Wat ze er ook van maakte, we lieten het maar zo; het was geen dwarsigheid. Die bewaarde ze voor de dominee en de buren.

45 gedachten over “Tante Ali

  1. Ik denk dat elke familie wel zo’n tante Ali heeft. Het zijn achteraf de kleurrijkste figuren. Leuk, zo’n verhaal over tante Ali! (En dat van die begrafenisondernemer is natuurlijk hilarisch, haha!!)

  2. Wat een práchtig plaatje, en zo herkenbaar ,ik had zo’n tante Riek!
    Hoewel ze net écht een tante was. Van het platteland naar de grote stad overgewaaid en elektriciteit weigerend.Gek op mens erger je niet spelen waarbij ze de dobbelstenen probeerde te beinvloeden door onder het werpen dwingend “dobbelke dobbelke 6 te roepen!
    Gefeliciteerd met de nieuwe huisgenote ,welkom Saar!

  3. heerlijk kakeltje
    daar hou ik wel van weet je,
    dat zijn mensen, daar heb je ook wat aan, die je naar de mond praten, ach, dat weet je zelf ook wel, di e ehhh,
    nee , laat maar gaan, ik wil daar niks over zeggen:-)

    genieten van je schrijfsel, je bent een toppertje, en dat ben je:-)

    xxx

  4. Goed verhaal over een bijzondere vrouw. Ik houd van dwarsigheid en jij kunt niet ontkennen dat je dat zelf ook hebt. Anders natuurlijk, dat wel.
    Goed en ingetogen geschreven, zonder (niet onaardig bedoeld) de bekende humoristische trekjes. Die zouden hier ook niet passen. Daarom extra complimenten.

  5. Echt een aparte tante dus, die Ali … die anderen inspireert tot het vertellen van mooie verhalen 🙂
    Ow, en heel veel plezier met jullie Saar(tje)!

  6. Heee Kakeltje…

    wat beschrijf je die tante goed!
    Samen met die foto natuurlijk zie ik haar helemaal voor me.
    Tante Ali!!
    Wij hadden ook een Tante Ali, zus van mijn pa.
    Heimelijk vond ik het een takkewijf, want ze bemoeide zich overal mee.

    Maar ja… mijn moeder kon het goed met haar vinden. Samen gingen ze “stadten” en ik gunde haar het pleziertje…

    Dag!
    heb het goed vandaag…
    X, Marloulou

    .

  7. Niet normaal…of toch?

    waarom de mensen zijn zoals ze zijn
    dat weten we meestal niet
    omdat niemand de binnenkant ziet
    een lach verbergt soms heel veel pijn

    Ik denk dat dit vrouwtje geen gemakkelijk leven gehad heeft, Mirjam.
    Lenjef

    • Dat heeft ze ook niet, Lenjef.
      Ze is altijd heel erg alleen geweest, maar ze begreep niet
      dat dat ook kwam door de keuzes die ze zelf maakte.
      Haar “oude dag” hebben we wel zo aangenaam mogelijk voor haar gemaakt.
      Bedankt voor je poetische reactie!

  8. wat ben je toch een heerlijk mens. Ik ben weer heerlijk bijgelezen en je hebt me vanavond fijn laten genieten van je verhaaltjes.Dank je.

    lieve groetjes, Ria

  9. Lijkt wel wat op die oude tang van mij…. Nee, ik bedoel mijn tante ;-0

    Love As Always
    Di Mario

    OT. 8 miljoen mensen op de helft van het grondgebied van Nederland. Het wordt daar voller, voller en voller.

  10. Toch een prachtig verhaal. Tantes die “gewoon” alles volgens het boekje doen inspireren niet om er over te schrijven. Dus ze had wel wat.

    • Toen ik het schreef, vroeg ik mezelf af of ze er blij mee zou zijn.
      En het antwoord is, dat ik het niet weet…
      Maar het is in elk geval goed bedoeld!

  11. Wat een prachtverhaal weer! Dat er nog zulke mensen bestaan hè. Ik vind het wel komisch van haar dat ze de begrafenis ondernemer zo “terugpakt”

  12. Heerlijk zulke mensen, die zich niets aantrekken van anderen maar hun eigen weg gaan en dan toch heel duidelijk aangeven dat ze geen behoefte hebben aan mensen die in haar ogen een scheve schaats rijden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *