Onderkoeld

Geplaatst op door


NOVEMBER  2007

Voor het mooie heb ik te ver gefietst (90 km.) Ik heb het ijskoud en wil zo snel mogelijk naar huis. In plaats van bij de splitsing linksaf te slaan, rijd ik rechtdoor een smal, onverhard pad op. Nooit fietste ik hier eerder. Onbegrijpelijk; alsof mijn stuur een eigen wil heeft.
Ik plaats van om te keren, jakker ik vort. Het pad maakt een bocht en meteen zie ik haar zitten. Ik schrik zo dat ik abrupt in mijn remmen knijp en bijna omval. Mijn hersenen kunnen niet verwerken wat mijn ogen zien: een oude vrouw in een bloemetjesjurk zit op een bankje met haar rug naar me toe. Zonder jas. De wind doet haar haar en jurk wapperen. Onbeweeglijk zit ze daar. Zou ze…dood zijn?

Ik durf niet te gaan kijken.
Mijn voeten lijken vastgezogen aan de grond.
Hoe komt ze hier? Het dichtstbijzijnde huis is twee kilometer lopen. En waarom draagt ze geen jas?
Ineens dringt het tot me door: ik moet iets dóen.

Ik leg mijn fiets in het gras en hol naar de vrouw.
Haar ogen zijn dicht. Ze ademt gelukkig wel. Voorzichtig raak ik haar arm aan; die voelt ijskoud. Ze ziet er vreselijk uit: haar gezicht witter dan Sneeuwwitje, haar lippen zwart en haar handen blauw.
Ik trek mijn bezwete fietsjack uit, keer het binnenstebuiten en trek het de vrouw aan. Ze reageert nauwelijks. Ik pak m’n telefoon, bel 112 en kijk of de vrouw een tas bij zich heeft. Ik zie niets.
Met mijn handen probeer ik haar warm te wrijven. Ze opent haar ogen en zegt met een flauwe glimlach: ‘Dat doet mijn moeder ook altijd.’
Ik onderdruk een rilling.

In de verte klinkt een sirene. Ik ren naar de provinciale weg om aan te geven waar de ambulance moet afslaan. De bestuurder ziet me staan, remt en rijdt met een bloedgang de bocht door.

Het is alsof ik naar een film kijk.
Twee mannen stappen uit en hollen naar de vrouw. Eentje trekt haar het fietsjack uit en zijn collega wikkelt haar in goudkleurige folie. Samen tillen ze de vrouw van de bank, sjorren haar op een stretcher en rijden haar de ambulance in.

Als verdwaasd sta ik erbij en kijk ernaar.
‘Trek uw jas weer aan, mevrouw. U koelt hard af,’ zegt een broeder.
Ik knik gelaten.
De oude dame in de ambulance richt zich even op. ‘Kom je nog eens langs?’ vraagt ze aan me.
Ik kan niet praten; ik moet huilen.
De deuren gaan dicht, de ambulance geeft gas, de sirene loeit en weg zijn ze.

Ineens voel ik hoe koud ik het heb. Ik trek m’n jas aan, stap op de fiets en rijd naar huis.
Kind opent de voordeur. ‘Ben je gevallen?’ vraagt ze.
‘Boe-hoe-hoe,’ huil ik en schud nee. Mijn woorden vallen als een waterval. ‘En nou wee-heet ik helemaal niet of het goe-hoedkomt met die vrouw. Ik wee-heet niet eens hoe ze heet!’

‘Doe nou maar rustig,’ zegt Roos terwijl ze koffie voor me zet. ‘Iemand mist haar en belt de politie.  Vannacht slaapt ze in een warm ziekenhuis en morgen weer in haar eigen bed. Hier, opdrinken!’ gebiedt ze me.
Kind heeft gelijk. Ik kom weer een beetje bij.

Eén ding snap ik na jaren nog steeds niet: waarom ik dat onverharde pad inreed…
Geloof jij in toeval?

111 gedachten over “Onderkoeld”

  2. Nope, erbgebeiren teveel dingen die niet kunnen, die teveel toeval zijn. Dit doet me wel denken aan een heel vroeg fietsrondje van mij in de sneeuw. Je moest daar zijn lieffie je moest haar helpen alleen maar mooi

    Antwoorden ↓

  3. Ja, ik geloof wel in toeval. Dit moest gewoon zo zijn. Ik vraag me wel af hoe je banden er aan toe waren nadien.
    Je hebt een goede daad verricht door alleen al anders dan anders te fietsen. Ik zou zelf niet snel een onverhard pad op fietsen, en jij ook niet denk ik.
    Overigens is je laad tijd weer vreselijk. Heb al eerder opgegeven dit log te lezen.
    grts

    Antwoorden ↓

  4. Ik bekijk altijd het eerst Ruggespraak in Onze Taal. Vreemd dat ik dat ’tjaatje’ daar heb gemist. Mijn zus zond mij dit bericht als knipsel uit de krant toe. Ik zal voortaan beter opletten… Want ik wil natuurlijk geen doublures.

    Antwoorden ↓

  5. aangrijpend
    nee dat was geen toeval
    iets stuurde je naar daar
    je hebt maar mooi die dame gered
    wat moet gebeuren zal gebeuren, t is voorbestemd
    denk ik 🙂

    Antwoorden ↓

  6. Jij bent er…
    Ik ben er …. (dat op zich is al… )

    Je hebt net die miljoenen gewonnen, maar uit 7 miljard mensen kom je die ene soulmate tegen ….

    Het regent hier en daar, toevallig nooit daar maar altijd hier….. toeval wilt dat ik de paraplu weer vergeten ben…….

    Als het geen toeval is, hoe wil jij het dan noemen ?

    Antwoorden ↓

    • Ik heb 2x gebeld. De eerste keer zeiden ze dat ze niet wisten naar welk ziekenhuis ze gebracht was. De tweede keer zeiden ze dat ze dergelijke informatie niet mochten verstrekken. Ik ga ervan uit dat ze het gered heeft.

      Antwoorden ↓

  9. Nee, ik geloof niet in toeval, je bent gestuurd om die vrouw te helpen. Mooi toch?
    Wat me nou intrigeert.. Ooit gehoord hoe het afgelopen is?
    Liefs…

    Antwoorden ↓

    • Nee. Ik heb 2x gebeld maar ze deden allebei de keren vaag: ze wisten niet naar wel ziekenhuis de vrouw gebracht was en ze mochten dergelijke informatie niet verstrekken. Dat laatste verbaasde me eigenlijk niet.
      Fijne vakantie, Tess 🙂

      Antwoorden ↓

  10. Wat een aangrijpende gebeurtenis. Ik geloof niet in toeval, in mijn beleving heeft alles een reden. Die ik lang niet altijd begrijp, wat mij soms boos, verdrietig of blij maakt. Soms jaren later valt een gebeurtenis op zijn plaats in het geheel.
    Je intuïtie stuurde je over dat pad, prachtig toch.
    Ik ga steeds meer uit van mijn intuitie , dat is wel eens vechten tegen de ” reden” vaak blijkt dat gevoel juist te zijn.

    Antwoorden ↓

    • Ik heb moeite om op mijn intuitie af te gaan, omdat ik een gevoel vaak zo vaag vind. Liever heb ik alles in de hand en dat lukt met gevoel niet…
      Jouw zin over dat pas jaren later een gebeurtenis op zijn plaats valt, herken ik wel. Je laatste zin helemaal. Mooi gezegd! *smak*

      Antwoorden ↓

  12. Jij WEET dat ik daar NIET in geloof. Integendeel zelfs!
    Dingen gebeuren omdat ze gebeuren moeten het enige waar wij mensen invloed op hebben is hoe wij handelen en ons gedragen in de situatie.

    Wat jij deed was natuurlijk zonder meer geweldig maar heej… dat ben jij ook!

    -x-♥

    Antwoorden ↓

    • Wat ik me dan afvraag is, waarom het voor deze vrouw nog geen tijd was “om te gaan.”
      Ik werd er ook boos om. Ze was duidelijk dement; zo leuk leek haar toekomst me niet, maar ja…wie ben ik 😉
      Natuurlijk geloof ik ook niet in toeval, liefie ♥

      Antwoorden ↓

  13. Een prachtig verhaal. Je hebt dit gegeven mooi uitgewerkt. En ja, als het geen fictie zou zijn en zoiets zou je echt overkomen denk ik dat je stomtoevallig dat pad bent opgereden. Je bent dan echt niet door ‘boven’ of iets ander vaags daarheen gestuurd.

    Antwoorden ↓

    • Mooie omschrijving: je eigen drukdoenerigheid. Vaak denk ik aan die regel van Multatuli: van de maan af gezien zijn we allen even groot. En wat hebben we het druk met onszelf…

      Antwoorden ↓

  16. Goh! Toeval… daar valt veel over te zeggen of niks… Veel maakt het hier eigenlijk niet uit. Je hebt die mevrouw van een wisse dood gered. Amen. 🙂

    Antwoorden ↓

  17. Goede morgen Mirjam, nee toeval bestaat niet, daar ben ik heilig van overtuigd. Die vrouw had jouw hulp nodig en jij bent degene die naar haar toegestuurd werd.

    Maar als je had willen weten hoe het met haar was, had je natuurlijk het ziekenhuis kunnen bellen en je verhaal vertellen. Dan hadden ze je vast wel verteld hoe ze er aan toe was. Maar ik kan me voorstellen , dat alles in een roes gaat en dat jij daar dan naderhand de terugslag van kreeg. Gelukkig dat je dochter er was en je opving, zodat je niet alleen in een leeg huis thuiskwam. Je hebt er een goed verhaal over geschreven.

    Antwoorden ↓

    • Ik heb 2x gebeld. De eerste keer zeiden ze dat ze niet wisten naar welk ziekenhuis de vrouw gebracht was. En de tweede keer kreeg ik te horen dat ze dergelijke informatie niet mochten verstrekken. Dat laatste had ik verwacht, maar het viel me toch tegen. Ik had stiekem op goed nieuws gehoopt. Maar ik ben een positief ingesteld mens en ik heb daar natuurlijk niet voor niets gefietst, dus heeft ze het gered 😉
      Lieve groet

      Antwoorden ↓

  18. Meidje, dat gaat je niet in de koude kleren zitten (of eigenlijk, letterlijk wel). Een reden waarom je nou dat pad koos, zul je nooit weten, maar het was duidelijk nog geen tijd voor die dame in haar bloemetjesjurk en jij was daar om haar te helpen.

    Zie het als een geschenk, het mooiste wat je geven kon…

    Fijn dat je dan zo’n nuchtere dochter hebt…. jullie vullen elkaar heerlijk aan.
    Liefs, Alie

    Antwoorden ↓

  19. Ha die Kakeltje!

    Nee, ik geloof ook niet in toeval!
    Jij bent door een beschermengeltje naar dat paadje en dat bankje gestuurd.
    Wat een mooi en ontroerend gebeuren.
    En wat heerlijk dat je er zo mooi over schrijven kunt.

    Ik ben nu ook geroerd.
    Dikke strot…

    Dag lieffie… je bent een grote schat!

    Dikke knuffel van Marlou

    .

    Antwoorden ↓

  20. Ontroerend!
    Voor mij is toeval altijd datgene wat je toevalt. Wat je gebeurt… Het waarom van veel dingen is voor onze simpele hersens niet te bevatten en daar kan je ze ook maar beter niet belasten. Wat jou in deze gebeurtenis toeviel, kwam misschien vanuit (de intuïtie) van het <3 . Goed om daar naar te luisteren.

    Antwoorden ↓

  21. Toeval ?

    een samenloop van onbekende omstandigheden
    met allemaal ergens een begin
    zijn de bron van de laatste zin
    alles is, je moet er verder geen tijd aan besteden

    Wél een aangrijpend verhaal, Mirjam!
    Lenjef 🙂

    Antwoorden ↓

  22. Goh meid, dit mooi geschreven in-droef verhaal heeft me écht geraakt. Mijn schoonmoeder had alzheimer en wist van de wereld niet meer af. Gelukkig was ze slecht te been zodat ze het huis niet uit kon. Zo niet die vrouw, wat een ellende!
    Gelukkig was jij daar die imo helemaal niet toevallig langs kwam, het was voorbestemd: zo kon je een leven redden!
    OT: jij was de enig die het verstrengeld zijn van die stoelen effectief zag, petje af!

    Antwoorden ↓

    • Deze vrouw was ook dement. Ik had gehoopt dat ze een tas bij zich had met iets van een naam en adres, maar dan had ze ook haar jas wel meegenomen… Ik had enorme bewondering voor die ambulancebroeders. Ze wisten tenminste van wanten!
      Die stoelen 🙂 Dat kwam door de toneelles. Heb ik er toch nog iets van opgestoken 🙂

      Antwoorden ↓

  25. als ik dit lees denk ik, wat schrijft ze weer goed, ik krijg er rillingen van
    maar dan schrijf je ;

    Eén ding snap ik na jaren nog steeds niet: waarom ik dat onverharde pad inreed…
    Geloof jij in toeval?

    Het kan niet anders, dan dat jij zoiets aanvoelt, mij overkomt zoiets nooit echt….

    Antwoorden ↓

  26. Onderbuikgevoel.
    Gied dat je er naar geluisterd hebt, dat bewijst deze superactie van je wel weer.
    Wat een geluk. En later? Heb je ooit nog wat gehoord?
    Is moeilijk om informatie te krijgen hé?!
    Fijne dag vandaag. X

    Antwoorden ↓

  28. Ik geloof niet in toeval, meer in een onderbuikgevoel. Dat bedriegt je niet. Iets zei je dat onverharde pad te nemen.
    Ik ben helemaal niet zweverig, maar het lot heeft je die kant opgestuurd.

    Liefs Frederique

    Antwoorden ↓

  30. Misschien heb je haar onderbewust al zien zitten in de verte. En anders was het toeval. Hoe dan ook, die mevrouw had erg veel geluk dat je haar zag zitten en zo doortastend hebt gereageerd!

    Antwoorden ↓

  33. Toeval bestaat niet (denk ik). Soms gebeurt iets…. Mijn moeder kreeg bijvoorbeeld zonder reden buikpijn. Later bleek dat ik precies op dat moment aan het bevallen was…. Ook heb ik weleens op mijn werk in alle drukte mijn moeder gebeld. Gewoon omdat ik voelde dat het moest. Het klopte. Ze lag (bijna) in coma.
    Dit is een moeder-dochterband, maar ik geloof wel, dat je soms ergens naartoe “wordt gestuurd”.

    Heb je nog wat van haar gehoord daarna?

    Antwoorden ↓

    • Jij hebt wel een heel bijzonder band met je moeder. Wat goed dat je hebt toegegeven aan je gevoel, ondanks de drukte!
      Ik heb 2x gebeld. De eerste keer zeiden ze dat niet wisten naar welk ziekenhuis de vrouw gebracht was. De tweede keer dat ze geen informatie mochten verstrekken.
      Roos heeft het wel goed verwoord…
      Lieve groet

      Antwoorden ↓

  34. Ik geloof absoluut NIET in toeval. Dingen gebeuren omdat het zo moet zijn. Wat een bijzondere ervaring zal dat zijn geweest.
    Nu ben ik natuurlijk ontzettend nieuwsgierig of je er überhaupt nog wat van gehoord hebt. 🙂

    Antwoorden ↓

  35. Vreemd he Kakel? Ik denk niet dat dit toevallig was om je de waarheid te zeggen. Soms denk ik dat er veel meer is tussen hemel en aarde dan we (willen) weten. En soms – zoals in dit geval – is dat maar goed ook. Wat een geluk dat je er was. Weet je ondertussen al wat meer. Verdrietig ook als je er bij stilstaat…

    Antwoorden ↓

    • Naderhand heb ik nog 2x gebeld maar ze wilden me geen informatie geven.
      Ik denk dat ze het wel gered heeft. Dat wil ik geloven 😉
      Maar goed dat ik het van tevoren niet wist…

      Antwoorden ↓

  40. Ik geloof niet dat alles een reden heeft. Gelukkig niet! En of toeval wel of niet bestaat, je was op de juiste plek op het juiste moment! Daar gaat het om! En jouw Roos is een schat!

    Antwoorden ↓

      • Kennelijk toch bijzonder hè dat ik niet in redenen etc. geloof. Maar sinds ik mijn kind ben kwijtgeraakt op een hele bizarre manier geloof ik er niet meer in. Heb 4 jaar gezocht naar de reden. Geen antwoord gevonden.

      • Heb jij een kindje verloren? Wat vreselijk. Hoe ga je daarmee om of hoe ga je daar niet mee om… Hier kan nooit een antwoord op gevonden worden omdat geen enkel antwoord toereikend zal zijn. Ik wou dat ik je een steuntje in je rug zou kunnen geven of een enkel woord als aanmoediging maar ik sta met lege handen. Verder dan sterkte kom ik niet. Maar het is wel heel gemeend.
        Lieve groet

  44. Nee ik geloof niet in toeval. Dit heeft zo moeten zijn dat jij daar komt. Mijn moeder vertelt altijd een verhaal over een keer dat ze uit de kerk kwam toen ze bij de boer werkte. Ze gingen op zondag altijd door de zijdeur naar binnen maar die dag moest ze zoals ze altijd zegt door de staldeur en zag daar een koe die zich bijna opgehangen had. Ze kon hem nog net lossnijden. Wel een bijzondere ervaring, later nog wel eens wat gehoord van haar???

    Antwoorden ↓

    • Jouw verhaal doet me aan iets uit mijn jeugd denken. Ik was nog klein; een jaar of 4. We waren op vakantie en mijn broertje en ik sliepen in een stapelbed. Hij lag bovenin, vastgemaakt met een riem om het matras. Ik lag onderin. Werd ik ’s avonds laat wakker en zag ik in het donker iets boven mijn hoofd hangen. Ik zette het meteen op een brullen. Bleek het mijn broertje te zijn die met matras en al aan het tuigje uit bed hing. Het liep gelukkig goed af.
      Ik heb nog 2x geprobeerd informatie los te peuteren maar ivm de privacy wilden ze me niets vertellen…

      Antwoorden ↓

  47. Toeval of niet, dat doet er niet toe….. je was op het juiste moment op de juiste plaats om deze mevrouw het leven te redden. Je zou nog na kunnen vragen waar ze heen gebracht is, ik kan me goed voorstellen dat je wilt weten hoe het met haar gaat.
    Misschien wel een demente vrouw die “ergens”weggelopen is!
    Je bent een kanjer!

    Antwoorden ↓

    • Jammer dat ze geen tas met naam/adres bij zich had. Maar ja, dan had ze beter een jas kunnen aantrekken…
      Nog 2x gebeld maar ze wilden me vanwege de privacy geen informatie geven.
      Lieve groet

      Antwoorden ↓

      • Wat jammer, en wat een gemiste kans voor die mevrouw om wat extra aandacht te krijgen.

  49. Alles heeft een reden, dat kan toch niet anders? Toeval is zo toevallig, ik zou het eerder het lot noemen. Wonderen zijn de wereld nog niet uit OF er bestaan beschermengelen die voor een oplossing zorgen. Jij was in ieder geval de redding voor die vrouw (dement?). Het toeval of het lot of weet ik veel wat, je zou zowaar de hemel gaan danken dat je die binnenweg nam.

    Antwoorden ↓

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *