Geen sliertje zonlicht doordringt het grauw van haar cel.
De eenzame opsluiting heeft haar alle tijd gegeven haar leven te observeren. Ze heeft nergens spijt van, hoe bewogen de jaren ook waren. Aan de ene kant lijkt het alsof het gisteren was, aan de andere kant is er zoveel gebeurd dat het eeuwen geleden lijkt.
Wat zou ze graag nog eens met haar vader en moeder praten. Ze zou ze moed inspreken, en zeggen dat ze om haar niet te lang moeten treuren; dat ze degenen moeten tellen die het overleefd hebben. Ze denkt aan hoe ze ’s avonds met elkaar de warme maaltijd aten; over politiek praatten; koekjes bij de koffie; boterhammen mee naar de universiteit.
Nu zit ze hier…
Ze schudt de herinneringen van zich af.
Zware laarzen klinken op de gang.
Ze rilt, maar niet van de kou.
Voor haal celdeur houden de laarzen halt en de grendels van de deur worden verschoven. De gewapende soldaat in de deuropening kijkt haar met een kille blik aan.
‘Meekomen!’ blaft hij.
Ze wordt geblinddoekt en ruw in een auto geduwd.
Zou de laatste blik op het landschap onderweg haar goed doen of juist verdriet? Ze weet het niet; ze heeft ook geen keuze.
De omgevingsgeluiden worden allengs stiller. Het zal niet lang meer duren voor ze in de duinen zijn. Zou ze de zee kunnen horen? Ruiken misschien wel.
De auto stopt.
Half struikelend over de treeplank wordt ze overeind gesleurd, en krijgt ze een laatste wens: wil ze de blinddoek ophouden of niet?
‘Af,’ zegt ze resoluut.
Knipperend tegen het felle licht kijkt ze omhoog en ziet stukken blauw; de zon is niet ver weg. Ze hoort het ruisen van de zee. Een meeuw krijst tijdens het maken van een duikvlucht… Dit is geen dag om te sterven. Ze zucht onhoorbaar.
Moedig kijkt ze in de ogen van de soldaat die haar zal fusilleren.
Hij schiet.
Een schampschot slechts.
‘Ik schiet beter,’ zegt ze koelbloedig.
Waarna een hoofdofficier en NSB’er zijn machinepistool op haar leeg schiet.
Op 17 april 1945 – drie weken voor het einde van de oorlog – werd Hannie Schaft doodgeschoten in de duinen bij Bloemendaal. Eind november van datzelfde jaar werd ze met militaire eer, waarbij Koningin Wilhelmina aanwezig was, herbegraven. Voor haar strijd tegen de nazi’s kreeg Hannie postuum twee hoge onderscheidingen.
De SS’er die haar fusilleerde werd veroordeeld en in mei 1948 doodgeschoten.
Wat ontzettend mooi geschreven Kakel. Ik krijg er koude rillingen van
Een heldin was ze!
Ik wist meteen, toen het over de duinen ging, dat het Hannie Schaft was. Prachtig verteld Kakeltje! Stil van!
Stil van……
Je beschrijft het net of dat je er bij bent. Mensen zijn barbaren, helaas nu nog altijd als je kijkt in sommige landen.
Mensen waren, mensen zijn nog steeds…barbaren. Barbaren met een missie, Barbaren met een motief, Barbaren met een overtuiging. Maar….nog steeds Barbaren…. met een hoofdletter.
We moeten elkaar blijven herinneren! Ik ben ervan overtuigd…
Gisteren Schindlers list weer gezien en weer zitten huilen. Zolang dit soort films en verhalen ons nog raken is er hoop. Hoop op een betere wereld… Xx
Altijd blijven hopen, want er zullen altijd Schindlers blijven bestaan!
Het blijft vreselijk dat mensen dit elkaar aan kunnen doen. Toen en nu nog steeds.
<3
Hier hoort eigenlijk geen enkele reactie bij, jij hebt het allemaal met dit indringend, mooi verhaal verwoord Kakeltje…
Zoals je ziet ben ik er terug en zal de komende tijd weer regelmatig op dit mooi blog van jou terugkomen…
Haar opmerking was een schot in de roos. Goed dat dit verteld wordt, zo wordt het niet vergeten.
Jij hebt altijd van die doordachte opmerkingen. Deze ook weer! Dankje, Joris.
We mogen het niet vergeten en hebben de plicht om het door te geven hoe duur de vrijheid is. Hans
Mooi geschreven.
Haar naam zei me niets ben gaan kijken op de link die je deelde ern heel moedige vrouw en je hebt het zo neergeschreven dat ik er kippenvel van krijg
ja, dat zijn nare zaken, die nooit vergeten mogen worden.
Toevallig hier komen lezen, maar meer dan de moeite waard.
Welkom Liliane en bedankt voor je reactie!
Wat hebben wij dan toch te klagen en te zeuren he?
Wat heb je weer een mooi stukje geschreven.
