Ken je dat? Dat je ’s avonds in bed stapt, je ogen dichtdoet en in slaap valt? Letterlijk? Je bent onderweg naar dromenland maar je valt van een trap de diepte in, en je lichaam reageert daarop met een schrikreactie.
Dat komt – kortgezegd – omdat je lichaam vermoeider is dan je geest.
Zo’n slaapstuip had ik nou iedere nacht.
Alleen – ipv van dat ik van een trap lazerde – kreeg ik een schok door mijn lijf alsof er 220 volt op werd gezet. Of meer.
Na de ergste schrik concentreerde ik me op m’n ademhaling – adem in, adem uit – en voelde me weer langzaam wegzinken in een weldadige toestand….en daar was schok nummer twee. En dat keer op keer op keer. En het werd alsmaar erger. Omdat er iets mis is met mijn REM-slaap.
Ik moest genoegen nemen met hazenslaapjes van één of twee uurtjes per nacht. Als ik al sliep. Al die tijd snurkte Joris naast me dat dat het een aard was. Het liefst had ik stiekem mijn neus in zijn pyjamajas gesnoten.
Dat ik moe was, was een understatement. Nooit werden mijn interne batterijen eens lekker opgeladen. Sombere gedachten lagen als vanzelfsprekend op de loer. Ik zag het als geestelijke fysiotherapie om ze te weerstaan maar het was alsof ergens in mijn hoofd een Bermudadriehoek zat waar alle hoop en levensvreugde in verdween. Ik voelde me genaaid door het leven en deed een moord voor een narcose.
Ik vond het leven niet meer leuk. Het liefst wilde ik stoppen met ademhalen en onder een steen gaan liggen. Ons dorp heeft een begraafplaats op een juweel van een locatie: midden tussen de weilanden, waar kieviten buitelen, koeien herkauwen en grutto’s hun eigen naam roepen. Het was alsof de rust me riep.
Ik sloot mijn tweedehands boekwinkeltje bij Bol en gaf ruim 300 boeken aan een goede doel.
Ik schreef de wachtwoorden van m’n telefoon, laptop en tablet op.
Bloemen, muziek, in mijn hoofd had ik alles al geregeld.
Schreef afscheidsbrieven en verscheurde ze weer. Het was een strijd van leven op dood. En geloof me, als ik íets ben, is het een doorzetter.
Wees blij als je het niet begrijpt.
Ondanks dat ik er uitzag als een lijk in de maneschijn, de seks-appeal van een haringkar bezat, en de neiging had bij elke opmerking van een huisgenoot mijn lip op te trekken en te grommen, hield Joris dagelijks hetzelfde gelijkmatige humeur. Hij werd niet boos, maar zei trots – alsof het mijn persoonlijke verdienste was – : ‘Schat, jij bent mijn branding.’
Roos schreef lieve briefjes, zorgde voor koffie en bakte suiker- en glutenvrije koekjes voor me.
Ik deed nog wel wát.
Ik brei(de) sokken.
Ik kookte.
Als de zon scheen, lunchte ik in de tuin. Saartje en Rosa kuierden zij aan zij over de bodembedekkers. Kwamen ze tulpen of akelei tegen dan liepen ze die plat alsof het een wedstrijd was. Een beetje hovenier zou er een rolberoerte van krijgen.
Ik luisterde naar muziek: David Bowie (who else?), Talk Talk, Coldplay, Tom Odell en The Blue Nile.
Ik veranderde van huisarts. De nieuwe is ondernemend en pleegt veelvuldig overleg met mijn neuroloog. Sinds kort heeft laatstgenoemde eindelijk het juiste medicijn in de juiste dosering tegen de stuipen gevonden.
Ik ben een nieuw traject gestart bij een klinisch Psycho-Neuro Immunoloog. Een kruising tussen veel wetenschap en een beetje alternatief. Voor zover je voedingssupplementen alternatief noemt dan. Als klap op de gelukspijl slaap ik door de supplementen beter door.
En altijd was daar Rosa.
Ongeacht het tijdstip en de stemming waarin ik ’s nachts in de woonkamer arriveerde, verwelkomde ze me met een roffelende staart. Samen klommen we op de bank. Terwijl Rosa snurkte en mijn voeten warm hield, keek ik Netflix. Ik – die nooit iets van series kijken wilde weten – jaste er in recordtijd alle seizoenen van Donwton Abbey doorheen. Een kostuumdrama over mensen met een verfijnde levensstijl waar nieuwsgierigheid een slechte eigenschap is. Ik ben hardcore-fan van Lady Granthem geworden; een rol van Dame Maggie.
Leve Roos: waar Netflix stopte, downloadde zij de afleveringen illegaal voor me verder.
Ik heb veel bezorgde mailtjes, lieve kaarten en meelevende WhatsApps van trouwe lezers gekregen.
Maar ik zat te opgesloten in mezelf om te reageren. Ik leefde maar half. Het was alsof ik gevangen zat in een doolhof zonder uitgang. Alsof ik een schip in een fles was. Ik nam alles waar maar kon nauwelijks reageren.
Lieve iedereen, bedankt voor alle aardige dingen die jullie tegen me zeiden. Dank, dank, dank dat jullie mijn gekakel misten en dank voor elk warm woord dat jullie schreven. Ik heb elk bericht gekoesterd.
Ik heb zin om weer te bloggen maar heb (nog) totaal geen inspiratie. Dus help me een handje: heb je een vraag, wil je iets van me weten? Mail ‘m naar pippi at freeweb punt nl en dan probeer ik ‘m te beantwoorden.
Tot gauw!
Lieve lieve Kakel, wat fijn dat je de weg omhoog weer hebt gevonden! Geniet vooral van dat feit (en van de zon), en dan genieten wij wel weer mee van de inspiratie die je daardoor weer opdoet.
Dikke knuf!
Ja hoor, je bent er weer! Gelukkig! Welkom terug, we hebben ons wel zorgen gemaakt.
Dit berichtje hing nog aan mijn balk, moest ik toch echt op reageren. Dat er iets was, was duidelijk, maar zo heftig.
Goed dan je veranderd bent van huisarts. Soms blijf je maar in een kringetje ronddraaien. En goed dat je weer andere onderzoeken krijgt ook, las ik in een reactie ergens.
Veel sterkte en fijn dat je wel weer zin hebt om te schrijven!
Liefs, Trees
Schrijven is een welkome vorm van afleiding. En andere blogs lezen. Soms valt het alleen niet op te brengen. Daar weet je Hulk alles van.
Bedankt voor je warme woorden.
Lieve groet!
Ik ben blij dat je weer op de been bent, de inspiratie komt ook vanzelf weer! Ik ben nog altijd voorzichtig met bij je reageren, ivm de ongevraagde reclameboodschappen die ik bij jouw blog krijg die ik niet weg kan drukken. Maar het lijkt nu goed te gaan, ik zal ook een reactie plaatsen bij het verhaal over je buurman….
Ik snap het als je de sch*t krijgt van die reclameboodschappen. Je mag best lurken. Maar een reactie achterlaten vind ik toch stukken gezelliger!
Ha die Kakel, fijn dat je weer boven water bent, ik maakte mij zorgen en ik had wel een idee waar je doorheen moest gaan. Vreselijk. Slecht slapen vind ik al erg, maar niet slapen en schokken krijgen (ik heb ze af en toe en dat vind ik al erg genoeg), lijkt mij een hel. Hopelijk slaat de nieuwe behandeling goed aan en kun je een stukje hemel claimen.
xx
Heb jij ook af en toe last van schokken?
Het ergst vind ik dat ze komen op het moment dat je het meest ontspannen bent.
De medicijnen slaan gelukkig aan. Ik hoop voor jou dat je ze niet nodig hebt.
Lieve groet en een fijn weekend!
Ik heb het maar heel af en toe, ik ging/ga ervan uit dat iedereen dat wel eens heeft? Soms vind ik iets bijna normaal wat niet zo blijkt te zijn, ha.
Ik ben nu wat beter nu ik wederom streng glutenvrij eet en kwam ik erachter dat ik ook niet tegen alle peulvruchten kan. Het blijft puzzelen…
Gezond en rustig weekend!
Sinds kort ga ik naar kPNI. Beetje moeilijk omschrijven wat het precies is. Daar hoort o.a. een bezoek aan een diëtist bij. Suiker en (snelle) koolhydraten at ik al niet meer, nu mag ik ook geen gluten en zuivel meer. Alleen maar wat zij dan goede eiwitten noemt. Dus veel eieren en gevogelte. En verder groente en fruit. En ik weeg “al” 64 kilo bij een lengte van 1.81. Ik heb anderhalf jaar geleden vier maanden glutenvrij gegeten en merkte totaal geen verschil. Merk jij er wat van?
Suiker laat ik vrijwillig staan want daar heb ik gewoon echt lást van.
Sterkte en liefs xx
ha die Mirjam
heb vele reacties op reacties gelezen
en het ergste leed is geleden lees ik , ben blij voor je
en je weet het lachen is altijd goed , voor alles en zeker voor het gemoed
lieve groet
Dat is geen fijne manier om te gaan slapen.
Ja, soms zijn de nachten een verzoeking om radeloos van te worden.
Hoop dat je weer op de juiste weg komt, maar het is al fijn om weer van je te lezen.
Ach mooie verhalen over je beestjes als Rosa zijn altijd welkom. Hans
Lieve Mirjam,
Miste ik je hier op blog land zeker. Ben je vaak door mijn gedachten gekomen, zeker! En ik voelde het al aan mijn water dat er goed iets mis was en het is schandalig om te zeggen maar ik heb mijn kop in het zand gestoken. Heel triest!!
En toen kwam daar al een reactie op je FB en maakte een klein sprongetje van Yes. Maar toen nog steeds niet gereageerd. Sorry daarvoor.
Zo heftig zoals jij het hebt dat is het bij mij niet. Maar chronisch slaap te kort wel en je kan daar zo van in een dip komen te zitten dat het leven inderdaad niet meer leuk is en je denkt dat je dan wel bij het einde gekomen bent van het niet leuk maar vinden, maar de draaikolk gaat steeds dieper en dieper.
Wat ik dan wel weer lees in je verhaal (die prachtig verwoord is trouwens) zoveel liefde van je man, dochter en je hond. Dat ontroerd mij.
Ik hoop zo dat deze grote ellende over gaat en je weer kan richten op het mooist in het leven.
Dikke knuffel xx
Sorry? Ben je mal (-:
Op 8 februari stond het zwart op wit in de krant: “Slapeloosheid veroorzaakt depressies.”
Dat riep ik al 25 jaar tegen mijn huisarts, en hij heeft al die jaren volgehouden dat het andersom was. Hij geloofde me niet als ik zei dat ik heel de wereld aankan als ik goed slaap.
“Ik heb ervoor gestudeerd,” zei hij dan.
“Het is mijn lijf dus ben ik de ervaringsdeskundige.”
Maandag heb ik weer een afspraak bij de neuroloog. Ik krijg waarschijnlijk (weer) een slaaponderzoek.
Bedankt voor je lieve woorden.
Lieve groet en een fijn weekend!
Zoveel lieve reacties, ik sluit me er bij aan.
Het komt weer goed!
Groetjes
Goede morgen Kakeltje, en ik hoop dat het een morgen is na eindelijk een nacht vol slaap, want dat heb je precies meer dan tekort!
Ik kan het me indenken dat je daardoor in een stevige dip zat en nog zit, en dat andere dingen doen veel van je vraagt. Toch denk ik dat je stilaan weer boven water komt en zeg nu zelf: aan inspiratie heb je blijkbaar geen tekort aan de voorbije logjes te zien. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het weer snel de goede kant met je opgaat, daar duim ik voor hoor!
Allemachtig Mirjam , ik wist niet dat het zo heftig was. Wat een rot tijd was dat. Maar wat een geluk dat je met een andere arts en betere medicatie er weer een beetje bovenop kan klimmen. Hopelijk kun je weer snel remigreren uit Schokland. Ben wel blij met dit teken van leven.
Schokland, dat is een goeie. Taalvirtuoos!
Ik miste je al een tijdje maar je bent er weer. Dacht dat je gewoon even gestopt was. Heftig blog maar je schrijfkunst is onveranderd goed. Wens je veel goeds op weg naar herstel en hoop je weer wat vaker te zien hier
Dat gevoel van de trap heb ik ook af en toe, maar ik val niet van de trap maar in een put. Volgens onze dokter is het dat
je hart een fractie van een seconde stil staat.
blij dat je terug bent, ik heb ook niet altijd inspiratie.
Heee Mirjam! Fijn weer van je te horen! Ach jee.. wat een lange weg hè, als het zó ver is; zo ver uit koers geraakt. Dat van dat begrijpen, ja wel dus… Ik weet dat zelfs als er een klik is geweest en er begint een nieuwe vertrouwde kijk op het leven terug te komen, je er nog niet bent. Maar: als dat begin van vertrouwen er weer is, dan ben je ontvankelijk voor positieve signalen en ontwikkelingen; dan hoor je op een dag opeens die merel….
Mooi! En natuurlijk heel erg mooi dat je iets voelt veranderen in dat hoofdstuk van het slapen, en de medici die er mee te maken hebben. Lijkt me dat dat een heel grote rol speelt in het herwinnen van dat vertrouwen.
Spannend weer natuurlijk dat overleg volgende week.
Je hebt intussen al weer heel wat geschreven zeg, dit lange logje en reakties hier en bij ons 🙂 Niet alleen veel maar ook mooi; je reaktie bij mij leest als een gedicht, heel inspirerend! Dank je! Ik word er blij van als ik merk dat je weer de ruimte hebt in je hoofd om zulke gedachten te vormen. Maar forceer asjeblief niks….
Maar goed: onderwerpen, vragen? Ehm…. ik weet dat je in het natte westen van ons land woont en dat graag doet, maar voel je je ook echt een watermens of kunnen bomen en kronkelpaden door het bos ook? Wat vind je van rozen? Heb je de nieuwste cd van Iggy Pop gehoord – als je ‘m niet ziet zou je zweren dat het David is… Hoe gaat het met lezen; kun je je focussen en heb je al nieuwe boeken gekocht/geleend? Zo ja, wat was het eerste?
Laat ik hier maar even stoppen hè 🙂 Als je meer suggesties wilt zeg het maar.
Ik wens je heel veel rust… en zon ☼ !
Liefs, Clemens.
Jouw reactie is bijna net zolang als een blog bij mij (-:
Je bent veel te complimenteus. Ik heb m’n reactie bij jou nog eens nagelezen en kon er geen spoortje van een gedicht in ontdekken.
Het lijkt wel of we bij elkaar aan een half woord genoeg hebben. Dat we allebei weten hoe het aanvoelen hoe het is om weinig controle te hebben over ons chaotische hoofd. Ik heb me in bed vaak visueel voorgesteld dat ik mijn hoofd van mijn romp draaide en het op mijn nachtkastje zette zodat er stilte was. Maar het werkte niet…
Bedankt voor al je mooie suggesties! Ik heb ze geprint en in m’n schrift geplakt.
Ik heb Iggy Pops nieuwste cd gegoogled. Heeft inderdaad trekjes van David Bowie. Luisterde voor het eerst van mijn leven op youtube naar IP. Wat een giller 🙂
Liefs Kakel
Ja, YouTube heeft zeker voordelen, bv voor een snelle kennismaking of een leuke playlist (hoewel ik dat zelf nooit gebruik). Maar er gaat helemaal niets boven een goede, echte cd op een redelijke installatie! Ik snap zó vaak niet waarom mensen genoegen nemen met al die gestreamde mp3tjes. Maar goed.
Ik denk dat je gelijk hebt, dat het precies dat is wat ik vanzelf aanvoel bij jou. Dus snap waar de woorden uit bv die reaktie vandaan komen. Maar… je weet het ook echt vaak kernachtig en toch mooi, intens te zeggen! Zodat er dichterlijke gevoelens opkomen 🙂 Onderschat jezelf als schrijver niet hoor, je laat het hier ook altijd zien, en dat boek van je kom ik nog eens bestellen als kadootje. Heb ik ook eens iets goeds 🙂
Voor playlisten heb ik geen geduld. Ik wil een bepaald nummer altijd NU horen.
Cd’s draai ik altijd in de auto. En dan lekker hard meezingen. Alleen tijdens solo-expedities natuurlijk (-:
Ik ben zo’n type wat dus wel genoegen neemt met gestreamde mp3tjes. Je kan het vast goed met m’n broer vinden, want hij houdt er precies dezelfde ideeën op na als jij. Muziek moet altijd van de beste kwaliteit zijn.
Bedankt voor je lieve compliment ♥
Wat fijn je ook weer hier te lezen. xxx
Ik ken het val-gevoel… De 220 niet. Maar kan mij wel voorstellen hoe moe jij er van geworden bent. Wanhopig word je er van, niet slapen, te kort slapen, hazenslaapjes.
Wat een genot dat je een nieuwe actieve huisarts hebt, dat er iets gevonden is wat je helpt, dat je weer uit het dal komt. En het schrijven… Dat komt vanzelf weer als je er aan toe bent (al heb ik dit exemplaar ondanks alle ellende met een vette glimlach om je humorvolle opmerkingen zitten lezen…)
Welcome back!
Thank you, darling (-:
Lieve Mirjam,
Wat fijn dat je er weer een beetje bovenop bent gekomen.
Van dit bericht word ik zo blij.
Die inspiratie komt wel ook wel weer.
Dikke , Narda
Kus!!
Smak!
Langzaam maar zeker. Iedere week een stapje verder…
Liefs en een knuffel
O Mirjam wat een ellende.
Ik dacht al dat je in een wak zat, maar dat het zo erg was, ik had geen idee.
Goed dat je van HA verandert bent en dat ze serieus met je probleem omgaan.
En wat een thuisfront heb je, geweldig!
Niet je neus snuiten in zijn pyama hoor, dat heeft hij niet verdiend 😉
Ben blij weer iets van je te horen!
Ik heb me ernstig beheerst en niet mijn neus in zijn pyjamajasje gesnoten (-:
Want het was zijn voorstel een nieuwe HA te “nemen.” De nieuwe heeft al meer moeite voor me gedaan dan de vorige in 20 jaar bij elkaar.
Waarschijnlijk krijg ik binnenkort een slaaponderzoek in het ziekenhuis, want de schokken zijn nog niet over. Volgende week spreek ik de neuroloog.
Je hoort nog van me.
Dikke pakkerd!
Fijn je weer te lezen en heerlijk dat je weer op de weg naar het leven bent. Wat de onderwerpen betreft, je komt vanzelf wel weer op een idee, dat wacht ik wel af. Je hebt een moeilijke tijd achter de rug, maar het zal met behulp van je geliefde mensen en dieren weer goed komen.
Ik wens je voor vandaag een heerlijke maandag toe.