Schrijfuitdaging WE-300 van Plato voor de maand oktober met als thema: kwaliteit.
‘Erg hè, mevrouw, dat alles gesloopt wordt? U bént toch van hier?’ Ik knik.
‘Mijn huis stond daar,’ wijst de man naar links, ‘ik heb er 53 jaar gewoond. Het is opgeofferd aan de dijkverzwaring.’ Ik kijk de man aan. Hij is een gedrongen kerel, met waterblauwe ogen, en welig tierende wenkbrauwen in een rood gezicht. Hij neemt een haal van zijn sigaret, en blaast nadrukkelijk de rook uit. De wind blaast de rook terug.
‘Mijn kinderen zijn er geboren, en mijn vrouw is er overleden.
Ik heb drie jaar ruzie gemaakt met de gemeente, maar voor de dijkverzwaring moet alles wijken. Ik snap het wel, hoor… Nou woon ik in een zorgcentrum…alles erop en eraan…’ Hij neemt een laatste haal van zijn sigaret, gooit ‘m op de grond en trapt ‘m nijdig uit met zijn voet.
We staan bij de oude scheepswerf te kijken. Weldra zal ook deze karakteristieke loods gesloopt worden.
De man vervolgt: ‘Er groeiden appels en peren aan de bomen. Laagstam, hè? Ook weg. Foetsie!’ Hij doet zijn armen omhoog en laat ze met een verontwaardigd gebaar weer zakken. ‘Ik heb nou centrale verwarming. Ook in de winter bij min twintig zal er water uit de kraan komen.
Ik heb vaak gemopperd op dat koude kolerehuis,’ biecht hij geemotioneerd op. ‘Zelfs met voorzetramen waaide er nog zand op de vensterbanken. Mijn vrouw werd er wel eens gek van.’ Hij wendt zijn hoofd af en kijkt in een verte die ik niet kan zien. Oprechte ontroering overvalt me.
Hij diept een zakdoek op, snuit zijn neus en vraagt of ik het begrijp.
‘Ik begrijp het,’ zeg ik, ‘Uw huis ademde geschiedenis.’
‘Ja…ja…dat heeft u mooi gezegd. Zo is het precies.’
De zon glimlacht door de wolken heen. De man ziet het niet, hij leeft in heimwee naar betere tijden.
Wat een juweeltje van een WE!
Ondanks alle negatieve dingen die hij in dat huis heeft meegemaakt, toch die heimwee. Triest en mooi tegelijk. Er is te veel afbraak, in alle opzichten.
Prachtig, beeldend geschreven. “Welig tierende wenkbrauwen”, schitterend! Voor veel ouderen is deze tijd, ondanks al zijn handige ‘snufjes’ vaak helemaal niet beter dan vroeger. Liever wat zand op de vensterbank dan in zo’n zogenaamd steriele omgeving van een “zorg”centrum. Mooie WE, vanuit een bijzondere invalshoek!
Dankjewel voor je reactie, Corja!
Mooi geschreven WE Kakel.Gelukkig zijn de herinneringen gebleven helaas kan niemand het gevoel van “Thuis” weder geven.
Och, wat mooi. Een Kakel-verhaal = gegarandeerd kwaliteit!
Moet je lezen wie het zegt!
Wat mooi! En niks zo karaktervol als een oud huis. Ik foeter ook soms op het mijne, maar ik blijf het toch mooi vinden.
Mooi verhaal, vol weemoed. Tja, zo gaat dat….. de vooruitgang.!?!?
Het verleden is altijd belangrijk voor de mens die het heeft meegemaakt. Vooruitgang is niet altijd het zelfde als verbetering, maar vaak wel noodzakelijk. Het zij zo. Accepteren is een kunst.
Ohhhh…. mooi!Ademloos heb ik het gelezen. Inderdaad om in te lijsten. Ik zag het voor mij. Het verdriet en de onmacht. Heel beeldend geschreven.
Complimenten!
Liefs Frederique
je brengt de weemoed zo levend tot bij ons, zo mooi
Dat zal vaak zo zijn, denk ik… Nostalgie, herinneringen en heimwee. Ze smelten in elkaar over tot een onherkenbare brei. 🙁
Prachtige WE. Weer heel mooi geschreven.
Mooi beschreven, heel invoelbaar! Dat beeld van zo’n loods staat ook in mijn herinnering. De sfeer van zo’n woning “die niet meer aan de eisen van deze tijd voldoet” ken ik ook in verschillende vormen. Het dubbele gevoel, met het zwaartepunt aan de kant van nostalgie, komt goed binnen…
Mooi verhaal. Zo leer ik wat over die dijken en de mensen die in de buurt wonen. Hij kan duidelijk de veranderingen niet aan. Toch zal het verleden niet meer terugkomen.
De ellende van die man druipt van mijn scherm af. Prachtig beschreven. Heel verdrietig dat zijn verleden is uitgewist.
Zo uit het leven gegrepen. Ik zie jullie staan. Goed gedaan.
En toch, de woningen die tegenwoordig gebouwd worden vind ik wel weer mooi.
Mijn oude Zaanse huisje waar ik met Kylian vroeger woonde is helemaal gerenoveerd en staat te koop.
De kwaliteit van dit huisje was voorheen echt niet om over naar huis te schrijven om het nog voorzichtig te zeggen.
Goede WE Mirjam. Ontroerend. Veel liefs, en vast een fijn weekend.
Ik ben ook begonnen in een oud dijkhuisje.
Het duurde met recht jaren voordat het redelijk bewoonbaar was.
Maar toch, het hééft iets!
Ach, daar wordt je toch wel een beetje weemoedig van. Ik begrijp de man best, een stukje van zijn verleden opnieuw verdwenen. Hopelijk kan hij zijn draai alsnog vinden in het zorgcentrum. Mooi geschreven hoor Mirjam!
Ik woon en werk in de Alblasserwaard. Dit jaar wordt de Lekdijk weer versterkt, zodat we hier droge voeten houden. Noodzakelijk kwaad, maar ja….. als we het niet doen dan ligt Duitsland binnenkort aan zee.
Het is ook bittere noodzaak! Maar jouw huis zal maar net in de weg staan…
Wij wonen dicht bij elkaar in de buurt!
Alles moet er aan geloven. Het huis waar ik ben geboren is gesloopt. Het 2de huis waar ik als kind woonde is er niet meer…
En het gevoel dat die man heeft, ja, ik herken het wel. Ik heb het al als ik hier zie hoe alles moet wijken voor snelweg en industrie.
Het kalootstrand moet hier wijken voor een containerterminal. Een strand waar ik al 40 jaar kom.
Vooruitgang wordt meestal gemeten in euro’s en niet in mensenleed.
Prachtige WE om in te lijsten.
Heel mooi en beeldend geschreven. Ook in dit verhaal ben je afgestapt van de humoristische benadering en daarvoor in de plaats is warmte en ontroering gekomen. Een herkenbaar en indringend verhaal dat alle complimenten verdient.
Bij deze zend ik ze je digitaal en ik doe er nog een (vooruit het is toch herfst) een welgemeende knuffel bij (sorry meneer Kakel).
Plaat, dit commentaar lijst ik denk ik in.
iemand zijn “THUIS” afnemen, dat raakt zeker
ik wens je een hele fijne zondag
….en een hele mooi week
Tja hoe verdrietig is het eigenlijk dat nog maar weinig mensen echt kunnen zeggen dat ze het leven leven met veel kernmerken van goede kwaliteit.
Schitterend geschreven weer lieverd! -x-♥
Ola Senora Kakel
Ach lieve deugd
U hebt Sinterklaas en zijn Pieten verheugd
u gaat het Sinterklaas-Spel mee spelen
wij hopen allen dat u zich niet zult vervelen.
Mogen wij nog wel een gunst van u vragen?
wilt u alstublieft uw log de schoen van uw keuze laten dragen?
Het plezier was geheel aan mijn zijde
om jou met het plaatsen van deze schoen te verblijden.
Is de Sint eenmaal gearriveerd met de boot,
wees dan zeker dat ik nog een plaatje van Zwarte Piet op mijn blog poot 😀
Ola!
Wat akelig om mee te maken voor die man.
Alles wordt tegenwoordig maar gesloopt! Ook in ons dorp, mooie oude gebouwen, een oud historisch schooltje, alle moet wijken voor de zogenaamde “vooruitgang”.
Het is triest.
Liefs Petr@
Petra wat is er met je blogspot aan de hand. Heb je hem verwijderd?
Ach, het is soms zo moeilijk afscheid nemen van wat was …
Vooruitgang is regelmatig achteruitgang. Helemaal als je de persoonlijke verhalen leest.
Love As Always
Di Mario
Die dijkverzwaring is ook echt nodig, maar het zal maar net jouw huis zijn wat gesloopt moet worden…
ja, je houdt de vooruitgang niet tegen, en ooit zal alles weer eens veranderen, en dat wat wel bewaard blijft wordt steeds zeldzamer.
snotverdorie kakeltje, dat moet een hard gelag zijn voor di eman zeg,
je hebt het weer heeeeeel levendig geschreven, ik voel zijn missen,
xxx
Prachtig geschreven met mooie zinnen en woorden…
Ja een prachtig verhaal. Op dit terrein heb ik zoveel voetstappen staan. Daar stond onze boot altijd in de winter en was de kantine van de WSV van IHC. Het is trouwens een vreselijk vieze en smerige loods van binnen haha. Vond het altijd heel goor daar. Maar snap wel het gevoel van die man. En dat heb je heel mooi beschreven. Een Mirjamverhaal. 😉
Ik vond me al een spekkoper dat ik overal eens goed kon rondkijken.
Buiten dan, hoor, in de loods ben ik niet geweest. Nu ik lees
hoe smerig-ie is, vind ik het best!
Het is weer een pareltjes Mirjam. Het huis ademde geschiedenis, dat heb je mooi gezegd :p
Daar sluit ik me bij aan, mooi verwoord Mirjam.
Groetjes van je naamgenoot 😉
Kakelende groeten terug 😉