Liefs, Narda
Dit soort verhalen maakt het nog levendiger en begrijpelijker dat we moeten herdenken.
Love As Always
Di Mario
Af en toe zou ik willen dat je wat minder raak schreef. Kippenvel – en niet voor te stellen dat dit echt gebeurde en ook tegenwoordig nog al te vaak voorkomt 🙁
Ik heb ook moeten leren op een andere manier dan “lollig” te kunnen schrijven.
Daarbij werd ik vooral aangemoedigd door Plato. Die vond dat er afwisseling in mijn schrijfstijl nodig was.
Eerst heb ik me er tegen verzet 😉 maar daarna zag ik het als een uitdaging…
Niets houdt je tegen, Harrij!
Ja daar zeg je een waar woord. Voelt – voor mij – als een haast onmogelijke uitdaging. Stof tot nadenken dus 🙂
Het is zo goed dat we dit soort verhalen blijven delen.
Ik ga in oktober naar de musical over haar leven. Ben heel benieuwd.
Ik kan me herinneren dat jij met Kleine Zus ook naar de musical van Anne Frank geweest bent.
Van Anne Frank is een toneelstuk. Over Hanny Schaft is blijkbaar een musical gemaakt. Ben benieuwd.
Alsof je erbij was geschreven….. !
zo aangrijpend geschreven
k kreeg het koud bij het lezen
dappere vrouw was dat
vreselijke tijden waren het
en die zijn er nog steeds, niet bij ons, maar ook dat kan nog altijd
mogen we niet aan denken dat het terug oorlog zou zijn
Triest hè?
Maar zoals jij het hebt beschreven … ik hoor, zie en ruik gewoon de zee, Kakel.
Een dappere vrouw was ze, die Hannie. In ons dorp is een straat naar haar vernoemd en zeker weten op meerdere plekken in ons land. Op die manier worden de herinneringen aan haar levend gehouden.
‘Ik schiet beter,’ zegt ze koelbloedig. – Pijnlijk en zo sterk. De SSer zijn einde was misschien zijn verdiende loon, maar dood met dood oplossen is natuurlijk gekkenwerk. (Dit bedoel ik trouwens wel respectvol)
Van Hannie Schaft wist ik wel dat ze gefusilleerd was, maar niet dat ze zo koelbloedig gezegd had: “Ik schiet beter.”
Het heeft mijn bewondering voor haar alleen maar gesterkt.
Ik snap hoe je het bedoelt…
Bron van
onmetelijk verdriet
helden geven
hun leven
sterven doen ze niet
Pijnlijk knap geschreven, Mirjam!
Lenjef
een vreselijk verhaal waar ik stil van word….
zo’n “Dodenherdenking” kennen we hier in België niet., ik vraag me af waarom trouwens…
het einde van WO II wordt hier nauwelijks herdacht, lang geleden was het wel een feestdag..
groeten
Is het niet raar dat ik nog geen oorlogsboek gelezen heb, zelfs Anne Frank niet….alleen de films gezien. Maar dat is toch minder indringend, beelden van een ander.
Nu waren het de mijne, ik werd stil van jouw verhaal.
En zo zijn er velen gestorven. Dat we de doden nooit zullen vergeten, en dat we er alles aan doen om te voorkomen dat het hier ooit nog eens kan gebeuren.
Bijzonder opgeschreven!
Vreselijk hé kakeltje,
en het gaat maar door, de wereld staat in brand, en het houdt maar niet op….
mooi geschreven, daar ben jij een superster in,
* dank je wel * voor je prachtige compliment, 🙂
joe meek mie vewwie heppie,:-)
xxx
die oorlog…..
van zo’n verhaal wordt zelfs ik stil
Je hebt dat weer mooi geschreven
ik wens je een fijn dagje
Wat mooi geschreven, ik ben er weer stil van…
heb het boek ook gelezen. Durf had ze.
Opdat wij niet vergeten. Herdenk 4 mei en vier 5 mei.
Ik had erbij kunnen zijn, zoals jij het hebt beschreven…. Dat we dit nooit mogen vergeten.
Indrukwekkend, zo mooi beschreven. Ik zit hier met kippenvel. Of je er zelf bij bent.
Liefs Frederique
You have a way with words…
Prachtig geschreven. Je voelt haar kracht..
Het meisje met de rode haren ,Hannie Schaft
Sinds ik het boek las heb ik een enorm respect voor haar.
Je hebt het zo echt beschreven.
Liefs, Ria
Vreselijk… Net of je was er zelf getuige van. Het is erg dat deze verhalen bestaan…
Ik ril als ik dit lees ! Een vrouw om heel veel respect voor te hebben !
Tja meis….. en zo zijn er veel verhalen, veel meer mensen dan er verhalen bekend zijn.
Prachtig beschreven, maar heej dat kan jij als geen ander.
-x-♥
Hier is respect en bewondering op zijn plaats Mirjam, wat heb je deze vreselijke gebeurtenis, mooi en goed onder woorden gebracht.
Vreselijk en ontzettend dapper.