De Noorderzon

Roos is me er eentje.
Volgende week vertrekt ze naar de Noorderzon.
Via het Erasmus doet ze mee aan een uitwisselingstraject met een universiteit in Finland en het is voor een periode van vier maanden.
Vier maanden! Ik kan amper geloven dat dat kleine, vrolijke meisje met rode vlechtjes volwassen geworden is en uitvliegt. Eerst naar Helsinki en daarna verder met een binnenlandse vlucht.

Het is ook nog eens mijn eigen schuld, dikke bult, want ik heb haar aangemoedigd te solliciteren: ‘Moet je doen! Grijp die kans!’ Het gevolg is verpletterend: ze is toegelaten, samen met zeven anderen van haar studie. Ze reizen afzonderlijk en weten (nog) niet of ze een kamer bij elkaar in de buurt hebben.

Met nog een aantal dagen te gaan, begint het ineens een onderneming te worden. Ondanks dat luiert Roos er lustig op los.
‘Vier maanden geen patat van Bram,’ zucht ze,’ waar ben ik aan begonnen? En wat nou als het  grondpersoneel op Schiphol staakt?’ vraagt ze gespannen.
‘Dan krijg je je koffers een dag later,’ zegt Man praktisch.
‘Je hebt in ieder geval eten bij je in je handbagage,’ troost ik.
Roos’ wenkbrauwen schieten omhoog. ’Oh ja?’
‘Het pak stroopwafels voor je tutor die je van het vliegtuig komt halen. En laat bij aankomst meteen een reservesleutel van je kamer maken!’ adviseer ik, want onze typisch verstrooide professor raakt nog steeds alles kwijt –  haar portemonnee, OV, pinpas, huissleutels – maar nooit haar vuile sokken: die liggen standaard onderaan haar bedladdertje.
‘Ma-ham!’ roept ze geïrriteerd.
Oké, oké, ik zeg al niets meer. Eén troost: haar hoofd zit vast aan haar romp.

Haar kamer/appartement is gehuurd; heeft een wc en keukenblok; een douche deelt ze met drie anderen. Ter plaatse moet ze keukengerei, dekbedhoezen en e.e.a. aanschaffen. Bij Ikeja, where else? Roos heeft een week de tijd om te wennen, dan begint de kennismakingsweek. Ze kijkt er met hypernieuwsgierigheid naar uit.

Dinsdag brengen we haar naar Schiphol, waar ik nog net niet wenend ter aarde zal storten. Speciaal voor de gelegenheid neem ik mijn zonnebril mee. Ik zal op het laatste moment vast nog iets doms roepen, zoals: ‘Wees voorzichtig!’ maar dat moet dan maar.

En dan voorlopig geen: ‘Wat eten we, mam? Macaroni, yes, je bent de beste!’ Geen: ‘Moet Rosa nu alweer plassen?’ Geen lege toiletrollen in de houder, en geen hink-stap-sprong omdat er weer een wervelstorm door haar kamer getrokken is.
Maar ook geen: ‘Mam, wil je m’n essay nakijken op spelfouten?‘ Geen hulp in de keuken. Geen knuffel als ze weggaat/thuiskomt/naar bed gaat, geen lieve briefjes en geen vorsende ogen die mijn stemming peilen.

Ik ga haar ontzettend missen. Ik mis haar nu al, terwijl ze nog thuis woont (-: Maar het gaat niet om mij, het gaat om Roos, en ben vooral blij dat ze deze kans krijgt.
We gaan mekaar bellen, appen, mailen, skypen, kaartjes sturen… en wanneer we elkaar missen, kijken we gewoon op hetzelfde tijdstip naar dezelfde maan…

124 gedachten over “De Noorderzon

  1. Het gemis is groot maar de thuiskomst subliem ik beloof het je en gelukkig hebben we skype en whatsapp zonder dat is het niet te doen dochter hier zat half jaar in Zuid Korea. Ik weet er alles van. Mocht je even van je af willen schreeuwen wegens gemis je hebt mijn email adres voor Roos super ik wens haar een geweldige tijd daar!

  2. Wat zal je haar inderdaad gaan missen zeg. Maar wel goed van haar om de vleugels uit te slaan en de kansen te pakken. Kan zeggen vier maanden zijn zo om maar snap dat je daar helemaal niets aan hebt haha. De media zullen roodgloeiend zijn en ze komt vast terug met een tas vol verhalen en ervaringen.

  3. Trouwens…. die toiletrollen zullen naar ik hoop óók leeg raken als Roos niet thuis is;-) en die essay stuurt ze gewoon in een bijlage per mail;-)

  4. D’n A is met de noordenwind uit Friesland weer terug van weggeweest, nog een weekje vakantie over, waar blijft de tijd …

    4 MAANDEN geen Roos….. Vraag me af hoe jij dit gaat overleven …
    En je hoopt nu stiekem nog steeds dat je nu wakker wordt……

    • Ben je in Friesland geweest? Mooie provincie. Heb er verschillende keren de Elfstedentocht gefietst.
      En je hebt lekker nog een week om thuis wat te rommelen.
      Ik droom niet dat Roos zo ver weggaat: het is haar van harte gegund.
      Maar ik vind het lief dat je zo meedenkt.
      Warme groet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *