Sinds Manlief twee dagen geleden nieuwe schaatsen heeft gekocht, dooit het buiten als een tierelier.

Vorig jaar wilde Man al nieuwe schaatsen, maar ja, als je van ver vóór tot ver ná sluitingstijd werkt, probeer jij maar eens een geschikt nieuw paar te vinden. Het viel sowieso niet mee zijn oude schaatsen te vervangen, want die hebben na dertig jaar zo’n beetje het model van zijn voet aangenomen.  

Toen, op een zaterdag een jaar geleden, holde Man nog net ff voor sluitingstijd de plaatselijke schoenwinkel binnen. Daarbij ging hij niet lichtzinnig te werk, want wapperend in zijn hand had hij een papiertje, met daarop een overzicht van de nieuwste schaatsmodellen, gepresenteerd door de ANWB. In de winkel aanschouwde hij de moderne, keiharde, omhulsels, en zag er niet tussen staan wat hij wilde hebben. Hij sprak een verkoopster aan, en wees op het papiertje.  Ze schudden nee. Dat model was ‘landelijk uitverkocht en zéker de grote maten’.  Daarbij had ze een taxerende blik naar beneden geworpen, richting Mans voeten. Voor de vorm pastte hij nog wat andere modellen, maar die zaten ‘voor geen meter’. Man heeft namelijk wat moeilijke voeten (beter dan een moeilijke vrouw, oh…) waardoor niet alle schaatsen zomaar geschikt zijn.

Dus krabbelde hij vorige jaar winter als vanouds over het bevroren water van de Krimpenerwaard op z’n ouwe jongens.

Maar zie hier, tatata!, na het tijdig bezien van een lijst met nieuwe schaatsmodellen, heeft hij het enige juiste paar er tussenuit weten te pikken en via internet besteld. Met een softsell binnenschoen moest dat gaan lukken. Wel een beetje gokken naar de juiste maat. En dat voor een risicomanager, mensen!

Maar, ze passen perfect. Alleen, ja, nu dooit ’t dus als een tierelier. Soms zit ’t mee…