Willem vond het een lot; een tragedie. Hij sprak er zelden over. Welgeteld eenmaal uitte hij zijn diepste verlangen tegen zijn vrouw en kreeg daar meteen spijt van.
Ze had haar wenkbrauwen opgetrokken tot aan haar haargrens en gezegd: ‘Vrijwilligerswerk doe je toch omdat je er voldoening uit haalt?’
‘Ja, ja, ja,’ had hij haar direct verzekerd, ‘maar toch…een lintje geeft een bevestiging van je inzet. Het is, nou ja, het zou de kroon op mijn werk zijn.’
Zijn vrouw had hem laatdunkend aangekeken en Willem had zijn zucht binnengehouden.
Met hart en andere organen deed hij allerhande klussen voor het bejaardenhuis. Vervoeren van de bewoners naar het ziekenhuis; duo-fietsen; rondgaan met de broodkar of koffie schenken. Desnoods hield hij een paraplu boven iemands hoofd als het regende; áls hij maar iemand kon helpen.
Het was waar: in het diepst van zijn hart ambieerde hij een lintje van de majesteit. Een stuk lint met een kruis. Een koninklijke onderscheiding die zou aanvoelen als een ridderslag. Het stak hem als een likdoorn in zijn oog dat het Beatrix niet behaagd had. En hoe reëel was het dat de burgemeester het hem in naam van koning Willem-Alexander zou opspelden?
Helene staarde door het raam naar de tuin. Het glas besloeg, ze draaide zich om en ging weer aan de keukentafel zitten. Ze pulkte met haar nagels aan een velletje onder de nagelriem van haar duim. Net zolang tot ze het er afgetrokken had en het ging bloeden.
“Heb je nou je zin?” zou haar man gevraagd hebben. Maar Willem zou het nooit meer vragen en ook nooit meer opstaan om een pleister voor haar te pakken.
Tranen drupten op het papier dat voor haar op tafel lag.
Helene snoot haar neus in een tissue, depte het papier droog en sprak zichzelf streng toe. Ze moest nu een beslissing nemen!
Dit was het laatste wat ze voor haar man kon doen.
Ze bleef worstelen met de vraag in hoeverre ambtenaren – pennenlikkers die alleen op regels letten – verder lazen dan hun reukorgaan lang was. In hun vrije tijd.
Schamperend haalde ze haar neus op. Ineens liet het haar koud. Net zo koud als het lichaam van haar man nu was. Maar bij haar ging vanbinnen een vuurtje branden. In één ruk schreef ze de advertentie:
Heden is uit ons midden gerukt,
mijn lieve zorgzame man,
Willem Vangoedewil,
Ridder in de orde van Oranje-Nassau.
schrijnend
schrijnend
maar toch heb ik het idee dat de trots op hem wel helend kan werken
En toch heeft het wel wat. Ik ben nu een paar keer bij een uitreiking geweest en ik heb gezien dat het op degene die het krijgt toch wel een impact heeft. Iedereen kan er wel lacherig over doen, maar er moet best nog wel war werk verzet worden door de omgeving, voordat zo’n lintje uitgereikt kan worden.
Leuk verhaal trouwens.
Terug ingepikt hier, en na het mooie verhaal van het lintje zag ik het plots weer: Keek op de week. Ik ben een reeks gestart op mijn blog Zielspiegel met dezelfde titel. Het was echt niet met opzet. Hoe dan ook, dit bewijst dat ik hier veel te weinig kom lezen en … genieten!
We pikken de draad weer op hoor, het is hier veel te goed.
Wat het probleem is, weet ik niet maar ik kan op jouw blog geen reactie achterlaten. Ook niet na het opnieuw laden van je pagina. Ik krijg te lezen: “Your comment was rejected.”
Keek op de week is geen verzinsel van mij, maar van Van Kooten en De Bie. Die hadden een weergaloos programma op tv in de jaren tachtig.
Groetjes en ik hoor graag wat ik kan doen om wel door de “keuring” te komen (-:
Van mij krijgt een ieder een lintje, die iets betekend voor een ander
een lintje of een schouderklopje of een complement
doet de mensen goed die het verdienen,en jij krijgt van mij een groot
complement voor je mooie schrijven!
Bedankt voor je mooie reactie Mirjam………….
heel vroege maakte ik deze wereld kinderen als wandkleed
voor de baby kamer, en vele jaren kwam het idee voor deze schilderijtjes.
ik vond leuk dat jij het zag.
Fijn weekend
groetjes Christiene.
Dag Kakeltje en voor morgen een fijn weekend gewenst.
Bedankt voor je leuke reactie waar je altijd weer wat tijd in steekt!
Graag gedaan. Jij ook een fijn weekend, Gerda!
Ja hoor, ik snap haar wel! Hij had het echt wel verdiend!
Mooi verhaal Kakeltje!
Liefs XXX
ha die Mirjam
dank voor de felicitatie en de fijne smakkerd 🙂
ik ben van plan om nog vele jaren door te gaan , in maart 2007 , zei ik , ik wordt 102 , want dan heb ik 45 jaar gerookt en 45 jaar niet gerookt 🙂 , dan steek ik een sigaar op en ga de pijp uit hihi
inderdaad de Delta werken zijn ongelooflijk en ook in trek over de hele wereld
smakelijk en fijne avond groet
Ben je in 2007 gestopt met roken? Wat hartstikke goed van je! Maar ik wist al dat jij een doorzetter was. Anders fiets je niet vanaf huis naar het hoge Noorden.
Als je die sigaar niet opsteekt, word je misschien wel 103 🙂
Het was een bizar toeval. De Watersnoodramp was 1 februari precies 65 jaar geleden, en de Stuw was bij ons naar beneden vanwege het hoge waterpeil.
Fijn weekend.
ha die Mirjam
ja 2 maart 2007 in m’n hotelletje in Lenzerheide
nou zo’n doorzetter ben ik niet meer hoor 🙂
65 jaar geleden was bij jullie de stuw dicht ?
fijne avond groet
Ontroerend, en uiteindelijk verdiende hij het wel
We zijn het eens, Anna.
Lieve groet
En daar boven zie ik hem zitten … met een glimlach van oor tot oor, zijn kruisje over zijn borst aaiend
xxx♥♥♥
Haha, dat zou die zijn!
OXOXOX
Wat een heerlijk verhaal weer Kakeltje!
Thanks, Lies!
Goede morgen Kakeltje.
Wow, wat een ontroerend en knap geschreven verhaal, ik krijg er kippenvel van!
Is dit echt gebeurd of ontsproot zit knap stukje proza uit je eigen brein? Hoe dan ook het is weer een schitterend log geworden!
Dit verhaal heb ik uit mijn mouw geschud, maar wie weet breng ik iemand op een idee…
Dat bedoel ik nou, altijd weet je ons weer op het verkeerde been te zetten! Dit vind ik zo leuk aan je blog hihi.
Je kan onderaan mijn blog zien in welke categorie ik het geplaatst heb. Deze was een “kort verhaal.” Dan weet je dat ik het verzonnen heb.
Groetjes.
Goede morgen Kakel. Mijn vader had een lintje, dat heeft hij gekregen mede door zijn ‘werk’ in WOII . Dat vind ik verdiende lintjes. Een vriendin wilde mij voordragen voor een lintje omdat ik al twintig jaar vrijwilligerswerk doe ondanks mijn ziekzijn. Nou dat heb ik tegengehouden. Ik doe dat omdat ik het fijn vind dat werk te doen en één dag per week, daar hoef ik geen lintje voor. Ik denk dat ik me er opgelaten door zou voelen.
Maar zo is iedereen weer anders en dat is maar goed ook.
Het lintje van je vader ís ook heel terecht, Haba. Mensen die in de oorlog moedig werk verricht hebben, verdienen dat dubbel en dwars.
Toch wel lief van je vriendin dat ze je wilde voordragen. De meeste vrijwilligers zijn volgens mij te bescheiden. Ze willen alleen goed doen, omdat ze zich daar goed bij voelen en zijn tevreden met een plaats in de schaduw.
Lieve groet
Ik vind postuum eren behoorlijk onterend, eigenlijk. Of zoals ik laatst las in een overlijdensbericht: “Zoals ze zelf wou, zal er géén koffietafel zijn, noch rouwbrieven of -prentjes. Diegenen die koffie wensten, hebben volgens Mariëtte tijd genoeg gehad om die samen met haar te drinken.”
Waarvan akte.
Veel mensen die in WOII in het verzet zaten en gefusilleerd zijn door de Duitsers hebben postuum een onderscheiding gekregen. Dat vind ik terecht en eervol.
Dit verhaal heb ik enkel voor de grap geschreven.
Dat was nogal een overlijdensbericht 🙂 Als ik doodga, krijgen de mensen geen plak cake bij hun koffie maar een bitterkoekje. En een zakje bloemzaad met bloemen die geschikt zijn voor vlinders en bijen. Dus mocht je tegen die tijd in de buurt zijn…
Groetjes en bedankt voor je leuke reactie.
Een heerlijk Kakel verhaal!
Ipv een lintje
Kreeg ik een kindje
In mijn lange leven
Wel een stuk of zeven
Vandaag kreeg ik een klap, Mir
Plotseling werd ik een Sir.
Je hebt toch niet terug geslagen, hè? (-:
Een terechte onderscheiding, Jan!
Tja beetje te laat dus dat lintje.
Mijn vader had vroeger konijnen,die kregen ook een lintje zoals hij dat noemde als hij ze slachtte.Sorry!maar ik kan je als troost vertellen dat ik ze niet at,soort Flappie trauma.
Jouw vader slachtte zijn eigen konijnen? Ik ben trots op je dat je niet meeat. Ik hoop oprecht dat je geen trauma aan dat slachten hebt overgehouden.
Mijn oma deed het vroeger ook. Toentertijd was dat normaal…
Valt mee hoor,je wist niet beter.Kippen en het jaarlijkse varken eindigden ook in de pan en beslist niet levend.Je wist wel waar het vlees vandaan kwam,kan je tegenwoordig enkel naar raden.
Gelukkig. Ik moest onwillekeurig denken aan “Silence of the lambs.”
Konijnen kunnen van angst hard gillen. Ik heb het eens gehoord en het ging door mijn merg en mijn been.
Vlees koop ik bij de slager in het dorp. Da’s een heel goeie. Maar ik ben het wel met je strekking eens!
Reken maar van yes dat die ambtenaren dit soort dingen in de gaten houden.
In een grote stad vast niet (-:
Nou, 80.000 mensen hier. Da’s toch best groot. Toch?
De ambtenaren doen me wel een beetje denken aan het braafste jongetje van de klas 🙂
ha die Mirjam
ja de pps begint met de Afsluitdijk
had het er nog pas over , hoe dat was in de jaren ’50 en ’60
toen ik er ontelbare malen over ging , meestal met fiets
enkele keer met bus en pas in m’n diensttijd per brommer hihi
slaap wel groet
ha die Mirjam
ja de pps begint met de Afsluitdijk
had het er nog pas over , hoe dat was in de jaren ’50 en ’60
toen ik er ontelbare malen over ging , meestal met fiets
enkele keer met bus en pas in m’n diensttijd per brommer hihi
slaap wel groet
een onroerend verhaal met een subtiel slot Mirjam..
wat zou onze wereld zonder vrijwilligers zijn..
groeten
Vrijwilligers in de zorg zijn niet weg te denken. Het zou een verarming van de maatschappij zijn.
Wat een lief en aandoenlijk verhaal.
Dankjewel!
Een lintje krijgen heeft helaas meestal méér te maken met “of de mensen die het je gunnen de weg weten”, er komt nogal wat voor kijken. Hoewel ieder mens natuurlijk gevoelig is voor waardering is in lang niet alle gevallen een lintje dáárvoor de beste optie. Ook niet iedere drager van een onderscheiding heeft echt iets bijzonders gepresteerd, Neem kamer leden die het krijgen na een bepaald aan dienstjaren standaard je werk doen en dat vaak niet eens bijzonder goed. , tja, Dat doet toch wel aan de waarde af. Maar jouw verhaal is als gewoonlijk weer geweldig.
Dat Kamerleden standaard een lintje krijgen, vind ik de grootste onzin. Er zitten niet bepaald de meest integere mensen tussen om over dat “verdienen” maar te zwijgen.
Het verhaal heb ik gewoon voor de grap geschreven. En wie weet breng ik iemand nog op een idee (-:
Lieve groet
Jij verdient een lintje voor het schrijven van je heerlijke korte verhalen, ware het niet dat ik wel zeker weet dat je dat ding per kerende post terug stuurt 🙂
Wat ben je weer roya(al) vandaag (-:
Ik wilde meedoen met een schrijfwedstrijd totdat ik las wat de hoofdprijs was: een kaartje voor het Boekenbal. Dan doe ik liever iets leuks, haha.
Ja, herkenning! Om diezelfde reden deed ik vorig jaar niet mee met een poëziewedstrijd.
In mijn ogen verdienen de mensen die een lintje willen hem niet. Je doet vrijwilligersweg voor de ander en wordt beloont met je eigen goede gevoel of een glimlach.
De mensen die niets verwachten die verdienen een lintje. Afgelopen week hebben we met de carnavalsvereniging een eigen onderscheiding uitgereikt aan een man die altijd achter de schermen actief is, in zijn kelder en letterlijk in de coulissen alles regelt en voorbereidt. Hij staat liever niet met zijn neus vooraan en hij verdient deze onderscheiding en het applaus dan ook in mijn ogen.
Dit verhaal heb ik geschreven voor de grap: dat iemand een overlijdensbericht in de krant zet met een verzonnen koninklijke onderscheiding.
Het ergerlijke aan de uitreiking van een lintje vind ik dat de genomineerde onder valse voorwendselen naar het gemeentehuis gelokt wordt. Dat zal mij niet gebeuren (-:
Ik ken ook iemand die een lintje verdient maar nog liever doodgaat dan in de belangstelling te staan.
Lief dat jullie zelf een onderscheiding hebben uitgereikt! Daar deden jullie de persoon meer plezier mee dan een officieel gebeuren bij de burgemeester.
Toch vind ik dat ambitie hebben in het vrijwilligerswerk slecht is. Zolang die persoon maar met oprechte interesse in de medemens het vrijwilligerswerk uitoefent.
En dan ligt het lintje in een la. Volgens het protocol mag je het lintje vrijwel nooit dragen.
En als je overlijdt, moeten je nabestaanden het terugsturen…
Pluspunt voor Helene: zo hoeft ze niets te bewijzen.
Haha! Jij hebt een praktische aard.
De schoonouders van mijn vriendin hebben beide (los van elkaar) een lintje gekregen. M’n vriendin vertelde wat je allemaal moet doen om iemand voor te kunnen dragen.
Die moeite bespaar ik mijn familie dan weer (-:
…. dat lintje heeft mijn vader gekregen kakeltje, j e wilt niet weten hóe trots hij was, en mijn moeder ook trouwens:-)
mooi geschreven….. de pen is jouw maatje 🙂
dag lieffie
❤
Ik wist al dat jouw vader een bijzonder man was, maar dit maakt het nog extra extra bijzonder.
Dag darling ♥
Oh bah ze heten Helene en Willem. Ik wil niet dat hij een lintje krijgt als hij dood is hij krijgt van mij dagelijks een lintje. liefs.
Zal ik de namen veranderen? Roep maar hoe jij ze hebben wilt en ik regel het!
Mijn Opa was jarenlang voorzitter van de plaatselijk Oranjevereniging en deed daarnaast nog veel meer ander vrijwilligerswerk. En hoopte in stilte ook altijd op een lintje. Nooit gekregen helaas en Oma was niet zo creatief of durfachtig als deze dame bij zijn overlijden. Lief verhaal.
Je hebt iemand nodig die de boel opstart en een handvol getuigen van de goede daden. De overheid gaat niet over één week ijs.
Sommige mensen gun je een lintje! Je opa werd ongetwijfeld gewaardeerd voor het vrijwilligerswerk dat hij deed.
ach waarom niet zo’n lintje, ondertussen deed hij toch vrijwilligerswerk, om welke reden ook, hij deed het toch maar
Vind ik ook, An!
De meningen zijn verdeeld, lees ik.
Ik gun hem zijn lintje, goed idee van haar om het zo te doen maar ze had hem misschien bij leven al moeten voordragen.
Mooi geschreven Mirjam!
Meningen mogen ook verdeeld zijn.
Dank voor je compliment. Lief!
Een prachtig en bijzonder verhaal Mirjam, ik gun Willem zijn lintje wel hoor.
Lieve groetjes, Edje
Wel ja, dat werk heeft hij toch gedaan.
Lieve groet
Wat een bijzonder ontroerend verhaal Mirjam! Iedereen wil toch waardering. Heeft hij toch zijn lintje gekregen 🙂
Postuum dus hij voelt er weinig van (-:
Groetjes
Ontroerend mooi.
Dank je, Marja x
Wat een mooie weer lieve Mirjam.
Dank je, zussie ♥
Prachtverhaal.
Dank!
een vrijwilliger is onmisbaar, dat merk je goed in onze sector.
Van mij krijgen ze alleen maar bedankjes enz…
maar ze zijn onbetaalbaar
Een @->- voor jou.
De zorg kan niet meer functioneren zonder vrijwilligers.
Alleen in ziekenhuizen al: die zijn zo groot dat er levende wegwijzers nodig zijn.
Een ♥ voor jou.
Er zijn inderdaad mensen die er heel erg naar verlangen. Het is natuurlijk een eerbetoon want er moeten een aantal mensen in je omgeving zijn die je aanmelden. Voor mij hoeft het niet zo, alhoewel ik de titel Leidenaar van het Jaar vorig jaar wel erg mooi vond 🙂
Jij mag naar hartenlust trots zijn op je titel Leidenaar van het jaar. Die heb je helemaal zelf verdiend 🙂
Moet je voor die titel ook voorgedragen worden?
Ja moest ik voor worden voorgedragen en vervolgens moesten mensen stemmen. Uit de 15 genomineerden werd ik met ruim een derde gekozen.
Een hele eer, Glibber! Alleen worden voorgedragen al maar om dan ook nog gekozen te worden…Ik begrijp het wel, hoor (-:
Doe je nu vrijwilligerswerk om andere mensen te helpen of om er een lintje mee te verdienen en 1 seconde bekend te zijn als ontvanger van zo’n ding? Van mij mogen ze die lintjes afschaffen, wat een onzin!
Het is dubbel.
Ik ken iemand die – na 19 jaar vrijwilligerswerk- een lintje kreeg en het altijd geambieerd heeft. De ontvangst ervan was 15 jaar geleden en hij gaat gewoon door met z’n VW.
Iemand anders die ik ken, verdient dubbel en dwars een lintje maar wil het niet hebben. In de belangstelling staan, verafschuwt hij. Hij functioneert het liefst op de achtergrond en dat doet hij al zolang als ik hem ken (meer dan 25 jaar.)
Heel hachelijk!
Wat toevallig, in het ziekenhuis zag ik een man met een lintje, gewoon een normale man zonder allure.
Als elke tissue zou kunnen vertellen wat er was gebeurd waren ze niet aan te slepen. Hans
Vrijwilligerswerk doe je niet om er allure voor of door te krijgen.
De meesten denken: “Doe wel en zie niet om.” Dat zijn de waren.
Mooie tweede regel, Hans!
Ja, Mirjam kleine kinderen worden snel groot, maar het blijven je kinderen.
En ik geniet enorm van je logjes, ook al denken daar andere heel anders over.
Denk dat het komt dat wij weten wat een gezin inhoud. 🙂
Ik vind het lief dat je het voor me opnam, Hans! Dat waardeer ik echt.
Vond zijn tirade onterecht. Je zou best eens gelijk kunnen hebben dat wij beter weten omdat we een gezin hebben…
Warme groet
Ik geniet altijd van je logjes, je schrijft fantastisch met humor en gevoel.
Het delen van je avontuurtjes en de liefde voor huis en haard en dieren.
Ach hij kan wel eens bot en lomp uit de hoek komen, zal wel een slechte dag hebben gehad. 🙂 😉
Zo`n lintje willen is op zich al heel erg, wie waant zich nou beter dan een ander? Maar er dan ook nog om gaan liegen is helemaal ziek.
Ziek van verdriet wellicht.
Ik denk niet dat het liegen van hem was maar uit bescheidenheid.
In mijn ogen is iemand met lintje niet per definitie beter dan iemand zonder.
ha die Mirjam
en die ambtenaren die jij zo duidelijk omschrijft , doen meer kwaad dan goed , door een malloten regelgeving 🙁
een tante van mij kreeg ook eens een lintje , bij haar overlijden na een vreselijke strijd tegen K , afgenomen 🙁
geef ze dan niet
ik snap het niet 🙁
Na je overlijden moet het lintje inderdaad worden teruggegeven. Ik denk dat het komt omdat een koninklijke onderscheiding/titel persoonlijk en niet overdraagbaar is.
Maar zouden Olympische spelers na hun overlijden dan ook hun medailles niet moeten afstaan?
Weet je wat? Ik verdiep me er verder niet in 🙂
ik al helemaal niet 🙂
op de markt verkopen ze lintjes per kilometer 🙂
smakelijk en fijne avond groet
Paul de Leeuw heeft eens voor zijn show voor hem en al zijn medewerkers T-shirts laten bedrukken met een lintje erop.
Herinner jij je dat nog?
dat hoor ik nu voor het eerst 🙂
Haar erkenning kwam wat laat… Maar eerder dan die Beatrix en Willem A.
Die Bea en WA doen ook maar wat hen opgedragen wordt…
Een ontroerend verhaal met een mooi einde.
Lief van je, dank!
Ach, als ie dat nou belangrijk vond…. Ik vind het wel een goede grap, zou het ook voor mijn vent doen.
Jij zou het veel eerder doen!
Ik begrijp ze allebei heel goed.
Prachtig verwoord
Dat is een mooie, warme mening.
Geen vuur zo groot
Als ‘s-man’s vurigste wens.
1 Cappuccino suiker graag en een moorkop.
😉
Wordt geregeld, maar nog niet as. vrijdagavond 🙂
See you ♥
Ik hecht er geen waarde aan. Maar van mij mag je het er neerzetten. Wat stelt zo’n titel nou helemaal voor.
Love As always
Di Mario
Sommige vrijwilligers ambiëren het. Anderen gaan nog liever dood.
Ik verdien er geen en hoef geen lintje 🙂
Als je hem verdient, dan hoef je hem eigenlijk niet.
Love As Always
di Mario
Dát vind ik heel mooie uitspraak!
Lieve groet
Tja. Geen man en geen lintje .
Mss wat vrijwilligers werk doen…
Groet…
Wilma
Daar gaat zoveel vrije tijd in zitten…Lees een goed boek! 🙂
Lieve groet
*Zucht*…, Mirjam…
Lie(f)s.
Een zucht van tevredenheid, hoop ik (-:
Liefs ♥
Spijt tot in het diepst van je ziel.
Had ik maar…had ik maar… Lijkt me vreselijk.