Afscheid van een goede vriend

De wereld is een mooi mens armer.

Vorige week overleed Jan, dé routeman.
In januari schreef ik nog een bijdrage voor zijn herinneringsboek als dank voor zijn 35 jaar bestuursfunctie van Tourclub de Waardrenner.
Onlangs hadden we nog e-mailcontact.
Mijn hersenen konden het niet verwerken.

Ontving mail van voorzitter met oproep: “Kom op je racefiets in clubshirt. Dan maken we als afscheid een erehaag van wielrenners, van de ingang van de begraafplaats tot het rouwcentrum.”

Racefiets afgestoft, bandjes opgepompt. Kreeg amper fietsschoenen aan; de rek was eruit.

Ruim zestig man/vrouw stelden zich ter plekke aan beide zijden van de weg op.
Toen de stoet de begraafplaats opdraaide, verstomden alle gesprekken. Vooraan reed een witte lijkauto. Helmen en brillen gingen af. Het was indrukwekkend en emotioneel.

Na afloop besloot ik een rondje Krimpenerwaard te fietsen. Het was een zonnige, winderige ochtend. Filosofeerde wat, snotterde wat, dacht aan Jan…

Die keer in de buurt van Moresnet, België. Verzopen van de regen, koud. We snakten naar hete koffie en eten. Werden we de kroeg uitgejaagd; mochten alleen buiten onder de luifel zitten.
‘Die zakt straks door, net als op de markt,’ zei ik. We rekten ons uit en tilden luifeldoek omhoog. Vergaarde hemelwater stortte als waterval langs zijkanten omlaag, net toen uitbater koffiekannetjes kwam brengen. Het water droop van z’n snor.
Bij het afrekenen bleek Jans portemonnee in de volgauto te liggen en kwam ik 35 francs te kort. Met gebalde vuist holde café-eigenaar achter onze fiets aan. ‘Gierige Hollanders! Vrekken!’ Een hoop gevloek.
’s Avonds, tijdens diner in hotel Willerwiltz (Luxemburg)  – de ganse fietsploeg weer compleet – vertelde Jan in geuren en kleuren. Zelfs de (Nederlandse) hoteleigenaar lag krom.
Twee dagen later – op de terugweg – wilde Jan het tekort terugbrengen, maar konden we de kroeg niet meer vinden.
‘Geef het op! Dit is geen toeval, maar een teken van het universum, Jan!

‘Hoe was het?’ vroeg Joris toen ik thuiskwam.
Vertelde dat we onverwacht persoonlijk afscheid hadden mogen nemen. ‘Nog nooit zoveel mannen in tranen gezien,’ zei ik.
‘Buiten, wachtend in de rij, stonden drie stokoude knarren in burger, die niet aansloten. Vroeg of ze stonden te wachten om te condoleren. Ze hadden nul interesse. Wat hep jij voor hempie an? vroeg eentje. Ik zei: dit is het vorige clubshirt. Dat ken je wel zien, bemoeide ander zich ermee. Hartstikke sleet, oordeelde derde.’
‘Sleets! Sleets!’ riep Man. ‘Shirt is niet sleets, niet eens verwassen. Hun ógen zijn sleets.
‘Jan zou het niets uitmaken, hè? Hij zou z’n schouders ophalen en zeggen: Jammer van de omstandigheden, maar leuk dat je er bent, meissie.’
Ik moest huilen.

Ging kijkje nemen in de tuin waar Roos in hangmat lag.
‘Mam, je hebt je fietskleren weer aan, dát is lang geleden! Ga je nou vaker fietsen? Kom erbij liggen. Wat zie je er leuk uit. Mag ik een foto van je maken?’
Weer een lach op m’n gezicht.

Ben “blij” dat ik afscheid mocht nemen. Wetend dat veel naaste familie vanwege  corona noodgedwongen thuis zat.

Lieve Jan. Tienduizenden kilometers hebben we samen gefietst, geouwehoerd en gelachen. Je was een familiemens, bescheiden, behulpzaam, de eenvoud zelve en vriendelijk tot in je botten. Je wordt voor altijd gemist. Ik hoop dat ze boven een fiets voor je hebben, en heel veel paradijselijke weggetjes.

57 gedachten over “Afscheid van een goede vriend

  1. Gecondoleerd met het verlies van een dierbaar fiets maatje /vriend.

    Gelukkig hebben je Man en Dochter gevoel en oog en boden jouw die warme schouder op die emotionele dag.

    Dikke knuffel en liefs Laura

  2. Gecondoleerd.
    Dat doet pijn, als er binnen een vereniging, zo’n belangrijk figuur weg valt……. ik weet hoe het voelt.
    Gelukkig hebben jullie hem een mooi afscheid kunnen geven.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *