Keek op de week (188)
Langs wandelpad dorp waren wilgen geknot. Mijn vingers kriebelden toen ik meterhoge berg tenen zag. Te kort en dun voor verkoop; ideaal voor iets anders. Pakte wilgenteen en wikkelde er cirkel van. Na 12 tenen begon het ergens op te lijken: een krans. Bij teen 13 – ik had het kunnen weten –liep lokale zeurpiet langs.
Wilde iets gezelligs zeggen tegen oude man met teckel, maar moeders zonnestraaltje was me voor: ‘Dat is van de overheid.’ Waarbij hij keek alsof ik iets crimineels stond te doen.
‘Wat verstaat u precies onder de overheid?’ vroeg ik.
Wist die man veel. Hij wilde alleen pruttelen. ‘Het is van de overheid! Alles wordt verkocht.’
‘Wilgentenen worden helaas versnipperd. Heeft u bij de belastingdienst gewerkt?’
Toen waren rapen helemaal gaar. Kerel spuugde woorden uit: ‘In mijn ogen bent u een dief!’
Weet je wat fijnste is aan dit formaat teen? Ze zwiepen als zweepje.
Maakte eens van (dikke) wilgentenen en touw, een stoel met hoge rugleuning. Erop een kussen van kippengaas en mos. Zette stoel midden in achtertuin. Na twee maanden groeiden sprietjes aan stoel. Ruim jaar later begonnen stoelpoten op heuse boompjes te lijken.
‘Jij altijd met je leuke ideeën,’ klaagde Joris, en zaagde stoelpoten om.
Overblijfsel zette hij – de goeierd – op op maat gemaakt houten vlonder bij schutting. In zomer gaat Lathyrus van buren vreemd en hebben wij bloemenstoel.
Eind oktober 2024 kieperde ik papierton leeg op straat. Hopend dat ik tussen oude kranten, post, en reclamefolders het 7 sterren doorlooppuzzelboek van mijn vader zou vinden. Tevergeefs. Leefde in voortdurende staat van ontkenning: puzzelboek met vertrouwd handschrift zou ergens zijn.
Vond het dit weekend – bij opruimen van mijn vaders spullen – in laatje.
Geluk is iets hebben wat met geld niet te koop is.
Hoorde Joris trap af komen lopen, en wilde geintje uithalen. Stond op en ging achter keukendeurdeur staan. Wanneer hij binnen stapte, zou ik boe roepen. En hij niet schrikken. Het is hard werken aan huwelijk, hè?
Joris stapte inderdaad binnen. Daar stond ik: – dankzij te lage bloeddruk – voorover gebogen met mijn handen op knieën.
‘Bestudeer jij de vloer?’ vroeg Man.
Zei schuddend van lach: ‘Wilde je laten schrikken, maar ik stond te snel op. Wil je thee?’
Liep naar waterkoker en stootte met voet tegen Rosa’s waterbak. Plens water spoelde over rand mijn pantoffel binnen.
‘Als ik iets vies vind, is het een natte sok,’ jammerde ik.
Man wierp zich tegen aanrecht en schaterde: ‘Karma!’
In ons dorp woont enige, echte, originele Jan Smit. Blond en achttien jaar. Hij selecteert locatie voor ieder optreden zorgvuldig: bij AH, langs fietspad, gebouw de Tuinfluiter of pleintje voor chocolaterie.
Jan pakt telefoon, kiest iets uit Smits repertoire en zingt mee. Met overgave en sprankelende ogen. Iedereen zwaait naar Jan, en Jan zwaait terug.
Zijn grootste wens: meedoen met Jostiband – een orkest van muzikanten met verstandelijke beperking – en wereldberoemd worden.
Houd moed, Jan!
De Tuinfluiter
Wat heb je een prachtige wilgenkrans gemaakt. En wonderlijk hoe sommige mensen op straat graag iets negatiefs wensen te zeggen. Ik vraag me dan altijd af hoe dat komt.
mooie krans, daar zal de overheid toch echt geen probleem mee hebben, als die takken wegwaaien zijn ze ze ook kwijt en die bomen zijn sowieso een deel van de bevolking, we betalen belastingen…
Een bloemenstoel; daar droomt iedereen toch van
Mooi aandenken van je papa
Hopelijk lukt het Jan, ooit zal iemand hem wel helpen bij z’n droom
Wat een zeur om over wilgentenen te vallen…beter dan de gesel krijgen.
Al verdiende hij die wel.
Natte sokken altijd vervelend…
En joris laten schrikken…een andere manier bedenken.
Mooi zo een krans…
Wat je vind mag je houden en dan heb ik het niet alleen over de wilgentenen ,maar over de mening van dat nare mannetje. .Kreeg laatst toen ik met mijn collega door een oranje stoplicht fietste ook commentaat van een man die zijn hond aan het uitlaten was. Of we niet gezien hadden dat het stoplicht niet meer op groen stond? Oh jawel hoor ,maar aangezien er geen verkeer aankwam reden we door oranje. Hebben we uw vraag nu beantwoord? Nou blijkbaar was dat niet de reactie die hij wilde , booskijkend liep hij door. Blijkbaar kon hij de humor niet van inzien, wij wel.
Ik kwam nog even kieken bij jou keek op de week, ik heb er weer van genoten.
Rare man kwam er dus an, kon je je bedwingen om het zwiepen niet uit te proberen?
Openbaar groen is vast van de gemeente, en die zal het vast een zorg zijn als jij snoeiafval meeneemt dat verder geen waarde heeft. Maar de gemeente verwarren met de overheid, dan is die man vast geen ambtenaar!
Waterbakjes gaan per definitie over je sokken, zo gaat dat ook met het waterbakje van Loki onze boskat. Heel hinderlijk is dat!
Hé wat vervelend zit je met je wilgentenen te spelen, is er altijd iemand die je op je tenen moet trappen.
Nu heeft hij wel dagen lang wat te mopperen en te vertellen.
wilgen groeien wel, stokje in de grond en de rest gaat vanzelf.
Een klus hoor een papierbak doorzoeken.
haha, hard werken aan huwelijk, zelfs als je natte sokken hebt.
die Jan hij zou je buurman kunnen zijn. Hans
Kan gemeen zwiepen zo’n wilgenteen! Ik denk dat jullie dorpszuurpruim zelfs kastanje rapers voor dief uitmaakt . Jammer dat het plan om Joris te laten schrikken net anders uitpakte. Wat dan ook wel weer grappig is..
Strikt genomen had de man gelijk, in veel gebieden staan bordjes met de tekst; “verboden groen en bloemen te plukken en/of te vervoeren, gevolgd door het nummer an het wetsartikel waar dat in staat. Maar als ze dat snoeisel niet meenemen is het naar mijn idee voor de eerlijke vinder. Maak er maar een zweepje van om zeurende man te slaan, eh…. nee doe maar niet, misschien vind hij dat juist lekker! Dat soort zeurpieten heeft vast een onvervuld seksleven.
.
Saggerijnen zouden thuis moeten blijven, desnoods met een uitloopverbod.
Jannen Smit daarentegen: koesteren.
tja vragen om Karma en het dan ook krijgen…. geluskvogel!
Fijn dat je dat boekje toch nog terugvond. Er stond laatst een artikel in Trouw over herinneringsfoto’s van spullen. De scheerkwast van vader, zijn spiegeltje dat soort kleine maar zo herkenbare zaken.
Inderdaad, Nederland is van ons allemaal, dus ook wat er langs de kant van de weg staat is van ons allemaal, behalve uiteraard als het particulier eigendom is. Dan is het tijdelijk van iemand anders. Zo is het ook met de lathyrus, die is dat ijdelijk even van jou. Joris zit gewoon in zijn derde pubertijd…
Een beetje Kunst, MIrjam, is mooi/leuk voor de overheid, als ze de rest komen opruimen/versnipperen. Wedden dat ze jouw krans gewoon meepakken?!
Zàlig, zo’n stoel!
De fijnste dingen koop je inderdaad niet met geld…
Foei, Joris…
’t Is Jan echt gewenst!
Lie(f)s.
Zo waardevol dat puzzelboek ♥️ en mooi bezig met die krans
Niet bepaald een vrolijke kwast die je tegen kwam. Hoe voelt het aan om crimineel te zijn ? 🙂
Leuk initiatief die jostiband. Die blijf ik volgen op Youtube.
Die man vroeg om een pak ransel. Ik had van die twijgjes een heuse gesel gemaakt.
Versnipperde tenen, ik moet er even niet aan denken. Daar hebben ze bij de belastingdienst toch geen verstand van. Natte sokken. brrrrr, die gaan meteen uit.
Love As Always
Dimario
ha die Mirjan
had jij weer een oudgediende van de belastingdienst op je pad hihihi
en zelfs vandaag de dag mag er wel met de zweep overheen 🙁
ja dat doet Lathyrus , vreemd gaan
mooi dat je het boekje vond , een pracht herinnering aan je vader
wel de straat weer opgeruimd , toch
had een leuk geintje kunnen zijn
maar dat Hypotensie lag of stond dwars , gelukkig werd het toch nog lachen
en ja een natte sok , en karma 🙂
ik wens Jan alle geluk
lieve groet
Niets is van de overheid, maar van de gemeenschap, en dat zijn wij allemaal.
Misschien zou zeikerig mannetje een zwieperig zweepje nog wel fijn gevonden ook.
Nu weet ik waar het gezegde “de poten onder je stoel wegzagen” vandaan komt.
Eigenlijk best een beetje zonde, die stoel was natuurvriendelijk.
Fijn dat je het puzzelboek hebt gevonden, het doet je toch wel iets hè?
Hahahaha, jou grap met Joris, pakte dus verkeerd uit.
Het zou mij niet verbazen, wanneer Jan een CD uitbrengt, kom op Jan, je kunt het!
Lieve groetjes, Edje.