“27% EU-Europeanen vindt het oké (‘justifiable’) dat vrouwen in sommige situaties seksueel misbruikt worden. Als een vrouw bijvoorbeeld dronken is of zich uitdagend kleedt, als ze niet duidelijk ‘nee’ heeft gezegd en geen verzet geboden heeft, vindt minstens 1 op de 4 Europeanen het begrijpelijk als ze daardoor tot seks gedwongen wordt. ”
Dat meldde Europees Commissaris van Justitie Vera Jourova in een toespraak in Brussel, tijdens de opening van de campagne ‘Vrouwen tegen Seksueel Geweld’.
Ik las het hier en het was alsof ik een klap in m’n bek kreeg.
Sinds voorjaar 1989 is er niets veranderd….
***
Overdag is het Scheepvaartkwartier een statige buurt. Na kantoortijd – en zeker na overwerk – is de elegantie ver te zoeken: sexclubs openen hun deuren en schorriemorrie bevolkt de straten.
Op de hoek wacht ik op lijn vijf.
Altijd hetzelfde liedje. Alsof ik de eerste de beste stoephoer ben, roepen automobilisten door hun open raam: ‘Hoeveel kost pijpen, schatje?’
‘Schoonheid, wat kost het om jou een uur te verwennen?’
Dat ik ieder oogcontact mijd, ontgaat ze.
De tram is leeg op vijf mannen achterin na.
Ik ga in het midden bij de deuren zitten. Alsof ik de stroop en zij de vliegen zijn, komen de ze op me af. Eén gaat naast me zitten, twee voor me en twee achter me op een bank. Ik kan geen kant op en voel me gemangeld. In mijn hoofd gaat het alarm van de eerste maandag van de maand af.
De kerels zijn zonder douchen de deur uitgegaan, hebben tatoeages, dragen korte mutsen en spreken Zweeds. Waarschijnlijk zijn ze afkomstig van het Zeemanshuis.
Ik spreek mezelf moed in: het zijn maar twee haltes. Zo belangstellend mogelijk kijk ik uit het raam.
Ineens voel ik een hand op mijn rechterknie. Terwijl mijn hart tegen mijn huig springt, roep ik tegen de kerel naast me: ‘Blijf met je poten van me af!’ en kijk hem met intense doodsverachting aan.
De Zweden proberen me na te zeggen en er wordt gelachen. Dit belooft een leuke rit te worden en hij is nog maar net begonnen.
De gluiperd naast me grijnst onaangedaan en legt zijn hand een stukje hoger.
Paniek laait op; ik heb het allemaal al eens meegemaakt. Ik moet weg! Ik moet onmiddellijk weg!
Nadenken is uitgeschakeld; ik handel puur uit overlevingsdrang. Ik spring overeind en geef mijn buurman met mijn elleboog een hengst in zijn gezicht. Hij is even overrompeld, waardoor ik vliegensvlug op de bank kan klimmen en over de kerel heen kan springen.
Trillend over heel mijn lijf kijk ik naar de bestuurder.
Hij kijkt terug en negeert me.
Nu wil de zeeman verhaal halen. Terwijl de rest geamuseerd toekijkt, komt hij bij me staan. Hij loopt twee rondjes om me heen, grijpt me onverwacht van achteren beet en maakt wilde rijbewegingen waarbij zijn hand mijn kruis betast.
Tranen van onmacht springen in mijn ogen. Ik ben bang maar voel vooral woede. Tomeloze woede en die geeft me kracht. De tram staat stil voor het stoplicht en ik grijp mijn kans. Ik worstel me los, doe twee stappen vooruit en trap net zolang tegen de tramdeuren tot ze open gaan.
Bij het uitstappen struikel ik over mijn benen. Ik krabbel overeind en kijk achterom: de Zweden twijfelen maar besluiten de achtervolging in te zetten. Ik weet al waar ik naartoe wil en trek een sprint.
Vierhonderd meter verder trek ik de deur van een tijdelijke politiekeet op het Eendrachtsplein open. Rechts staat een prullenbak, ik buig voorover en gooi mijn avondeten er uit.
Met een papieren zakdoek veeg ik m’n mond af.
Blijkbaar gaan hier vaker mensen over hun nek want de agente achter de balie vraagt zonder blikken of blozen: ‘Wilt u een glas water?’
Ik knik.
Het glas drink ik in één keer leeg. Ik haal diep adem en wil iets zeggen maar breng alleen gestamel voort. Ik sla een hand voor m’n gezicht. Het laatste wat ik wil, is huilen.
Uiteindelijk mompel ik: ‘Mannen…ze vielen me lastig.’
‘Wilt u aangifte doen?’ vraagt de vrouw vriendelijk.
Ik schud nee. ‘Wilt u met me meelopen naar het metrostation?’ vraag ik.
Ze houdt de deur voor me open en we lopen naar buiten. Het plein is zo goed als verlaten.
We lopen de trappen af naar beneden en zien dat ook het perron leeg is. De metro komt er al aan.
De agente wacht tot ik ben ingestapt.
De volgende dag op m’n werk vraag ik of ik voortaan na overwerk een taxi naar de metro mag nemen, omdat ik ben “lastig gevallen.”
Voor het antwoord heeft de onderdirecteur geen bedenktijd nodig. ‘Ga lopen,’ zegt hij, ‘het zijn maar twee haltes.’
Ik had elk antwoord verwacht, maar niet dit. Prompt val ik stil en sta daar te staan.
Hij kijkt me geïrriteerd aan. Zijn blik zegt: wat doe je hier nog?
Mijn tong doet het weer. ‘Ik hoop dat uw dochters later een betere werkgever treffen,’ zeg ik en loop weg. Jammer dat de deur een dranger heeft, anders had ik ‘m achter me dicht gesmeten.
Huilend trek ik me terug op het damestoilet.
Deze blog staat ook gepubliceerd op HoeVrouwenDenken.
Hoi Kakel, wat erg dat je dit moest meemaken!
Persoonlijk ben ik met 14 , 18 en rond mijn 20 ste aangerand, normaal heb ik mijn zegje wel klaar echter toen was ik alle keren “bevroren “.
Triest dat er nog steeds niks is veranderd in de Wereld!
Je schijnt op stress op twee verschillende manieren te kunnen reageren. Of je bevriest, of je slaat op tilt. Die keuze kun je niet zeg bepalen. Ik sla op tilt. Maar dat geeft vaak als resultaat dat je de ander boos maakt en je situatie er alleen maar op achteruit gaat. Deze keer had ik mazzel. Een andere keer niet.
Het blijft vreselijk. Erover schrijven lukt net, maar er over praten niet.
Alsof vrouwen tweederangs mensen zijn waar maar over beschikt mag worden.
Heb jij het kunnen verwerken?
Bedankt voor je moedige reactie en hou je taai!
*zucht* Nu zou je toch denken dat tijden veranderen hé maar nee hoor! Heb altijd het geluk gehad dat ik van jongs af aan gevechtssport heb gedaan en dat ik de eerste die me wat wou maken een paar rake klappen heb verkocht, de tweede ook … nadien heeft geeneen het nog gewaagd, al is dat natuurlijk ook het voordeel van in een dorp te wonen…lol
Goed gedaan, Anna!
Mijn dochter heb ik twee jaar op vechtsport “gedaan,” toen was ze er klaar mee. Ik vrees dat er niets van is blijven hangen. Ze is nogal timide als het op zelfverdediging aankomt.
Ik woonde ook in een dorp maar werd altijd in het ov of de stad (Rotterdam) lastig gevallen. Jonge vrouwen zijn overal kwetsbaar. Ik vind het verschrikkelijk…
bah, je wordt er naar van. In de fantasie mag alles, maar in het werkelijke leven absoluut niet.
Ongelooflijk dat niemand iets doet dan hè! Ik word zo vals als een kat als ik dit lees. Ht hele zaakje eraf bij die vieze kerels.
Vertel mijn dochters dat als er iets gebeurd ze mogen bijten schoppen en wat hard aan komt. Blauw oog is ook handig.
Schreef reactie ergens hier, maar vind het niet meer terug. Mss heb je het verwijderd.
Groet, Wilma
Ps. Kreeg hr niet meer in de email.
Hi Annette.
Are you really writing hi next part?? To write something as f** … If you have a problem do no mention it here.
If you have ever experienced what she and others have on wouldn’t say this. I feel attacked too.
You better apologize!
Regards.
Wilma
Dank dat je het voor me opneemt.
Ik heb haar reacties verwijderd en e-mail adres geblokkeerd. De trut.
Dikke kus.
You can not insult me.
I’ve deleted some parts of your comments and blocked your email address.
Goodbye Annette. May you rest in peace.
Tis walgelijke hè Kakel? Ik ben vooral boos dat onze politiek ons niet beschermt. We zijn ondertussen bijna vogelvrij en de ‘leiders’ kijken de andere kant op, roepen dat het ‘zo goed gaat in Nederland’. Ja, als ze bedoelen: ‘we zijn goed op weg terug te gaan naar de Middeleeuwen’ klopt het helemaal. Bah.
Je zou verwachten dat nieuwe tijden betere kansen voor vrouwen opleveren, maar niets lijkt daar op.
Ik heb me blauw geërgerd aan de reactie van de burgemeester van Keulen (een vrouw nota bene!) na de massale aanrandingen aldaar. Dat je als vrouw afstand moet bewaren tot mannen…
dank je Mirjam
ja ik ga deze maand gewoon verder zonder bier , maar met oud en nieuw haal ik wat heerlijke Belgische pinten 🙂
tegensprekende weerspreuken , dus net zo eigenwijs als het weer zelf
ik doe het altijd zo , neem het weer zo het komt , heb je altijd mooi weer ;0
fijne avond groet
Heftig verhaal, Myriam. Mannen die denken dat ze vrouwen zo kunnen behandelen of dat “normaal” vinden, leven in het verleden….