Ik hou van je

Sinds de kleuterschool was ze mijn moeders beste vriendin, en ik wist niet beter dan dat ze mijn biologische tante was. Ze was een stevig dame, die levenslang aan de slanke lijn deed; had een royale boezem; een bril met jampotglazen en altijd knollen in haar kousen. Zette ze koffie dan vergat ze water in het apparaat te doen, en melk kookte bij haar eeuwig over. Overal waar zij kwam, ontstond vanzelf een lichte chaos. ‘Van jou komt weinig terecht,’ beloofde haar godsdienstleraar op de lagere school, ‘want jij bent een rotte appel.’ Die belediging droeg ze met trots.

 

Haar levenswerk was het vullen en leegeten van een vriezer die de helft van haar keuken in beslag nam. Ze was de grootste afneemster van ’t IJsboerke; de beste klant van de bakker en het “trouwste” lid van de Weight Watchers. Ze rookte als een open haard, en scheurde rond in een rood koekblik, waarin ze rustig midden op de trambaan stil bleef staan. ‘Ik doe een goede daad,’ zei ze dan, ‘mensen halen door mij de tram nog.’ Mijn moeder probeerde ze dronken te voeren door een longdrinkglas voor meer dan de helft met rum te vullen, en er maar een flutbeetje cola in te doen…

 

Liepen we samen over de markt dan stootte ze me aan en zei ze: ‘Mir, moet jij eens opletten hoeveel mannen er Piet heten,’en dan riep ze uit volle borst:’Pie-hieiet!’ Hoe meer mannen er omkeken, hoe harder zij het uitgilde. Jammer voor haar dat de Tena Lady’s nog niet waren uitgevonden.

 

Haar leven was verre van gemakkelijk, maar ze bleef vrolijk. Zelfs toen ze kanker kreeg, wasa haar humor niet te vernielen. Toen ik huilde omdat haar haar bij bosjes uitviel, troostte zij mij door te zeggen: ‘Geeft niks griet, die groeien wel weer aan, en tot die tijd neem ik gewoon een pruik. Ik dacht zelf aan een hanenkam. Denk je dat die me staat?’

 

Haar kille en egoïstische man, vond dat ook doodzieke vrouwen hun taak in de huishouding niet mochten verkwanselen en hun man, kostte wat kost, moesten blijven behagen. Zelfs toen ze op het laatst niets meer kon, vond hij het teveel moeite een kopje thee voor haar te zetten. Wat moet ze eenzaam zijn geweest…

 

Tijd heelt veel wonden. Dat ze zoveel jaar na haar overlijden, nog steeds gemist wordt, wil zeggen dat ze een bijzonder mens is geweest. Ze mocht dan vol grappen en grollen zitten, ze stond als eerste op de stoep als iemand hulp nodig had. Ik vond haar net een grote bloemkool: ze had voor iedereen een stronkje. Vele keren heb ik aan haar graf gestaan. De laatste keer was vlak voordat haar man erin bijgezet zou worden. “Op bezoek gaan” vond ik daarna teveel eer voor hem.  

 

Al zeventien jaar heb ik spijt. Spijt als haar op mijn hoofd dat ik nooit vier simpele woorden tegen haar gezegd heb. Waarom heb ik wel met haar gelachen, gehuild, gezongen en gegeten, maar heb ik nooit gezegd hoeveel ik voor haar voelde?

Daarom: doe het zolang het (nog) kan: 
Schrijf het. Fluister het. Zeg het. Schreeuw het!

21 gedachten over “Ik hou van je

  1. Wat een mooi verhaal over een mooi mens! Sneu dat zo iemand zelf zo weinig werd gewaardeerd en nog wel door haar eigen man. Ach.. dat je van haar hield wist ze vast wel Mirjam en de herinneringen die je aan haar hebt zijn om nooit te vergeten, vreugde, verdriet.
    Het lijkt tegenwoordig makkelijker om ‘ik hou van je’ te zeggen dan vroeger, tenminste dat is mijn ervaring!
    Liefs

  2. Een waar woord, een fantastisch mens. Jammer dat ze haar leven zo moest afsluiten.
    Ik kan mij nog herinneren hoe ze was, als de dag van gisteren.
    Als er leven is na de dood, dan hoop ik dat ze een fantastisch leven heeft, en anders… Misschien is ze wel één van die sterren aan de hemel die over ons waakt. Wie weet, wie weet.

    • @ Broeah: ja, en ik kan hoor haar nog steeds lachen…
      Fijn om goede herinneringen te kunnen delen.
      En ik hou ook van jou!

      @ Novelle: hallo. bedankt. dag. Nee grapje: leuk dat je bent komen lezen. Ik ga snel naar jou voor een bezoekje!

  3. Wat een mooi log, Mirjam. Je hebt helemaal gelijk: we moeten dat vaker zeggen. Tegen mijn oude moedertje heb ik het de laatste jaren wel moeten leren zeggen. Dat was best slikken de eerste keer want zo’n goede verstandhouding hebben we niet altijd gehad. Bovendien zijn die oude mensen niet aan die woorden gewend. (Ik weet zeker dat mijn ouders het nooit tegen elkaar gezegd hebben, dat was in die tijd niet gangbaar.) Binnen mijn eigen gezin wordt het gelukkig wel gezegd. Door ons allemaal, zonder gène. En ik geniet ervan.
    Dank voor dit mooie verhaal.
    Janny

    • @ Hot Hulk: verbeelding? Nah! Maar ’t is wel een mooi compliment 😛

      @ Anna / IkenMij / Janny / Erna: het is waar: vroeger was het not done om het tegen elkaar te zeggen.
      En ik weet ook zeker dat je mensen waar je van houdt dat wel voelen. Maar toch…al heb je het maar één keer tegen iemand gezegd of geschreven…

      @ Hélène: helemaal gelijk. Ook ik heb er van geleerd.

  4. geweldig mooi en ontroerend. ik hou van zo veel mensen en heb het niet vaak gezegd. ik zal mijn best eens gaan doen. ik kan het veel makkelijker in het engels zeggen dat dan weer wel.

  5. Wat een prachtig verhaal, ik zag haar zo voor me al heb ik haar natuurlijk nooit gekend en wat een eerbetoon, prachtig. En inderdaad je moet het vaker tegen mensen zeggen dat je van ze houdt. Maar met dit verhaal heb je dat meer dan goed gemaakt. Wat kan jij mooi schrijven. Hoop nog veel van je te lezen in 2012.

  6. Och meis, zoals jij over haar schrijft, met zoveel warmte en zoveel liefde… dan kan het niet anders dan dat ze geweten heeft hoeveel jij van haar gehouden hebt. En nog doet denk ik.

    Wat een prachtig eerbetoon aan je zgn biologische tante…. ze was veel en veel meer dan dat.

    Dikke kus van Mij (en Ik)

  7. even moest ik slikken na het lezen van je verhaal. Vaak denk ik aan enige mensen die zijn heen gegaan en heb spijt dat ik niet die woorden gezegd heb.
    Maar misschien hadden zij een beetje raar opgekeken want vroeger was het niet de gewoonte zulke woorden te gebruiken. Vroeger was men te verlegen om zijn gevoelens te uiten. Nu doet men dat meer, zelfs knuffelen is een gewone uiting.
    Toch kan ik het nog moeilijk over mijn lippen krijgen,al voel ik het wel.
    spijtig toch

  8. Wat een geweldig verhaal is dit weer. Ik heb genoten.
    Wat jij zegt over spijt dat je HET niet gezegd heb heb ik ook bij iemand gehad maar vanaf die dag doe ik het wel dus ik heb er wel van gellerd en daar gaat t om.
    Veel liefs van mij. Hélène

  9. WAUW! Wat een bijzonder verhaal en wat heb je het op een heerlijke manier verteld. Je hebt helemaal gelijk, het zijn maar vier kleine woordjes en het is zo simpel om ze regelmatig te uiten.
    Vroeger thuis werden die worden vrijwel nooit gezegd, maar gelukkig hoor (en zeg ik) ze hier vaak zelf.

  10. Zo,n tante heb ik nog, niet zo gek als jouw tante maar toch. Ik zeg het niet elke keer maar toch wel vaak tegen de mensen waar ik van hou.
    Een prachtig stuk om te lezen Mirjam!

  11. Mirjam… wat heb ik genoten van dit tragikomische stuk. Je tante was een bijzonder mens en dat was ze. Je oom op zijn manier ook. Ik voel de kilte via jouw woorden over hem neerdalen. Wat ik ook herken is: niets uitstellen maar gewoon zeggen, gewoon doen. Je hebt heel erg gelijk. Je moest eens weten hoe vaak ik al met spijt heb gestaan.

    En nu weten wij toch niet bijzonder veel van elkaar he. Maar je ziet dat je elkaar in verhalen kan herkennen. En natuurlijk reserveer ik die vier woorden voor Maria (we zeggen het elkaar elke dag). Maar voor jou heb ik er ook vier:

    Je bent een moordwijf. Zo dat is er uit. In 2012 zal ik hier wederom met gloeiende oren van voldoening lezen. Jij ben weblogtalent van het jaar.

    Dag Mir, ik wens jou en de andere Kakelbontjes heel fijne feestdagen en een prachtig nieuw begin van 2012.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *