Wat me bij de zelfmoord van Joost Zwagerman raakte, was dat niemand – op een enkele uitzondering na – wist dat hij depressief was.
Zijn alle depressieve mensen zo, vroeg ik me af.
Ik kan natuurlijk alleen mezelf als voorbeeld nemen. Wat je ziet is doorgaans wat je krijgt. Ben ik boos – wat zelden voorkomt – of blij dan kan je dat humeur van m’n gezicht schrapen.
Gaat het een paar dagen minder dan kan ik mezelf nog motiveren. Het is een kwestie van afleiding zoeken, mezelf een schop onder mijn kont geven en muziek opzetten. Vooral dat laatste werkt: voor ik het weet, neurie of zing ik mee.
Slaat de depressie op volle kracht toe, dan trek ik me als een slak bij droog weer terug in mijn huisje. Heb ik geen behoefte aan contact en laat de telefoon voor wat-ie is. Spreek ik onverwacht een bekende, dan negeer ik elke vraag in de richting van: hoe gaat het? De krant en het journaal sla ik over. Noem het struisvogelpolitiek, ik noem het kiezen voor mezelf.
Wanneer Roos slecht in haar vel zit, zeg ik: ‘Als je mag lachen, mag je ook huilen.’ Uiteraard zijn adviezen altijd voor een ander want met mijn eigen verdriet weet ik geen raad. Het zal wel te maken hebben met dat ik elke situatie in de hand wil hebben; vooral mezelf.
Je hebt depressieve mensen die heel de dag hun bed niet uitkomen. Dat heb ik nooit gehad. Sport was mijn uitlaatklep. Zes dagen per week stapte ik op m’n racefiets of trok m’n hardloopschoenen aan. Zondag was een rustdag en wandelde ik met Man en Kind tien kilometer. Door mijn chronische vermoeidheid loop ik vast. Het is een vieze cirkel.
Depressiviteit is geen kwestie van flink zijn en je schouders eronder zetten. Dat gaat ook moeilijk als je het gevoel hebt dat je met een rugzak vol stenen tegen een berghelling oploopt terwijl Dementors het leven uit je wegzuigen.
En chronisch ziek zijn is zwaar, want het vraagt om chronisch optimisme.
Slechts ter uitzondering wil ik erover praten. Ik zie er het nut niet van in want over depressief zijn valt niets nieuws te vertellen.
Je moet zelf de dag zien door te komen; je eigen lichtpuntjes zoeken.
Het zijn kleine dingen: een kaartje (of cadeautje) per post of opstaan met een wijsje in je hoofd. Soms bel ik m’n vriendin die aan een half woord genoeg heeft omdat de klank van mijn stem boekdelen spreekt.
Hoe erg ik het ook vind voor de nabestaanden van Joost Zwagerman, ik kan zijn beslissing begrijpen. Soms is het leven angstaanjagender dan de dood.
Het is geen keuze om depressief te zijn , ook al denken mensen vaak van wel. Een depressie is geen doetje! Heb zelf 2 periodes gekend en nu steekt het nog af en toe de kop op.
De vergelijking met demonters is een hele goede.
Sterkte!
Welkom Martine! Bedankt voor je reactie. Ik begrijp uit wat je schrijft dat je helaas een ervaringsdeskundige bent…Ik wens je moed en vertrouwen.
Lieve groet
Met ontroering lees ik je blog, je woorden raakt veel mensen en mij ook.
Je schrijft het zo mooi: je eigen lichtpuntjes zoeken, ook al valt dat niet altijd mee.
Soms is de duisternis veiliger dan het licht.
Lieve groet en dikke knuffel voor jou!
Angeniet
Dankjewel voor je lieve reactie. Ik vind álles beter dan de duisternis…
Lieve groet
Op zich is het jammer dat de meeste mensen hun depressie verhullen. Denk dat het beter is er voor uit te komen.
Chronische vermoeidheid en gebrek aan energie heb ik over gehouden van mijn Hartinfarct, daar kan ik dus over mee praten, depressief ben ik er niet van geworden, maar bij tijden kan ik er wel aardig de Blues van hebben……..
Zo leer ik je weer een beetje beter kennen…
Jammer voor je dat je hartinfarct zulke ingrijpende veranderingen voor je heeft veroorzaakt. Maar wel fijn dat je er nog bént!
Lieve groet
Het is zo verschrikkelijk wonderlijk wat zich in het hoofd van mensen af kan spelen he? Kon er maar een pil uitgevonden die elke depressie ZO verjoeg – wat zou het er dan allemaal anders uitzien voor heel veel mensen. Het lijkt me vreselijk zwaar, een depressie. Vroeger dacht ik – toen ik nog jong en dom was 😉 – dat het een kwestie was van ‘de knop omzetten’ maar inmiddels weet ik dat dat beslist niet zo werkt.
De uitspraak van Joost – ”De zelfmoordenaar wil niet dood; hij wil een ander leven” – kende ik niet. Heftig. Ik hoop echt dat er voor jou ook weer eens een goede balans komt Kakel. Want dit is niet leuk. xxx
Als bipolair patiënt (manisch/depressief) weet ik hier alles van.
Hoe mooi is de manie, die ik echt nooit onder controle zal kunnen krijgen, omdat alles goed voelt, ik alles kan, mijn portemonnee dan nimmer leeg raakt, ik tot geweldige prestaties kan komen en daarbij in alles het GROTE MOETEN ervaar.
HEL is de MANIE!
Waarom?
Omdat daarna gegarandeerd de depressie op volgt.
En die VOELT als de ECHTE HEL!
De depressie die alle energie uit mij vandaan zuigt, vandaar dat ik, als een sportman met een hongerklop, als een paard begin te eten om HET van mij af te wenden.
Maar HIJ is niet tegen te houden.
Onverwoestbaar hakt hij op mij neer.
En ik ben niet sterk genoeg om HEM te weerstaan.
Ben te energieloos.
Val in slaap.
Het gevaar is daarbij ook aanwezig om in een psychose te komen, vandaar de valiumpillen die ik daarbij inneem.
.
Toch is er een manier om even van het diepe depressiegevoel af te raken.
Beweging!
Het overgangsstofje Endorfine wat aangemaakt wordt door te bewegen helpt mij tegen de depressie.
Vaak wandel ik of pak de fiets maar ook de kauwbeweging helpt, heb ik ontdekt.
En daarna……………….daarna komt die verdomde manie weer opzetten.
.
Vanwege de ziekte ben ik mijn vrouw kwijtgeraakt.
Ook mijn huis, mijn structuur en nog veel meer.
Ik heb het zwartste van het zwartste gezien.
Maar ik zet door met leven.
Niemand maar ook niemand, zelfs ikke niet, krijgt mij klein.
.
En ik oordeel niet over de anderen, Joost, Antonie en vele met hen.
Dat is mijn taak niet.
Heb genoeg aan mijzelf.
Noot; Ik heb ooit vernomen dat Amalgaam, het vroeger veel gebruikte tand/kies vulmiddel, depressies kunnen veroorzaken.
Bij mij komt het doordat ik te weinig REM-slaap heb. Daar zal geen verandering meer in komen, vrees ik.
Heb jij je vullingen laten veranderen?
Je hebt gelijk: je hebt je handen vol aan jezelf.
Endorfine is heerlijk. Omdat ik het chronisch vermoeidheidssyndroom heb, kan ik helaas niet meer sporten. Nou ja, een half uurtje op de crosstrainer kan ik geen sporten noemen. Soms heb ik het gevoel dat ik in gevecht ben met mezelf. Maar ik zeg nooit nooit…
lieve groet
Depressiviteit is geen kwestie van flink zijn en je schouders eronder zetten. Mooie zin die ik al heel wat jaren aan mensen uit probeer te leggen. En dat is lastig.
Ik ken zelf het gevoel van depressie niet, maar weet wel dat het niet iets is van even doorgaan en je bent er vanaf. Zelfmoord is in deze niet de makkelijkste uitweg zoals weleens wordt gesuggereerd, daarom ben ik altijd een soort van blij met een aantal documentaires over dit onderwerp die proberen het taboe hieromheen te doorbreken.
Iedereen heeft wel iets waar-ie mee worstelt. Ik weet niet hoe het is om bijv. een abortus te ondergaan, maar me wel proberen in een ander in te leven.
Begrip is alles! Bedankt voor je reactie.
Depressie
Als alles om je heen heel donker is
En je veel liefde en vreugde mist
Een ieder je gewoon verguist
Je alleen laat…Je balt je vuist!!!
Als je gevoel een puinhoop is
Niets in je denken zeker is
Een ieder je bij voorbaat haat
En jou in je alleenzijn laat
Als je weer bent teleurgesteld
En al je schuld hebt opgeteld
Jou nooit iets lukt zonder een fout
En daarom niemand van je houdt
Je angstig bent en steeds moet huilen
Je boosheid niet echt in kan ruilen
Je moedeloos voelt en heel wanhopig
Er komt geen einde aan voorlopig
Je trekt je terug, je wilt niet meer
Geen leven, alles dat doet zeer
Alleen nog slapen en alles vergeten
Niemand hoeft van je af te weten!
Niemand??
© A. Sakko
Ik ben een vechter; dat geluk heb ik. En een man die naast en achter me staat.
Maar ik blijf ook maar een mens…
Dit is een mooie, Gerda! Ik heb ‘m opgeslagen. Dankjewel *smak*
Ik kan zijn beslissing niet begrijpen. Als iemand dood wil is dat een fase en dat gaat altijd weer over.
Ik weet ook niet wat het is om depressief te zijn, wel neerslachtig, maar dat is wat anders.
Alles wat ik wil schrijven klinkt zo betuttelend , zo bedoel ik het niet. wat fijn dat je een manier hebt gevonden om met depressie om te kunnen gaan.(fijn is een raar woord in deze context maar ik weet geen ander)
Mijn zoon 22, sinds 5 jaar klinisch depressief , gaat op dit moment steeds verder de hel in.
Je blog geeft net als de vorige keer moed, moed om te hopen dat hij misschien kan leren omgaan met deze niet geaccepteerde en onbegrepen ziekte.
Ik was zo ontzettend boos op Joost Zwagerman dat hij een einde aan zijn leven had gemaakt. Boosheid die voortkomt uit angst, bang dat mijn zoon dat ook zal doen
Vanmiddag heb ik hem gevraagd of hij suicidaal is ,zijn antwoord was nee. Ik vraag het als ik aan hem zie dat het leven bijna niet te doen is . Hij weet ook dat ik hem zal helpen zodat hij geen gruwelijke dood hoeft te sterven, maar menswaardig.
Ook zelfbeschadiging is voorgekomen, in de hoop dat hij iets kon voelen.
Tot mijn schande kan ik ook wel eens denken. Ohh nee niet weer de hel in, ik weet soms niet hoe ik boven op die rand kan balanceren.
Depressief zijn vreet energie. Niet alleen van de depressieve zelf; ook van zijn/haar naaste.
Ik kan het goed vinden met mezelf maar als ik diep zit, mis ik mijn man. Ik weet echter: al zit hij op zijn werk, hij houdt dan niet minder van me. Als je het zo leest, stelt de gedachte weinig voor, maar mij helpt het door de dag.
Jouw zoon is nog zo jong. Hij zou moeten kunnen genieten van het leven. Zijn er periodes dat het beter met hem gaat?
Ik heb mijn plek in het leven gevonden. Je zoon moet ‘m nog zoeken. Dat houdt je als moeder ook bezig.
Je boosheid op Joost Zwagerman snap ik. Respect dat je rechtstreeks aan je zoon de vraag hebt gesteld of hij suicidaal is. Nog meer respect dat je – ondanks wat je als moeder nooit wilt – je toch bereidt bent je zoon tot het laatst bij te staan. Dat vereist moed maar tegelijkertijd vreet het aan je. Ik hoop dat je momenten kunt vinden dat je jezelf kan opladen, of er met een goede vriendin over kan praten. Het is teveel om in je eentje op te brengen…
Betuttelend is wel het laatste woord dat ik me opkomt.
Lieve groet xx
Alhoewel ik soms ook wel eens ‘diep’ zit, vrees ik dat ik niet echt weet/besef wat een depressie eigenlijk is. Het moet vreselijk zijn, zoveel begrijp ik er wel van. Iets wat je uw ergste vijand niet toewenst. Toch vind ik het zo triest dat mensen daardoor uit het leven stappen. Dan vraag ik mij af hoe eenzaam ze moeten zijn om zoiets te doen, ik vind het zo in en in triest maar zoals al gezegd…ik heb er niet echt ervaring mee.
Jij bent een sociaal mens. Dat weet ik omdat ik al lang je blog lees. Een beetje begrip is het halve werk.
lieve groet
Ik ben het met je eens, leven met een steeds terugkerende depressie is (eigenlijk) niet te doen en ik begrijp Joost Zwagerman best, ondanks het taboe wat er nog steeds op rust omdat het egoïstisch wordt gevonden. De perioden dat ik er last van had … in mijn hoofd was ik ervan overtuigd dat iedereen de zwarte gedachten van mijn gezicht kon lezen. Mede daardoor ging ik de straat niet op, mijn gedachten zouden daardoor nog zwarter worden en wat zou iedereen wel niet van mij vinden, dat ik gek was?!
Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven, maar leefde als een zombie. Ik kon zelf niet meer denken, dus stopte ik met de antidepressiva van de één op de andere dag, met bijbehorende afkickverschijnselen. Gelukkig kwam ik er weer bovenop. Depressiviteit kun je niet sturen, het overkomt je, als een soort verkeerd mechanisme in je hoofd. Wat ik ervan heb geleerd (als je tenminste van ‘geleerd’ kunt spreken …) als ik een dergelijke periode voel aankomen, dan zeg ik het tegen mijn omgeving. En probeer dingen te ondernemen die mij vrolijk kunnen stemmen, lichtpuntjes zoeken zoals jij het noemt … naar zee, een wandeling langs het strand, hardlopen. Mezelf opsluiten met favoriete muziek of een manlief die mij meesleurt voor een wandeling ondanks dat ik niet vrolijk ben. Het is bij een depressie altijd wachten op een morgen dat je hoofd weer normaal en licht aanvoelt. Bij sommigen komt dat moment nooit meer terug …
Door je verhaal snap ik nog beter dat elke depressie anders is. Fijn te lezen dat jij ook een manier gevonden hebt er mee om te gaan.
Joost Zwagerman was gescheiden en woonde alleen; dat zal het een stuk moeilijker gemaakt hebben…
De bijwerking van de antidepressiva die ik slik, is dat ik er beter door slaap. Gelukkig word ik er niet suf van.
Lieve groet
niemand kan beter weten wat er in je hoofd omgaat dan jezelf, Mirjam.
Maar als een knuffel kan helpen, dan geef ik je er nu één…
KNUFFFFFFFFFFFFF!!!
Elke aanmoediging is er één!
Kakeltje wat maak je los… Wat een reacties!
Ja die Dementors, heb ook alle Potterboeken gelezen en dit vond ik heel erg enge passages, hetzelfde met de scenes in de film.
Donkerte, angst, hoe kom je er weer uit.
Ik heb ook met zelfmoord te maken gehad van een vriendin, ze was toen pas 42, maar ook haar ouders zeggen nu, 9 jaar later, wat Suske hierboven schrijft. Ze heeft rust, ze is nu gelukkig. Ze was haar hele leven nog nooit echt gelukkig geweest.
Het zou toch bespreekbaar moeten zijn als mensen echt psychisch zo lijden… Gelukkig weet jij de weg om je er de meeste tijd zelf weer uit te trekken door muziek en afleidingen te zoeken. Je zult nu ook veel hebben aan Rosa. En man en dochter zullen je keer op keer weer motiveren voor hen door te gaan denk ik zo maar… Veel liefs!
Toen ik in de ggz zat, leerde ik een vrouw kennen die na de geboorte van haar jongste zoon een postnatale depressie had overgehouden. In de afgelopen achttien jaar dat ze was opgenomen (!) had ze al 28 elektrische gekregen. Zonder resultaat. Het kan altijd nog erger, denk ik vaak. Niet teveel met jezelf bezig zijn…
Rosa is zeker een goede afleiding. Lieve groet
Ik heb geen ervaring met depressiviteit, weet er eigenlijk weinig van. Soms, als ik slechte maanden heb door mijn reuma denk ik wel eens…….
Ik vraag me dan af of ik dit leven nog wel wil, met altijd maar die pijn, maar als ik dan dieper nadenk weet ik dat ik wil leven, met alles wat het brengt. Ik heb gelukkig ook hele goede tijden. Ik ben net die soap, GTST!
t staat op niemands gezicht hé hoe die zich voelt
en ik kan zeker begrijpen dat mensen omwille van ziekte, of een uitzichtloos leven vol problemen, liever uit dit leven stappen dan verder in miserie te leven
jij pakt het goed aan als ik dat zo lees, van de schop onder je kont tot het ‘gewoon’ ondergaan tot het weer beter is, meer kan je niet doen denk ik
met chronische vermoeidheid rondlopen is alsof je een loodzware mantel draagt, iedere stap voelt zwaarder dan die eigenlijk is
en zo is depressie voor het hoofd denk ik, een gewicht die je geest moet mee sleuren
x
Je omschrijft het mooi. Ik kan me helemaal vinden in je laatste twee regels…
Lieve groet x
Soms is het leven inderdaad angstaanjagender dan de dood. En niet alleen omdat je depressief bent, in het geval van Zwagerman kwam daar nog eens die ongeneeslijke ziekte er boven op… je zou voor minder uit het leven stappen…
Maar ik bewonder jou zeer dat jij je over alles probeert heen te zetten, hoe moeilijk het soms ook is Kakeltje!
Zwagerman was niet ongeneeslijk ziek. Of je moet de manische depressie daartoe rekenen.
Ik denk dat het voor hem extra zwaar was omdat hij gescheiden was en alleen woonde.
Je kunt niet in het hoofd of hart van een ander kijken, hè?
Lieve groet
Sorry kakeltje, hij was dat naast zijn depressie wel degelijk: hij leed aan de ziekte van Bechterew (http://www.telegraaf.nl/prive/24474745/__Joost_leed_aan_Bechterew__.html)
Ik las het artikel met stijgende verbazing. Ik heb het in geen enkele andere krant gelezen of op het journaal gehoord.
Bedankt voor het delen.
Helder geschreven Mirjam, niets meer aan toe te voegen.
Ook hier is sport de uitlaatklep. Verder wil ik het er maar bij laten. Mensen oordelen toch al genoeg.
Doeg
Het ergste van depressie is dat je het niet mag zijn.
Heel subtiel word je erop gewezen dat je er tegen moet vechten en dat je je eigen geluk kan/moet maken.
Dus ga je je groot houden, tegen heug en meug positief zijn.
Ipv naar de diepte van de depressie duiken en helen ga je er tegen in en verbied je jezelf om te accepteren dat er iets is wat koestering, liefdevolle aandacht en veel, heel veel tranen plengen nodig heeft.
Ik kan me voorstellen dat na jaren groot houden je doodmoe bent en echt niet meer wil.
Ik ben nooit zover geweest gelukkig.
Het helpt wel om regelmatig het kraantje open te zetten. En ik heb ook hele goede periodes ertussen, dat scheelt.
Tot mijn twintigste heb ik geen problemen met slapen gehad, en ook niet gedurende de tweede helft van mijn zwangerschap. Dus het kán wel, denk ik vaak.
Waar ik me boos om kan maken is dat mijn huisarts elke kwaal waar ik mee kom, afschuift op mijn depressie. Ik moet het altijd voor mezelf opnemen.
Jij hebt weer andere problemen waar je mee kamt, zo hebben we allemaal wat…
Lieve groet
Dat is heel herkenbaar hoor, als je zoveel op je dak krijgt dat het amper te dragen is dan wordt het leven nooit meer helemaal een echt groot feest.
Die dokter van jou moet terug in de schoolbanken. Slapeloosheid is gemeen en heeft vele lichamelijke oorzaken naast depressie. Dat zou hij moeten onderzoeken pfff
tis wel lekker makkelijk om het op je depressie af te schuiven. Snap best dat je daar kwaad om wordt.
sterkte Kakel xxx
Tja, als je ying en yang niet in evenwicht zijn, en je die ook niet in evenwicht kunt krijgen, ga je naar een andere oplossing zoeken. Wel rigoreus, maar hij zal er goed over nagedacht hebben voor hij deze stap nam.
Het toeval wil dat ik vanuit een ander oogpunt woensdag een column ga plaatsen over Zwagerman en depressiviteit.
Ik vind jou vergelijk met de Dementors een hele mooie om mensen duidelijk te maken hoe depressief aanvoelt. Rowling heeft dit bewust/onbewust ons een goede handvat gegeven.
Ik ken geen depressies, maar wel mensen die anders in elkaar steken, zoals autisme. De ‘standaard’ denkende mens denkt het vaak te weten hoe het bij een ander in het hoofd speelt. Was het maar zo.
Een mooi helder stukje Kakel.
Ieder mens worstelt wel met iets…
Jij schrijft goed en ik kijk met belangstelling naar je blog uit.
groetjes Kakel
Je kunt er eenvoudig weg niet over oordelen. Waarom moeten mensen toch overal over oordelen?
Maakt dat een depressie bij een ander minder erg?
Het is wat het is.
(((Dikke knuffel)))
Dag lief Kakeltje,
de dementors hadden hem te pakken…
Daar is niet tegen te knokken, maar… soms lukt het en dan ben jij er de baas over.
Bij mij is het gelukt.
Die klootzakken krijgen me niet te pakken, nu niet en nooit niet.
Want ik ben zo glad als een aal en glibber “gewoon” door het leven.
Ik heb met Joost te doen.
Dag schatje…
Hou je haaks!
Dikke knuffel van Marlou
.
Heej beebie 🙂
Altijd een vrolijk noot tussen mijn reacties <3 De zon is er niets bij...
Een dikke knuffel terug! xxx
I know thee feeling, ben het zelf 2x geweest (en ook serieus overwogen eruit te stappen.)En soms voel ik me een dag of wat per maand depressief, tenminste, zo voelt het. En daar schrik ik dan heel erg van.
Dikke kus jij. Houd moed.
ik wil persoonlijk niet veel kwijt over dementie want ik heb er slechte ervaringen mee.
Maar ik vindt je super hoe jij daarmee omgaat, het is zoals je beschrijft ook overal anders
Ik weet wat het is om achter te blijven nadat iemand van heel dicht zich van het leven benam en dat krijg je dochter (ik heb het over vriendin van mij wiens vader ze zo verloor) nooit echt verwerkt …. Het tekent je voor je leven
Ik ken ook iemand die op haar negende op dergelijke manier haar moeder verloor. Inmiddels is ze in de zeventig en kampt ze nog regelmatig met verlatingsangst. Het aparte was dat Joost Zwagermans lezingen hield om nabestaanden van zelfmoord moed in te spreken…
Lieve groet
Humor is een heel goed medicijn, actief zijn en de rust zoeken ook.
Maar de vreselijke gedachte blijft toch in je kop hameren. Hans
ot, wat leuk je verhaal over de The Cranberries.
Ik hoop dat je mijn verzoekje kunt draaien. Geeft weer een extra dimensie aan mijn verhaal.
Lieve groet
Je bedoeld het nummer van de the Cranberries met Zombie?
Ja! <3
Een leuk verhaal voor in de show. 🙂 Hans
Voel je vrij om het te vertellen!
Liefs
Mijn neef Erik vertelde juist over Ariane Meijer-Spier, die vorige week haar leven beëindigde. Ze had een relatie en tiener kinderen. Ze was een vriendin van een kennis van Erik. Ook zij was depressief. Ook zij had succes. En dan toch er uit stappen.
Zelf heb ik nooit last van depressiviteit of chronische vermoeidheid. Ik vind het verschrikkelijk dat er mensen zijn die er daardoor een eind aan maken, terwijl er veel mensen zijn met enge ziekten die graag op de aarde willen blijven rondlopen. Zoals in het artikel over Ariane (en uit Mary Poppins): het leven is een pijpkaneel, je zuigt er aan en krijgt je deel.
Ik ben me ook bewust van het tegenstrijdige. De man van mijn vriendin is ernstig ziek, pas 51 en doet er alles aan om zolang mogelijk te kunnen blijven.
Ik heb even Gegoogeld naar Ariane Spier. Een mooie en succesvolle vrouw. Het staat er zo simpel: “Ariane koos er zelf voor een einde aan haar leven te maken.” Maar er gaat een heel verhaal aan vooraf.
Voor jou veel kracht
Dankjewel voor je lieve woorden.
Mooi die verwijzing naar de dementors. Nooit aan gedacht, maar zo is het wel. Het leven is zwaar als je depressief bent en voor hen die met hen moeten leven en achterblijven.
De uitgever van Joost zei dat iedereen wel wist dat het niet goed ging
Depressie
elke vleeswonde kan men hechten
tegen donderdonkere gedachten
die de drager ervan versmachten
moeten patiënten blijven vechten
Ik wens jou de kracht om te blijven vechten, Mirjam.
Lenjef
Met zoveel bemoedigende woorden kom ik een heel eind.
Dankjewel! x
Pas nu ik echt geen spoortje van enige depressiviteit meer in mij heb, voel ik hoeveel lichter het leven is geworden. Altijd maar het leven als zwaar en moe ervaren, te weinig energie hebben, het is echt doodvermoeiend. Elk mens heeft het recht om over zijn eigen leven te beslissen, dus wel leven of niet, hoe moeilijk dat ook voor de omgeving is om te accepteren dat iemand niet meer wil.
Ik heb niets meer aan je reactie toe te voegen!
lieve groet
Je moet een depressie natuurlijk niet gaan verwarren met het zit even tegen en je moet er even de schouders onder zetten. Ik werk in een dorp waar regelmatig mensen zelf heft in handen nemen. Ik kan het begrijpen, het is ook niet altijd makkelijk.
Love As Always
Di Mario
Met inlevingsvermogen komt een mens een heel eind.
Lieve groet x
Ik heb er geen enkele ervaring mee, kan er dus ook niet over oordelen. Laat staan er een mening over geven. In mijn jeugd heeft een buurman zelfmoord gepleegd, en zijn vrouw sprong na een tijd drie hoog uit het raam. Alleen zij overleefde en heeft jaren in revalidatie gezeten. Voor mij is het ondoorgrondelijk.
Tja, depressie is vaak ongrijpbaar voor de buitenwereld.
Een dochter van kennissen van mij is depressief geweest en heeft dezelfde weg als Joost gekozen. Zij was naar de buitenwereld altijd vrolijk en liep te lachen……. maar, haar ogen lachte nooit mee, dat viel me bij haar zo sterk op.
Haar vader zegt nu, 10 jaar later, ze heeft eindelijk rust, iets wat ze in haar leven nooit zou vinden.
“Depressiviteit is geen kwestie van flink zijn en je schouders eronder zetten. ” En toch zijn er zo veel mensen die dit zeggen tegen mensen die depressief zijn. Ah joh, kom op. Gewoon even door de zure appel heen. Gaan met die banaan en nog meer zwakzinnige troep die je beter zou ‘moeten’ laten voelen. Allerlei advies wat als een tang op een varken slaat in ieder geval.
Zijn eind was naar, verschrikkelijk voor degene die achterblijven en nog erger voor degene die iemand verliezen aan zelfmoord, maar wel iemand die er niet toe doet voor de media. Zelfmoord is een onderschat iets. Depressie al helemaal. Alle psychische problemen of cadeautjes, tja zelfs ik smijt wel eens met die term, worden gezien als iets luchtigs. Alsof niemand begrijpt dat je eigen gedachten de grootste vijand kan zijn.
Een kennis van me heeft onlangs euthanasie laten plegen. Dus met medeweten van familie en vrienden. Zo zwaar was het leven voor hem geworden. Ik heb heel wat negatieve reacties mogen horen hierover. Toch kan ik hem begrijpen. Velen willen de ellende van anderen niet zien laat staan aanvaarden en draaien het hoofd weg. Dit taboe moet dringend doorbroken worden.
Netjes dat euthanasie bij depressieve mensen in België mogelijk is. In Nederland moet men het heft in eigen hand nemen, wat vaak voor bloederige taferelen zorgt.
Bedankt voor je lieve woorden!
Iedereen reageert verschillend op gevoelens en sommige zijn echte “binnenvetters” . Als JIJ er maar met de juiste mensen over kunt praten.
Het zou mooi zijn als er meer hulp voor juist het “zelfdoden” komt, het mag niet zomaar “weggepraat worden” want dat kán natuurlijk helemaal niet.
Nu zijn behalve “de patient zelf” óók nog de nabestaanden gedupeerd met een onnodig zwaar rouwproces door zelfverwijt en vragen waarom het zó moest.
Net als de optie euthanasie bij ernstig zieke mensen het effect heeft dat men het leven langer draaglijk vindt zou dit soort hulp ook bij depressie patiënten in ieder geval kunnen bereiken dat men zich serieus genomen voelt en niet alleen en stiekem met de dood bezig hoeft te zijn. Het leven kán gewoon heel zwaar zijn dat is wel duidelijk.
Ik hoop dat hulp bij zelfdoding in de toekomst mogelijk is. Zeker voor nabestaanden maakt dat het leven draaglijker. Je hebt het weer juist weten te omschrijven.
Ik mis je blog! Hopelijk is het euvel met je modem snel verholpen.
Lieve groet
Het is goed dat hier aandacht aan wordt besteed . Het ontkennen is erger. De uitspraak van Joost, die Edward aanhaalt is pakkend, maar dat ander leven zul je dan jezelf moeten geven, of misschien met medicatie, erover praten, heel veel liefde en blijven vechten.
Liefs, Ria
zoiets roept uiteraard heel wat emoties op…
zelfmoord is vaak te begrijpen, voor de nabestaanden is het wel een heel erg en het zorgt voor een schuldgevoel …
heel opvallend in Vlaanderen is het aantal zelfdodingen bij oudere koppels, die bv door ziekte hun verdere leven als zinloos beschouwen
Het vooruitzicht om de rest van je leven zonder partner in een verzorgingshuis door te brengen, is ook niet aantrekkelijk. Maar we moeten het ook niet te snel opgeven.
Lieve groet
Belangrijk vind ik dat er meer over dit taboe onderwerp wordt gesproken.
Vriendelijke groet,
Ik weet helaas ook hoe het is om in het zwarte gat te zitten. Het is de hel waar ik nooit meer door wil! Optimisme helpt voor een stuk, maar soms is er meer nodig.
Toch heeft hij het kenbaar gemaakt hoor bij DWDD,maar dat gaat daar zo terloops.
Wij de mensen zonder depressie kunnen het misschien wel begrijpen,maar voelen niet.We kunnen ook niet voorkomen dat iemand zelfmoord pleegt al denken we van wel.Als je de lange lijst leest waar Joost mee bezig was, kun je enkel constateren dat het niet afleidde van zijn willen dat het ophoud, het in en in somber zijn en het leven zoals jij zegt te angstaanjagend was.
Wat ik begrijp is dat Joost manisch-depressief was. Tijdens zijn manie verrichtte hij veel werk en ging hij naar DWDD. In moeilijker tijden trok hij zich terug.
Het aparte is dat hij gedurende zijn leven veel met zelfmoord is bezig geweest. Vooral om het bij anderen te helpen voorkomen en om nabestaanden op te monteren. En dan toch zo eindigen…
Lieve groet
Zelf balanceer ik nog steeds op de rand zeg ik altijd en probeer daar mijn weg in te vinden .Wel heb ik met mezelf afgesproken dat als ik echt het gevoel heb dat het niet meer gaat zal ik zeker een gesprek aangaan met mijn huisarts over evt medicatie .En ach die buitenwereld daar heb ik weinig of niets mee en op de vraag hoe het met me gaat roep ik altijd maar dat het ”prima” is allemaal want ze snappen er toch geen barst van .Net zo min als hier op blog ,als ik dan lees Nee wij niet ,daarvoor zijn we teveel levensgenieters glimlach ik maar weer eens en help ze hopen dat het hun nooit zal overkomen .Ik probeer te genieten van heel kleine dingen en als het niet echt lekker loopt praat ik met mijn Man en Dochter die helaas ook bekend zijn met Depressie .Zo zal het met mij hopelijk nooit meer zover komen als 28 jaar geleden en ik het licht uit wilde doen .Een heftig onderwerp wat nu weer erg actueel is en mooi dat je er aandacht aan besteed .En jij bent een kanjer een een echte vechter !!
Liefs Elisabeth
Ik heb alleen maar begripvolle reacties gehad. Onbegrijpelijk dat jij op je blog zulke negatieve gekregen hebt en jou zelfs het plezier in bloggen ontnomen heeft. Bij tijd en wijle voel ik me ook schuldig naar mijn dochter toe. Mijn man zegt dan vaak: “Dat is enige mindere factor die ze in haar leven heeft. Voor de rest gaat alles van een leien dakje.” Daar doe ik het dan maar mee. Jij bent ook een vechter, dat blijkt wel!
Lieve groet
Het is echt geweldig de mooie reacties die je krijgt .Eigenlijk durf ik daarom hier ook best open te schrijven . Op mijn vorige blog op Windows Live Space kon ik ook open en eerlijk schrijven en daar werd eigenlijk altijd ook erg fijn gereageerd ,maar Spaces is al zo’n 5 jaar geleden opgeheven jammer genoeg .Ik laat mijn blog nog maar even voor wat het is .En wat betreft humor ,nou galgenhumor zijn we hier thuis ook goed in haha .Mijn gevoel voor humor heb ik gelukkig nog steeds al is dat idd regelmatig galgen humor .
Liefs Elisabeth
Wat is nou precies het verschil tussen je oude en nieuwe blog? Heb je kennissen die je nieuwe blog ontdekt hebben en vervelend reageren of heb je gewoon “pech gehad” wat betreft mensen die reageren? Jijzelf bent tenslotte niet veranderd!
De beste humor IS galgenhumor 🙂 Mijn favoriete quote is: Don’t panic, the worst is yet to come.
Lieve groet
De ”vrienden” van mijn oude blog zijn zo ongeveer allemaal verdwenen .Of helemaal gestopt met bloggen ,andere hebben nog een blog op WP maar doen daar niets meer . En met enkelen is het contact gewoon verwaterd ,ook dat gebeurd soms gewoon.Maar het is goed zo het nu is ,ik ga lekker mijn eigen gang zonder blog ,dat wil zeggen ik heb er wel een maar die is alleen voor mezelf zodat ik mijn gevoel af en toe even weg kan schrijven .
Mocht je nog een stille lezer kunnen gebruiken, dan mag je me je blogadres naar me mailen: pippi at freeweb punt nl.
Maar zo niet: even goede blogvrienden!
Lieve groet
Ook al vloeide er naar aanleiding van die berichtgeving een totaal ander log uit mijn vingers en toetsenbord…
1 overeenkomst is er: wij begrijpen het omdat wij weten hoe het voelt.
En ja chronisch optimisme is jou niet vreemd, mij ook niet zij de mijne dan vaak met galgenhumor zoals je inmiddels weet.
Al zijn wij opgegroeid in een cultuur waarin het voor jezelf opkomen als een vorm van egoïsme wordt gezien en dus afgekeurd kan ik ook hier niet anders dan je volkomen gelijk geven. Jij (wij… depressieve mensen) hebben geen andere optie.
Het leven is soms schrikbarend angstaanjagend en dat andere ‘leven’ waar iemand die zelfmoord pleegt dan voor kiest is de enige logische stap. Ik kan altijd een vorm van woede niet onderdrukken als er weer eens iemand zo nodig moet uitkramen: ‘de lafste daad die iemand kan plegen’ … zo iemand snapt er echt helemaal niets van! En ergens moeten we het zulke personen niet kwalijk nemen maar hen ermee feliciteren.
-x-♥
Ik kon niet nalaten er ook nog over te bloggen, al gingen verschillende bloggers me voor.
Als je het mij vraagt is er verdomd veel lef voor nodig om deze laatste stap te zetten.
Galgenhumor is de beste humor~! Mijn vriendin is helemaal erg. Die zegt rustig: “Je moet er nou ff niet uitstappen want ik heb geen tijd om op je begrafenis te komen.”
Een knuffel <3
is toch prachtig 😉
En ze heeft volkomen gelijk ik mag haar wel 😉
-x-♥
Ik kan me ook goed voorstellen dat het leven voor sommigen te zwaar is. De nabestaanden houden echter altijd een gevoel van tekortschieten. Dat is ook vreselijk.
Het is moedig van mensen met een depressie, om altijd maar weer te proberen de dag door te komen. De uitspraak van Joost “De zelfmoordenaar wil niet dood; hij wil een ander leven” vind ik heel pakkend, iets om over na te denken.
Die uitspraak van Joost kende ik nog niet. Pijnlijk treffend…