Keek op de week (51)   

Had 2,50 euro gespaard bij Krui.dvat en ging die stukslaan. Wilde smeersel voor na het douchen en Niv-ea was in aanbieding: 1 + 1 gratis. Pakte twee flessen en oh…horror, las waarschuwing: “Bij twee producten gratis cd van Nick en Simon.”
Wond me vreselijk op. Kunnen ze wel? Alsof leven van gemiddeld mens vlak voor kerst al niet ingewikkeld genoeg is.
Weet trouwens na tig jaar en diverse ezelsbruggen nog steeds niet wie wie is.
Wat moest ik doen om aan cd te ontkomen? Eén fles terugzetten? Aan m’n roodkoperen fluitketel! Zou cd weigeren of – indien caissière aandrong – ‘m aan eerste de beste voorbijganger geven. Desnoods als sjoelschijf gebruiken in winkelcentrum…
Maakte me nodeloos ongerust: cd was op. Ongelofelijk.

‘Schrijf jij nog steeds?’ vroeg man naast me in apotheek.
Kreeg terplekke bijkans zenuwinzinking. Vroeg aan binnenkant van m’n hoofd: wie ís die man? Kreeg geen antwoord.
‘Hoe…eh…weet u dat ik schrijf?’
Kerel keek me wazig aan; alsof ik uit een ui kwam.
‘We hebben ooit op schrijfles gezeten. Vier bijeenkomsten; tien personen.’
Gaapte man aan. Hij had een door het leven getekend gezicht en piepende longen. Maar wát een geheugen.
Het begon langzaam te dagen in mijn Oosten: dit was de man die altijd voorlas uit eigen werk. Hij zag er onschuldig uit.
‘Ik schrijf nog wel eens,’ bekende ik. ‘En u?’
‘Geen tijd meer voor,’ zuchtte hij.

Lekkende regenlaarzen weggebracht.
‘Ik moet speciale lijm bestellen, mevrouw, dus het kan even duren,’ zei bazin van schoenenwinkel.
‘Geeft niet,’ zei ik, ‘áls ze maar gemaakt worden.’

Kind verkeerde afgelopen week één dag in vegetatieve toestand.
Sinds september doet ze dubbele Master aan het Erasmus. Met logischerwijs dubbele tentamens, terwijl dubbele colleges gewoon doorgingen. Ook ’s avonds.
Na tentamen nummer negen, kwam ze thuis met krijtwit gezicht. Zag niet waar Roos ophield en de muur begon.
Ik duwde haar trap op naar boven en Kind liet zich languit op ons bed vallen. Ze sliep voor haar lijf het matras raakte. Deed haar naam eer aan: DoornRoosje.

‘Mannen,’ hoorde ik een vrouw voor me met breek-me-de-bek-niet-open-gezicht tegen een kennis zeggen. ‘Hij ziet het verschil niet tussen een citroen en een grapefruit. Allebei geel, zegt-ie dan.’
‘Die van mij kan ik ook niet om een boodschap sturen,’ sprak kennis moedeloos.
Wilde iets zeggen maar bedacht me. Stel dat ik – naar eer en geweten – zeg dat Joris zelf boodschappenlijsten maakt, alle inkopen doet, let op uiterste verkoopdatum en thuis alles inruimt, dan wil een van die vrouwen ‘m straks hebben, en kan ik zelf boodschappen voor heel de week gaan halen. Doei!

De kerstboom staat. Kaarten stromen binnen. Zelfs cadeautjes!
Kreeg van lieve Zus een DIY optuigkerstboom door brievenbus (-: Met lichtjes: een baken in het donker.

Lieve lezers: fijne kerstdagen! Maak het vooral gezellig met allen die je lief zijn…